Τι συμβαίνει με τη γερμανική οικονομία;

• Πώς συνδέονται οι προβλέψεις για την οικονομία της Γερμανίας με το ρόλο της στη διαχείριση της κρίσης;

Σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών της Κολωνίας, οι επικεφαλής της γερμανικής βιομηχανίας αντιμετωπίζουν με απαισιοδοξία το μέλλον. Κατά δήλωσή τους, το 2013 σκοπεύουν να επενδύσουν λιγότερα από τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους σε σχέση με το 2012, ενώ σχεδιάζουν και απολύσεις. Η έρευνα έγινε σε 2.300 γερμανικές εταιρείες. Από αυτές, μόνο το 20% δήλωσε ότι σκοπεύει να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας μέσα στο 2013. Μια στις τρεις (28%) δήλωσε ότι σκοπεύει να μειώσει τις δαπάνες σε σύγκριση με το 2012. Στην ανάλυσή του το Ινστιτούτο αναφέρει: «Εξαιτίας των μειωμένων εξαγωγών και της συνακόλουθης πτώσης της βιομηχανικής παραγωγής, οι εταιρείες σε όλη τη χώρα γίνονται όλο και πιο προσεκτικές». Σε προηγούμενη έρευνα του Ινστιτούτου, που έγινε το φθινόπωρο, μόνο το 24% των επιχειρήσεων ανέμενε αύξηση του επιπέδου παραγωγής το 2013. Η πλειοψηφία τους προέβλεπε ότι η γερμανική οικονομία θα λιμνάσει.

Συμπληρωματικά, ο ΟΟΣΑ εκτιμά σε έκθεση για την παγκόσμια ανάπτυξη, ότι το ΑΕΠ της Γερμανίας θα αυξηθεί αναιμικά το 2013 κατά 0,5% και όχι κατά 1,0%, όπως προβλέπει η γερμανική κυβέρνηση, «λόγω της κάμψης του εμπορίου σε διεθνές επίπεδο». Υποστηρίζει ότι ο σοβαρότερος κίνδυνος για τη γερμανική οικονομία προέρχεται από την κρίση στην Ευρωζώνη και σημειώνει ότι οι εξαγωγές ενδέχεται στο μέλλον να αντιμετωπίσουν ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Τι δείχνουν τα παραπάνω; Οτι η κρίση βαθαίνει στην Ευρωζώνη, παρά την προσπάθεια των αστικών επιτελείων να πείσουν ότι «το κλίμα αλλάζει» με τις αποφάσεις τους στο επίπεδο της διαχείρισης. Οπως καθαρά λέει το γερμανικό Ινστιτούτο, η επιβράδυνση της γερμανικής οικονομίας - ανεξάρτητα από το πού θα καταλήξει - είναι αποτέλεσμα της απροθυμίας μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων να επενδύσουν συσσωρευμένα κεφάλαια στην παραγωγή, αφού το προσδοκώμενο κέρδος δεν τους ικανοποιεί.

Με δεδομένη την κρίση στην Ευρωζώνη και τον εξαγωγικό προσανατολισμό της γερμανικής οικονομίας, τα μονοπώλια σταματούν να αναπτύσσουν την παραγωγή, καταστρέφουν εργατική δύναμη (απολύσεις) και προσπαθούν είτε να διασωθούν απέναντι στους ανταγωνιστές τους, είτε να πλασαριστούν από καλύτερες θέσεις στον ανταγωνισμό, όταν ξεκινήσει η (αναιμική) ανάκαμψη στην Ευρωζώνη. Η ανάλυση του Ινστιτούτου επαληθεύει από τη μεριά των αστών ότι η κρίση είναι συγχρονισμένη, υπερσυσσώρευσης - υπερπαραγωγής. Τι συστήνει το Ινστιτούτο για να αναχαιτιστεί η αρνητική πορεία της γερμανικής οικονομίας; Σύμφωνα με τον επικεφαλής του, «όσοι χαράζουν πολιτική θα πρέπει να αποφεύγουν τις αυξήσεις φόρων, να επενδύουν σε έργα υποδομών και να παρουσιάσουν ένα πειστικό πρόγραμμα για την ενέργεια». Δηλαδή, να αποφύγει η κυβέρνηση αύξηση της φορολογίας στις επιχειρήσεις, προκειμένου να ενθαρρύνει τις επενδύσεις. Η μη αύξηση των φόρων στοχεύει και στην τόνωση της εσωτερικής ζήτησης - όπως προπαγανδίζει στη χώρα μας και ο ΣΥΡΙΖΑ -, η οποία όμως δεν είναι ικανή να αναχαιτίσει ή να αντιστρέψει την κρίση.

Επίσης, το Ινστιτούτο λέει στην κυβέρνηση να ρίξει κρατικό χρήμα στην κατασκευή υποδομών που θα αξιοποιούν οι καπιταλιστές, προκειμένου να μειωθεί κι άλλο το κόστος της όποιας επένδυσης. Αρα, ιδιωτική επένδυση χωρίς κρατικό χρήμα δεν γίνεται. Και βέβαια, να εξασφαλίσει το κράτος ενεργειακούς πόρους με όρους που θα καλύπτουν τις ανάγκες τις καπιταλιστικής παραγωγής και θα την καθιστούν ανταγωνιστική. Να πώς «δένει» η προσπάθεια της Γερμανίας να εξασφαλίσει καλύτερους όρους για τροφοδοσία με φυσικό αέριο από τη Ρωσία και ταυτόχρονα να μετριάσει την ενεργειακή εξάρτηση από αυτή, ενισχύοντας τις συνεργασίες με εναλλακτικούς πάροχους ενέργειας, όπως είναι το Ισραήλ και η Κύπρος. Για να γίνει όμως αυτό, η Γερμανία πρέπει να ενισχύσει την παρουσία της στα ανά τον κόσμο «καυτά» μέτωπα, όπως αυτό της Ανατ. Μεσογείου, γεγονός που αυξάνει τους ανταγωνισμούς και την ένταση στην περιοχή.

Οι εξελίξεις το επόμενο διάστημα θα είναι πυκνές, καθώς η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα εργαλεία του παρελθόντος και οι ανταγωνισμοί οξύνονται τόσο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όσο και στο εσωτερικό τους, ακόμα και στο εσωτερικό των κρατών μελών της Ευρωζώνης, ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενα τμήματα της αστικής τάξης. Από τα παζάρια και τις κόντρες για το ποια μονοπώλια θα συντριβούν και ποια θα εξασφαλίσουν τους όρους για να αναπτυχθούν παραπέρα, ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει. Η ανάκαμψη προϋποθέτει τη δική του εξαθλίωση και εκεί πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του, διαλέγοντας να βαδίσει στον άλλο δρόμο. Να παλέψει για το εμπόδισμα των βάρβαρων μέτρων, δυναμώνοντας τη συμμαχία που θα ανατρέψει την αστική εξουσία, θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα βγάλει τη χώρα από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος.