ΓΑΛΛΙΑ: Νέες εργατικές κινητοποιήσεις

Ζητούμενο το συνολικό πλαίσιο ρήξης με την πολιτική του κεφαλαίου

   Η αντισυνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση, και προβλέπει αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια, αύξηση των ηλικιακών ορίων για καταβολή πλήρους σύνταξης από τα 65 στα 67 χρόνια, και αύξηση των χρόνων υποχρεωτικών εισφορών για τους εργαζομένους στα 41,6 χρόνια, κατάφερε να ενώσει όλους τους εργασιακούς κλάδους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση Σαρκοζί περίμενε κύμα λαϊκών αντιδράσεων και γι αυτό μεθοδικά επιδίωξε να αποπροσανατολίσει τη γαλλική κοινή γνώμη, εξαπολύοντας πογκρόμ κατά των Ρομά μέσα στο καλοκαίρι, τους οποίους προσπάθησε να παρουσιάσει ως «μέγιστους εχθρούς» των Γάλλων εργαζομένων. Η απόπειρα αυτή έπεσε, σε μεγάλο βαθμό, στο κενό, οπότε από τις αρχές Σεπτεμβρίου τέθηκαν σε εφαρμογή το ένα μετά το άλλο, διάφορα σχέδια διάσπασης του εργατικού κινήματος.

Στην αρχή αφέθηκε να εννοηθεί ότι οι κλάδοι που συγκαταλέγονται στην κατηγορία «βαρέων και ανθυγιεινών» θα μπορούσαν να έχουν μια ξεχωριστή μεταχείριση στο νέο νομοσχέδιο. Οταν δεν «έπιασε» ούτε αυτός ο ελιγμός, και ενώ το νομοσχέδιο είχε, ήδη, εγκριθεί από την κυβερνητική πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο και όδευε προς τη Γερουσία, η κυβέρνηση προχώρησε σε νέες επιμέρους υποχωρήσεις όσον αφορά σε συγκεκριμένες κατηγορίες γυναικών (μητέρες με τρία παιδιά ή με παιδιά με ειδικές ανάγκες).

Οι Γάλλοι εργαζόμενοι άρχισαν τις κινητοποιήσεις σε πανεθνικό επίπεδο με μεγάλη συμμετοχή. Την τελευταία βδομάδα δεν κατάφερε να επισπεύσει όσο ήθελε την συνολική ψήφιση του νομοσχεδίου στη Γερουσία, έτσι ώστε η τελική ψηφοφορία να μη γίνει, υπό την πίεση απεργών και διαδηλωτών. Τα τελευταία 24ωρα, κινητοποιούνται σε όλες τις πόλεις της χώρας, και σε κομβικούς κλάδους της παραγωγής, όπως στην ενέργεια, στις μεταφορές, στα λιμάνια.

Ενα εκρηκτικό «μείγμα»

Εκτός από τη δίκαιη οργή τους και από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, οι Γάλλοι εργαζόμενοι έχουν και ένα ακόμη στοιχείο υπέρ τους: το πρόσφατο νικηφόρο παρελθόν. Δεν είναι πολύ μακριά, ο Δεκέμβριος του 1995, όταν ο τότε, άρτι αφιχθείς, στο πρωθυπουργικό μέγαρο Αλέν Ζιπέ, με πρόεδρο τον επίσης, τότε, νεοφώτιστο στη συγκεκριμένη θέση Ζακ Σιράκ, απέσυρε σειρά αναδιαρθρώσεων στο πλαίσιο της εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, όπως ήταν το «πάγωμα» των μισθών του δημοσίου τομέα, η αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και η συνολική «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού συστήματος, μετά από πολυήμερες απεργίες.

Επιπλέον, μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, στις αρχές του 2006, ο τότε πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν αναγκαζόταν να αποσύρει το νομοσχέδιο για την «Πρώτη Απασχόληση», το οποίο προέβλεπε περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, μισθούς πείνας και διευκόλυνση απολύσεων. Χρειάστηκαν δύο μήνες αλλεπάλληλων διαδηλώσεων από τους φοιτητές, στις οποίες, τελικά, μετά από πιέσεις της βάσης τους, συμμετείχαν και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, προκειμένου και αυτός ο νόμος να γίνει παρελθόν.

Σήμερα, η ίδια η μαζική και διαρκώς αυξανόμενη συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες (από τις απεργίες μέχρι τις ψηφοφορίες στα σωματεία αλλά και τους αποκλεισμούς δρόμων και εγκαταστάσεων) σε συνδυασμό με το ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό υποστήριξης της κοινής γνώμης προς τους απεργούς (πλέον του 70%) έχει δώσει τέτοια δυναμική στις κινητοποιήσεις που πιέζει και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που αρχικώς προτίμησαν το τραπέζι του διαλόγου και στη συνέχεια εμφανίζονταν έτοιμες για αναδίπλωση.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές όλες οι εκτιμήσεις έδειχναν ότι το πανεθνικό συλλαλητήριο που προγραμματίζονταν για χθες Σάββατο, αναμενόταν να ήταν ακόμη πιο μαζικό, εν αναμονή και της νέας γενικής απεργίας της ερχόμενης Τρίτης, οπότε θα συμπληρώνεται και μία βδομάδα απεργίας διαρκείας στους τομείς ενέργειας και μεταφορών της χώρας.

Ελλειψη πολιτικού πλαισίου

Παρά το γεγονός ότι οι Γάλλοι εργαζόμενοι κινητοποιούνται μαζικά κατά του συνταξιοδοτικού νομοσχεδίου πρέπει να επισημάνουμε ένα βασικό στοιχείο: το γεγονός ότι πέραν του στόχου της απόσυρσης του νομοσχεδίου, δεν υπάρχει κανένα συνεκτικό γενικό πολιτικό πλαίσιο το οποίο και να θέτει, με οργανωμένο τρόπο, υπό αμφισβήτηση συνολικά τη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ.

Με εξαίρεση μια μειοψηφία φορέων και οργανώσεων που επισημαίνουν ότι νομοσχέδια σαν το συνταξιοδοτικό δεν αποτελούν κάποιου είδους «ιδιοτροπία» του Σαρκοζί αλλά εντάσσονται στις κατευθύνσεις της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και κερδίζονται με αγώνες στους δρόμους, όπως υπογράμμιζε στην τελευταία της ανακοίνωση και ηΑχτίδα 15 του Γαλλικού ΚΚ. Αυτή η αδυναμία σχετίζεται περισσότερο με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές συμπόρευσης με τη σοσιαλδημοκρατία που έχει κάνει η ηγεσία του Γαλλικού ΚΚ για δεκαετίες και την προβολή μιας σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής διαχείρισης του συστήματος και όχι ρήξης με αυτό.

Ε.Μ.