Η προσπάθεια του αστικού συστήματος, να μετατρέψει αμιγώς πολιτικά ζητήματα σε αντικείμενο δικαστικής διαμάχης, συνιστά επικίνδυνη εξέλιξη και στοχεύει στον αποπροσανατολισμό του λαού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έρευνα που διέταξαν οι οικονομικοί εισαγγελείς, με αφορμή τις δηλώσεις του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Σύμφωνα με αυτές, το ΔΝΤ και κατ' επέκταση η τότε ελληνική κυβέρνηση, ήξεραν ότι το πρόγραμμα που οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Παρ' όλα αυτά, η κυβέρνηση Παπανδρέου το αποδέχτηκε.
Οι δυο εισαγγελείς διερευνούν το κατά πόσον υπήρξε απιστία κυβερνητικών αξιωματούχων σε βάρος του Δημοσίου.
Από την ολοκλήρωση της δικογραφίας θα εξαρτηθεί αν αυτή θα αποσταλεί στη Βουλή για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής.
Από την έρευνα υπονοείται ότι την περίοδο που συζητιόταν η προσφυγή της Ελλάδας στα δάνεια της τρόικας, άρα και στο ΔΝΤ, υπήρχαν στο τραπέζι και άλλες εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες όμως δεν έγιναν αποδεκτές.
Παρουσιάζεται με αυτόν τον τρόπο ότι το ένα μείγμα της διαχείρισης, αυτό της περιοριστικής πολιτικής απέναντι στην κρίση, με βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, επιλέχθηκε από τους επικεφαλής της τότε κυβέρνησης με ιδιοτελή κριτήρια, σε βάρος του άλλου μείγματος, που περιλάμβανε περισσότερα επεκτατικά μέτρα, αν και τα δύο αποτελούν πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.
Με την εισαγγελική έρευνα ελέγχεται δικαστικά μια πολιτική επιλογή για ένα συγκεκριμένο μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, προκειμένου να βγάλουν λάδι τις άλλες μορφές της αστικής διαχείρισης.
Τι θέλουν να κρύψουν; Οτι οποιαδήποτε διαχείριση της κρίσης, στο πλαίσιο του αστικού συστήματος, είναι σε βάρος του λαού.
Οτι όποιο μείγμα κι αν αποφασιζόταν με το ξέσπασμα της κρίσης, οι συνέπειες για τη λαϊκή οικογένεια δε θα ήταν διαφορετικές, στο βαθμό που το ξεπέρασμά της απαιτεί υποτίμηση - καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και αυτό που πρώτα υποτιμάται είναι η εργατική δύναμη.
Αυτός ήταν ο στρατηγικός στόχος του μνημονίου και δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει ακόμα κι αν το μείγμα της διαχείρισης είχε άλλη «περιεκτικότητα» σε περιοριστικά και επεκτατικά μέτρα.
Το απέδειξε, άλλωστε, η διαχείριση της κρίσης σε χώρες που δεν έχουν ακόμα μνημόνιο, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, όπου ο λαός υποφέρει εξίσου με τον ελληνικό.
Πού οδηγεί η λογική τους;
Οτι τα δεινά που περνάει σήμερα η λαϊκή οικογένεια είναι αποτέλεσμα της πολιτικής διαχείρισης από κλέφτες και προδότες πολιτικούς, που λειτουργούν από ίδιο συμφέρον και όχι για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Πάνω σε τέτοιες αντιλήψεις βρίσκουν έδαφος και αναπτύσσονται συνθήματα όπως «οι 300 στο Γουδή», που συσκοτίζουν την ουσία της κρίσης και δίνουν πόντους σε δεκανίκια του συστήματος, τύπου «Χρυσής Αυγής».
Τις ίδιες λογικές, ότι το αστικό σύστημα είναι ικανό να αυτοκαθαρίζεται και να γίνεται πιο «ηθικό», άρα φιλολαϊκό, με τα μονοπώλια ακλόνητα, υποθάλπουν αντικειμενικά και οι προτάσεις για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το πρώτο μνημόνιο, από τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Να μην ανεχτεί ο λαός να τον παραπλανήσουν, να τον εγκλωβίσουν στα ψευτοδιλήμματα για το ποια διαχείριση της κρίσης θα τον σφάξει καλύτερα.
Είναι ο αποκλειστικά αρμόδιος και υπεύθυνος να καταδικάσει πολιτικά κάθε μορφή διαχείρισης της κρίσης, παλεύοντας για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με καταδίκη των κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου