ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής, ο Γ. Σταθάκης, βουλευτής και μέλος του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, είπε για το αν το κόμμα του είναι υπέρ του ευρώ ή της δραχμής:«Θεμελιωδώς είμαστε υπέρ της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης και σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο (...) Εννοείται όμως ότι, αν η οικονομία συνεχίσει να συρρικνώνεται με τρομακτικούς ρυθμούς, τα πλεονεκτήματα που παράγει το ευρώ μπορεί να αποδειχθούν έωλα και συνεπώς αυτή η συζήτηση παραμένει ενδιαφέρουσα. Στις δεδομένες συνθήκες και τα προηγούμενα χρόνια και τώρα η επιστροφή στη δραχμή συνεπάγεται πάντως τρομακτικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία και σε αυτό συμφωνούν όλοι».
Τι λέει ο Σταθάκης; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ του ευρώ, αλλά λοξοκοιτάει και προς τη δραχμή, αν η κρίση συνεχίσει να βαθαίνει και «τα πλεονεκτήματα που παράγει το ευρώ αποδειχτούν έωλα». Για ποιον; Μα φυσικά για το κεφάλαιο, αφού για το λαό, με ευρώ ή δραχμή είναι δεδομένη η παραπέρα συρρίκνωση μισθών και δικαιωμάτων, όπως αποδεικνύει η αντιλαϊκή επίθεση που κλιμακώνεται ενιαία σε Ευρωζώνη και ΕΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι είναι υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ, όσο η
ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και άλλων χωρών παραμείνει κυρίαρχη επιλογή της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας για τη διαχείριση της κρίσης. Σπεύδει όμως να διαβεβαιώσει το κεφάλαιο ότι ο ίδιος αποτελεί την πιο αξιόπιστη λύση, αν αυτό το μείγμα διαχείρισης θεωρηθεί αναποτελεσματικό από η σκοπιά των μονοπωλίων και επιλεγεί η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, με επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
ΝΑ ΠΩΣ ΚΟΛΛΑΕΙ το παράδειγμα της Αργεντινής, δηλαδή μιας άλλης μορφής διαχείρισης της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, από αυτή που σήμερα ακολουθεί η Ευρωζώνη, η οποία όμως αποδεδειγμένα οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση από άλλο δρόμο. Ο Σταθάκης μάλιστα λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που «μπορεί να σταθεροποιήσει την ελληνική κοινωνία και να επαναφέρει την οικονομία σε έναν βιώσιμο δρόμο και ταυτόχρονα να κάνει τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες έχουν αποτύχει παταγωδώς τα δύο κόμματα».
Αρα, ένα από τα «ατού» του ΣΥΡΙΖΑ, με ευρώ ή δραχμή, είναι ότι σαν «αριστερή» κυβέρνηση μπορεί να κουμαντάρει καλύτερα τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή, που είναι δεδομένη, αφού ομολογεί ότι στόχος μιας τέτοιας κυβέρνησης θα είναι να σταθεροποιήσει την (καπιταλιστική) οικονομία και να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που δεν έκαναν τα άλλα δυο κόμματα!
Διαφημίζουν δηλαδή φόρα παρτίδα το ΣΥΡΙΖΑ σαν την πιο αποτελεσματική κυβέρνηση για το κεφάλαιο, επειδή μπορεί να χειραγωγήσει καλύτερα το λαό και ταυτόχρονα να κάνει για τα μονοπώλια τη δουλειά που δεν έκαναν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις! Ο ίδιος άλλωστε ομολογεί ότι οι στόχοι σε ό,τι αφορά τα δημοσιονομικά είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι με αυτούς που βάζουν σήμερα η συγκυβέρνηση με την τρόικα, απλά υπόσχονται να τους πιάσουν με άλλο «κοκτέιλ» διαχείρισης.
ΛΕΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ο Σταθάκης: «Η ελλειμματικότητα θα μειωθεί πρωτίστως με δύο τρόπους: πρώτον, με τη σταθεροποίηση της οικονομίας, δηλαδή την άρση της κατάρρευσης (...) και, δεύτερον, με την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού στον ορίζοντα της τριετίας, πιάνοντας δημόσια έσοδα από ευκατάστατα στρώματα με ένα ρυθμό της τάξεως του 1% του ΑΕΠ ετησίως (...) Η σταθεροποίηση είναι το απαραίτητο βήμα. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει καμία δυνατότητα μεταστροφής προς την ανάπτυξη. Αρα η ανάπτυξη είναι δεύτερο επίπεδο το οποίο, ενώ πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα, εν τούτοις θέλει μια πολύ διαφορετική προσέγγιση μετά τη σταθεροποίηση της οικονομίας».
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει «σταθεροποίηση» της οικονομίας και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και την ίδια ώρα υπόσχεται επαναφορά των μισθών και συντάξεων στα προηγούμενα επίπεδα και τάζει «κοινωνικό κράτος». Επίσης, μιλάει για ανάπτυξη, που θα την κάνουν τα μονοπώλια, δηλαδή οι ιδιώτες, με την ενίσχυση του αστικού κράτους, αφού δε ζητάει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αλλά μόνο κρατικοποίηση μιας μερίδας των επιχειρήσεων και των τραπεζών, που όμως θα λειτουργούν αναπόφευκτα με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Οι αντιφάσεις βγάζουν μάτι: Ο ΣΥΡΙΖΑ τάζει ανάπτυξη για το κεφάλαιο και ταυτόχρονα λέει ότι θα το υπερφορολογήσει, ξέροντας ότι βασική προϋπόθεση για επενδύσεις στον καπιταλισμό, άρα και για καπιταλιστική ανάπτυξη, είναι η χαμηλή φορολογία των επιχειρήσεων, το διαρκές φθήνεμα της εργατικής δύναμης, το άνοιγμα νέων πεδίων δράσης για την πλουτοκρατία, με ιδιωτικοποιήσεις, συμπράξεις και αφανισμό των μικρών ΕΒΕ. Υπόσχεται ισοσκελισμένο προοϋπολογισμό, όταν ξέρει ότι αυτός δεν πρόκειται να επιτευχθεί παρά μόνο με επιπλέον περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, με απολύσεις στο Δημόσιο, με κατακρεούργηση μέχρι τα έσχατα όρια των μισθών και των συντάξεων.
ΤΕΛΟΣ, Ο ΣΤΑΘΑΚΗΣ ρωτήθηκε για το αν μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα υπέγραφε νέο μνημόνιο, αν επιλεγόταν μια νέα αναδιάρθρωση (κούρεμα) του ελληνικού χρέους. Απαντάει: «Το αντάλλαγμα που λογικά μπορεί να ζητηθεί, είναι ένα αξιόπιστο πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθεροποίησης σε συνθήκες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς ένα βιώσιμο πρόγραμμα που να απαντά σε αυτά τα δύο ερωτήματα θα βρεθούμε ακριβώς στην ίδια θέση».
Ενα το κρατούμενο, η παραδοχή από το ΣΥΡΙΖΑ ότι κούρεμα χωρίς «ανταλλάγματα» για τους δανειστές δεν υπάρχει. Αρα υπάρχει μνημόνιο, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει «πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθεροποίησης», όπως το περιέγραψε πιο πάνω. Δηλαδή, έτσι και αλλιώς, διέξοδος από την κρίση για το κεφάλαιο και όχι βέβαια για το λαό, που θα πληρώσει το μάρμαρο της νέας αναδιάρθρωσης και όποιας άλλης λύσης επιλεγεί, στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης της κρίσης, στην οποία θέλει να αναβαθμιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το παράδειγμα του Ασφαλιστικού
Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εξετάσεις στο κεφάλαιο για την ικανότητά του να συνδυάζει τη χειραγώγηση του λαού με προτάσεις διαχείρισης της κρίσης υπέρ των μονοπωλίων, όπως είναι το «μείγμα» που προτείνει, αντλώντας αποσπασματικά παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία, για να θολώσει τα νερά και να καλλιεργήσει αυταπάτες.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι οι περικοπές στο Ασφαλιστικό θα μπορούσαν να αποφευχθούν στο πλαίσιο της διαχείρισης της κρίσης και προτείνει να δημιουργηθεί ένα ταμείο ανάλογο με αυτό που έφτιαξε η Νορβηγία, όπου θα κατατίθενται τα μελλοντικά έσοδα από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, προκειμένου το σύστημα Ασφάλισης να έχει επαρκή ρευστότητα και να εγγυάται τις συντάξεις.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται πρώτα απ' όλα ότι η εκμετάλλευση των πιθανών κοιτασμάτων και στην Ελλάδα, είναι υπόθεση πολυεθνικών ομίλων, που θα κάνουν πλιάτσικο στο δημόσιο πλούτο και σαν ελάχιστη ανταπόδοση θα προσφέρουν ένα μηδαμινό ποσοστό από τα υπερκέρδη τους με τη μορφή φόρων για το Ασφαλιστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει όμως ότι στη Νορβηγία τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης είναι εδώ και χρόνια στα 67 έτη, με αυξητικές μάλιστα τάσεις, όπως γίνεται και στην Ελλάδα.
Αποσιωπά άλλα στοιχεία που δείχνουν το βαθμό της εργασιακής εκμετάλλευσης στη Νορβηγία, για να καλλιεργήσει αυταπάτες ότι επιμέρους προβλήματα μπορούν τάχα να λυθούν με άλλη διαχείριση, στο πλαίσιο της ειρηνικής συνύπαρξης καπιταλιστών και εργαζομένων.
Η ρευστότητα στα ασφαλιστικά ταμεία θα μπορούσε να εξασφαλιστεί, αν η κυβέρνηση και η εργοδοσία επέστρεφαν όλα τα κλεμμένα αποθεματικά από τη δεκαετία του '50 και ύστερα. Αν τα ομόλογα των ασφαλιστικών οργανισμών δεν «κουρεύονταν» με το PSI για να σωθούν οι τράπεζες. Αν η εργοδοσία πλήρωνε περισσότερα για την ασφάλιση των εργαζομένων, με ταυτόχρονη κατάργηση κάθε ευνοϊκής ρύθμισης που νομιμοποιεί και ενθαρρύνει την εισφοροαποφυγή και εισφοροδιαφυγή.
Αν καταργούνταν κάθε μορφή ελαστικής απασχόλησης, που στερεί πόρους από το Ασφαλιστικό και αν έφευγαν από τη μέση οι ιδιώτες στην Υγεία και την Πρόνοια, που αφαιμάζουν στην κυριολεξία τα Ταμεία.
Αυτά και άλλα πολλά, που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα αξιοπρεπείς συντάξεις και επαρκείς παροχές Υγείας και Πρόνοιας, προϋποθέτουν σύγκρουση με το κεφάλαιο και την ΕΕ, στρατηγική επιλογή της οποίας είναι η αύξηση των ορίων ηλικίας, η απαλλαγή κράτους και εργοδοσίας από το «κόστος» που συνεπάγεται η ασφάλιση του εργαζόμενου, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του χρυσοφόρου τομέα των Υγείας - Πρόνοιας - σύνταξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ. Γι' αυτό οι προτάσεις του συνιστούν διαχείριση που δε βελτιώνει, αλλά αντίθετα θα επιδεινώσει από άλλο δρόμο τη ζωή του λαού, στο βαθμό που η κρίση βαθαίνει, η ανάπτυξη θα είναι αναιμική και το κεφάλαιο επείγεται να εξασφαλίσει όρους για πιο αποδοτική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου