Ο δεύτερος γύρος του «Καλλικράτη»

Γιάννης Κιμπουρόπουλος ΠΗΓΗ : http://aristerovima.gr/blog.php?id=471 Τι ακριβώς θα κάνουν οι ψηφοφόροι της αριστεράς στον δεύτερο γύρο των εκλογών του «Καλλικράτη»; Το ερώτημα, κατά κανόνα, προκαλεί φλύκταινες σε ηγεσίες, μέλη και οπαδούς των κομμάτων της αριστεράς για λόγους γνωστούς: είναι ο πάγιος μηχανισμός εκβιασμού και υφαρπαγής της ψήφου εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που διεκδικούν το ελάχιστο δικαίωμα στην αυτόνομη πολιτική και ιδεολογική έκφραση όσων θεωρούν ότι αποτελούν συμφέροντα και ενδιαφέροντά τους. Το ΠΑΣΟΚ για δεκαετίες αναδείχτηκε απαράμιλλος χειριστής των εκβιαστικών διλημμάτων, που στην περίπτωση της αυτοδιοίκησης αφορούσαν τον δεύτερο γύρο, ενώ στις βουλευτικές εκλογές επικεντρώνονταν στον κίνδυνο της ακυβερνησίας. Τέτοιο θέμα δεν υπάρχει στις εκλογές του Νοέμβρη, όχι μόνο γιατί είναι αυτοδιοικητικές. Και η χώρα ως επικράτεια, και οι περιφέρειες και οι δήμοι έχουν μια σταθερή κυβέρνηση, τουλάχιστον μέχρι το 2013. Την κυβέρνηση ΔΝΤ- ΕΕ- ΕΚΤ. Καθώς, μάλιστα, τόσο οι νέοι περιφερειάρχες όσο και οι δήμαρχοι των θηριωδών δήμων του Καλλικράτη θα εξαρτώνται απόλυτα από το πρόγραμμα δραστικών περικοπών που επιβάλει το επικαιροποιημένο Μνημόνιο (πάνω από 3 δισ. ευρώ για τους δήμους μέχρι το 2013), οι θεωρητικώς αναβαθμισμένοι τοπικοί άρχοντες έχουν να διαχειριστούν εξουσία φτώχειας, μιζέριας και παρακμής που προοιωνίζονται είτε συγκρούσεις με την κεντρική εξουσία είτε με τις τοπικές κοινωνίες. Αλλά, και χωρίς την κηδεμονία του Μνημονίου, της τρόικας και του οικονομικού στραγγαλισμού που συνεπάγονται, ο «Καλλικράτης» είναι μια εξαιρετικά αντιδραστικής έμπνευσης «μεταρρύθμιση», που συρρικνώνει τη δημοκρατία, στεγανοποιεί την εξουσία από τις οχλήσεις της τοπικής κοινωνίας και ακυρώνει τις δυνατότητες της αριστεράς και άλλων δυνάμεων να δώσουν δείγματα της εναλλακτικής τους πολιτικής, έστω και στο επίπεδο ενός δήμου. Πιθανότητα, αν δεν είχε μεσολαβήσει το σοκ της χρεοκοπίας και της ύφεσης, ο «Καλλικράτης» θα είχε ξεσηκώσει θύελλες αντιδράσεων όχι μόνο από τους επαγγελματίες τοπικούς άρχοντες που χάνουν ευκαιρίες να στήσουν τις πελατειακές τους μηχανές, αλλά και από τα πιο ζωντανά κύτταρα των τοπικών κοινωνιών που μπορούν να προκαλέσουν μικρά ή μεγαλύτερα ρήγματα στην καταθλιπτική ηγεμονία των κομμάτων εξουσίας. Ωστόσο, ο δηλητηριώδης συνδυασμός Μνημονίου και «Καλλικράτη» σχεδόν εκμηδενίζει τις δυνατότητες αποχρώσεων στον εκλογικό χάρτη, ιδιαίτερα στις περιφέρειες, και τις περιορίζει δραματικά στους νέους δήμους. Τα στενά περιθώρια εναλλακτικής έκφρασης των ψηφοφόρων επιδεινώνει ακόμη περισσότερο ο τρόπος που επιδρά στην πολιτική συγκυρία η διαδικασία «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της χώρας. Παρ’ ότι το κυβερνών κόμμα βρίσκεται σε τραγική θέση και ενώπιον αδιεξόδων στη διαχείριση της ύφεσης (χαρακτηριστική η μαζική άρνηση υπουργών και βουλευτών να είναι υποψήφιοι), η Ν.Δ. αδυνατεί ν’ αποτελέσει πόλο διαμαρτυρίας, οι όμορες δυνάμεις της είναι εκτεθειμένες στην υπόθεση Μνημόνιο, ενώ στα αριστερά του πολιτικού φάσματος εμφανίζεται η γνωστή- επιεικώς τραγική- εικόνα: ετεροπροσδιορισμοί, αποσύνθεση, αέναη διαφοροποίηση, αδυναμία διαχείρισης και προσώπων και πραγμάτων, βεντέτες αγνώστου πολιτικού περιεχομένου. Μόνο το ΚΚΕ- έστω και με την εύκολη λύση των «καθαρών ψηφοδελτίων»- φαίνεται ικανό να συσσωρεύσει μέρος της ριζοσπαστικής διαμαρτυρίας. Φυσικά, ο κόσμος της αριστεράς, οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της, δεν έχουν καμιά υποχρέωση να παρακολουθούν τους πολύπλοκους βυζαντινισμούς των ηγεσιών της και, καθώς το αυτοδιοικητικό περιεχόμενο των εκλογών του Νοεμβρίου είναι ισχνότατο, έχουν κάθε λόγο να αναζητήσουν διέξοδο για τη δυσφορία τους σε κάθε πρόσφορο μέσο διαμαρτυρίας: στην αποχή, στην αντισυμβατική ψήφο, σε μια ψήφο τιμωρητική για την κυβέρνηση του Μνημονίου. Και το ίδιο υποθέτω ότι σκέπτονται να κάνουν χιλιάδες άλλοι ψηφοφόροι, αντιμέτωποι με το φάσμα της φτώχειας και της ανεργίας. Η Ν.Δ., παρά τα προβλήματα συνοχής, το ‘πιασε το υπονοούμενο και ενισχύει ρητορικά με κάθε τρόπο τη λογική της ψήφου «με το μνημόνιο ή ενάντιά του». Και, διόλου τυχαία, οι συλλογικές εκφράσεις του αστικού χώρου, οι επιχειρηματικές ενώσεις, οξύνουν κι αυτές την κριτική τους κατά πολιτικών του μνημονίου. Επομένως, για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα, το δίλημμα του δεύτερου γύρου για την όλη την αριστερά δεν μπορεί να απαντηθεί αυτή τη φορά με τον καθιερωμένο αγνωστικισμό. Το κυριότερο πολιτικό όφελος της κοινωνίας από αυτή την αναμέτρηση είναι να στερηθεί η κυβέρνηση την ευκαιρία, την Κυριακή του δεύτερου γύρου, να μεταφράσει έναν «πράσινο» εκλογικό χάρτη ως έγκριση ή ψήφο ανοχής στο μνημόνιο. Να εισπράξει ένα ηχηρό μήνυμα απόρριψης, σαν να ήταν υποψήφιοι περιφερειάρχες όχι οι κ. Σγουρός, Αρναουτάκης ή Χατζημιχάλης, αλλά οι κ. Τόμσεν, Ντερούς και Μαζούχ της τρόικας. Τι θα υποδείκνυε απέναντι σ’ αυτούς τους υποψηφίους η αριστερά; Ας υποδείξει μια ενιαία, μαζική έκφραση καταδίκης τους (την αποχή, το λευκό, το άκυρο, τους αντιπάλους υποψηφίους- αρκεί να μην είναι δεδηλωμένοι υποστηρικτές του Μνημονίου). Αφού αδυνατεί να τα βρει στον πρώτο γύρο, ας τα βρει στον δεύτερο. Και να μην ακούσω περί «νερού στον μύλο της δεξιάς»… Υ.Γ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 5 Σεπτεμβρίου. Πέρασαν κοντά τέσσερις εβδομάδες, αλλά όπως το κόβω, μεσολάβησαν πολλές ανακοινώσεις και υποψηφιότητες, αλλά τίποτε που να με κάνει ν’ αλλάξω την ουσία του κειμένου.