ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
Οι δύο εκλογικές μάχες στις 6 Μάη και στις 17 Ιούνη 2012, καθώς και οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν, επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα ενίσχυσης της ιδεολογικής ικανότητας των στελεχών και μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για τη διεξαγωγή του πολιτικού αγώνα. Δεν ήταν επίσης λίγες οι περιπτώσεις μετεκλογικών συσκέψεων με συμμετοχή φίλων και οπαδών, ψηφοφόρων του Κόμματος που εκφράστηκε το αίτημα οι ΚΟΒ ν' αναπτύξουν πρωτοβουλίες συζήτησης μαζί τους ιδεολογικών θεμάτων, των θέσεων του Κόμματος γύρω από ζητήματα της στρατηγικής του, της διαπάλης με τον οπορτουνισμό στο ζήτημα της εξόδου από την καπιταλιστική οικονομική κρίση κ.ά.
Η ΚΟΜΕΠ σε σημαντικό βαθμό διαθέτει το απαιτούμενο υλικό για την διεξαγωγή τέτοιων συζητήσεων. Η διάδοση και αξιοποίηση του περιοδικού μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας πλατιάς ιδεολογικής παρέμβασης.
Η Συντακτική Επιτροπή της ΚΟΜΕΠ πήρε υπόψη της τα ερωτήματα και ενδιαφέροντα που εκφράστηκαν στους δύο μετεκλογικούς κύκλους συζητήσεων των ΚΟΒ με φίλους και ψηφοφόρους του Κόμματος και διαμόρφωσε ανάλογα τη θεματολογία του ανά χείρας διπλού 4ου-5ου τεύχους της. Θυμίζουμε ότι λόγω των έκτακτων βουλευτικών εκλογών στις 17 Ιούνη, δεν πραγματοποιήθηκε η
κανονική έκδοση του 4ου τεύχους (Ιουλίου - Αυγούστου), αλλά ενσωματώνεται στο παρόν διπλό τεύχος που κυκλοφορεί με τη συμβολική προσαύξηση της τιμής του κατά 1 ευρώ, δηλαδή στα 7 ευρώ.Οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις και οι εκλογές
Συγκεκριμένα περιλαμβάνονται:
Το άρθρο με τίτλο «Οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις», που αναλύει τους κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες, στο έδαφος των οποίων διατάχθηκαν και οι πολιτικές δυνάμεις, διεξήχθηκαν οι δύο εκλογικές μάχες και δρομολογήθηκαν σημαντικές αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα: Η μεγάλη απώλεια των δυο αστικών κομμάτων που εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ από το ΣΥΡΙΖΑ ως νέα δύναμη στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας με ενσωματωμένες και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Η εμφάνιση νέων αστικών κομμάτων και η είσοδος της «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή.
Το άρθρο ανιχνεύει τις τάσεις εξέλιξης στη συνοχή της Ευρωζώνης. Επίσης αναφέρεται στο ρόλο του ΚΚΕ, με την απώλεια θέσεών του, στο νέο συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων. Σε αντιπαράθεση με την οπορτουνιστική πίεση που επιδιώκει να αξιοποιήσει το εκλογικό αποτέλεσμα με σκοπό την αλλαγή στρατηγικής εκ μέρους του ΚΚΕ, της πολιτικής συμμαχιών και τον εγκλωβισμό του σε κάποιας μορφής αστική διακυβέρνηση («πατριωτική-αντιμνημονιακή», «αριστερή-αντιμνημονιακή» κλπ.), αναφέρεται σε σχετικά συγκρίσιμα παραδείγματα από την ιστορία του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Ακόμα υπογραμμίζει την ανάγκη ξεπεράσματος υποκειμενικών αδυναμιών, όπως τονίζει και η σχετική Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, εντοπισμένων ιδιαίτερα από το 18ο Συνέδριό του και την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2010 για τη δουλειά στην εργατική τάξη και στο κίνημά της.
«Γραμμή ενσωμάτωσης ή γραμμή ανατροπής: Η πείρα της Αργεντινής»
Επόμενο στη σειρά δημοσιεύεται κείμενο του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ με τίτλο «Για την αστική διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην ΕΕ και την Ελλάδα». Το κείμενο συνοψίζει τις εξελίξεις σχετικά με την πορεία της οικονομικής κρίσης στην ΕΕ συγκριτικά και με την πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Επίσης συνοψίζει τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και αναφέρεται στις τάσεις που διαμορφώνονται σχετικά με την προοπτική της Ευρωζώνης και τη θέση της Ελλάδας σε αυτή. Αναδεικνύει το χαρακτήρα προσωρινού συμβιβασμού που είχε η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη του 2012. Γίνεται κριτική παρουσίαση της αντιλαϊκής κυβερνητικής προγραμματικής σύγκλισης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ που κινείται στο γνώριμο δρόμο του ευρωμονόδρομου, της υπεράσπισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, δηλαδή στο δρόμο της διαχείρισης της κρίσης σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το άρθρο στέκεται κριτικά στην αντιπολιτευτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κυβέρνηση, που στην ουσία υπόσχεται μια διαφορετική, φιλολαϊκή διαχείριση της κρίσης, χωρίς γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια, ανεξάρτητα από την εθνικότητα που βαραίνει στην κεφαλαιακή τους σύνθεση, χωρίς ουσιαστική ρήξη με την αγορά της ΕΕ και τη διεθνή καπιταλιστική αγορά.
Από ένα μεγάλο φάσμα σοσιαλδημοκρατικών, οπορτουνιστικών και αναρχοαυτόνομων δυνάμεων γίνεται συστηματική αναφορά στο λεγόμενο «Αργεντινάζο», δηλαδή στις κινητοποιήσεις εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης της Αργεντινής το 2001. Αυτές οι δυνάμεις προβάλλουν ως παράδειγμα προς μίμηση τις μορφές πάλης και τον προσανατολισμό που κυριάρχησαν σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Στο παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο: «Γραμμή ενσωμάτωσης ή γραμμή ανατροπής: Η πείρα της Αργεντινής» που δίνει στοιχεία για τις κινητοποιήσεις στην Αργεντινή εκείνη την περίοδο, τη μαζικότητά τους, τις μορφές οργάνωσης, τη σκληρότητα της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις καταστολής. Από τα στοιχεία που παρατίθενται στο άρθρο αναδεικνύεται η αναποτελεσματικότητα έστω και για τη βελτίωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, όταν το κίνημα εγκλωβίζεται στο ρεφορμισμό, στην αυτοδιαχείριση της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, που οξύνονται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Η πείρα της Αργεντινής αναδεικνύει ότι η εναλλαγή της αστικής διαχείρισης, στην οποία πρωταγωνίστησε ο Νέστορ Κίρχνερ, με την υποστήριξη της εργατικής και λαϊκής πλειοψηφίας δεν οδηγεί σε φιλολαϊκή έξοδο. Ειδική αναφορά γίνεται στα ζητήματα που αφορούν τη λεγόμενη «ανταλλακτική οικονομία», το «κίνημα χωρίς μεσάζοντες», τις λεγόμενες «δομές κοινωνικής αλληλεγγύης», που προβάλλονται σήμερα από αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στη χώρα μας, καθώς επίσης και στις καταλήψεις εγκαταλελειμμένων από τους ιδιοκτήτες τους εργοστασίων. Αποδεικνύεται ότι οι πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν ως πρότυπο τις κινητοποιήσεις της Αργεντινής για την Ελλάδα, ουσιαστικά υπερασπίζουν την ενσωμάτωση του λαϊκού κινήματος στην αστική πολιτική.
«ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Αντικαπιταλιστική γραμμή ή νέος οπορτουνιστικός πόλος;»
Το άρθρο με τίτλο «ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Αντικαπιταλιστική γραμμή ή νέος οπορτουνιστικός πόλος;», αναφέρεται στις διεργασίες που συντελούνται σχετικά με την ανασύνταξη του οπορτουνιστικού χώρου και στη στόχευση άσκησης πίεσης στο ΚΚΕ για οπορτουνιστική προσαρμογή.
Η ενίσχυση των σοσιαλδημοκρατικών αστικών χαρακτηριστικών του ΣΥΡΙΖΑ, η δρομολόγηση διαδικασιών εξέλιξής του σε ενιαίο κόμμα, αντικειμενικά τροφοδοτεί ανακατατάξεις στον οπορτουνιστικό χώρο, στην αναμόρφωση των οπορτουνιστικών δυνάμεων. Η συζήτηση για τη διαμόρφωση του λεγόμενου «τρίτου πόλου στην αριστερά» έχει ήδη ξεκινήσει. Σε αυτό τον «πόλο» ουσιαστικά εντάσσονται δυνάμεις του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, δυνάμεις του ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και άλλες. Εχει εκφραστεί ανοιχτά από αρθρογραφία στελεχών τέτοιων δυνάμεων η επιδίωξη το ΚΚΕ να ενταχθεί σ' αυτόν τον πόλο, παίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότησή του. Ουσιαστικά συνιστά οπορτουνιστική επίθεση φιλίας απέναντι στο Κόμμα, έκκληση το Κόμμα, διατηρώντας τη στρατηγική του, να «γίνει ευέλικτο» ως προς τη γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων, χωρίς να απορρίπτει το ενδεχόμενο μιας «αριστερής» διακυβέρνησης στη βάση ενός «μεταβατικού άμεσου πολιτικού προγράμματος». Αυτές οι θέσεις, με αφετηρία την αποδοχή του ρόλου του ΚΚΕ και με κομμουνιστικές αναφορές, επηρεάζουν δυνάμεις εργαζόμενων που στέκονται φιλικά απέναντι στο ΚΚΕ, που κατά καιρούς το έχουν ψηφίσει ή εμπιστεύονται τη δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα, αναγνωρίζουν τη συνέπειά του, τη σταθερότητά του, δεν εμπιστεύονται το ΣΥΡΙΖΑ και τις παλινωδίες του. Οι δυνάμεις ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αξιοποιώντας την κομμουνιστική και αντικαπιταλιστική ρητορική τους, παίζουν ένα ειδικό ρόλο στην άσκηση μιας τέτοιας πίεσης προς το ΚΚΕ. Η υιοθέτηση αυτής της γραμμής ενσωμάτωσης από το ΚΚΕ θα σήμαινε πρακτικά την παραίτηση του ΚΚΕ από τη στρατηγική του, θα είχε ολέθριες συνέπειες για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, θα σηματοδοτούσε αρνητικότερες επιπτώσεις από αυτές που έχει η μείωση των εκλογικών του ποσοστών.
Αυτή η ενότητα κλείνει με άρθρο που αναφέρεται στην πορεία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD) και στη μετεξέλιξή του από ένα εργατικό οπορτουνιστικό κόμμα σε κόμμα της αστικής κυβερνητικής εναλλαγής. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε ουσιαστικά με τη στάση του SPD απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο το 1914 και ολοκληρώθηκε με την κυβερνητική δράση του κατά την περίοδο της λεγόμενης «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» (1919-1933). Το ιστορικό αυτό παράδειγμα έχει σήμερα ενδιαφέρον από δύο πλευρές.
Η πρώτη αφορά τη δυνατότητα η αστική τάξη να αξιοποιήσει και να στηρίξει πολιτικές δυνάμεις που προέρχονται από το εργατικό κίνημα - και ουσιαστικά προωθούν την πολιτική του συμβιβασμού ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο - εφόσον αυτό κρίνεται αναγκαίο για την επιβίωση του συστήματος. Ακόμα και αν στην περίπτωση του SPD υπήρξαν αρχικά επιφυλάξεις και έλλειψη εμπιστοσύνης από πλευράς της αστικής τάξης σχετικά με την κυβερνητική αξιοποίησή του, στην πορεία αυτές αμβλύνθηκαν, αφού το SPD «έδωσε εξετάσεις», πρωταγωνιστώντας όχι μόνο στη χειραγώγηση, αλλά και στην καταστολή του εργατικού κινήματος. Αυτή η στάση καπιταλιστικών μηχανισμών - επιφυλάξεων απέναντι σε σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μη δοκιμασμένων κυβερνητικά, αλλά και αποδοχής τους - εκδηλώθηκε και προς το ΠΑΣΟΚ, όπως δείχνουν αρχεία των επιτελείων των ΗΠΑ. Ανάλογη στάση εκ μέρους ευρωενωσιακών επιτελείων εκφράζεται και σήμερα ως προς το ΣΥΡΙΖΑ.
Σχετικά με τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης»
Η δεύτερη πλευρά αφορά τη συζήτηση σχετικά με τη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» και την κατάληξή της, δηλαδή την άνοδο στη διακυβέρνηση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Η Βαϊμάρη προβάλλεται από την αστική πλευρά ως το παράδειγμα μιας «αδύναμης δημοκρατίας» που κατέρρευσε κάτω από τη δράση των λεγόμενων «άκρων», δηλαδή κομμουνιστών και ναζί. Προβάλλεται ως ήττα των «δημοκρατικών μετριοπαθών δυνάμεων», στις οποίες βεβαίως περιλαμβάνονται και οι σοσιαλδημοκρατικές. Από τη σκοπιά του οπορτουνισμού προβάλλεται ότι η έλλειψη «αριστερής ενότητας», «αριστερής κυβερνητικής πρότασης» έδωσε τη δυνατότητα να ανέβει εκλογικά ο εθνικοσοσιαλισμός και να κυβερνήσει ο Χίτλερ, περιορίζοντας τις κοινοβουλευτικές λειτουργίες. Το άρθρο αναδεικνύει ότι σε σημαντική περίοδο της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» οι σοσιαλδημοκράτες είχαν κυβερνητικές θέσεις, υπηρετώντας με συνέπεια την αστική τάξη και παλεύοντας με λύσσα την άνοδο του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Οι σοσιαλδημοκράτες είχαν μάλιστα σταθερά τη διακυβέρνηση σε ορισμένα ομόσπονδα κράτη. Δηλαδή οι «αριστερές κυβερνήσεις» στη Γερμανία, όπως και αλλού, όχι μόνο δεν αποτέλεσαν εμπόδιο στην άνοδο του ναζισμού («αριστεροί» καλούσαν σε μέτωπο κατά του ναζισμού), αλλά ουσιαστικά αξιοποιήθηκαν για το χτύπημα του εργατικού κινήματος και τη στήριξη του συστήματος. Αναδεικνύει επίσης την πολιτική ανοχής που κράτησε το SPD απέναντι στους ναζί, διευκολύνοντας την αναρρίχησή τους στη διακυβέρνηση.
Πείρα από την περίοδο της δράσης της ΕΔΑ
Στην ενότητα με τίτλο «Σελίδες ιστορίας του ΚΚΕ» δημοσιεύεται κείμενο που αναφέρεται στην πείρα του ΚΚΕ από την περίοδο δράσης της ΕΔΑ, αναδεικνύοντας τη σχέση της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ με την ίδρυση και διαμόρφωση της ΕΔΑ. Το κείμενο αναφέρεται ιδιαίτερα στους παράγοντες που συντέλεσαν στη διαμόρφωση της εκλογικής ανόδου της ΕΔΑ το 1958, στέκεται ιδιαίτερα στις σχέσεις της ΕΔΑ με ένα τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου και ιδιαίτερα με την «Ενωση Κέντρου».
Η εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ το 1958 και η ανάδειξή της σε αξιωματική αντιπολίτευση αποτελεί θέμα διαρκούς αναφοράς των οπορτουνιστικών δυνάμεων, που υποστηρίζουν την «ενότητα της αριστεράς» και σήμερα. Σε συνδυασμό με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, εκτιμούν ότι έχει παρουσιαστεί μια «νέα ιστορική ευκαιρία για την αριστερά». Το ΚΚΕ στο Β΄ τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του (1949-1968), που εγκρίθηκε από Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, έχει κάνει συγκεκριμένες εκτιμήσεις σχετικά με την ΕΔΑ και κυρίως την πολιτική του ΚΚΕ σε σχέση με τη διαμόρφωση και εξέλιξη της ΕΔΑ. Εχει σταθεί αυτοκριτικά στην πολιτική επιλογή του Κόμματος να υποκαταστήσει όλη τη δράση του, νόμιμη και παράνομη, μέσω άλλου πολιτικού σχηματισμού, της ΕΔΑ. Εχει χαρακτηρίσει ως λάθος αρχής την απόφαση του Κόμματος να ενσωματώσει τις κομματικές δυνάμεις σε οργανώσεις της ΕΔΑ και να διαλύσει τις παράνομες κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα (με Απόφαση της 8ης Ολομέλειας του 1958).
Στην ενότητα «Βιβλιοπαρουσίαση» προβάλλονται τρεις νέες εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής. Πρόκειται για την επανέκδοση του έργου του Φρίντριχ Ενγκελς «Για το ζήτημα της κατοικίας», την μπροσούρα του Σολομόν Τσερνορμόντικ «Οι δίκες των μπολσεβίκων» και το βιβλίο του Εμμανουήλ Γιαροσλάβσκι «Πώς γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν οι θεοί και οι θεές», βιβλίο χρήσιμο ιδιαίτερα για εκπαιδευτικούς, για μαθητές και γενικότερα για νέους, αλλά και για γονείς αφού μπορούν να βοηθηθούν στην εξήγηση του φαινομένου της θρησκείας στα παιδιά τους.
Στο παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ δημοσιεύονται τα κομματικά ντοκουμέντα της περιόδου από 8.5.2012 έως 27.8.2012, όπου προτάσσονται οι δύο Αποφάσεις της ΚΕ, η «Πρώτη τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη 2012» και τα «Συμπεράσματα από τις εκλογικές αναμετρήσεις στις 6 Μάη 2012 και 17 Ιούνη 2012».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου