Ταξική οργάνωση και αγώνας

Ξέραμε για ανθρώπους που πουλάνε το νεφρό τους για να ζήσουν.

Τώρα, μαθαίνουμε και για γυναίκες που πάνε να γεννήσουν πρόωρα για να πάρουν το σχετικό επίδομα πριν αυτό καταργηθεί.

Ολα δείχνουν πως η επόμενη είδηση θα αφορά ακόμα περισσότερη φρίκη.

Ετσι, που κάθε ευχή για την αλλαγή του χρόνου να αφορά πλέον μόνο θεατρίνους που ασκούνται στην υποκριτική.

***

Οι αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος έχουν τη σφραγίδα μιας ταξικής πολιτικής που εφαρμόζεται με συνέχεια και συνέπεια: Κάθε ανατίμηση που χτυπά τα λαϊκά νοικοκυριά συνοδεύεται από μείωση του ρεύματος για τους καπιταλιστές. Οποια κυβέρνηση κι αν πέρασε ως τώρα.

Η αναφορά στις τιμές της ΔΕΗ που τις απομονώνει από τη θεοποιημένη «ανταγωνιστικότητα» είναι υποκριτική.

Είναι και αισχρή όταν επιχειρεί να παρουσιάσει τους καπιταλιστές σαν αναξιοπαθούντες που παθαίνουν ό,τι και οι εργάτες.

Επιπρόσθετα, οι συντάκτες τέτοιων άρθρων καταφεύγουν και σε λαθροχειρία: Σβήνουν το γεγονός ότι η ΔΕΗ είναι μια καπιταλιστική επιχείρηση που δίνει λογαριασμό μόνο στους μετόχους της, που περιμένουν κέρδη και τίποτα άλλο.

Ζητώντας από μια καπιταλιστική επιχείρηση να είναι κοινωνικά ευαίσθητη είναι σα να ζητάς από μια βιομηχανία όπλων να μην πουλά τα όπλα της.

Για να μπορεί η ΔΕΗ να παράγει για το λαό πρέπει να φύγει από τα χέρια των καπιταλιστών, ακόμα κι όταν αυτοί κρύβουν την ιδιοκτησία τους πίσω από το κράτος τους.

Οι διαμαρτυρίες στον αστικό Τύπο είναι στοχοπροσηλωμένες: Να απολυθούν εργαζόμενοι - να μειωθεί δηλαδή κι άλλο η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης για να γίνει περισσότερο κερδοφόρα η επιχείρηση, λένε. Και κρύβουν από το λογαριασμό το γεγονός ότι η υπεραξία που βγαίνει από την εκμετάλλευση των εργατών υλοποιείται, γίνεται δηλαδή κέρδος, μέσα από το εμπόριο του προϊόντος που παράχθηκε με τη μεσολάβηση της εργατικής δύναμης.

Κάθε συζήτηση για τον τρόπο που μπορεί να γίνει κερδοφόρα η ΔΕΗ χωρίς να πάψει να είναι καπιταλιστική επιχείρηση συντηρεί το πρόβλημα, παροπλίζει τους εργάτες. Και αυτούς που δουλεύουν στην επιχείρηση και αυτούς που σαν καταναλωτές καλούνται να δουν τον αντίπαλο στο πρόσωπο άλλων εργατών.

***

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μια εφημερίδα μπορεί να συσπειρώσει γύρω από τη γραμμή της εργάτες έτσι που να γίνονται ικανοί να υπερασπίζονται τα ταξικά τους συμφέροντα φτάνοντας μέχρι και την επανάσταση, έτσι μια εφημερίδα μπορεί να είναι και το όργανο της αντεπανάστασης.

Η εφημερίδα εκφράζει ταξικά - πολιτικά συμφέροντα.

Οι διαφορές στο ρόλο του κάθε εντύπου είναι εξαιρετικά ορατές αυτές τις μέρες.

Επρεπε να σκοτωθεί ο Αιγύπτιος εργάτης στο υπουργείο Εργασίας για να ανακαλύψουν οι αστοί δημοσιογράφοι τι συμβαίνει στις εταιρείες καθαρισμού; Οχι. Το γνώριζαν κι έκαναν γαργάρα. Απλά το θέμα, σήμερα, προσφέρεται για ανέξοδη διαμαρτυρία και συσκότιση της αιτίας που θανατώνει καθημερινά την εργατική τάξη.

Κανείς απ' αυτούς που από τη σκοπιά της «ευαίσθητης» αστικής τάξης δήθεν διαμαρτύρονται δε συμβάλλει στο αυτονόητο: Στο πώς οι εργάτες θα οργανωθούν σ' ένα ταξικό σωματείο, πώς στη συνέχεια σαν τάξη θα αντιμετωπίσουν την τάξη που τους εκμεταλλεύεται. Ξεπερνά, βεβαίως, το όριο της βλακείας μια τέτοια προσμονή. Κανένας καπιταλιστής δεν αυτοκτονεί, πώς λοιπόν οι εφημερίδες τους θα υπηρετήσουν άλλη τάξη;

Αντίθετα, όταν το ΠΑΜΕ κάνει έφοδο στα παραμάγαζα της μαύρης εργασίας τότε οι σημερινοί «κλαμένοι» σπεύδουν να καταγγείλουν με οργή τους κομμουνιστές σαν εχθρούς των επενδύσεων, προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες ότι έχουν να κερδίσουν από τους καπιταλιστές κι έχουν να χάσουν από τους κομμουνιστές.

Κι όμως, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργατών αυτός ακριβώς είναι ο δρόμος:

Οργάνωση των εργατών, συσπείρωση γύρω από το πολιτικό πρόγραμμα που βγάζει απέξω τους καπιταλιστές. Οργάνωση της οικονομίας με βάση τις δυνατότητες της χώρας και τις ανάγκες των ανθρώπων της, με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής. Συσπείρωση, δηλαδή, γύρω από το πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Συνεπής στη στεναχώρια του για το χαμό ενός εργάτη είναι μόνο όποιος στηρίζει στην πράξη τον αγώνα για την ταξική απελευθέρωση των εργατών.

Κι επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει από τον αστικό Τύπο, για τους εργάτες η αποφασιστική ενίσχυση του «Ριζοσπάστη» είναι απόφαση για την ενίσχυση του δικού τους αγώνα.

Στα σκουπίδια, λοιπόν, κάθε μεταφυσική ελπίδα.

Στην πράξη εφαρμογή κάθε απόφασης που πάει την εργατική τάξη μπροστά. Ετσι αξίζει να διανυθεί το 2011.

Πρωτοβουλίες σαν κι αυτή για τους ανέργους σήμερα στη Θεσσαλονίκη (όπως κι άλλες ανάλογες που έχουν προηγηθεί) δίνουν την απάντηση - παράδειγμα στην ερώτηση για το πώς το σχέδιο γίνεται πράξη.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ