Η επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις του, τα κόμματά του και οι διεθνείς οργανισμοί του απέναντι στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία περνάει σε φάση νέας κλιμάκωσης. Το αντιλαϊκό σφαγείο δεν έχει πιάσει ακόμη πάτο. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι η οικονομική κρίση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος έχει ακόμη δρόμο. Δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα.
Σειρά το επόμενο διάστημα παίρνει ο νέος προϋπολογισμός, με καταιγισμό αντεργατικών, αντιλαϊκών μέτρων και έπεται συνέχεια. Το κεφάλαιο έχει ανάγκη από την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την ένταση της εκμετάλλευσης για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του, για να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στο λαό. Κατακτήσεις δεκαετιών ανατρέπονται μέσα σε ένα βράδυ.
Κανένας πλέον δεν δικαιούται να μένει αμέτοχος και ουδέτερος όταν γύρω του πέφτουν “σφαίρες”
Η σύγκρουση των συμφερόντων των μονοπωλίων με τα συμφέροντα και τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και της νεολαίας είναι νόμος. Ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και κερδοφορία για το μεγάλο κεφάλαιο είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Κανένας δεν μπορεί να το παραβλέψει, κανένας δεν μπορεί να πει «εμένα δεν με αφορά, θα τη γλιτώσω». Η καθολική επίθεση σε όλους τους τομείς (μισθοί, ασφάλιση, παιδεία, υγεία κλπ) και για όλο το λαό, το επιβεβαιώνει.
Χρειάζεται τώρα να μπει τέλος στις όποιες αυταπάτες για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση με την ιδιοκτησία και την εξουσία των μονοπωλίων άθικτη. Να μη χαθεί άλλος χρόνος στην αναμονή για εύκολες και ανώδυνες λύσεις από τα πάνω, από μία πιο έξυπνη διαχείριση του καπιταλισμού, από μια κυβέρνηση (που όποιο όνομα και να έχει) θα αποτελεί το πολιτικό προσωπικό του μεγάλου κεφαλαίου. Όποιος τάζει κάτι τέτοιο κοροϊδεύει συνειδητά, είναι τσαρλατάνος, επιδιώκει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Φιλολαϊκή λύση χωρίς το λαό πρωταγωνιστή της πάλης και διεκδικητή του πλούτου που παράγει δεν υπάρχει. Η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα και τους νέους της λαϊκής οικογένειας, πρέπει να οικοδομήσουν με τα ίδια τους τα χέρια το μέλλον που τους αρμόζει. Ένα μέλλον με μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς το βραχνά της ανεργίας, με παιδεία και υγεία δημόσια και δωρεάν για όλους, με ελεύθερο χρόνο, με πρόσβαση όλου του λαού στον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Με μια φράση: ένα μέλλον αντάξιο στους μοναδικούς παραγωγούς του πλούτου και τα παιδιά τους, με ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.
Τώρα είναι η ώρα. Είναι επιζήμια για όλους κάθε καθυστέρηση. Επιβάλλεται να μπουν στη μάχη όσοι δεν το έχουν κάνει ακόμη, να πυκνώσουν και να μεγαλώσουν τη στρατιά που τολμά και αψηφά το βασίλειο των μονοπωλίων,που αμφισβητεί την παντοδυναμία του καπιταλισμού, που είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί μαζί του, να κάνει το θρόνο του να τρίξει μέχρι να τον ανατρέψει. Μια στρατιά που σφυρηλατείται στο καμίνι της ταξικής πάλης, που κάνει ακατανίκητη τη θέλησή της για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που γιγαντώνει μέσα της το ατελείωτο, συνειδητό, ταξικό μίσος απέναντι σε όλους τους καπιταλιστές, που μαθαίνει να επιδεικνύει άκαμπτη φρόνηση για τον τελικό σκοπό, ευστροφία και πείσμα στην καθημερινή δράση. Που μαθαίνει να δίνει τη μάχη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, που ξέρει να δουλεύει στο έδαφος αρνητικών συσχετισμών και με επίμονη και σταθερή δουλειά να τους αλλάζει.
Να μπει τέλος στη μοιρολατρία και στο “τίποτα δε γίνεται”. Ο λαός έχει τη δύναμη, την οποία δεν έχει δοκιμάσει ακόμη πραγματικά, να φέρει τα πάνω κάτω. Είναι άλλο πράγμα το “τι να κάνουμε” να το λες με τα χέρια σταυρωμένα και να εννοείς ότι «δεν αλλάζει κάτι» και άλλο πράγμα το “τι να κάνουμε” να το λες με πείσμα για την οργάνωση του αγώνα. Τα παιδιά της εργατικής τάξης, του λαού πρέπει να το λένε με το δεύτερο τρόπο.
Κανέναν δεν έσωσε ποτέ ο φόβος ή η λογική του μικρότερου κακού. Όσο κάποιος κάνει βήματα προς τα πίσω, δίνει χώρο στον αντίπαλο να τον τσακίσει. Το πίσω–πίσω φέρνει κάποια στιγμή την πλάτη στον τοίχο, την καταστροφή.
Είναι ελπιδοφόρα η μάχη της τελευταίας απεργίας. Φέρνει στο προσκήνιο δυνατότητες που υπάρχουν μέσα από την κατάλληλη δουλειά “από τα κάτω” να αποκτήσει δυναμική η πάλη για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, για να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης και συμμετοχής, να γίνεται υπόθεση κάθε εργάτη, ανέργου, μαθητή, σπουδαστή η υπόθεση του αγώνα, να στεριώνουν αγωνιστικές διαθέσεις. Αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχεια οργάνωσης της εργατικής–λαϊκής αντεπίθεσης.
Ταξική “πυξίδα” για να αποφεύγονται οι σκόπελοι του συμβιβασμού και της διαχείρισης
Το επόμενο διάστημα χρειάζεται με σχέδιο σε όλους τους χώρους να συζητηθεί η πείρα που συγκεντρώθηκε, να μελετηθεί. Να δοθεί συνέχεια μπροστά στους νέους αγώνες, στην προετοιμασία της νέας απεργίας. Να αξιοποιηθεί η πείρα για να δυναμώσει οργανωμένα η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση για τονχαρακτήρα της κρίσης και τη διέξοδο από αυτήν. Να αναδειχτεί γιατί η αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων και των παιδιών τους απαιτεί μονομερή διαγραφή του χρέους, κατάργηση των μνημονίων, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Να ανοίξει πλατιά η συζήτηση σε κάθε χώρο, στο εργοστάσιο, στο μαγαζί, στο γραφείο, στο σχολείο, στην σχολή, στη γειτονιά για την προοπτική προς όφελος του λαού. Υπάρχουν τρόφιμα, υπάρχουν ρούχα, παράγουμε τόσο πλούτο, έχουμε πλουτοπαραγωγικές πηγές, έχουμε το εργατικό δυναμικό, έχουμε το μυαλό. Όμως δε μένει τίποτα σε εμάς. Πρέπει να υπάρχει κάποια λύση. Αυτή η λύση είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, να βγάλουμε από τη μέση τα μονοπώλια και την ταξική εκμετάλλευση, ο κεντρικός σχεδιασμός και ο εργατικός έλεγχος με την εργατική λαϊκή εξουσία. Εκεί κάθε νέος και νέα μπορεί να βρει διέξοδο στα όνειρα και τις επιδιώξεις του.
Να δυναμώσει η αποκάλυψη και η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με την παλιά (ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ) και τη νέα γενιά (Αυτόνομη Παρέμβαση–ΣΥΡΙΖΑ) εργατοπατέρων. Είναι όρος για αποτελεσματικούς αγώνες η χειραφέτηση του λαού από τα ιδεολογήματα που αυτοί συστηματικά καλλιεργούν για να εγκλωβίσουν στα όρια του συστήματος. Θέλουν ένα κίνημα υποταγμένο, που θα εξυπηρετεί την κυβερνητική εναλλαγή διαχειριστών–σφαγέων του λαού και τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων. Από την πλευρά τους είναι δεδομένο ότι θα δυναμώσουν την παρέμβασή τους για να σπείρουν αυταπάτες, να εκφυλίσουν και να απαξιώσουν τους αγώνες. Δεν είναι τυχαία η επίθεση που από κοινού κάνουν ενάντια στην απεργία ως μορφή πάλης, είτε με ανοιχτή απεργοσπασία, είτε μέσα από δήθεν “άλλες μορφές πάλης” που “δεν έχουν κόστος”. Δεν είναι τυχαία η προβολή του παραδείγματος της Αργεντινής, όπου κατά τη διάρκεια πολύμηνων αγώνων, δεν προκηρύχτηκε ούτε μία μέρα απεργία (και όταν προκηρύχτηκε, τα μεσάνυχτα αποσύρθηκε!), η παραγωγή συνεχιζόταν κανονικά και οι καπιταλιστές συνέχιζαν την ιδιοποίηση απλήρωτης εργασίας.
Δεν υπάρχουν αγώνες χωρίς θυσίες. Είναι θυσίες όμως για το συμφέρον του λαού και είναι λιγότερες από την καθημερινή θυσία στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Άλλωστε όλα κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες, πολλές φορές και αιματηρούς. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Καμία εμπιστοσύνη δεν πρέπει να υπάρχει στις δυνάμεις της “υγιούς επιχειρηματικότητας” και της “κοινωνικής συνοχής” του ΣΥΡΙΖΑ. Τα “δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης” που προπαγανδίζουν δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική αγωνιστική, ταξική, λαϊκή αλληλεγγύη που ανεβάζει και στηρίζει τη διεκδίκηση, αλλά πρόκειται για ανακύκλωση της ακραίας φτώχειας. Τα εγχειρήματα “των δομών της συνεργατικής και αλληλέγγυας οικονομίας που οικοδομούν το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα”, μόνο παραπλάνηση και κοροϊδία μπορούν να προσφέρουν. Στην ουσία προβάλουν έναν κατ’ όνομα “σοσιαλισμό”, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του καπιταλισμού, με την καπιταλιστική ιδιοκτησία, και κατ’ επέκταση εξουσία, στην θέση τους! Κι εδώ το παράδειγμα της Αργεντινής είναι αποκαλυπτικό, όπου μεταξύ άλλων, ως απόρροια της καπιταλιστικής κρίσης, εργάτες κατέλαβαν περίπου 150 μεσαίες ή μικρές επιχειρήσεις που είχαν εγκαταλειφθεί. Οι περισσότερες από αυτές έκλεισαν στη συνέχεια. Μάλιστα υπήρχαν και παραδείγματα που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αναλάμβαναν να εξοφλήσουν τα χρέη των αφεντικών τους!
Θα δυναμώσουν τις φωνές τους για ενότητα, αλλά θα εννοούν και θα προωθούν μια ενότητα του θύτη με το θύμα, του εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο. Τέτοια ενότητα δεν χρειάζεται στην εργατική τάξη, στο λαό. Χρειάζεται ενότητα στη βάση της αντιπαράθεσης με τον αντίπαλο και όχι μαζί του, ενότητα της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων και μικρομαγαζατόρων, των γυναικών και των νέων των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων και την ΕΕ, που θα φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Αποκάλυψη και απομόνωση από το λαό χρειάζεται και η εθνικιστική, φασιστική Χρυσή Αυγή. Δεν πρέπει να βρωμίσουν καμία λαϊκή και νεανική συνείδηση με το δηλητήριο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Δεν είναι αντισυστημική δύναμη όπως θέλει να παρουσιάζεται, αλλά κομμάτι, μηχανισμός, σάρκα από τη σάρκα του καπιταλιστικού συστήματος. Στηρίζεται και προωθείται από αυτό, είναι άλλος ένας φορέας της αστικής ιδεολογίας. Αποτελεί τάγμα εφόδου για την καταστολή του λαϊκού κινήματος. Έχει επιδείξει ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα για να βοηθήσει το σύστημα να ξεπεράσει την κρίση του, τσακίζοντας τους εργαζομένους. Είναι χαρακτηριστικά τα δουλεμπορικά γραφεία που προωθεί για φθηνή εργατική δύναμη για το κεφάλαιο. Το ίδιο το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα πρέπει να την περιθωριοποιήσει, να την κάνει να μην έχει τόπο να σταθεί.
Στη μάχη για να στηθεί εργατικό λαϊκό μπλόκο στην αντιλαϊκή πολιτική
Το επόμενο διάστημα μέλη και φίλοι της ΚΝΕ, αλλά και κάθε νέος που λέει ότι “κάτι πρέπει να γίνει”, πρέπει να μπούμε μπροστά, να κάνουμε στην άκρη κάθε δυσκολία για την οργάνωση της πάλης, για να συμβάλουμε στο να στηθεί εργατικό–λαϊκό μπλόκο με κινητοποιήσεις ενάντια σ’ αυτή την πολιτική σε κάθε χώρο. Να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, με ψυχή, αποφασιστικότητα και πείσμα για την προετοιμασία της νέας απεργίας, για να φουντώσει η συζήτηση σε κάθε χώρο, η οργάνωση στα σωματεία, σε επιτροπές αγώνα, η μαζική συμμετοχή, να πραγματοποιηθούν γενικές συνελεύσεις, να παρθούν, να υλοποιηθούν, και να περιφρουρηθούν αγωνιστικές αποφάσεις, να χαραχτεί με σαφήνεια ο προσανατολισμός, το περιεχόμενο του αγώνα, να υπάρξει μπαράζ αγωνιστικών κινητοποιήσεων με μορφές πάλης που θα επιλεγούν μέσα από συζήτηση και θα κλιμακώνουν μπροστά στην απεργία. Απαιτείται αταλάντευτη στάση μπροστά στις δυσκολίες που θα συναντήσουμε, αλλά είναι μονόδρομος η μάχη για να ξεπεραστούν, έχουμε πλούσια πείρα, μπορούμε να τις ξεπεράσουμε. Να παρθούν πρωτοβουλίες αγωνιστικής αλληλεγγύης, κανένας να μην είναι μόνος του απέναντι στο κράτος και τους μηχανισμούς του. Το όλοι για έναν και ένας για όλους να εκφραστεί στην πράξη. Να σπάσει ο φόβος, να δημιουργηθεί κλίμα αγωνιστικής ανάτασης και εμπιστοσύνης στη δύναμη της συνειδητής, οργανωμένης πάλης. Μαζικά να στηριχτεί η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.
Το μεγάλο και φουσκωμένο ποτάμι της οργής του λαού μπορεί και πρέπει να κατευθυνθεί στην κοίτη της διεκδίκησης ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και εργατικό-λαϊκό έλεγχο, με την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τους δικούς τους θεσμούς που θα αναδειχτούν μέσα στην πάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου