Η βδομάδα που μας πέρασε χαρακτηρίστηκε, όχι τυχαία, από την όξυνση της κυβερνητικής επίθεσης, απέναντι στις μαθητικές κινητοποιήσεις.
Ξεκινήσαμε και διανύουμε τη χειρότερη σχολική χρονιά εδώ και δεκαετίες: Με εντελώς άδεια ταμεία στις σχολικές επιτροπές, για να αντιμετωπίσουν λειτουργικά έξοδα και προβλήματα των σχολείων, με πολλαπλές ελλείψεις εκπαιδευτικών και προσπάθεια να καλυφθούν αυτές με «μπαλώματα» και «υποχρεωτικές μετακινήσεις» εκπαιδευτικών αντί για διορισμούς σύμφωνα με τις ανάγκες και το ανήκουστο... χωρίς σχολικά βιβλία! Οι μαθητές έχουν κάθε λόγο να αγανακτούν, να εξεγείρονται.
Πόσο μάλλον που τα χάλια του σημερινού σχολείου έρχονται να προστεθούν στα ασφυκτικά προβλήματα που βιώνουν οι λαϊκές οικογένειες στα σπίτια τους...
Κι επειδή τα χάλια των σχολείων, που στην πράξη δεν λειτουργούν αλλά... μισολειτουργούν, δεν μπορεί να τα αρνηθεί κανείς, η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή έριξε το σύνθημα «υπάρχουν προβλήματα, αλλά αυτά δε λύνονται με κινητοποιήσεις, αλλά με διάλογο και με τη συμβολή όλων μας». Σε αυτό το πνεύμα κινούνταν η υπουργική εγκύκλιος για την πρόληψη των μαθητικών κινητοποιήσεων στην αρχή της χρονιάς. Εδινε οδηγίες να μαζεύεται το λεγόμενο «σχολικό συμβούλιο» (όπου συμμετέχει η διεύθυνση του σχολείου, εκπρόσωπος των γονιών, των εκπαιδευτικών, των μαθητών και του Δήμου) να συζητά τα προβλήματα και... είτε να εκτονώνει έτσι τη γενικευμένη αγανάκτηση, είτε να βρίσκει «λύσεις» για κάθε σχολική μονάδα εκ των ενόντων, δηλαδή πάλι να «πληρώνουν τη νύφη» οι γονείς (όπου «σηκώνει»).
Οργιο αυταρχισμού και τρομοκρατίας
Το φούντωμα των μαθητικών κινητοποιήσεων όμως, τσαλάκωσε το γράμμα και το πνεύμα των κυβερνητικών οδηγιών. Εδειξε ότι η δύναμη του αγώνα μπορεί να συνεπάρει τις μαθητικές συνειδήσεις και ο αγωνιστικός αναβρασμός των δεκαπεντάχρονων έβαλε πολύ γρήγορα στην άκρη το «καρότο» των διαλόγων στα «σχολικά συμβούλια».
Την κυβερνητική ψευτο-διαλακτικότητα, τη διαδέχτηκε πολύ γρήγορα ο αυταρχισμός και η τρομοκρατία, με την επιστράτευση εισαγγελικών παρεμβάσεων, με τραμπουκισμούς διευθυντάδων και «αγανακτισμένων» γονιών, με τα αστυνομικά τμήματα να αναλαμβάνουν δράση...
Απαγορεύσεις, γενικών συνελεύσεων, απειλές, αποβολές, κλήσεις της αστυνομίας, έως και μηνύσεις άρχισαν να πέφτουν για τις κινητοποιήσεις των μαθητών. Ενώ φτάσαμε και σε πραγματικά ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις: Στο Γαλάτσι έσπρωξαν μαθήτρια που είχε σπασμένο χέρι, με αποτέλεσμα να της σπάσουν το γύψο(!), στην Αργυρούπολη εμφανίστηκε «αγανακτισμένος» γονιός με κόφτη(!) για να σπάσει την αλυσίδα της κατάληψης, στην Πεντέλη άλλος πήγε με τσεκούρι(!)... με αποτέλεσμα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τραυματισμούς (ευτυχώς μικρούς) των μαθητών.
Και αυτό το πρωτοφανές όργιο βίας, η υπουργός Παιδείας, Α. Διαμαντοπούλου, το κάλυψε και το επικρότησε(!) σε ένα παραλήρημα στη Βουλή, λέγοντας: «Θέλω εδώ να πω δημοσίως ευχαριστώ μέσα από την καρδία μου και συγχαρητήρια σε όλους αυτούς τους εκπαιδευτικούς που με μεγάλη προσπάθεια και πολλές φορές με κίνδυνο ακόμα και της σωματικής τους ακεραιότητας κρατούν τα σχολεία ανοιχτά και αντιστέκονται. Αντιστέκονται στη βία μειοψηφιών. Γιατί βεβαίως άλλο είναι οι διεκδικήσεις και οι αγώνες, που η κοινωνία έτσι όπως είναι εκφράζει, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής λειτουργίας».
Οι μαθητές δε σκύβουν το κεφάλι
Αλήθεια, από ποιον κινδύνεψε η σωματική ακεραιότητα των εκπαιδευτικών; Από τους δεκαπεντάχρονούς μαθητές τους; Ποιες είναι οι μειοψηφίες; Αφού οι μαθητικές συνελεύσεις είναι μαζικότατες! Οι μαθητές από τα κατειλημμένα σχολεία βγαίνουν στους δρόμους στις γειτονιές τους και διαδηλώνουν με σφυρίχτρες, συνθήματα και τραγούδια και ζητούν βιβλία, καθηγητές, σχολεία, ζητούν να μην πληρώνουν άλλο οι γονείς τους για την υποτιθέμενη δωρεάν Παιδεία. Κι κόσμος βγαίνει στα μαγαζιά και τα μπαλκόνια και τους χαίρεται, τα αυτοκίνητα τους κορνάρουν ρυθμικά και σιγοντάρουν! Δημιουργήθηκαν δεκάδες συντονιστικά σχολείων σε πόλεις και γειτονιές. Οι μαθητές ανακαλύπτουν τη δύναμη του αγώνα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα των μαθητικών κινητοποιήσεων, που τόσο πάσχισε η υπουργός στη Βουλή να τη διαστρεβλώσει και να τη συκοφαντήσει. Ταύτισε τις μαθητικές καταλήψεις με μια δυο προβοκατόρικες περιπτώσεις καταστροφών και είχε το θράσος να εγκαλέσει το ΚΚΕ ότι τάχα δεν έχει καταδικάσει τις καταστροφές, όταν το ΚΚΕ έχει πάρει ξεκάθαρη θέση με δεκάδες ανακοινώσεις χρόνια τώρα και φέτος, ενάντια σε αυτά τα φαινόμενα. Αντίθετα, το υπουργείο δεν έδειξε την παραμικρή ευαισθησία να καταδικάσει τους «παιδονόμους» που έφτασαν στο σημείο να τραυματίζουν μαθητές, αλλά τους καλύπτει κιόλας!
Το θετικό, πάντως, είναι ότι οι μαθητές αντιμετωπίζουν το όργιο τρομοκρατίας, παλικαρίσια. Συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις. Δεν το βάζουν κάτω. Σε πολλές περιπτώσεις ξεσηκώνουν γονείς και μερίδα εκπαιδευτικών που μπαίνουν μαζί τους στο χορό των κινητοποιήσεων.
Τους τρομάζει η δύναμη των αγώνων
Γι' αυτό εξαπολύεται όλη αυτή η σκυλιασμένη επίθεση της κυβέρνησης κατά των μαθητικών κινητοποιήσεων.
Δεν είναι οι καταλήψεις και τα κλειστά σχολεία που τους πείραξαν. Ετσι κι αλλιώς, τα σχολεία υπολειτουργούν. Εξάλλου, οι μαθητές αντιμετωπίζουν την τρομοκρατία και τον αυταρχισμό των διευθυντάδων πολύ πριν κάνουν κατάληψη, από όταν τολμούν να ξεστομίσουν το αίτημα να κάνουν γενική συνέλευση για να συζητήσουν τα προβλήματά τους!
Η λύσσα της κυβέρνησης με τους αγώνες των μαθητών, είναι γιατί αποκαλύπτουν την αθλιότητα της πολιτικής της και δείχνουν ταυτόχρονα ότι σε αυτήν την πολιτική μπορούν να μπουν σοβαρά εμπόδια. Το ίδιο έγινε και τον προηγούμενο μήνα με τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Οι κινητοποιήσεις εκείνες ήταν καθοριστικές, για να δείξουν ότι ο νόμος - πλαίσιο δεν περνάει, μπορούν να μπουν, και μπήκαν, σοβαρά εμπόδια στην εφαρμογή του. Ανάγκασαν το υπουργείο Παιδείας να βγάλει μια τροπολογία προχτές και να αναθέσει στην ίδια την υπουργό, με δικές της αποφάσεις να προχωρήσουν οι διαδικασίες για τις νέες διοικήσεις στα ΑΕΙ, γιατί τα ΑΕΙ αρνούνται να προχωρήσουν αυτές τις διαδικασίες.
Και βέβαια, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, αλλά συνολικά τα κόμματα της πλουτοκρατίας που νιώθουν την πλάτη τους να προσεγγίζει τον τοίχο και να έχουν το λαό και τη νεολαία απέναντί τους, που γνωρίζουν ότι τα διαχειριστικά τους περιθώρια έχουν στενέψει απελπιστικά. Σπεύδουν, λοιπόν, να αναγνωρίσουν το δίκαιο των αιτημάτων των μαθητικών κινητοποιήσεων, αλλά να πάρουν αποστάσεις από το ίδιο το δικαίωμα των μαθητών να κινητοποιούνται, καταδικάζοντας τις καταλήψεις. Αυτό έκανε και η ΝΔ και η ΔΗΜ.ΑΡ.
Και παρά τη συκοφαντία και την τρομοκρατία, οι μαθητές τους γύρισαν την πλάτη και με πείσμα και αξιοπρέπεια φωνάζουν «θέλουμε βιβλία, καθηγητές, σχολεία»! Συνεχίζουν. Δε σκύβουν το κεφάλι. Τραβούν το δρόμο της οργάνωσης, του συντονισμού και της συλλογικής πάλης. Συναντιούνται σ' αυτό το δρόμο με τα αδέρφια και τους γονείς τους, με τους φοιτητές και τους εργάτες. Διαπαιδαγωγούνται στην αλληλεγγύη και στο σύνθημα «όλοι για έναν και ένας για όλους», μπαίνουν στο στίβο του αγώνα όχι μόνο για το «σήμερα» και για την καθημερινότητά τους, αλλά στην πάλη για την ίδια τους τη ζωή και το μέλλον τους. Βροντοφωνάζουν: «Παλεύουμε για μόρφωση και κοινωνία άλλη»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου