Σελίδες

2 Οκτ 2010

Αποχή


Πριν περίπου ένα χρόνο έγιναν ευρωεκλογές. Νικητής, όπως - σε σχεδόν πανηγυρικό τόνο - μετέδωσαν τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα σε όλη την ΕΕ, και στην Ελλάδα σύμφωνα με τα εγχώρια ΜΜΕ, ήταν η αποχή...
***
Σύμφωνα με τα στοιχεία για τις ευρωεκλογές του 2009, μόνο το 43% των Ευρωπαίων ψηφοφόρων προσήλθε στις κάλπες. Δηλαδή, πάνω από 213 εκατομμύρια Ευρωπαίων απείχαν από τις εκλογές.
Σημειωτέον ότι το ποσοστό όσων προσήλθαν στις κάλπες αποδείχτηκε μικρότερο κι από εκείνο των ευρωεκλογών του 2004, οπότε και ψήφισε το 45,47% των Ευρωπαίων πολιτών.
*
Αναγκαία επισήμανση:
Το γεγονός ότι πάνω από διακόσια εκατομμύρια Ευρωπαίοι αρνήθηκαν να προσέλθουν στην κάλπη, 
ουδόλως δημιούργησε κάποια πολιτική δυσλειτουργία ή, πολύ περισσότερο, κάποια προβλήματα... συνείδησης στα επιτελεία της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Απόδειξη ότι από την επομένη ακριβώς των ευρωεκλογών, το ευρωενωσιακό «απαράτ» έχει εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε μισθολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων απ' άκρη σ' άκρη σε όλες τις χώρες της ΕΕ...
***
Πριν λίγους μήνες, το Μάη, έγιναν βουλευτικές εκλογές στη Βρετανία. Το ποσοστό της αποχής ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και κυμάνθηκε στο 35%.
*
Νωρίτερα, το Μάρτη, στις περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία, η αποχή στον πρώτο γύρο έφτασε στο 53,5%.
*
Αναγκαία επισήμανση:
Ούτε στη Βρετανία ούτε στη Γαλλία η αποχή εμπόδισε τη μεν κυβέρνηση συνασπισμού του Κάμερον, τη δε κυβέρνηση Σαρκοζί να εξαπολύσουν πρωτοφανή αντιλαϊκή πολιτική, να επιβάλουν αδυσώπητα μέτρα λιτότητας.
***
Ολα τα προηγούμενα, αν μη τι άλλο, πιστοποιούν ότι ο τεχνηέντως εμφανιζόμενος ως «αντικομφορμιστικός», άμα τε και «αντισυστημικός» (!) δρόμος της αποχής, είναι δρόμος βαθύτατα, ακραία συστημικός
έως το βαθμό... του απόλυτου αδιεξόδου και του πλήρους εγκλωβισμού, «εντός», «επί τ' αυτά» (και καθόλου «κατά») του συστήματος!
*
Η αποχή,
όσα «ελευθεριακά» ή «αντιπατερναλιστικά» μπιχλιμπίδια κι αν της φορεθούν,
είναι αδιέξοδος δρόμος για το λαό, φυσικά, και όχι για όσους κερδίζουν με το να τον κρατούν παθητικοποιημένο, αδρανή και ως εκ τούτου ακίνδυνο όσο θα προωθούν την πολιτική τους.
*
Η αποχή στην οποία προσπαθούν να στρέψουν τα θύματά τους οι ταγοί και οι πυλώνες των «αστικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών», δεν«ουδετεροποιεί» απλώς τα κοινωνικά στρώματα που πιάνονται στην «απόχη».
*
Στην πραγματικότητα, τα καθιστά, εξ αντικειμένου, συμμέτοχους και (ακούσιους, αν και πολλές φορές όχι μόνο ακούσιους) στυλοβάτες της πολιτικής που στρέφεται κατά των λαϊκών συμφερόντων.
Η «ουδετερότητα», έτσι κι αλλιώς είναι θέση. Σε συνθήκες, δε, κοινωνικών αναμετρήσεων και ταξικών διαφοροποιήσεων, είναι - πάντα - θέση με την πλευρά εκείνου που κρατά το μαστίγιο.
*
Η αποχή ερμηνεύεται και αξιοποιείται, πάντα, ως ανοχή ή ως βολική παραίτηση εκ μέρους του πολιτικού συστήματος του κεφαλαίου, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο να εφαρμόζει τη στρατηγική του, στο όνομα, μάλιστα, εκείνων των «δημοκρατικών πλειοψηφιών» που
έχουν ως παγκόσμιο σύμβολο τον εκάστοτε Αμερικανό Πρόεδρο, ο οποίος ψηφίζεται από τους μισούς των... μισών, που προσέρχονται στις εκλογές των ΗΠΑ.
***
Βέβαια, το να πάει κανείς μέχρι την κάλπη είναι συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι και ικανή από μόνη της, για να καταστήσει την ψήφο ένα ακόμα όπλο κατά της αντιλαϊκής πολιτικής.
Ικανή μετατρέπεται πάντα σε συνάρτηση με το τι θα ψηφίσεις. Γιατί, τελικά, αυτό είναι που φοβούνται όσοι είτε ευθέως «προτείνουν», είτε υπογείως καλλιεργούν το κλίμα της αποχής.
*
Δεν τρομάζουν μήπως δεν πας να ψηφίσεις.
Τρομάζουν πως, πηγαίνοντας στην κάλπη, κινδυνεύουν να επιλέξεις και να ψηφίσεις το «λάθος» - κατ' αυτούς - κόμμα, συνδυασμό, πρόσωπο.
*
Τι θα γίνει, λοιπόν, στις επερχόμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα;
Είναι εποχές παραίτησης ή μήπως «σωστής» ψήφου;
Και σωστή είναι μόνο η ψήφος που πέφτει μέσα στην κάλπη. Και που βγαίνοντας από αυτή μπορεί να μετασχηματιστεί σε πολιτική δύναμη αντίστασης, αντεπίθεσης και ανατροπής. Και τέτοια ψήφος στις επερχόμενες εκλογές για την τοπική διοίκηση είναι η ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση», που στηρίζεται από το ΚΚΕ.

2 σχόλια:

  1. Το πρόβλημα δεν είναι η συμμετοχή ή μη στις εκλογές αλλά η εκλογολαγνία. Όσο η και γενική αντιεκλογική λογική.
    Το πρόβλημα είναι ότι στο όνομα των εκλογών έχουμε παραίτηση από τους αναγκαίους αγώνες. Από που ως που η μη συμμετοχή στις εκλογές σημαίνει ντε και καλά αποστράτευση και τέλος πάντων θα μας προβληματίσει ποτέ τι φταίει επί της ουσίας και όλο και μεγαλύτερα κομάτια του λαού, των λαών μάλλον διαλέγουν να μη ψηφίσουν, ακόμη και την αριστερά; Δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι, κάτι στραβό θα υπάρχει και σε μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καμία εκλογολαγνία.

    Οι εκλογές καταγράφουν την ικανότητα του λαού να αντιπαλέψει αυτήν την πολιτική. Την ικανότητά του, τη θέλησή του, την επιλογή του. Βεβαίως, καταγράφεται και μέσω του συσχετισμού των κομμάτων, εννοείται. Αυτό καταγράφηκε και αυτό πρέπει να δει ο κόσμος.

    Πρέπει ο καθένας να δει ότι ψηφίζοντας καταγράφει τη θέλησή του να τιμωρήσει έμπρακτα και δεύτερον την ετοιμότητά του να αντιπαλέψει τουλάχιστον αυτό που έρχεται, αφού δεν κατάφερε να πολεμήσει αυτό που ήρθε. Το να καθίσουμε στα σπίτια μας, η αποχή, σημαίνει ότι δεν έχω γνώμη, δε θέλω να δράσω, βαριέμαι ότι θέλεις είναι. Ας μην ωραιοποιείται. Βεβαίως, είναι και μια μορφή διαμαρτυρίας, αλλά μια διαμαρτυρία που δε μετράει, ή μπορεί να μετράει χίλιες διαφορετικές απόψεις και στάσεις. Το να σου λέει ο άλλος «θα κάτσω σπίτι μου και δεν πάω να ψηφίσω» τι λέει; Είναι σαν να λέει «εγώ δεν μετράω».

    Η ζωή, η πείρα μας έχει διδάξει ότι η αποχή από την κάλπη είναι αποχή και από τους αγώνες. Κάποιοι μπορεί να μην ψηφίζουν αλλά στον αγώνα να πάνε. Αλλά είναι μειοψηφία αυτοί. Η πλειοψηφία δεν πάει ούτε στους αγώνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή