Σελίδες

3 Σεπ 2012

Bona fides και τα φίδια που μας ζώσανε

«Ο εκμεταλλευόμενος την κουφότητα και την απειρία του άλλου υποχρεούται σε αποζημίωση».
Αυτό το άρθρο του αστικού μας κώδικα που ο αείμνηστος πατέρας μου αποκαλούσε άρθρο νάυλον, δηλαδή αυτό που έχει εφαρμογή ως γενική αρχή του δικαίου εναντίον όλων των πάσης φύσης και μορφής κατεργαραίων, απατεώνων κ.λπ. γυρνάει στο κεφάλι μου πολύν καιρό. Ειδικά όταν ακούω τον μετεκλογικό λόγο κομμάτων και πολιτικών που βρέθηκαν σε θέση, αντί να καταβάλλουν, να εισπράττουν αποζημίωση σε ψήφους, σε θέσεις εξουσίας σε υπερτίμηση του πολιτικού τους υποσχετικού.
Στην πραγματικότητα λέω και γράφω κομψά την αηδία που μου προξενεί η αμετροεπής υποκρισία, η κατάχρηση λέξεων και εννοιών που απευθύνονται με περισσή θρασύτητα εναντίον του περιούσιου τέως ψηφοφόρου και νυν πολίτη που πρέπει να πονέσει, να εξευτελιστεί, να τιμωρηθεί ακριβώς επειδή επέλεξε μαζοχιστικά το σαδιστή του... Τον αφεντικάριο σωτήρα, βλέπε κυβέρνηση της αγίας τριάδας των πολιτικών αρχηγών του ελληνοευρωχώρου, με υπόσταση επιπέδου κοτζάμ επιστατών μιας μάζας σχετικώς καλοντυμένων δούλων. Κι από δίπλα τον καπάτσο φύλαρχο των απροσδιόριστων αριστεριδάριων
που συναγελάζονται με τέως πρασινοφρουρούς που ξεβράστηκαν στην παραλία της ληγμένης νομιμοποίησης μιας ιδιότυπης πολιτικής ιδιοτέλειας που εξέθρεψε πλείστα όσα πολιτισμικά τέρατα της μεταπολίτευσης.
Η επαναδιαπραγμάτευση, λόγου χάρη, είναι η πιο πρόστυχη μετεκλογική λέξη. Η χυδαία μπίλια σε μια ρουλέτα ταξική που όλο γυρνάει και πάντα κάθεται στο μαύρο της γκλαμουράτης και συστημικά εκφασισμένης δημόσιας ζωής. Τα φλάμπουρα που σήκωναν αγανακτισμένοι και φιλοσυριζίτες μαζί με ανεξάρτητους και τυχοδιώκτες εκστασιασμένους απ' την... ορμή μαύρων στειλιαροφόρων με παραστρατιωτική πειθαρχία στην εκτέλεση τραμπούκικων επιθέσεων, έχουν μετατραπεί σε τσαλακωμένα χαρτόκουτα για πολιτικά άστεγους. Την πιπιλάνε άκομψα και με πρωτοφανή έλλειψη αιδούς, όλοι εκείνοι που πούλησαν σε τιμή προεκλογικής ευκαιρίας την επανάσταση σε συσκευασία ευρωπλάνης. Η πιπίλα κρύβει τη δηλητηριώδη αλήθεια. Οποιο μέτρο παίρνεται κι ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει ως οικονομική πολιτική «σωτηρίας» κάθε στυλίτευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κάθε χρυσαυγίτικος φετφάς έχουν ως στόχο να κρύψουν τον αυτουργό, τον ηθικό αυτουργό, τον εμπνευστή και τον εκτελεστή, της δολοφονικής για την εργατική τάξη, ταξικής πολιτικής.
Η αλήθεια που κρύβεται καθόλου επιμελώς αλλά τόσο φανταχτερά ώστε να τυφλώνει, να παράγει συνεχώς «κουφότητα» και «απειρία» είναι πως, όλα τα επιτάσσει η «πάση θυσία παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ» . Απ' την ώρα που μια τέτοια πολιτική θέση εκλαμβάνεται και πωλείται ως μοιραία εθνική πολιτική σωτηρίας, ως κισμέτ, τότε η επαναδιαπραγμάτευση, όποια και όποτε, επιτευχθεί ή αποτύχει, θα δείξει και το στόχο της: Την επιβίωση της αστικής τάξης ως διατήρηση του μεγαλύτερου μέρους των κερδών και της ποιότητας ζωής της, που μπορεί ψηφισμένα και νομιμοποιημένα, να βασιστεί πάνω στην εξόντωση, φυσική και όχι απλώς πολιτική, του ενός τρίτου του πληθυσμού της χώρας και πάντως στην εξάλειψη απ' το χάρτη αυτής καθαυτής και της λογικής ακόμη, κάθε εργασιακού δικαιώματος και όλων όσα απορρέουν απ' αυτό.
Η επίκληση της καλής πίστης, της bona fides, που πρέπει να επιδείξουν οι πολίτες στα πολιτισμένα βασανιστήρια των αγορών. Οι ενέσεις ηθικού που επιχειρούνται από επικοινωνιακά επιτελεία με την «ανάκτηση» της αξιοπιστίας της χώρας, δηλαδή της υποταγής της ντόπιας αστικής τάξης στην ισχυρότερη και κεφαλαιακά αδρότερη ευρωπαϊκή. Η απέλπιδα προσπάθεια της αξιωματικής αριστεράς να πείσει ότι, ο Ολάντ ο Γάλλος για παράδειγμα, δεν είναι αυτός που φαίνεται αλλά αυτός που πωλήθηκε σαν εικόνισμα προεκλογικά σε Ελληνες ευρωιθαγενείς, είναι φίδια που πρέπει να πάρουμε χαμπάρι ότι μας ζώνουν. Τον καθένα και την κάθε μια από μας. Μήτε κουφότητα μήτε απειρία μπορούμε να επικαλεστούμε πια, μήτε αποζημίωση να προσδοκάμε ότι δικαιούμαστε. Αντίσταση με ιδεολογικά νεροπίστολα απέναντι στο βαρύ οπλισμό της κυρίαρχης τάξης δε γίνεται. Ούτε με φιλανθρωπίες και ελεημοσύνες και πονεμένες καρδιές θα γυρίσει ο ήλιος που θέλει χιλιάδες στους τροχούς και θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Δεν είναι που δε βγαίνει η συνταγή. Δεν είναι και δεν ήταν το μνημόνιο. Τώρα το ξέρουνε κι οι πέτρες των στεναγμών. Είναι η πολιτική του κεφαλαίου που πνέει τα λοίσθια και πατάει στα πτώματά μας. Οταν σε ζώνουν τα φίδια δεν έχεις καλή πίστη ούτε στη φύση τους ούτε στην τύχη σου. Στο κεφάλι βαράς...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου