Εν μέσω «μηχανισμών βοήθειας», «ευρωομολόγων» και νέων «εθνικών επιτυχιών», όπως στην προχτεσινή σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, ας δούμε μια ενδιαφέρουσα πλευρά των σχέσεων ΕΕ - Ελλάδας: Τα περίφημα «πακέτα». Πρόκειται για τα ΜΟΠ της περιόδου 1986-93, ύψους 471 εκατ. ευρώ, για το Β΄ ΚΠΣ της περιόδου 1994-99, ύψους 12,3 δισ. ευρώ, για το Γ΄ ΚΠΣ της περιόδου 2000-2006, ύψους 26,1 δισ. ευρώ. Εδώ τώρα έρχονται να «προστεθούν» και τα 26,2 δισ. ευρώ από το ΕΣΠΑ της τρέχουσας περιόδου 2007-2013.
Το άθροισμά τους είναι περίπου 65 δισ. ευρώ.
Αν ακολουθήσουμε τη «χυδαία» λογιστική προσέγγιση των φίλων της ΕΕ, όταν μιλούν για τα «λεφτά που παίρνουν οι Ελληνες από τις Βρυξέλλες», τότε προκύπτει το εξής:
*
Από το 1980 μέχρι το 2013, το ποσό από τον παραπάνω «πακτωλό» που αναλογεί σε καθέναν από τα 10 εκατομμύρια Ελληνες δεν ξεπερνά τα 6.500 ευρώ. Τουτέστιν:
Σε μια περίοδο 33 ετών από την ένταξη στην ΕΕ, οι Ελληνες εργαζόμενοι (υποτίθεται ότι) «εισέπρατταν» κατά κεφαλήν από τα «πακέτα» περίπου 196 ευρώ το χρόνο. Ητοι 0,54 λεπτά του ευρώ την ημέρα!
Περί αυτής της ευρωενωσιακής «βοήθειας» πρόκειται...
***
Αλλά το κύριο δε βρίσκεται καν στην προπαγανδιστική απάτη που θέλει τον ελληνικό λαό να «χρηματοδοτείται» και να ζει από τα «πακέτα» της ΕΕ.
Το κύριο βρίσκεται στη λεηλασία που κρύβεται πίσω από αυτήν τη γελοία προπαγάνδα.
*
Απόδειξη:
Το ποσό των μέχρι τώρα «πακέτων» (ήταν περί τα 42 δισ. ευρώ μέχρι το 2007 στα οποία προστίθεται και το 1 δισ. ευρώ από την απορρόφηση του ΕΣΠΑ μέχρι τα τέλη του 2009 - στοιχεία υπουργείου Οικονομικών, «Ελευθεροτυπία» 15/6/2010). Συνολικά δηλαδή για την περίοδο 1981-2009, το ποσό δεν ξεπερνά τα 43 δισ. ευρώ.
Το ποσό αυτό, για να έχουμε μια ουσιαστική απάντηση στην εξίσωση των «οφελειών - κόστους» όσον αφορά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, θα πρέπει να συγκριθεί με ένα και μόνο στοιχείο:
Με το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 μέχρι το 2009.
Αν, λοιπόν, δει κανείς συγκεντρωτικά τα στοιχεία για το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας με την ΕΕ (πηγή: Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας), προκύπτει ότι:
Αθροιστικά οι εισαγωγές της χώρας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ανήλθαν στα 379,2 δισ. ευρώ. Οι εξαγωγές της στα 125,4 δισ. ευρώ. Ετσι το αθροιστικό έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ μέσα σε αυτά τα χρόνια εκτινάχτηκε στο δυσθεώρητο ύψος των 254 δισ. ευρώ!
Δηλαδή: Τους δώσαμε 254 (για εισαγωγές από τις χώρες της ΕΕ) καιπήραμε 43 (από τα «πακέτα»)...
Δηλαδή: Κάθε ένα ευρώ που «μας δίνουν», τους το πληρώνουμε ...έξι!
*
Με άλλα λόγια:
Για κάθε ένα ευρώ που υποτίθεται ότι οι Βρυξέλλες μας «δίνουν» μέσω των «πακέτων» (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ κλπ.), ο ελληνικός λαός τους πληρώνει ...έξι ευρώ (!), όπως προκύπτει από την εκτίναξη του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας έναντι της ΕΕ. Το κόστος δηλαδή που πληρώνει η Ελλάδα ως συνέπεια της ανισομετρίας εντός της ΕΕ είναι 6 φορές μεγαλύτερο από τα «οφέλη» λόγω της ένταξης και παραμονής της στη λυκοσυμμαχία.
*
Φυσικά αυτό το τεράστιο κόστος της συμμετοχής της Ελλάδας στο κλαμπ των τάχα «ισότιμων εταίρων» δεν το πληρώνουν όλοι. Αυτός που πληρώνει είναι ο λαός. Γιατί (όντως) υπάρχουν και εκείνοι που εισπράττουν και κερδίζουν. Πρόκειται για τους πλουτοκράτες, τους οποίους αφορούν - στην πραγματικότητα - τα «πακέτα».
Πρόκειται για τους βιομήχανους, τους εργολάβους και τους «αετονύχηδες» του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι:
Πάνω από το 50% του Γ΄ ΚΠΣ πήγε σε προγράμματα για δρόμους και συγκοινωνιακούς άξονες με βάση τα συμφέροντα των εργολάβων ή για πολυποίκιλα και ποικιλώνυμα προγράμματα ...«κατάρτισης», δηλαδή ζεστό χρήμα στους βιομήχανους για τη μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους».
Γράφειο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Να συμπληρώσουμε στο πάρα πάνω πολύ καλό κείμενο, ρήτρες που απαγορεύουν, σαμποτάρουν τις όποιες προσπάθειες παραγωγικής διαδικασίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήπ.χ. το Υπουργείο Παιδείας δεν μπορούσε να παράγει μόνο του απαραίτητο γι' αυτό λογισμικό, αν και διέθετε το έμψυχο δυναμικό για το σκοπό αυτό, αλλά έπρεπε να το αγοράσει από ιδιωτικές εταιρείες.
Αυτό ήταν και η βασικότερη αιτία της μεταρύθμισης Αρσένη (η μειωμένη απορροφητικότητα) και οδήγησε στην δημιουργία πολλών εταιρειών από το μακαρίτη το Λαμπράκη και άλλους αετονύχηδες για να αναλάβουν τα σχετικά ¨έργα".
Το παράδειγμα ασήμαντο με το τι συνέβη σε άλλους τομείς, πλην όμως χαρακτηριστικό γιατί δείχνει ότι και "από την μύγα βγαίνει ξύγκι τελικά".
Ετσι το ένα ευρώ δεν κοστίζει τελικά 6 ευρώ, αλλά αν αθροίσουμε και τις κοινωνικές συνέπειες και τις "υποχρεώσεις" για να εισπραχτεί αυτό το ένα ευρώ από κάποιους λίγους, τελικά το κόστος του για τους πολλούς είναι πολύ μεγαλύτερο