'Η από δώ, ή από κει

«Ολα τα λεφτά» είναι οι προχτεσινές δηλώσεις του Παπανδρέου.

Είπε ωμά ότι θέλει «πράσινο» το χάρτη την επομένη των εκλογών κι ότι αυτό θα σημαίνει λαϊκή έγκριση στην πολιτική του. Ζήτησε, δηλαδή, από τα εκατομμύρια των θυμάτων της πολιτικής που εφαρμόζει να ψηφίσουν υπέρ της αυτοκτονίας τους.

Είπε, επίσης, πως με αυτές τις εκλογές ο ελληνικός λαός δίνει εξετάσεις και στα μονοπώλια για το αν έχει γίνει πειθαρχικός! Πρόκειται για καθαρό εκβιασμό που επιβάλλεται να απαντηθεί ευθέως απ' όλους όσους δεν ταυτίζουν το λαϊκό συμφέρον με το συμφέρον των καπιταλιστών.

Είπε, ακόμα, πως πρέπει να ψηφιστούν αυτοί που στηρίζουν τον «Καλλικράτη». Ηδη έσπευσε χτες να δηλώσει στήριξη ο Δημαράς, δεδομένη θεωρούν τη στήριξη ο Καμίνης και ο Κακλαμάνης, καθαρά στηρίζουν ο Σγουρός και ο Κικίλιας, δεν αντιδρά ο Μητρόπουλος, εκεί κοντά κινείται ο Αλαβάνος. Δηλαδή, ο Παπανδρέου προσδιόρισε ήδη ότι πρέπει να ψηφιστούν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ (επίσημοι και ανεπίσημοι), αλλά και αυτοί της ΝΔ και οι λεγόμενοι «αντάρτες», «ανεξάρτητοι, «υπερκομματικοί» και όπως αλλιώς αυτοαποκαλούνται.

Δεν πρόκειται για παραλογισμό. Νυν υπέρ πάντων για την αστική τάξη την οποία εκφράζει καθαρότατα ο Παπανδρέου

είναι η στήριξη της πολιτικής του κεφαλαίου. Θέλουν αυτή η στήριξη να 'χει πράσινο χρώμα ώστε την επομένη των εκλογών ανεμπόδιστη η σημερινή κυβέρνηση να προχωρήσει και στα επόμενα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Αλλά κι αν τους προκύψει κάτι από μπλε ή ροζ δεν έχουν πρόβλημα. Αρκεί που όλα αυτά αθροίζονται υπέρ της πολιτικής που εφαρμόζεται. Αρκεί να μαντρωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, να μην εκφραστεί και εκλογικά ο διαπιστωμένος στις κοινωνικές διεργασίες ριζοσπαστισμός. Αρκεί στους καπιταλιστές στη σημερινή φάση να ορθωθεί ανάχωμα στη «Λαϊκή Συσπείρωση» που στηρίζει το ΚΚΕ, να εμποδιστεί, δηλαδή, η ευθεία αμφισβήτηση της εξουσίας τους.

Οι δηλώσεις Παπανδρέου προκαλούν για την ακριβώς αντίστροφη στάση. Τώρα ξέρεις καθαρά ποιους δεν πρέπει να στηρίξεις - τους έδειξε ο ίδιος ο Παπανδρέου. Τώρα ξέρεις τι πρέπει να ψηφίσεις ώστε το βράδυ των εκλογών να μη πανηγυρίζει ο δήμιός σου πάνω απ το δικό σου σφάγιο.

***

Προχτές από την «Ελευθεροτυπία» καλούσαν σε επιλογή καπιταλιστών από την Ευρώπη ώστε να είναι άλλο το μείγμα πολιτικής.

Χτες γράψανε ότι το μείγμα Μέρκελ, το ευρωπαϊκο δηλαδή, είναι κακό και περιγράφουν αυτό που και το ΔΝΤ - για άλλους λόγους - διαπιστώνει: ότι αυτό το μείγμα είναι προβληματικό.

Οι δύο θέσεις φαίνεται να κονταροχτυπιούνται. Λάθος. Αφορούν την ίδια αγωνία. Γνωρίζουν ότι με καλπάζουσα την καπιταλιστική κρίση και έτσι και αλλιώς τα πράγματα είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν χαμένοι οι εργάτες και διαφοροποιείται η ομάδα των καπιταλιστών που θα επιβιώσει. Παίζουν το παιχνίδι τους ως προς την επιλογή καπιταλιστή, ένα παιχνίδι παντελώς αδιάφορο για τους εργάτες.

Εντοπίζουμε τις κωλοτούμπες τους γιατί οι εργάτες πρέπει να γυρνούν την πλάτη σε κάθε τέτοια ανησυχία.

***

Τα χτεσινά εξάστηλα στη μεγάλη πλειοψηφία του Τύπου, που δήθεν «κλαίνε» για τις μειώσεις μισθών στο δημόσιο, ίσα που κρύβουν τη χαρά της αστικής τάξης, καθώς χρόνια τώρα προσπαθεί να παρουσιάσει τους υπαλλήλους που τα δικά της κατά κύριο λόγο συμφέροντα εξυπηρετεί η δουλειά τους, σαν μια κάστα προνομιούχων. Δεν τους καταγγέλλει για τα «προνόμια», θέλει να τους έχει ακόμα περισσότερο υποταγμένους και μ' αφορμή την καπιταλιστική κρίση τους σφίγγει το ζωνάρι έτσι που να μη ξεχνούν ποτέ ποιος είναι τ' αφεντικό.

Για τους εργαζόμενους στο δημόσιο είναι η ώρα να αρνηθούν να επιλέξουν μαστίγιο. Είναι η ώρα - για όσους δεν είναι το ίδιο τους το «είναι» ενσωματωμένο - ταυτισμένο με τα συμφέροντα της αστικής τάξης - να επιλέξουν το δρόμο της αξιοπρέπειας έτσι που να συναντηθούν με τις πλατιές λαϊκές - εργατικές μάζες, να μπορέσουν, δηλαδή, κι αυτοί να είναι περήφανοι ως συμμέτοχοι στην κοινωνική παραγωγή του πλούτου και στην διεκδίκησή του υπέρ αυτών που τον παράγουν.

Χρόνια και χρόνια οι ταξικές δυνάμεις και στο δημόσιο τομέα ζητάνε να ενσωματωθούν τα επιδόματα στο μισθό, να 'ναι αξιοπρεπής ο μισθός, να μην εκβιάζονται οι εργαζόμενοι από αυτό ή το άλλο ψίχουλο. Την «ανισότητα», που προέκυπτε από τις διαφορές στην καταβολή των επιδομάτων, η αστική τάξη που την επέβαλε, την επικαλείται σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την επικαλέστηκε για να κάνει «ισότιμες» τις γυναίκες με τους άνδρες στη δουλειά ως το θάνατο. Με τον ίδιο τρόπο που την επικαλέστηκε για να κάνει «ισότιμους» τους πάντες στη δουλειά ως το θάνατο.

Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έστω και τώρα πρέπει να κατανοήσουν ότι σαν μέρος της δημόσιας διοίκησης θα καταπιούν πολλά, σαν εργατική τάξη έχουν να κάνουν πολλά.

Πριν απ' όλα, να συμβάλουν και αυτοί στο να αλλάξει η τάξη στην εξουσία. Αυτό θα αναγάγει και τους ίδιους σε ισότιμους με τους άλλους εργάτες. Μέχρι τότε θα καταπίνουν τον ένα εξευτελισμό μετά τον άλλο.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ