Ο υπουργός Οικονομικών ρωτήθηκε την Τρίτη από το «Reuters» για το ποιους κινδύνους βλέπει στη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα και απάντησε: «Δεν βλέπω κανέναν οικονομικό κίνδυνο. Ο κίνδυνος είναι πολιτικός και συνδέεται με την κόπωση των βουλευτών. Πρέπει να πιστέψουν ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ. Αν το πιστέψουν, θα συνεχίσουν να ψηφίζουν τα λίγα απαραίτητα μέτρα που απομένουν. Αν δεν το πιστέψουν, δεν πρόκειται να ψηφίσουν τα μέτρα. Και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος». Λίγες μέρες πριν, αξιωματούχος της Ευρωζώνης εκτιμούσε ότι υπάρχουν πάντα «πολιτικοί κίνδυνοι» για την πλήρη εφαρμογή του προγράμματος στην Ελλάδα και ότι η σημερινή δικομματική κυβέρνηση είναι πιο «συνεκτική» από την προηγούμενη τρικομματική.
Σχεδόν παράλληλα, μεγάλα σε αναγνωσιμότητα αστικά ΜΜΕ αρθρογράφησαν για την «ανάγκη» να κρατήσει η κυβέρνηση σταθερό το τιμόνι στην εφαρμογή των συμφωνημένων μέτρων, σαν αναγκαία προϋπόθεση για να βγει η οικονομία από την κρίση. Σαν «ορόσημο» παρουσιάζουν τώρα τα επιπλέον μέτρα που θα έρθουν στη Βουλή τον ερχόμενο Σεπτέμβρη - Οκτώβρη. Τι είναι αυτό που τους κάνει να στριφογυρίζουν διαρκώς στο θέμα της «κυβερνητικής συνοχής» και της «πολιτικής σταθερότητας»; Η αγωνία τους για το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, που είναι μεγάλο και το γεγονός ότι δεν έχει πάτο το βαρέλι των αντιλαϊκών μέτρων που απαιτεί η διαχείρισή της προς όφελος του κεφαλαίου.
Βλέπουν δηλαδή ότι δυσκολεύονται να ανακτήσουν ρυθμούς ανάκαμψης σε Ελλάδα και Ευρωζώνη, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνουν οι ανταγωνισμοί παγκόσμια και στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας για τη διαχείριση της κρίσης. Ξέρουν επίσης καλά ότι και ανάπτυξη να έρθει, τα αντιλαϊκά μέτρα δεν πρόκειται να σταματήσουν. Η λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει σ' αυτό το έδαφος, δυσκολεύει την αστική τάξη και τους ελιγμούς της απέναντι στο λαό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσπαθούν να αναμορφώσουν το πολιτικό σκηνικό και να δημιουργήσουν εφεδρείες, με στόχο να ενσωματώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να τη στρέψουν σε ακίνδυνα για το σύστημα κανάλια και να προχωρήσουν οι αντιδραστικές ανατροπές που έχει ανάγκη το κεφάλαιο.
Σ' αυτή τη διαδικασία, το σύστημα ξέρει πως κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με απώλειες στο πολιτικό του προσωπικό. Γι' αυτό προσπαθεί να το εμψυχώσει ή να προετοιμάσει διάδοχες καταστάσεις, προκειμένου ο όποιος κλονισμός να μην το ταράξει συθέμελα. Οι συγκυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, οι παραιτήσεις - ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών, η κινητικότητα, τα κάλπικα διλήμματα που προσπαθούν να καλλιεργήσουν (μνημόνιο - αντιμνημόνιο, λιτότητα - δημοκρατία), δείχνουν την προσπάθεια του αστικού συστήματος να προσαρμοστεί στα δεδομένα της κρίσης και να θωρακιστεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει, χωρίς ακόμα να έχει ριζοσπαστικοποιηθεί. Στο χέρι του λαού είναι να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τους ελιγμούς τους, βάζοντας στο στόχαστρο το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και όχι τη μια ή την άλλη κυβέρνηση και διαχείριση. Οταν ο λαός καταφέρει με τη συμμαχία του να μεγαλώσει τις ρωγμές που ανοίγει στο αστικό σύστημα, τότε μόνο θα δημιουργήσει προϋποθέσεις για έξοδο από την κρίση προς όφελός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου