Για την αντισυγκέντρωση στη Χαλκιδική

Προχτές έγινε αντισυγκέντρωση στη Χαλκιδική με περιεχόμενο τη στήριξη της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», στην οποία συμμετείχαν οι εργαζόμενοι της εταιρείας και κάποιοι κάτοικοι από τα γύρω χωριά, σε αντιπαράθεση με τον αγώνα των κατοίκων της περιοχής που παλεύουν για την προστασία των ίδιων και του τόπου τους από τους κινδύνους που προκύπτουν από τη λειτουργία των ορυχείων και την επεξεργασία του χρυσού και ιδιαίτερα από τη χρήση υδροκυανίου κατά την επεξεργασία του μεταλλεύματος. Και κυρίως για την παράδοση στα μονοπώλια, πλούτου που πρέπει να ανήκει στο λαό. Αφορμή μπορεί να έδωσε η πρόσφατη προβοκατόρικη δράση στο μεταλλείο στις Σκουριές, αλλά αυτό καθόλου δεν αλλάζει την ουσία. Εμφανίστηκε λοιπόν μια αντισυγκέντρωση, προφανώς οργανωμένη από την εταιρεία, κάτι που δεν είναι άλλωστε πρωτοφανές από μεγάλες επιχειρήσεις, προκειμένου να ενισχύσουν τη δράση τους και την κερδοφορία τους, να ωθούν τους εργαζόμενους στη στήριξη της επιχείρησης και μάλιστα ακόμη και με «απεργιακές» κινητοποιήσεις. Η αντισυγκέντρωση στηρίχτηκε και από την κυβέρνηση και μάλιστα με την παρουσία του βουλευτή της ΝΔ Αδωνη Γεωργιάδη. Τα πάντα για τις επενδύσεις και την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.


Το ελληνικό Δημόσιο παραχώρησε τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσια σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην κοινοπραξία «Ελληνικός Χρυσός» (95% κατέχει ο όμιλος «Eldorado Gold» και το υπόλοιπο 5% η «ΑΚΤΩΡ»). Στην περιοχή υπάρχει ένα σημαντικό κοίτασμα χρυσού και χαλκού, αξίας περίπου 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Στελέχη της «Ελληνικός Χρυσός» με κατά καιρούς δηλώσεις τους έχουν γνωματεύσει ότι το μεταλλευτικό πεδίο στη Χαλκιδική είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο που δεν έχει μόνο χρυσό. Είναι ένα πολυμεταλλικό μεταλλευτικό πεδίο με χαλκό, άργυρο, χρυσό, μόλυβδο, ψευδάργυρο. Το ελληνικό κράτος πούλησε τα μεταλλεία για 11 εκατομμύρια ευρώ. Και δεν θα πάρει δικαιώματα εξόρυξης, έστω ένα ποσοστό σε χρήμα. Μόνο και μόνο από την αξία του μεταλλεύματος και το ποσό της πώλησης, γίνεται φανερό ότι η εταιρεία θα θησαυρίσει. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό, ούτε το κύριο, δηλαδή το τίμημα της πώλησης από το κράτος. Το κύριο είναι ότι ο πλούτος -που πρέπει να ανήκει στο λαό- δίνεται στα μονοπώλια. Και ταυτόχρονα ότι τα μονοπώλια μπροστά στο κέρδος δεν αναγνωρίζουν ούτε ανθρώπινες ζωές. Είναι ένα ακόμη παράδειγμα που αναδεικνύει την αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων από την εργατική λαϊκή εξουσία, που θα μπορεί να παράγει σε όφελος των εργαζομένων, να εφαρμόζει μέτρα προστασίας της ζωής των κατοίκων, προστασίας του περιβάλλοντος.

***

Οι εργαζόμενοι της εταιρείας, και όσοι κάτοικοι πήραν μέρος σε διαδήλωση υπέρ των μονοπωλίων, αντικειμενικά κινητοποιήθηκαν ενάντια στα συμφέροντά τους. Είναι καιρός τώρα που η εταιρεία με ολοσέλιδες πληρωμένες διαφημίσεις σε κάποιες αστικές εφημερίδες και με τις φωτογραφίες στελεχών της στην εξόρυξη χρυσού, αυτοδιαφημίζεται ότι ενισχύει με την επένδυση την ελληνική οικονομία, ενώ δίνει και θέσεις εργασίας. Τα μισθωτά στελέχη που εικονίζονται στη διαφήμιση μιλούν για την «εταιρεία μας»... Αυτό περνούν και στους εργάτες των ορυχείων. Γιατί βεβαίως τα συμφέροντα των εργατών δεν ταυτίζονται με αυτά της εταιρείας και την κερδοφορία τους. Ούτε βεβαίως, αντικειμενικά, όλων των στελεχών, άλλωστε κάποια απ' αυτά δεν ανήκουν στην εργατική τάξη. Και ολ' αυτά στο όνομα ότι η εταιρεία δίνει θέσεις εργασίας, επομένως «μας δίνει δουλειά», αυτό φώναξαν και στην αντισυγκέντρωση, μ' αυτό ως περιεχόμενο κινητοποιήθηκαν. Μόνο που ούτε η κυβέρνηση, ούτε η εταιρεία, νοιάζονται για τους εργάτες. Τα κέρδη ενισχύουν. Που βγαίνουν από τη δουλειά των εργατών. Που σήμερα δουλεύουν στην εταιρεία αλλά αύριο μπορεί και να απολυθούν. Που σήμερα έχουν ένα μισθό, αλλά αύριο αυτός μπορεί και να μειωθεί δραστικά. Που σήμερα έχουν δουλειά, αλλά τους κλέβουν τα μονοπώλια τον πλούτο που παράγουν βάζοντας ταυτόχρονα σε τεράστιους κινδύνους την περιοχή που ζουν, την ίδια τη ζωή όλων των εργαζομένων της περιοχής.

***

Πράγματι οι συνθήκες της βαθιάς παρατεταμένης οικονομικής κρίσης αξιοποιούνται από τους κεφαλαιοκράτες και τις κυβερνήσεις τους να εξωθούν ένα τμήμα της εργατικής τάξης απέναντι σε ένα άλλο. Και «πατούν» στο έδαφος που διαμορφώνει τη συνείδηση η κυρίαρχη ιδεολογία, ότι για να υπάρχει παραγωγή πρέπει να υπάρχουν και καπιταλιστές, επενδύσεις κλπ. Η ίδια η καπιταλιστική πραγματικότητα, που ριζώνει βαθιά στις συνειδήσεις την αντίληψη περί αναγκαιότητας ύπαρξης ατομικής ιδιοκτησίας, η συγκάλυψη της εκμετάλλευσης (η παραγωγή της υπεραξίας δε φαίνεται), ενισχύει τέτοια φαινόμενα. Ταυτόχρονα το τεράστιο φάσμα της ανεργίας είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει σ' αυτό. Επομένως χάνεται και η αιτία ύπαρξης των ταξικών ανισοτήτων, το γεγονός ότι η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο, δε συνειδητοποιείται η αναγκαιότητα της πάλης με το περιεχόμενο του συνθήματος «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Ενώ τ' αφεντικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα χωρίς τους εργάτες. Τη μέγιστη συμβολή σ' αυτό, επομένως και σε τέτοια φαινόμενα σαν την αντισυγκέντρωση της Χαλκιδικής, έχουν οι δυνάμεις των κομμάτων του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα, δηλαδή ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αλλά και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία και τα κέρδη, αλλά με τη γραμμή τους και στις διεκδικήσεις και στην οργάνωση των αγώνων, είναι υπέρ της ταξικής συνεργασίας, χειραγωγούν και εν τέλει υποτάσσουν την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην πολιτική των μονοπωλίων.

Η εργατική τάξη να βγάλει πείρα από τέτοια φαινόμενα και συμπεράσματα. Η εξασφάλιση της αγωνιστικής ταξικής της ενότητας δεν μπορεί να περνά μέσα από την υπεράσπιση των καπιταλιστών, αλλά από την αντικαπιταλιστική πάλη. Ταξική ενότητα που ταυτόχρονα πρέπει να κατακτιέται σε συνδυασμό με την οργάνωση της κοινωνικής συμμαχίας με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα κόντρα στα συμφέροντα, άρα και στην οικονομία και την εξουσία των μονοπωλίων.

Ι.