Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις ανέδειξαν ακόμα πιο καθαρά πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη να προχωρήσει αποφασιστικά η υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, με τη μαζική οργάνωση και συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία τους, με δράση για να ξεμπερδέψουν οι εργάτες με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις, να φύγουν από τις ηγεσίες όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων, τα πρωτοβάθμια συνδικάτα, αλλά και τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες, τη ΓΣΕΕ.
Η απεργοσπασία στην οποία προχώρησαν οι άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις δε δείχνει μόνο ότι συμπαρατάσσονται με την εργοδοσία. Δείχνει ότι παρεμβαίνουν καλοσχεδιασμένα στις ίδιες τις συνειδήσεις των εργατών, καλλιεργώντας ηττοπάθεια και υποταγή. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα μεγάλης μεταλλουργικής επιχείρησης στην περιφέρεια του Πειραιά, όπου συστηματικά η διοίκηση του σωματείου (πλειοψηφεί η ΠΑΣΚΕ) «συμμετέχει» σε απεργιακές κινητοποιήσεις... μόνο με τα μέλη της διοίκησης. Μάλιστα, ένα από τα επιχειρήματα με τα οποία στηρίζει την απόφαση - όπως είχαν μεταφέρει εργάτες σε άλλη απεργία - είναι ότι η εταιρεία έχει προβλήματα και πρέπει να στηριχθεί!
Δηλαδή, η συγκεκριμένη παράταξη (υπό τη στέγη της οποίας εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα... «αντιμνημονιακά» σκιρτήματα, σε διάφορες πόλεις και κλάδους) λέει στους εργάτες να κάτσουν στη γωνιά να παρατηρούν τη σφαγή τους, αλλά οι ίδιοι να μην κάνουν τίποτα. Τους λένε ότι οι αγώνες, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους είναι υπόθεση συνδικαλιστικών ηγεσιών και δεν απαιτεί πρώτα απ' όλα τη δική τους, πρωτοπόρα, υπεύθυνη, θαρραλέα συμμετοχή στην οργάνωση και πάλη ενάντια στην πολιτική που φορτώνει το λαό βάσανα.
Θέλουν ο εργάτης να σκέφτεται πως η λύση στο πρόβλημά του θα έρθει «από τα πάνω». Να μένει μακριά από τη σκληρή, αλλά ελπιδοφόρα οργάνωση των εργατών «από τα κάτω», την πάλη για την απόκρουση της επίθεσης που είναι αδύνατη χωρίς την ενεργοποίηση των ίδιων των εργαζομένων, την ανοιχτή συζήτηση μέσα στους τόπους δουλειάς για τη διέξοδο. Θέλουν ο εργάτης να ψάχνει σε ποιον θα αναθέσει την έκφραση της οργής και της αγωνίας του. Οχι να γίνεται ο ίδιος δημιουργός των εξελίξεων, μέσα από τη συλλογική συμμετοχή σε Γενικές Συνελεύσεις στην απόφαση για αγώνα, συμμετοχή στην οργάνωση του αγώνα, συμμετοχή στα συνδικάτα ως πρωταγωνιστής, όχι θεατής.
Είναι οι ίδιες δυνάμεις που βγαίνουν μετά και μιλάνε για «αναποτελεσματικότητα των αγώνων». Βάζουν πλάτη στην εργοδοτική επίθεση με το επιχείρημα ότι οι εργάτες δε συμμετέχουν στους αγώνες, αφού πρώτα έχουν κάνει τα πάντα για να τους κρατάνε στο περιθώριο (με αυτό το επιχείρημα η ΠΑΣΚΕ στον κλάδο του Τουρισμού έτρεξε να υπογράψει με τους εργοδότες μειώσεις μισθών).
Σ' αυτούς τους συνδικαλιστές, σ' αυτές τις δυνάμεις, οι εργάτες ούτε πρέπει ούτε μπορούν να εμπιστεύονται τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Τώρα είναι η ώρα που κάθε εργάτης πρέπει να κάνει δική του υπόθεση την αποκάλυψη αυτών των δυνάμεων, την απομόνωση, τη χρεοκοπία τους. Η αποδυνάμωση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι κρίσιμος όρος για τη δυναμική και την προοπτική που θα έχουν οι εργατικοί αγώνες, απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει γοργά η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να μπει φρένο στην ολομέτωπη επίθεση, να υπερασπιστούν οι εργάτες την οικογένεια και την τάξη τους από την εξαθλίωση. Στην κατεύθυνση αυτή, οργανωμένα και πλατιά, πρέπει να αξιοποιηθούν οι αποφάσεις της Πανελλαδικής Κομματικής Συνδιάσκεψης με θέμα «Η δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό της κίνημα», που βάζουν το πλαίσιο και τα καθήκοντα της δράσης για την ανασύνταξη του κινήματος. Να στηρίξουν την επίμονη δουλειά που χρειάζεται να αναπτυχθεί, με σχέδιο και αποφασιστικότητα, σε κάθε κλάδο και περιοχή. Να αναλάβουν οι κομμουνιστές και οι άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές που δρουν μαζί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης την ευθύνη και τον πρωτοπόρο ρόλο που τους ανήκει στην υπόθεση της αντεπίθεσης της εργατικής τάξης και του λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου