Το κόλπο των διαφωνιών

Τις τελευταίες μέρες πυκνώνει η ...αντιτροϊκανή ρητορεία από παράγοντες της συγκυβέρνησης, οι οποίοι εκφράζουν την αντίθεσή τους, λέει, στη λήψη νέων μέτρων, κατηγορούν τους εκπροσώπους των δανειστών ότι «με αυτά που ζητούν βρίσκονται εκτός ελληνικής πραγματικότητας» και καταλήγουν ότι αυτό που χρειάζεται ο τόπος σήμερα είναι ανάπτυξη... Πρόκειται για τις ίδιες υποκριτικές διακηρύξεις που ακούγονται κάθε φορά που επισκέπτεται τη χώρα μας η τρόικα και λίγο πριν οι υπουργοί βάλουν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους κάτω από τα κείμενα των μέτρων που έχουν ήδη συναποφασίσει. Όσο για την ανάπτυξη που επιδιώκουν, αυτή αφορά έτσι κι αλλιώς μόνο στα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, που ακριβώς για να τα εξασφαλίσουν συναποφασίζουν με την τρόικα τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα.

Μήπως δεν είναι γνωστό ότι η συγκυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της στην απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων έως το 2015 και ότι θα πρέπει να υποβάλλει ανά τρίμηνο σχεδιαγράμματα απολύσεων στο δημόσιο τομέα; Ή δεν είναι γνωστό ότι σε περίπτωση μη επίτευξης των στόχων του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, θα πρέπει να λαμβάνονται ισόποσα μέτρα τόσο στο σκέλος των εσόδων (νέοι φόροι), όσο και στο σκέλος των δαπανών (περικοπές μισθών και συντάξεων); Ή, ακόμα, δεν έχουν βάλει την υπογραφή τους κάτω από την απόφαση για τις δύο νέες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ το 2013 και την πλήρη «απελευθέρωσή» τους μέσα στο καλοκαίρι;

Ποιον κοροϊδεύουν, όταν κατηγορούν την τρόικα για στενή δημοσιονομική και ...λογιστική προσέγγιση των προβλημάτων; Στο διαχρονικό έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος του ελληνικού λαού είναι συνυπεύθυνοι οι πάντες, και οι διεθνείς δανειστές της χώρας (ιμπεριαλιστικά κέντρα) και η εγχώρια αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.

Η συγκυβέρνηση καμώνεται πως δυσανασχετεί επειδή το κλιμάκιο της τρόικας εμφανίζεται άκαμπτο σε μια σειρά διαχειριστικού χαρακτήρα θέματα, όπως το ύψος των δόσεων για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων χρεών στο Δημόσιο, η ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων κλπ. Και επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι «εμείς» θέλουμε να προωθήσουμε αυτά τα μέτρα, αλλά οι «κακοί» της τρόικας δε μας αφήνουν.

Πόσο υποκριτική είναι, όμως, η «αντίθεσή» τους στα διαχειριστικής φύσης θέματα αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι, ανεξάρτητα από την τρόικα και τα μνημόνια, παράγοντες της συγκυβέρνησης ανοίγουν συνεχώς και νέα θέματα. Ο μεν διοικητής του ΙΚΑ επανέφερε το θέμα της χορήγησης «εθνικής σύνταξης» 250-300 ευρώ, παράλληλα με την επέκταση της λειτουργίας των Επαγγελματικών Ταμείων, τα οποία θα χορηγούν συντάξεις ανάλογα με το ύψος των εισφορών (ιδιωτικοποίηση ασφαλιστικού συστήματος). Από την πλευρά της η υφυπουργός Υγείας (της ΔΗΜΑΡ αυτή) πρότεινε οι εργαζόμενες στο Δημόσιο, μετά τον τοκετό να λαμβάνουν τρίχρονη άδεια με το 50% του μισθού τους (εφεδρεία), ενώ ο υπουργός Εσωτερικών «εισηγήθηκε» την είσοδο των ιδιωτών στα δημόσια πανεπιστήμια, τα οποία, στα πρότυπα των πρώην ΔΕΚΟ, θα λειτουργούν ως μετοχικές εταιρείες...

Η πολιτική αυτή εκπέμπει αντιλαϊκές αναθυμιάσεις, από όποια πλευρά και να την εξετάσεις. Ως ώριμο αίτημα των καιρών προβάλλει η αναγκαιότητα της ανατροπής της, μέσα από τη δημιουργία ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, με στόχους πάλης που θα διεκδικούν τη συνολική ανατροπή αυτής της πολιτικής και θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια άλλου τύπου ανάπτυξη, από μια λαϊκή εξουσία, προς όφελος όλου του λαού.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή Μας» του «Ριζοσπάστη», Τρίτη 12 Μάρτη 2013