«Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική»! Σοβαρά;

Πώς γίνεται και οι συνήθεις ανήθικοι αποχτούν ξαφνικά συνείδηση! Αυτοί που θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους ανακάλυψαν ότι η «μπίζνα» έχει και ...ηθικό μέρος! Βρήκαν μάλιστα τον αποκλειστικό υπεύθυνο της σημερινής κατάντιας της μουσικής, το δολοφόνο όπως τον ονομάζουν. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να δούμε κατά πόσο είναι ειλικρινείς.

Οι άμεσα θιγόμενοι από τα πειρατικά δισκάκια είναι οι δημιουργοί, το κράτος και οι εταιρίες. Ή μάλλον οι εταιρίες το κράτος και οι δημιουργοί, βάζοντάς τους στη σειρά με βάση το μέγεθος του -χαμένου- κέρδους του καθενός. Οι δημιουργοί-στιχουργοί χάνουν στα σίγουρα. Απ' τη στιγμή που θα δώσουν τα στιχάκια τους στο συνθέτη, η μόνη οικονομική τους απολαβή είναι τα ποσοστά από τις πωλήσεις των δίσκων, άντε και κάτι ψιλά από κάποιες δημόσιες εκτελέσεις. 

Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τους δημιουργούς-συνθέτες, με τη διαφορά ότι αυτοί, σαν μουσικοί που είναι, θα δουλέψουν με τα τραγούδια τους σε μαγαζιά, συναυλίες κλπ. Υπάρχουν βέβαια και οι τραγουδιστές, από τους οποίους μόνο οι φίρμες ίσως χάνουν, γιατί τα συμβόλαιά τους προβλέπουν ποσοστά από τις πωλήσεις. Για τους υπόλοιπους η πειρατεία μάλλον λειτουργεί ως διαφήμιση. Κι έτσι κι αλλιώς οι τραγουδιστές θα πάρουν το μεροκάματο στο μαγαζί. Το κράτος βέβαια χάνει, καθώς ο ΦΠΑ και τα υπόλοιπα φορομπηχτικά ...κάνουν φτερά στην τσέπη του ανώνυμου Αφρικανού. Οι εταιρίες φυσικά χάνουν τα πιο πολλά, καθώς σ' αυτές ουσιαστικά ανήκει το προϊόν που δέχεται την πειρατεία, αλλά και γιατί είναι τεράστια τα κέρδη τους απ' τις πωλήσεις.

Ποιοι κερδίζουν; Τη μερίδα του λέοντος έχουν βέβαια οι παραγωγοί του παράνομου προϊόντος, αυτοί δηλαδή που κάνουν τις κόπιες. Με μικρότερα ποσοστά σ' αυτό το κέρδος συμμετέχουν τα υπόλοιπα μέλη της κοντραμπάντας, δηλαδή οι μεταφορείς, οι εισαγωγείς, οι χοντρέμποροι και τέλος οι μικρέμποροι. Και οι καταναλωτές-ακροατές; Μα φυσικά κερδίζουν, αφού αγοράζουν ένα προϊόν με 50-70% έκπτωση!

Εδώ πέφτουν οι «βαριές» θεωρίες. Οι καταναλωτές -λέει- χάνουν κι αυτοί! Μπορεί να γλιτώνουν 5-6 ευρώ στο δισκάκι, όμως μακροπρόθεσμα -λέει- χάνουν. Γιατί οι εταιρίες, έχοντας τέτοιες τεράστιες οικονομικές απώλειες από το λαθρεμπόριο, όλο και λιγότερο θα έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν τη μουσική... Τρίχες κατσαρές! Πότε στήριξαν την καλή μουσική οι δισκογραφικές εταιρίες; Αυτές δεν είναι που κατάντησαν τη νέα δημιουργία (όχι όλη, αλλά αυτή που προωθούν) συνώνυμο των τηλεσκουπιδιών; Οι εταιρίες δεν είναι αυτές που επέβαλαν τους τυχάρπαστους στα μεγάλα μαγαζιά της νύχτας; Κάποιοι τα φορτώνουν στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στην τηλεόραση. Μα η τηλεόραση, στην οποία φορτώνουν -δικαίως- τα μύρια όσα, δε σιγοντάρει απλά το παιχνίδι, αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού, αφού συμμετέχει πλέον ενεργά στη δισκογραφία (κάποια μεγάλα κανάλια έχουν πια δικές τους εταιρίες) και οι τραγουδιστάδες φέρνουν ασταμάτητα βόλτες στα στούντιο των «σοβαρών» τηλεοπτικών εκπομπών. Πρώτο θέμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων η νέα γκαρνταρόμπα της τάδε (ψευτο)ντίβας, δεύτερο θέμα η κόντρα ανάμεσα σε δύο μέγιστους τραγουδιστάκους κι αν μείνει χρόνος αναφέρουμε κανα νέο οικονομικό μέτρο που ψηφίστηκε και περνάμε κι ένα βιντεάκι με κάτι χιλιάδες άστεγους από τυφώνα στην Καραϊβική, οι οποίοι ήταν άτυχοι γιατί τους πήρε ο αέρας κι όχι το «μοδάτο» τσουνάμι, ώστε να βοηθηθούν από τηλεμαραθώνιους... Επίσης -λέει- οι εταιρίες θα αδυνατούν να στηρίξουν την ελληνική μουσική. Ήδη -λέει- οι ξένες πολυεθνικές ψάχνουν νέους τρόπους διανομής, καθώς στη χώρα μας η πειρατεία βρίσκεται μόνιμα σε έξαρση.

Κι άλλες τρίχες κατσαρές! Καρφάκι δεν τους καίγεται για την ελληνική μουσική. Την κονόμα τους στήριζαν πάντα. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα κονομήσουν ως αντιπρόσωποι-πωλητές της Μαντόνα ή ως παραγωγοί του Φοίβου. Αρκεί να κονομήσουν! Γιατί όμως οι εταιρίες ευαισθητοποιούνται τόσο πολύ στο πρόβλημα της πειρατείας; Μα γιατί θα χαλάσει τελείως η πιάτσα! Η συντριπτική πλειοψηφία των πειρατικών δίσκων είναι τα λεγόμενα χιτάκια. Αυτά που από παλιά ο Μάρκος χαρακτήριζε «της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη». Δε συναντάς συχνά (προσωπικά ούτε μια φορά) Αφρικανό να πουλάει το «Σταυρό του Νότου» ή τον «Επιτάφιο». Σπανιότατα θα βρεις πειρατικά δισκάκια νέων δημιουργών που «το παλεύουν». Αντίθετα θα βρεις σε πλήρη ανάπτυξη τους Φοίβους της δισκογραφίας. Αυτοί είναι οι δημιουργοί που χάνουν εκατομμύρια απ' τους έγχρωμους πειρατές. Οι άλλοι χάνουν λίγα, γιατί λίγα έτσι κι αλλιώς πουλάνε.

Γιατί οι εταιρίες χάνουν τόσα πολλά από την πειρατεία; Μα γιατί βγάζουν πολλά στο νόμιμο(;) εμπόριο! Πάρα πολλά! Οποιονδήποτε παραγωγό ρωτήσεις, είτε πρόκειται για αγρότη είτε για φούρναρη είτε για ...τορναδόρο, θα σου πει ότι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορείς να πιάσεις είναι 30-50%. Αν κλέψεις θα φτάσεις το 80-100%. Έχετε ακούσει πουθενά για κέρδος 300 ή 500 ή 700 τοις εκατό; Τέτοια ποσοστά κερδίζουν οι εταιρίες για να φτάσει το δισκάκι να πουλιέται 15 και 20 ευρώ έκαστο! Κι ας βγουν να μας διαψεύσουν! Αν τολμούν, ας δημοσιοποιήσουν το κόστος παραγωγής ενός γνωστού δίσκου και τις αντίστοιχες εισπράξεις τους! 

Εμείς μπορούμε να κάνουμε λίγο ...μπακαλική: Το κόστος του cd μαζί με τη χάραξη, το κουτί, το εξώφυλλο και τη ζελατίνα είναι λιγότερο από 1 ευρώ. Βάλε και 1,06 ευρώ την ΑΕΠΙ (στις μεγάλες παραγωγές το ποσοστό της ΑΕΠΙ σίγουρα μικραίνει). Βάλε και ...όσο νομίζεις το στούντιο, οι μουσικοί οι μαέστροι κλπ., να πούμε άλλο 1 ευρώ. Τρία το σύνολο. Να βάλουμε κι άλλο ένα ευρώ οι μεσάζοντες (τα δισκάδικα) φτάσαμε τα τέσσερα. Κάντα πέντε ευρώ γιατί είμαστε κουβαρντάδες! Από τα 5 ευρώ πώς φτάνουμε στα 15 ρε μάγκες; Τι σόι εμπόριο είναι αυτό; Και μιλάμε για μικρές έως μέτριες παραγωγές. Αν φυσικά ένας δίσκος πουλήσει 50 χιλιάδες κομμάτια, τότε το κόστος παραγωγής αντιστοιχεί σε μερικά λεπτά ανά cd (αφού σίγουρα το στούντιο δε στοιχίζει 50.000 ευρώ!). Να μη μιλήσουμε για τις συλλογές και τις επανεκδόσεις. Ούτε στούντιο ούτε μουσικοί ούτε ...τίποτα. Παίρνεις τις κόπιες και τις δίνεις για χάραξη. Εκεί σε θέλω κυρά-εταιρία, να μου δικαιολογήσεις πώς ένα δισκάκι που κοστίζει 1,5 - 2 ευρώ, φτάνει να πουλιέται 10 ευρώ (στην καλύτερη περίπτωση).

Ας δούμε και την ηθική πλευρά του θέματος, για την οποία οι εταιρίες φαίνονται να κόπτονται. Εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για Φαρισαίους! Από πότε οι εταιρίες άρχισαν να ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό; Πώς συμβαδίζει ο πολιτισμός με τα χωρίς όρια κέρδη; Ας προσωποποιήσουμε τις εταιρίες για να μην κατηγορηθούμε ως ...αφοριστές. Μιλάει η Ειρήνη Τσιλήρη, υπεύθυνη του Τμήματος Πειρατείας του παραρτήματος της IFPI (Διεθνής Ομοσπονδία Φωνογραφικής Βιομηχανίας) στο περιοδικό «Octava» (τεύχος 2, Νοέμβριος 2005):
«Δεν είναι φτωχοί Αφρικανοί! Το 90% είναι Νιγηριανοί (σ.σ. οι «πειρατές»)... Εν τω μεταξύ η Νιγηρία είναι η πιο πλούσια χώρα της Αφρικής, έχει πετρέλαια...».
Να συμπληρώσω εγώ ότι η Ναμίμπια έχει διαμάντια και η Ινδία είναι πυρηνική δύναμη, άρα κάτι ανάλογο πρέπει να ισχύει και γι' αυτούς. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Το επίπεδο της οικονομικής ανάλυσης (μέσα σε δυο σειρές κατάφερε να πει πάρα πολλά) ή το ιδεολογικό επίπεδο του στελέχους της IFPI; Σύμφωνα με τη «θεωρία» της (γιατί περί θεωρίας πρόκειται) οι Αργεντίνοι είναι ζάμπλουτοι (καθώς η χώρα τους παράγει το 1/3 της παγκόσμιας παραγωγής κρέατος) και σίγουρα έχουν αυξημένη χοληστερόλη! Συνεχίζει η κυρία:
«Πληρώνουν οι πειρατές ασφαλιστικές εισφορές; Μόνο μας κατουράνε κι ούτε τρώνε, ούτε ψωνίζουν από τα μαγαζιά μας, δεν αφήνουν τίποτα στην Ελλάδα».
Αυτό το ξέρω κι εγώ! Οι Νιγηριανοί φοράνε μόνο παριζιάνικα ρούχα που φέρνουν απ' το εξωτερικό, τρώνε μόνο κονσέρβες που εισάγουν οι ίδιοι επίσης από το εξωτερικό, ενώ -και το πιστεύω ακράδαντα- κατουράνε στη χώρα μας! Τις δε πράσινες κάρτες τους δεν τις πληρώνουν. Τους τις χαρίζουν. Μήπως να παίρνατε συνεργάτη σας τον κύριο Καρατζαφέρη;

Το καλύτερο όμως η κυρία Τσιλήρη το φυλάει για το τέλος! Αφού δηλώνει ότι και στην Ελλάδα από του χρόνου θα πλακώσουν στις μηνύσεις τους καταναλωτές που κατεβάζουν παράνομα μουσική από το σπίτι τους (σ.σ. δηλαδή φέτος είστε ελεύθεροι να κατεβάζετε ό,τι γουστάρετε!), ερωτάται από το συνομιλητή της αν «έχει άλλη στρατηγική στο νου της» και απαντάει:
«Τι άλλο; Να τους δολοφονούμε; Δεν γίνεται!»... 
Αυτό θα πει ανθρωπιά! ’ξιος ο μισθός της ή αλλιώς ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Να βάλω κι ένα προβληματάκι να πάρετε για το σπίτι: Ας δεχτούμε ότι όσα λένε οι εταιρίες για τη σχέση πειρατείας με την ποιότητα της παραγωγής ισχύουν πραγματικά. Ένα το κρατούμενο. Όπως είπαμε και παραπάνω οι «πειρατές» δεν πουλούν παρά δισκάκια «του συρμού» (να μη χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό). Δύο τα κρατούμενα. Ο ακροατής-καταναλωτής που θέλει π.χ. την «Πολιτεία» του Μίκη ή τον «Κύκλο» του Μάλαμα ή τους «’ρχοντες» του Κορακάκη ή τις «Έξη λαϊκές ζωγραφιές» του Χατζιδάκι, θα πάει στο δισκάδικο να τ' αγοράσει. Ακόμη κι αν αυτοί οι δίσκοι βρίσκονταν στους σάκους των πεζών μικροπωλητών, οι συγκεκριμένοι ακροατές δε θα μπορούσαν να έχουν στη δισκοθήκη τους μια ...φωτοτυπία. Το ίδιο ισχύει και για τους φανατικούς ακροατές κάποιου συγκεκριμένου είδους. Π.χ. ποιος θα ψάξει να βρει τα «Mourmourika 1930-1955» ή το «Τατοο» σε πειρατικό; Τρία τα κρατούμενα. Άρα αυτά τα είδη μουσικής πουλιούνται από τα δισκάδικα και οι εταιρίες δεν έχουν «διαφυγόντα κέρδη». Γιατί λοιπόν οι εταιρίες δε ρίχνουν το βάρος τους σε τέτοιου είδους μουσικές, παρά επιμένουν στην ατέλειωτη σαβούρα;

Ας μην ξεφύγουμε όμως από το βασικό ζήτημα. Το πρόβλημα της πειρατείας λύνεται εύκολα και αρμόδιος για να το λύσει δεν είναι το κράτος και τα εκτελεστικά του όργανα. Είναι οι ίδιες οι εταιρίες. Δε θέλουν την πειρατεία; Στο χέρι τους είναι να την εξαφανίσουν σε μια μόνο μέρα. Ας σταματήσουν την αισχροκέρδεια κι ας βάλουν στο cd την πραγματική του τιμή. Ας βγουν σήμερα να το πουλήσουν 5-6 ευρώ (γιατί τόσο πουλιέται ένα προϊόν ανάλογου κόστους) και αύριο το πρωί δε θα κυκλοφορεί ούτε ένας πειρατής!
πηγή:www.klika.gr