Κρίσιμες ώρες...

Αυτή η πολιτική δεν διορθώνεται. Δεν αλλάζει. Δεν «μετριάζεται».

Οπως κι αν την πλασάρουν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, είτε την προωθούν και τη διαχειρίζονται με τη μάσκα του «νεοφιλελεύθερου» ή του «σοσιαλφιλελεύθερου», είτε με το προσωπείο του «κεντροαριστερού» ή του «κεντροδεξιού», είτε με το προσωπείο του «κεϋνσιανού» ή του «αντικεϋνσιανού», η πολιτική αυτή ισοδυναμεί με πόλεμο.

Και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του πολέμου ενάντια στον ηττημένο: Καταστροφή, λεηλασία, εξανδραποδισμός.

*

Τώρα είναι η στιγμή όχι μόνο της απόκρουσης των αντιλαϊκών επιθέσεων, αλλά και της σποράς των αγώνων τού αύριο.

Της συσπείρωσης γύρω από μια πολιτική που δε συνδιαλέγεται με τον καπιταλισμό, που δεν υποκύπτει στην τρομοκρατία, που οργανώνει τους εργαζόμενους και τους εξοπλίζει με την επίγνωση της δύναμής τους.

Που στα κηρύγματα της ταξικής υποταγής αντιπαρατάσσει την αλήθεια του δίκιου όσων στερούνται τον αμύθητο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν.

Που απέναντι στην ενότητα των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων αντιπαραθέτει την ενότητα των εργατών, που δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τίποτα άλλο, αλλά να διεκδικήσουν όλα όσα τους ανήκουν.

*

Δεν υπάρχει ανώτερη δύναμη από την επίγνωση της αναγκαιότητας για την οργάνωση και δράση της εργατικής τάξης, σχεδιασμένα, πειθαρχημένα και αποφασιστικά, σε ένα πρόγραμμα συμμαχίας με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα και την προοδευτική διανόηση, μέσα από τις γραμμές του δικού της κόμματος.

Του επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ.

Μόνο έτσι η εργατική τάξη, μέσα από την πραγματική ενότητά της και όχι μέσα από την «ενότητα» των μάταιων φράσεων, μέσα από την πρωτοπόρα μαζική κάθοδό της στο στίβο της πολιτικής πάλης, θα αποκτήσει το ανάστημα και θα βρεθεί σε ανώτερη θέση ισχύος από τη θέση ισχύος που προσφέρει στους εκμεταλλευτές της η δική τους ενότητα.

*

Οι ώρες είναι κρίσιμες.

Οι εργάτες, τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, οι νέοι έχουν μόνο μια ευκαιρία:

Να βγουν στο προσκήνιο μαζικά, οργανωμένα, αποφασιστικά.

*

Εάν στον ταξικό πόλεμο της πλουτοκρατίας ο ελληνικός λαός ηττηθεί, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει μετά από πόσες γενιές θα σηκώσει κεφάλι.

Σήμερα, αυτή τη στιγμή, παίζεται η ύπαρξή του, το μέλλον των παιδιών του και των παιδιών των παιδιών του.