Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στα διατάγματα που τσακίζουν στο σύνολό της την εργατική τάξη κι άρχισαν τα «διαίρει και βασίλευε».
Η αστική τάξη είναι «μανίτσα» σε κάτι τέτοια. Ηδη χτες εκφράστηκε η συμπάθεια για τους εργάτες που είναι σε χειρότερη μοίρα από τους υπαλλήλους και τις φτωχές νοικοκυρές που είναι σε χειρότερη μοίρα από τις άλλες. Ηδη από το υπουργείο Εργασίας σπέρνεται ότι οι 55άρηδες απολυμένοι δεν πρέπει να ανησυχούν, γιατί θα τους στείλουν να πιάσουν δουλειά σε νοσοκομεία και δήμους, απ' όπου ήδη απολύονται άλλοι.
Αυτή τη φορά δεν πρέπει να περάσει καμιά τέτοια προσπάθεια διάσπασης. Τα κυβερνητικά μέτρα και αυτά για την ασφάλιση και εκείνα για τα εργασιακά δεν αφορούν μόνο αυτήν ή την άλλη κατηγορία εργαζομένων, όπως δεν είναι και προσωρινά. Η ίδια η αστική τάξη κάνει καθημερινά καθαρό ότι η καπιταλιστική κρίση είναι κάτι πιο βαθύ από μια προσωρινή δυσλειτουργία στις «αγορές». Κι επειδή αυτό γίνεται πια αντιληπτό και από τους εργάτες ανησυχούν και σπεύδουν να προλάβουν εξελίξεις.
Η μαγική εικόνα, όπου πέντε στελέχη της αστικής τάξης βγαίνουν στα παράθυρα ενός τηλεοπτικού σταθμού και παριστάνουν ο ένας την αντιπολίτευση του άλλου (όπως έγινε χτες στο MEGA με τους Πρετεντέρη, Τρέμη, Τσίμα, Σπυρόπουλο και Παναγόπουλο), πρέπει να γίνεται θρύψαλα.
Ισχύει το ίδιο και για το κλάμα. Εχουν πλαντάξει είτε αναφέρονται στην κατάσταση της εργατικής τάξης, είτε στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος.
Αυτοί οι ίδιοι που δε χάνουν ευκαιρία να εξηγούν πόσο ενάντια στην ανταγωνιστικότητα είναι τα «προνόμια» των εργατών, αυτοί οι ίδιοι έχυναν και χτες μαύρο δάκρυ, γιατί ο κόσμος δεν εμπιστεύεται, λέει, τους πολιτικούς και γιατί «πω πω τι θα πάθουν οι άνθρωποι» με τα νέα μέτρα.
Είναι ένα βρώμικο παιχνίδι. Για να βυθίσουν την εργατική τάξη στη μιζέρια δεν αρκούν οι νόμοι για να γίνει πιο φτηνό το εμπόρευμα εργατική δύναμη. Πρέπει να εμποδίσουν και τις συνειδήσεις να πάρουν δρόμο προς την ανατροπή.
Οι εκτιμήσεις τους για το πολιτικό σύστημα, όπου όλες οι δυνάμεις μπαίνουν σ' ένα τσουβάλι, βοηθάνε την αστική τάξη. Εχει αρκετές εφεδρείες, για να αντικαταστήσει όλο της το πολιτικό προσωπικό. Αυτό που την καίει είναι να μην μπορούν να βρουν οι εργάτες πολιτική εκπροσώπηση πέρα απ' αυτήν που οι ίδιοι οι αστοί θα παρουσιάσουν ως εναλλακτική λύση.
Το κλάμα για τα επερχόμενα δεινά των εργατών, ενισχύει το φόβο, καλλιεργεί την υποταγή. Εμφανίζει ως αιώνιο δεδομένο το σύστημα.
Ηταν καθαρό από καιρό πως οι επιθέσεις στο ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα προετοίμαζαν το κλίμα, ώστε την ώρα που θα παίρνονταν οι αντεργατικές αποφάσεις να μην έχει πού να ακουμπήσει ο εργάτης.
Το ΠΑΜΕ ήδη έχει καλέσει σε συναγερμό - ξεσηκωμό και σε απεργία για τις 23 Ιούνη. Η είδηση εξαφανίστηκε απ' αυτούς που δήθεν κλαίνε.
Το ΚΚΕ τονίζει και ξανατονίζει ότι δεν αρκούν ούτε τα κλάματα, ούτε οι εκτονώσεις της στιγμής. Αντίθετα, αυτό που σήμερα γίνεται πιο σημαντικό από χτες είναι η οργάνωση των ανθρώπων, στο χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στο χωράφι, παντού.
Νοιάξιμο για την εργατική τάξη σημαίνει ακριβώς αυτό: Να κάνεις τα πάντα για να εξοπλιστεί με γνώση για το ποιον έχει αντίπαλο και να οργανωθεί έτσι που να τα βγάλει πέρα μαζί του. Στο προκείμενο, σημαίνει να δείξεις ότι τα μέτρα που παίρνονται δεν είναι «θεομηνία», αλλά συγκεκριμένη ανάγκη του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη και στη συνέχεια να δείξεις πού είναι η διέξοδος: Στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, στην οργάνωση της κοινωνίας έτσι που το αποτέλεσμα της κοινωνικής παραγωγής να παραμένει και κοινωνική ιδιοκτησία.
Αυτή τη διέξοδο κρύβουν επιμελώς όσοι δήθεν κλαίνε στα τηλεπαράθυρα και στα δεκάδες έντυπα της αστικής τάξης.
Αυτοί που έχουν κάνει τα πάντα για να παραμείνει παροπλισμένη για χρόνια η εργατική τάξη, δεν μπορούν να είναι μέρος της λύσης. Είναι μέρος του προβλήματος. Η «αντίδραση» της ΓΣΕΕ, που θα προσφύγει λέει στα δικαστήρια, είναι χαρακτηριστική. Ακόμα και τώρα, την ώρα του μεγάλου χαμού, οι εργατοπατέρες δεν μπορούν να κάνουν ρούπι πέρα από το ρόλο που με «108» είναι χρεωμένοι. Ασε που η κήρυξη απεργίας απ' αυτήν στις 29 Ιούνη γίνεται κόντρα στην ήδη αποφασισμένη απεργία πολλών Ομοσπονδιών και γίνεται για να ενισχύσει την επιβολή των άγριων μέτρων, αφού υπονομεύει την ανάγκη ενιαίας εργατικής αγωνιστικής δράσης.
Κάθε μαϊμουδιά «κινήματος» πρέπει να πεταχτεί πάραυτα στα σκουπίδια. Οι χώροι δουλειάς, οι γειτονιές, κάθε τόπος που δουλεύουν και ζουν οι εργάτες, πρέπει να βράζουν από πρωτοβουλίες που θα αφορούν στην οργάνωση του αγώνα, στην όσο το δυνατόν πληρέστερη κατανόηση του ποιος είναι ο αντίπαλος και πώς αυτός θα γκρεμιστεί.
Το σύνθημα αύριο πρέπει να είναι και απόφαση: Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός ...
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου