Ξανά για την Αργεντινή ο ΣΥΡΙΖΑ

«Η Αργεντινή μάς έδειξε πώς ένας λαός μπορεί να σταθεί εναντίον αυτού του συστήματος και να βάλει τις βάσεις για να ζήσει καλύτερα, να αναδιοργανώσει το κράτος και την κοινωνία». Αυτό μεταξύ άλλων φέρεται να δήλωσε στην αργεντίνικη εφημερίδα «Pagina 12» ο Αλ. Τσίπρας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται το μείγμα της διαχείρισης της κρίσης στην Αργεντινή, προσπαθώντας μάλιστα να του προσδώσει φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, σε αντιδιαστολή με εκείνο που σήμερα κυριαρχεί στην Ευρωζώνη.

 

Ποια «αναδιοργάνωση» έγινε στην Αργεντινή και σε όφελος ποιανού, παρά τις αντιδράσεις από ένα κίνημα που ήταν μαζικό, δεν είχε όμως στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους; Η ανάπτυξη που ακολούθησε την κρίση στην Αργεντινή δε βελτίωσε τη θέση του λαού. Η ανεργία, η φτώχεια συνέχισαν να

τσακίζουν κόκαλα, την ίδια ώρα που το ΑΕΠ αυξανόταν, ως συνέπεια κυρίως της τόνωσης των εξαγωγών, εξαιτίας της αποδέσμευσης του εθνικού νομίσματος από το δολάριο. Αυτό το μοντέλο διαχείρισης επέλεξαν οι αστικές δυνάμεις στην Αργεντινή, οδηγώντας το λαό στην εξαθλίωση από άλλο δρόμο.

Είπε κι άλλα ο Αλ. Τσίπρας, όπως ότι:«Χρειαζόμαστε ένα κοινό νόμισμα, αλλά όχι ένα ελεγχόμενο νόμισμα που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των εχόντων. Χρειαζόμαστε ένα νόμισμα που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των λαών. Εχουμε κοινό νόμισμα, αλλά δεν έχουμε πολιτικές που να υπηρετούν ιδιαίτερα τις χώρες της περιφέρειας που αυτή τη στιγμή υποφέρουν. Το ευρώ είναι ένα μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο: Εχουμε ένα κοινό νόμισμα, δηλαδή νομισματική ένωση, αλλά δεν έχουμε πολιτική ένωση και μια Κεντρική Τράπεζα να βοηθά όλες τις χώρες της Ευρώπης».

Το ευρώ φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει τα γενικά συμφέροντα της ευρωενωσιακής πλουτοκρατίας. Με δεδομένη την ανισομετρία στον καπιταλισμό, άλλες χώρες βγήκαν περισσότερο και άλλες λιγότερο ωφελημένες από την ένταξη στο ευρώ, η καθεμιά για λογαριασμό της δικής της αστικής τάξης. Αυτό που σε κάθε περίπτωση κέρδισε η πλουτοκρατία σε κάθε χώρα, είναι το σάρωμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, όπως προέβλεπαν τα κριτήρια για την ένταξη και την παραμονή μιας χώρας στο ευρώ. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, όπου η αστική τάξη ζητάει «θυσίες» χωρίς τέλος για να μη φύγει ή να μην εκδιωχθεί η Ελλάδα από την Ευρωζώνη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί αυταπάτες ότι με αναβάθμιση του ρόλου της ΕΚΤ και βάθεμα της πολιτικής ενοποίησης η κατάσταση θα γίνει καλύτερη για το λαό στην Ελλάδα. Λέει ψέματα. Η παραπέρα ισχυροποίηση της ΕΕ είναι αντικειμενικά υπέρ των μονοπωλίων που αυτή εκπροσωπεί και εναντίον των λαών. Τα σύμφωνα σταθερότητας, τα δημοσιονομικά σύμφωνα, τα σύμφωνα για το ευρώ, οι απανωτές συνθήκες, η μία πιο αντιλαϊκή κι αντιδραστική απ' την άλλη, θα σπρώχνουν τους λαούς στην εξαθλίωση. Θα καλούνται διαρκώς σε θυσίες, όπως άλλοτε για να μπούμε στην ΟΝΕ, για να μη βγούμε απ' την ΟΝΕ, για να παραμείνουμε στο ευρώ και στην ΕΕ.

Μέσα στο πεδίο των ανταγωνισμών που φουντώνουν, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης κάτι καλύτερο, εξ ου και οι προτάσεις για άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Η «λύση» που καταθέτει δεν είναι απλά αδιέξοδη, αλλά εξίσου καταστροφική για το λαό. Λύση απ' τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων είναι μία: Αποδέσμευση απ' την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Είναι η λαϊκή εξουσία, όπου ο ίδιος θα κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας.

Β. Π.