Μέχρι που έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι;

Με αφορμή την διαμαρτυρία των εργαζομένων στου Σκαραμαγκά, άνοιξε μία κουβέντα στα κανάλια «για τα όρια της διαμαρτυρίας των εργαζομένων, που έχουν δίκαια αιτήματα». 

Ας δούμε λοιπόν, σύμφωνα με την άποψη των ΜΜΕ, των αστικών κομμάτων (και σε πολλές περιπτώσεις της υπεύθυνης και θεσμικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ), μέχρι που έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι, "οι οποίοι έχουν δίκαια αιτήματα" (μιλάμε λοιπόν για περιπτώσεις όπου ο λαός έχει δημοκρατικά, πλειοψηφικά, αποφασίσει επακριβώς τι θέλει):

-Οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα να διαδηλώνουν μακριά από το κέντρο ώστε να μην τους βλέπει κανείς, στη μία λωρίδα του δρόμου, ή καλύτερα κρυμμένοι σε κάποια στοά, και φυσικά σε σημεία αθέατα από τουρίστες, ειδικά σε τουριστικές περιόδους, γιατί είναι μεγάλη προσβολή για μία χώρα να διαδηλώνουν οι εργαζόμενοι της. Και φυσικά δικαίωμα στις συγκεντρώσεις έχουν μόνο οι Έλληνες: οι μετανάστες είναι δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι, χωρίς δικαιώματα.

Το να πεινάνε οι εργαζόμενοι της, να τους κόβει η ΔΕΗ το ρεύμα, να αυτοκτονούν χιλιάδες άτομα, να μην έχουν οικογενειάρχες να δώσουν γάλα στα παιδία τους, δεν είναι ντροπή.

-Οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα να συνδικαλίζονται, να κάνουν συνελεύσεις και να 

απεργούν, μόνο λίγες μέρες ή ώρες, μέχρι τα δικαστήρια να βγάλουν την απεργία «παράνομη και καταχρηστική». Η απεργία δεν επιτρέπεται να προκαλεί κόστος στην εταιρία και στην παραγωγή, γιατί είναι «ισοπεδωτική» και «προκαλεί απολύσεις». Δηλαδή, η απεργία δεν έχει το δικαίωμα να είναι ΑΠΕΡΓΙΑ.

Δεν επιτρέπεται, δηλαδή, οι εργαζόμενοι να παρακωλύσουν την παραγωγή την οποία οι ίδιοι επιτελούν, δεν έχουν λόγο κυριότητας σε αυτό το οποίο παράγουν: το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να δουλεύουν, ακόμα και αν είναι απλήρωτοι, για να διαχειρίζονται την παραγωγή τα αφεντικά και το κράτος.

-Οι εργαζόμενοι δεν έχουν το δικαίωμα να καταλαμβάνουν ή να παρακωλύουν οποιαδήποτε θεσμική ή διοικητική λειτουργία τους κράτους. Δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνουν στα δημοτικά συμβούλια («δημοτικός» σημαίνει σαν λέξη «των δημοτών»), να καταλαμβάνουν δημόσιες υπηρεσίες («δημόσιος» σημαίνει του «δήμου», δηλαδή «του λαού») και θεσμικά όργανα του κράτους (που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει «όλους του Έλληνες»).

Δεν επιτρέπεται δηλαδή να έχουν λόγο σε όσα έχουν χτίσει με την εργασία τους, και πληρώσει με τους φόρους τους, «ώστε οι ίδιοι να απολαμβάνουν τις παροχές τους», και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του λαού, υποτίθεται ότι διαχειρίζονται «ως πληρεξούσιοι».

-Οι μαθητές και οι φοιτητές, δεν επιτρέπεται να καταλαμβάνουν με αποφάσεις των συλλόγων τους τα σχολεία και τις σχολές, τα οποία ανήκουν στις διοικήσεις που έχουν οριστεί από το κράτος, και όχι σε αυτούς που φοιτούν σε αυτά.

-Οι κάτοικοι των επαρχιακών περιοχών, δεν επιτρέπεται να εμποδίζουν την κατασκευή έργων που έχει αποφασίσει η κεντρική εξουσία ακόμα και αν είναι περιβαλλοντικά καταστρεπτικά και έχουν απορριφθεί ακόμα και από την επίσημη «τοπική αυτοδιοίκηση» - η οποία όμως δεν μπορεί να έχει λόγο για το τι θα γίνει ή όχι στον χώρο ευθύνης της. (Τι διάολο τοπική είναι τότε).

-Οι αγρότες δεν έχουν το δικαίωμα να μπλοκάρουν τους δρόμους, αλλά το κεφάλαιο μπορεί ελεύθερα να διακινεί τα προϊόντα σε ό,τι τιμές θέλει, ώστε να στερεί από το λαό βασικά είδη διατροφής.

-Γενικά, ο λαός μπορεί να διαμαρτύρεται μέσω των θεσμικών οργάνων (ενάντια στα οποία θέλει να διαμαρτυρηθεί), σεβόμενος τους νόμους (τους οποίους όμως θέλει να ανατρέψει), χωρίς να τίθεται κίνδυνος στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» και προπαντός η τουριστική περίοδος, και τέλος, μπορεί να κινητοποιείται, «στα πλαίσια της συνταγματικής νομιμότητας». Μπορεί δηλαδή να συγκεντρώνεται σε στοές, μέσω facebook, χωρίς όμως  «παστίτσια»,  σιωπηλά και χωρίς βωμολοχίες και ακρότητες  (βρίζοντας μάλλον από μέσα του, και αυτό αναλογιζόμενος την «θεωρία των άκρων»).

Και τέλος, όταν η αστυνομία τον δέρνει και τον συλλαμβάνει, αυτός πρέπει να κάθεται απαθής να τρώει ξύλο, να καταδικάσει «την βία από όπου και αν προέρχεται», περιμένοντας να δικαιωθεί στην… Δευτέρα Παρουσία.

Αυτό το καθεστώς, ονομάζεται λοιπόν «δημοκρατικό πολίτευμα», επειδή δίνει κάθε 4 χρόνια το δικαίωμα στους πολίτες να επιλέγουν ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει τη νομιμότητα αυτή, και θα διοικήσει εντός των πλαισίων της κυριαρχίας της αστικής τάξης.

Η μόνη πραγματική δημοκρατία, είναι η λαϊκή δημοκρατία, εκείνη δηλαδή η δημοκρατία που επιβάλλεται από τον εργαζόμενο λαό σε όσα έχει παράξει με την εργασία του, σε όσα είναι δικά του: στα προϊόντα, στα κτίρια, στους δρόμους, τις πλατείες, στα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τα θέατρα, στην γνώση και την επιστήμη και την τέχνη, στο ίντερνετ, στα όπλα, στη γη, στο νερό, στα δάση. ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Η λαϊκή αντιβία και αυτοάμυνα, η απεργία, η κατάληψη, η παρακώλυση των λειτουργιών του κράτους, η βίαιη επίθεση στις δυνάμεις καταστολής ώστε να διαφυλαχθεί η λαϊκή θέληση και η σωματική ακεραιότητα των διαδηλωτών, η επιβολή των αποφάσεων των λαϊκών συνελεύσεων, εργατικών σωματείων και συλλόγων, είναι απαραίτητα στοιχεία, ώστε να εκφραστεί η λαϊκή θέληση και να κατακτηθεί ακόμα και το οποιοδήποτε μικρό δικαίωμα του λαού στη δημοκρατία και το βιοτικό επίπεδο.

Η ένοπλη ακόμα εξέγερση, η ανατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας των αστών, ή της κατοχής μίας χώρας από ξένο στρατό, είναι απαραίτητη ώστε να μπορέσει ο λαός να αποκτήσει ένα καθεστώς ελεύθερης λαϊκής έκφρασης και δημοκρατίας. Ώστε να μπορέσει ο λαός να γίνει αφέντης στο ψωμί και τον τόπο του.

Οι κομμουνιστές, ποτέ δεν έκρυψαν την πρόθεση τους να ανατρέψουν το πολίτευμα αυτό, δεν έκρυψαν ποτέ την πρόθεση τους να καταλύσουν τη νομιμότητα του αστικού κοινοβουλίου προκειμένου να εκφραστεί η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, δεν έκρυψαν ποτέ ότι οι λαϊκές οργανώσεις και συνελεύσεις, πρέπει να ανυψωθούν σε μία νέα εξουσία, σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, την δικτατορία του προλεταριάτου, το οποίο θα εγκαθιδρυθεί πάνω στα συντρίμμια του παλιού κράτους, χωρίς να πάψουνε να είναι κομμουνιστές.

Η εργατική τάξη για εμάς έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται όπου, όπως και όποτε αποφασίσει, χωρίς κανένα περιορισμό.  

ΠΗΓΗ