Μιλούν για «άκρα». Ποιοί αλήθεια; Μα αυτοί που κάθε τρεις και λίγο συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω ως εκπρόσωποι της ακραίας βαρβαρότητας. Και ταυτόχρονα της ακραίας πολιτικής χυδαιότητας και της αχανούς ιστορικής αφασίας. Οι εν λόγω κατήγοροι των «άκρων» δεν είναι παρά τυπικοί εκπρόσωποι του «θηλασμού» εκείνου του άκρου που υποτίθεται καταγγέλλουν.
Ε, λοιπόν, αφού το θέλουν είμαστε έτοιμοι να το... ομολογήσουμε: Ναι, κύριοι, φυσικά και υπάρχουν άκρα! Αλλά αφού υπάρχουν, τότε ας τα πούμε με το όνομά τους.
Το ένα άκρο είναι το άκρο της (κατά Παπαδιαμάντη και Πλάτωνα) πλουτοκρατίας. Της ολιγαρχίας. Των κεφαλαιοκρατών. Το άλλο άκρο είναι αυτό των δούλων. Των δουλοπάροικων. Των προλετάριων.
Το ένα άκρο είναι αυτό των τραπεζιτών. Σαν αυτούς που παρέδωσαν στον Χίτλερ την εξουσία. Σαν αυτούς που θέλουν να βγάλουν στον πλειστηριασμό τα σπίτια του κοσμάκη. Το άλλο άκρο είναι του υποθηκευμένου λαού στις τράπεζες.
Το ένα άκρο είναι αυτό των βιομηχάνων. Σαν αυτούς που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις του Μεταξά. Σαν αυτούς που στέλνουν τις επιχειρήσεις τους στο Λουξεμβούργο, στο Βέλγιο και στην Ελβετία. Το άλλο άκρο είναι οι άνεργοι και οι μισθωτοί σκλάβοι.
Το ένα άκρο είναι οι τσιφλικάδες τύπου Μανωλάδας. Αυτοί που εκμεταλλεύονται και εγκληματούν κατά ανήμπορων μεταναστών. Το άλλο άκρο είναι οι σύγχρονοι «μπάρμπα Θωμάδες».
Το ένα άκρο είναι οι εφοπλιστές. Σαν αυτούς που τάιζε η χούντα. Σαν αυτούς που η αστική δημοκρατία της μεταπολίτευσης τους έχει παραχωρήσει φορολογική ασυλία. Σαν αυτούς, για τους οποίους ο χρυσαυγίτης Παναγιώταρος διαμαρτυρόταν (στην πρώτη Συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής για τον προϋπολογισμό του 2013) ότι τους «βάζουμε συνεχώς φόρους»! Το άλλο άκρο είναι οι ναυτεργάτες και ο υπό ομηρία μισός πληθυσμός μιας νησιωτικής χώρας.
Αυτά είναι τα κοινωνικά άκρα στον «ελεύθερο κόσμο» τους. Στην «ελεύθερη οικονομία» τους. Στον καπιταλισμό τους.
Και όπως συμβαίνει στις κοινωνίες των άκρων, το κάθε άκρο, εν προκειμένω της πλουτοκρατίας, έχει διάφορες πολιτικές εκφάνσεις, μέσω διαφόρων κομμάτων, χρωμάτων και αποχρώσεων, που όμως λειτουργούν μεταξύ τους όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία που ρίχνουν νερό στον ίδιο (καπιταλιστικό) μύλο.
Ας μας πουν, τώρα, οι περί των «άκρων» δοκησισοφούντες:
Οι ίδιοι ποιό κοινωνικό άκρο εκπροσωπούν; Τους τραπεζίτες ή τους προλετάριους; Και κάτι ακόμα: Ο καπιταλισμός που αυτοί υπηρετούν σε τί διαφέρει -σε επίπεδο οικονομικών και παραγωγικών σχέσεων- από τον καπιταλισμό που υπηρετούν ο ναζισμός και ο φασισμός; Εν ολίγοις, οι αστοί δημοκράτες μας, τον εαυτό τους σε ποιό «άκρο» τον εντάσουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου