Οι χαμαιλεοντισμοί του ΣΥΡΙΖΑ

ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ

«Το ΔΝΤ κατανοεί ότι το ελληνικό πρόγραμμα δε βγαίνει χωρίς γενναίο κούρεμα (…) δεν υπήρξε ποτέ επιλογή του ΔΝΤ η περικοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα (...) διαπιστώνουμε ότι ένα τεχνοκρατικό λαθάκι έχει στοιχίσει πόνο και δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπους».

«Ξέρουμε ότι όπου έχει περάσει το ΔΝΤ έχει αφήσει πίσω του στάχτη, έχει αφήσει πίσω του αποκαΐδια. Δεν πρέπει αυτό να το αφήσουμε να συμβεί και στη χώρα μας. Δεν αξίζει στη χώρα μας αυτή η τύχη».

Και όμως… οι δύο αυτές φράσεις ανήκουν στο ίδιο πρόσωπο, στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα.

Πριν λίγο καιρό ο Α. Τσίπρας κατηγορούσε την ελληνική κυβέρνηση ότι είναι ανίκανη, υποτελής στο ΔΝΤ, ότι το ΔΝΤ επιβάλλει απάνθρωπες και αντιλαϊκές πολιτικές καταστρέφοντας χώρες.

Στην επίσκεψη στις ΗΠΑ αλλάζει κουστούμι. Τώρα το ΔΝΤ δείχνει κατανόηση, δεν επιβάλλει το σύνολο των αντεργατικών μέτρων, απλά μπορεί να κάνει κάποιο «τεχνοκρατικό λαθάκι». Με βάση αυτή την εκτίμηση το πρόβλημα δεν είναι τόσο το ΔΝΤ, όσο η ελληνική κυβέρνηση που εφαρμόζει λάθος συνταγές διαχείρισης.

Τι κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ και στη μία και στην άλλη περίπτωση;

Ότι τα βάρβαρα μέτρα δεν επιβάλλονται στις ελληνικές κυβερνήσεις, συμφωνούνται από αυτές σε συνεργασία με τους συμμάχους της στην ΕΕ και το ΔΝΤ.

Ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι ούτε «αναποτελεσματικά», ούτε «λάθος συνταγή», ούτε «τεχνοκρατικά λάθη». Είναι η στρατηγική του κεφαλαίου για να πέσει η τιμή της εργατικής δύναμης στα τάρταρα, να βρουν κερδοφόρα διέξοδο τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που προκάλεσαν την κρίση.

Ότι το κούρεμα του χρέους δεν αποτελεί ανακούφιση, λύση για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε μέχρι σήμερα έχει γίνει δύο φορές κούρεμα του χρέους με τραγικές συνέπειες για τα ασφαλιστικά ταμεία, τα νοσοκομεία κ.λπ. Κάθε φορά που γίνεται κούρεμα, ζητούνται ακόμη πιο βάρβαρα μέτρα. Γιατί το κεφάλαιο πρέπει να πάρει πίσω και ό,τι χάνει με το κούρεμα.

Προς τι λοιπόν η μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ και οι ξαφνικές αγάπες με το ΔΝΤ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά εναγωνίως στήριξη για να εφαρμόσει το δικό του μίγμα διαχείρισης –τύπου Ομπάμα– που όμως είναι εξίσου αντιλαϊκό, όπως και το σημερινό. Για αυτό το λόγο συντάσσεται με μερίδες του κεφαλαίου και ιμπεριαλιστικά κέντρα (οι ΗΠΑ είναι η βασική χώρα του ΔΝΤ), που ανταγωνίζονται με τις κυρίαρχες δυνάμεις στην ευρωζώνη και κυρίως τη Γερμανία, για τον επιμερισμό της ζημιάς, αλλά και τον έλεγχο των αγορών.

Από τη δική του τη μεριά ο λαός δεν πρέπει να συνταχθεί με κανένα μίγμα διαχείρισης – ούτε το ευρωενωσιακό, ούτε το αμερικάνικο. Να μη στοιχηθεί πίσω από κανένα ιμπεριαλιστή. Να απορρίψει και τους μεν και τους δε.

Και μαζί και το ΣΥΡΙΖΑ, που ακολουθεί πότε τον ένα και πότε τον άλλο.