Ποια ανάπτυξη;

Τώρα που η κυβέρνηση κάνει πράξη την υλοποίηση των αντιδραστικών πολιτικών του μνημονίου για την κατακρεούργηση των λαϊκών εισοδημάτων, την παραπέρα ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση των συντάξεων όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, την ολόπλευρη εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, τα οικονομικά επιτελεία και κάποιοι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, επαναλαμβάνουν, σχεδόν μονότονα, την ανάγκη να παρθούν μέτρα που θα εξασφαλίσουν, λέει, την οικονομική ανάπτυξη.

   Καλή η, περί την ανάπτυξη, φιλολογία, ωστόσο το κύριο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι η ανοδική ή πτωτική πορεία των οικονομικών δεικτών στον καπιταλισμό, δεν είναι θέμα επιλογής κάποιας κυβέρνησης ή άλλου κέντρου λήψης αποφάσεων, αλλά αντικειμενική εξέλιξη των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής και της άναρχης εξέλιξης του ίδιου του καπιταλισμού. Κανείς καπιταλιστής δε θέλει να μην πηγαίνουν καλά οι δουλειές του. 

Ωστόσο, επειδή όλοι οι καπιταλιστές επιδιώκουν μέσα από τον αδυσώπητο ανταγωνισμό να αποσπούν περισσότερα κέρδη από τους υπόλοιπους, κάποια στιγμή το σύστημα μπουκώνει, με αποτέλεσμα το συνολικό κέρδος να αποδεικνύεται μικρό για τη μοιρασιά που γίνεται ανάμεσα στις διάφορες ομάδες των καπιταλιστών. Τότε η κρίση είναι αναπόφευκτη, η επιθετικότητα του κεφαλαίου και του αστικού κράτους ενάντια στους εργαζόμενους φτάνει στο απόγειό της, ενώ κάποια κυβέρνηση, όπως καλή ώρα το ΠΑΣΟΚ, καλείται να πάρει μέτρα για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, ώστε να μεγαλώσει το (κλεμμένο) κομμάτι του παραγόμενου πλούτου που πάει στους καπιταλιστές με τη μορφή του κέρδους.

   Ολα αυτά, υποτίθεται, πως έχουν δρομολογηθεί με το μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική. Ομως, ούτε αυτά είναι ικανά να βγάλουν το κεφάλαιο από την κρίση, που το ίδιο προκάλεσε. Ετσι, προέκυψε η ανάγκη για τη λήψη μέτρων, που θα στηρίζουν την ...ανάπτυξη. Το τραπεζικό κεφάλαιο έχοντας ήδη τσεπώσει 53 δισ. ευρώ, χτες εξασφάλισε ακόμα 25 δισ. για να μην απειληθεί η ρευστότητά του. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, που απολαμβάνει τις αποικιακού χαρακτήρα φοροαπαλλαγές, τώρα αυξάνει την κερδοφορία του με την άρση του καμποτάζ και τη μετατροπή των ναυτεργατών σε δούλους του 21ου αιώνα. Οι μεγαλοβιομήχανοι, έχοντας εξασφαλίσει φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις δισεκατομμυρίων και αφού ξεκοκάλισαν 8,8 δισ. από το ΕΣΠΑ, τώρα διαγκωνίζονται για χρηματοδοτούμενες επενδύσεις 21,5 δισ., απαιτώντας να βγουν εκτός προγράμματος οι εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, ενώ ζητούν νέες φοροαπαλλαγές.

   Με αυτόν τον τρόπο, μια χούφτα παράσιτα του συστήματος, έχοντας καταφέρει θανάσιμα πλήγματα στο σύνολο των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των νέων, των γυναικών, επιδιώκουν να φουλάρουν τις μηχανές της δικής τους κερδοφορίας, ρημάζοντας και καταστρέφοντας ό,τι δε συμβάλλει στις επιδιώξεις τους. Αυτό το λένε ανάπτυξη. Πρόκειται για μια ανάπτυξη που - όταν θα 'ρθει - θα είναι ισχνή, αναιμική, προσωρινή και σε κάθε περίπτωση μακριά από τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.

   Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν μπουχτίσει από αυτό το είδος της ανάπτυξης, που οδηγεί τη ζωή τους σε συνεχή χειροτέρευση. Χρειάζονται μια ριζικά διαφορετική πολιτική, που στο επίκεντρο των στόχων της θα είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος και οι καθημερινές του ανάγκες. Μια κοινωνία που οι εργαζόμενοι θα είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και θα έχουν την εξουσία να καθορίζουν πώς, πότε και πόσο θα δουλεύουν οι μηχανές.