Ολα τα ΜΜΕ, δημόσια κι ιδιωτικά, έχουν ως μόνιμο μοτίβο των ειδήσεών τους «το χρέος της Ελλάδας».
Είτε με θετικό, είτε με αρνητικό τρόπο προσπαθούν να εθίσουν το λαό ότι «το χρέος» είναι μια επιπλέον υποχρέωση που θα κουβαλάει εφ' όρου ζωής.
Είναι ένας ξεχωριστός τρόπος που επιτυγχάνουν την αποδοχή του λαού στα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης και ταυτόχρονα «πουλάνε» την έντυπη και ηλεκτρονική πραμάτεια τους.
Σε μια εποχή που ο πλούτος της χώρας συγκεντρώνεται ασφυκτικά στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας, δεν είναι περίεργο οι βαρόνοι της αστικής ειδησεογραφίας να έχουν σκανδαλώδη επιπρόσθετα κέρδη. Αλλωστε, όλος ο κουρνιαχτός από τις αρχές της δεκαετίας του '90 για τη μαζική συσσώρευση εξαθλιωμένων αλλοδαπών, «περί ρατσισμού», σ' αυτό ακριβώς απέβλεπε. Δηλαδή, στα φτηνά εργατικά χέρια. Τώρα όλα έγιναν φανερά. Το πρώτο κύμα των Αλβανών συνοδεύτηκε μέχρι και σήμερα από αθλίους του Πακιστάν, του Αφγανιστάν κ.λπ.. που η ανοιχτή κυριαρχία των διεθνών μεγαλοαστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι μόνιμη.
Υπό αυτές τις συνθήκες ο μισθοσυντήρητος λαός δοκιμάζεται διπλά.
Από τη μια πλευρά βιώνει τις στερήσεις που του επιβάλλει η καπιταλιστική οικονομική κρίση με ακραίο τρόπο κι αποτέλεσμα.
Από την άλλη ως μέλος μιας κοινωνίας, της ελληνικής, που η μεγαλοαστική άρχουσα τάξη συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική επιβολή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Τις συμπληγάδες αυτές αδυνατεί να αποφύγει ως φαίνεται το ελληνικό εργατοϋπαλληλικό κίνημα εθισμένο σε αυταπάτες και συντηρούμενες προκαταλήψεις.
Αδυνατεί να κατανοήσει ότι η υπέρβασή τους είναι εφικτή μόνο όταν τις κοιτάξει κατάματα. Αυτό το απευθείας κοίταγμα των οξύτατων εργατολαϊκών προβλημάτων δείχνει να 'ναι δύσκολο, όσο απλό κι αν φαίνεται. Τα ισχυρά αστικά οικονομικά συμφέροντα έχουν δέσει όλο το ευρωπαϊκό προλεταριάτο στο άρμα του καπιταλισμού.
Είναι απαραίτητο να επαναλαμβάνεται ότι αυτό έγινε εφικτό μετά το συνδυασμό εσωτερικής ανατροπής και κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών. Ειδικά στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από την ανατροπή στοιχειωδών όρων εργασίας των δυο τελευταίων αιώνων.
Η ελληνική αστική τάξη με λυμένα χέρια επέβαλε μαζί με τις ακραίες αντεργατικές συνθήκες κι ένα δικό της εξωτερικό δανεισμό που ονόμασε «εθνικό χρέος».
Για την εργατική τάξη «εθνικό» χρέος δεν υπάρχει.
Υπάρχει το αστικό χρέος που είναι ο δανεισμός της αστικής τάξης διά μέσου των τραπεζών από τα ευρωπαϊκά, κυρίως γαλλογερμανικά ταξικά της αδέλφια.
Αυτό πρέπει να είναι κρυστάλλινα κατανοητό στο εργατικό κι ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Κάθε διαφορετική συζήτηση «περί χρέους» είναι ανοιχτή προδοσία για την εργατική τάξη και τα ευρύτερα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα. Αυτός πρέπει να είναι ο άνευ όρων στρατηγικός προσανατολισμός του εργατοϋπαλληλικού κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου