Περί σκανδάλων

Τί θα γίνει, τελικά, με κείνο το σιντί (CD) από την Ελβετία, ρε παιδιά; Θυμάστε ποιο λέω, έτσι; Εκείνο που είχε μερικές χιλιάδες ονόματα ελλήνων (μεταξύ άλλων) καταθετών; Που το 'χε στείλει η Γερμανία στον πρώην υπουργό οικονομικών, τον Παπακωνσταντίνου; Που το 'χε βάλει ο Παπακωνσταντίνου στο δεύτερο δεξιά συρτάρι τού γραφείου του (δεν κάνω πλάκα, ο ίδιος το είπε!) αλλά κοίταξε μια μέρα και δεν το βρήκε; Αυτό! Τί θα γίνει, λοιπόν; Βρέθηκε ή όχι; Κι αν δεν βρέθηκε, πότε θα βρεθεί, να βάλουμε στο χέρι τους φοροφυγάδες;

Καταλάβατε; Μεριά ο Άκης, μεριά η Ελβετία, μεριά ο Καρούζος, μεριά οι κουμπάροι, μεριά τα αδερφοξάδερφα, μεριά η μαμμή, μεριά η λεχώνα...πάει το παιδί. Παναπεί, δηλαδή, δεν φταίει το σύστημα για την κατάντια μας αλλά μερικοί κοπριταραίοι που εκμεταλλεύτηκαν πρόσωπα και καταστάσεις για να πλουτίσουν παράνομα. Τόμπολα!

Πρώτα-πρώτα, δεν καταλαβαίνω πού είναι το κακό στο να βγάλει κάποιος τα λεφτά του στην Ελβετία, στα Καϋμάν ή στις Βερμούδες. Μήπως δεν προβλέπει ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων εκείνη η κατάπτυστη συνθήκη τού Μάαστριχτ, την οποία υπενθυμίζω πως προσυπέγραψαν όλα τα κοινοβουλευτικά μας κόμματα πλην ΚΚΕ; Απόλυτη ελευθερία, μάλιστα. Θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα στην Αγγλία είχα βάλει στην τσέπη 60.000 δραχμές και με ξετίναξαν στο Ελληνικό για να
βρουν μήπως είχα κρυμμένα κι άλλα. Σήμερα, δόξα τω Μάαστριχτ, μπορώ να πάρω μια βαλίτσα ευρώ και να τα πάω για διακοπές στην Μαγιόρκα, δίχως να μου μιλήσει κανένας. Οπότε, προς τί τόση φασαρία;

Θα μου πει κάποιος ότι τα λεφτά που πάνε στην Ελβετία είναι -κατά μείζονα λόγο- προϊόντα ύποπτων ή παράνομων συναλλαγών, άρα αφορολόγητα. Πάει καλά. Κι αν δεν τα στείλω στην Ελβετία αλλά τα αφήσω στις ντόπιες τράπεζες; Αν στήσω με δαύτα καμμιά εικοσαριά υπεράκτιες (χυδαϊστί: οφ σορ) εταιρείες; Αν τα ρίξω στο χρηματιστήριο, όπου δεν ελέγχεται το πόθεν έσχες (καθ' ότι, όπως λέει ο νόμος, αν αγοράσω μια γκαρσονιέρα με ρωτάνε πού τα βρήκα αλλά αν αγοράσω καμμιά πεντακοσαριά χιλιάδες μετοχές τής Εθνικής απαγορεύεται να με ρωτήσουν); Πρέπει ντε και σώνει να στείλω το βρόμικο χρήμα μου στις ελβετικές τράπεζες; Δηλαδή, μαύρα λεφτά δεν υπάρχουν στην Ελλάδα; Στο κάτω-κάτω, τόσους μήνες τραβολογάνε τον φουκαρά τον Άκη, αλλά λογαριασμούς στην Ελβετία δεν του βρήκανε. 

Πάμε παρακάτω. Φαίνεται πως η καραμέλλα που λέγεται "σκάνδαλα" δεν λυώνει με τίποτε σε τούτον εδώ τον τόπο, όσο και να την πιπιλήσουμε. Ας θυμηθούμε επί τροχάδην μερικά μεταπολεμικά σκάνδαλα που συγκλόνισαν τον τόπο: σύμβαση Κούπερ, υπόθεση Χατζηπάνου, σύμβαση Φίλη,σύμβαση Πεσινέ, Πεζόπουλος και Esso Pappas, σύμβαση Λίτον, Ωνάσης και διυλιστήρια, ΑΓΕΤ Ηρακλής και Καλτσεστρούτσι, υπόθεση Κοσκωτά, ξεπούλημα της ΔΕΗ, Πόρτο Καρράς, αργυρωρυχεία Χαλκιδικής, υπόθεση των "κουμπάρων", υπόθεση Ζήμενς κλπ κλπ. Ωραιότατη λίστα, αν και είναι ενδεικτική και αυστηρώς μεταπολεμική. Γιατί, αν πιάσουμε την Ιστορία από την αρχή, θα απαριθμούμε σκάνδαλα ίσαμε αύριο το μεσημέρι. Ακόμα και κατά το χτίσιμο της Ακρόπολης έγινε σκάνδαλο με τα μάρμαρα...

Φυσικά, το φαινόμενο των σκανδάλων δεν είναι ελληνικό, έτσι; Άλλωστε, ως γνωστόν, το χρήμα δεν έχει ούτε πατρίδα ούτε θρησκεία, ούτε ράτσα. Κεφάλαιο και σκάνδαλα είναι έννοιες σύμφυτες, παγκοσμίως και διαχρονικώς. Καθαρό κεφάλαιο, δίχως διαφθορά και διαπλοκή ανάμεσα σε κεφαλαιούχους και πολιτικό προσωπικό, ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. Όπως λέει ο Άρης Φακίνος, "ο παράς δεν ταξιδεύει ποτέ χωρίς συνοδεία, σέρνει από πίσω του, όπως κι ένα κάρο φορτωμένο κοπριά, ένα σωρό ζούδια, μύγες, σκαθάρια, σκουλήκια: χρήμα καθαρό, τίμιο, αθώο δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο" ("Το όνειρο του πρωτομάστορα Νικήτα", εκδόσεις Κέδρος).

Στην ουσία, οι -υποτιθέμενες- αποκαλύψεις των σκανδάλων ελέγχονται (τουλάχιστον στην συντριπτική τους πλειοψηφία) από το ίδιο το σύστημα, ώστε να λειτουργούν ως "ανακουφιστικές βαλβίδες" όταν υπερσυσσωρεύεται λαϊκή οργή. Με απλά λόγια, το κόλπο λειτουργεί ως εξής: κάθε φορά που το κεφάλαιο αντιμετωπίζει οποιοδήποτε πρόβλημα, η ευθύνη μετατίθεται στους πολιτικούς που κλέβοντας προσθέτουν βάρη στις πλάτες των φορολογουμένων, οπότε η λύση είναι να αλλάξουμε τους κλέφτες πολιτικούς με τίμιους, οι οποίοι θα διορθώσουν την κατάσταση.

Απλά πράγματα, έτσι; Έφταιγε ο Άκης που έκλεβε αλλά θα στρώσουν τα πράγματα με τον αδιάλλακτο Αντώνη. Όπως έφταιγε ο Τρικούπης και θα έφτιαχνε η κατάσταση με τον Δεληγιάννη, όπως κατέστρεψε τον τόπο ο Σημίτης αλλά θα τον ξανάχτιζε -σεμνά και ταπεινά- ο μπουχέσας, όπως τα έκανε σκατά ο Γιωργάκης αλλά θα τα καθαρίσει ο Βενιζέλος, όπως η τρικομματική κυβέρνηση ΦΑΒΑ έφερε διέξοδο στα αδιέξοδα των μονοκομματικών κυβερνήσεων κλπ κλπ. Πάντοτε κάποιοι έρχονται να μας ταΐσουν ελπίδες πως τάχα θα ξεπλύνουν τα άγη των προηγούμενων.

Κι εμείς, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, ασχολούμαστε με το ποιο θα 'ναι το πρώτο όνομα στην μαρκίζα, παρ' όλο που το μαγαζί έχει μονίμως το ίδιο πρόγραμμα...
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ Cogito ergo sum