ΣΥΡΙΑ: Βαθαίνει η κρίση...

Η απόφαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να βαθύνουν - ακόμη πιο φανερά... - την επέμβασή τους στη Συρία δεν διαφάνηκε μόνο με τα αποτελέσματα των επαφών που είχε το προπερασμένο Σάββατο στην Κωνσταντινούπολη η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, αλλά και από την κλιμάκωση των συγκρούσεων τόσο στην πρωτεύουσα Δαμασκό, όσο και στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας, το Χαλέπι, με συνέπεια τη δραματική αύξηση του αριθμού των θυμάτων μεταξύ αμάχων και των πολλών δεκάδων χιλιάδων προσφύγων σε Ιορδανία και Τουρκία...

Ετσι, με ορατή την απειλή Ουάσιγκτον και Αγκυρας για τη μελλοντική δημιουργία «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» σε βάρος της Συρίας και ενόψει της δημιουργίας ενός νέου αμερικανο-τουρκικού στρατηγείου στην περιοχή (με σκοπό την ανταλλαγή πληροφοριών και την κατάστρωση σχεδιασμών σε βάρος της κυβέρνησης του Σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ Ασαντ), τα περιθώρια εκτόνωσης της κρίσης μέσω διαπραγμάτευσης φαίνεται να στενεύουν ακόμη περισσότερο.

Παράλληλα, ούτε η Γαλλία του «σοσιαλιστή» προέδρου Φρανσουά Ολάντ δεν κρύβει τις προθέσεις για επέμβαση στη Συρία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς απαίτησε προχτές από το Εντζουπινάρ της Τουρκίας τη «γρήγορη ανατροπή του συριακού καθεστώτος», ενώ λοιδώρησε τον πρόεδρο Ασαντ ότι «διεξάγει μία επιχείρηση καταστροφής ενός λαού», αποφεύγοντας στα φανερά να προβεί σε δηλώσεις για εξοπλισμό του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού»...

Απ' την άλλη, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι συμμέτοχοι και συνένοχοι στο επικίνδυνο παιχνίδι γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου είναι την ίδια ώρα και μουσουλμανικές χώρες που επιδιώκουν, για τους δικούς τους λόγους, ανατροπή του ισχύοντος στάτους κβο στη Συρία (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Κουβέιτ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα...). Χαρακτηριστική όσο και αναμενόμενη ήταν έτσι η αποπομπή της Συρίας από τον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας την περασμένη Τετάρτη στη διάρκεια Συνόδου Κορυφής του Οργανισμού στη Μέκκα με πρωτεργάτη τη σαουδαραβική μοναρχία και βασικό διαφωνούντα τον Ιρανό πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.

Στη συνέχεια ακολούθησε η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ να τερματίσει την παρουσία των (σχεδόν ανύπαρκτων πρακτικά...) 110 στρατιωτικών παρατηρητών και να τους αντικαταστήσει με ένα νέο Πολιτικό Γραφείο Συνδέσμου του ΟΗΕ στη Δαμασκό. Ωστόσο, με δεδομένο τον ισχύοντα διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, κανένα Νέο Πολιτικό Γραφείο Συνδέσμου στη Συρία δεν αρκεί από μόνο του για να επιβάλει την εξεύρεση λύσης διά της οδού των διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε συριακή κυβέρνηση και «αντικαθεστωτικές» δυνάμεις.

Γι' αυτό και ο αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ αρμόδιος για τις ανθρωπιστικές επιχειρήσεις Εντμουντ Μουλέ εκτίμησε προ ημερών ως τουλάχιστον «ξεκάθαρη» την επιλογή, όπως είπε, της συριακής κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης «να συνεχίσουν στο μονοπάτι του πολέμου, της ανοικτής σύρραξης». Ο ίδιος μάλιστα κατέληξε χαρακτηρίζοντας «σχεδόν μηδαμινά» τα περιθώρια πολιτικού διαλόγου και εκεχειρίας στη Συρία.

Ρωσικό σχέδιο...

Ωστόσο, από την παρούσα κρίση δεν λείπουν και οι αντιθέσεις, καθώς κάποιες από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις φροντίζουν το ίδιο διάστημα να προετοιμάζουν, προσχηματικά, και ένα «πλαίσιο» μελλοντικού διαλόγου. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία τέτοια εξέλιξη αναμένεται να παίξει ο γνωστός Αλγερινός διπλωμάτης Λακντάρ Μπραχίμι, που έχει ήδη αποδεχθεί την πρόταση να αντικαταστήσει τον Κόφι Ανάν στη θέση του απεσταλμένου ΟΗΕ και Αραβικού Συνδέσμου στη Συρία, υπό τον όρο πως θα διαθέτει «την ισχυρή υποστήριξη» του Συμβουλίου Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών. Ο Μπραχίμι βέβαια, προτού πει το «ναι», είχε εξασφαλίσει την έγκριση της κυβέρνησης του Σύρου προέδρου, με τον Σύρο υπουργό Εξωτερικών Ουαλίντ Μοάλεμ να χαιρετίζει ήδη από προχτές «τον πιθανό διορισμό του στο συγκεκριμένο πόστο».

Προσπάθειες για τη δημιουργία κλίματος έναρξης κάποιων στοιχειωδών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις αντιτιθέμενες πλευρές της συριακής κρίσης προβάλλει παράλληλα η Μόσχα. Ο Ρώσος πρέσβης στον ΟΗΕ Βιτάλι Τσούρκιν επιδίωκε ως προχτές (δίχως όμως επιτυχία) στην έδρα του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη τη νέα σύγκληση της λεγόμενης «Διεθνούς Ομάδας Δράσης» για τη Συρία» (που απαρτίζεται από τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας). Στόχος; Σύμφωνα με ρωσικές διπλωματικές πηγές, να υποβάλει η Μόσχα ένα «συγκεκριμένο σχέδιο» σχετικά με τον καθορισμό μιας ημερομηνίας εκεχειρίας αφού προηγουμένως συριακή κυβέρνηση και αντιπολίτευση πειστούν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για την επίλυση της κρίσης.

Οι κινήσεις του Πεκίνου

Απ' την άλλη, η πρόσφατη μετάβαση στο Πεκίνο της Μπουτάινα Σαάμπαν, με την ιδιότητα της απεσταλμένης του Σύρου προέδρου, δεν φάνηκε να εμπνέει αισιοδοξία για τη δρομολόγηση μιας (τουλάχιστον άμεσης...) διπλωματικής κινητικότητας με στόχο την εκεχειρία ή την εκτόνωση της κρίσης. Ωστόσο, θα πρέπει να επισημανθεί η προσπάθεια της σινικής κυβέρνησης να παίξει έναν κάποιο «μεσολαβητικό» ρόλο στη συριακή κρίση μετά μάλιστα από τις δηλώσεις του Κινέζου υπουργού Εξωτερικών ΓιανγκΤζιετσί πως ενημέρωσε την απεσταλμένη του προέδρου Ασαντ για τα αποτελέσματα των πρόσφατων επαφών του Πεκίνου με οργανώσεις της συριακής αντιπολίτευσης... Ο δε εκπρόσωπος του σινικού υπουργείου Εξωτερικών Τσιν Γκανγκ εξήγησε αργότερα την πρόθεση της χώρας του να προσκαλέσει και ομάδες της συριακής αντιπολίτευσης στο Πεκίνο, λέγοντας ότι γίνεται για την προώθηση μιας «πολιτικής λύσης» στο πρόβλημα της Συρίας. Ο ίδιος διευκρίνισε λέγοντας ότι «η Κίνα πάντοτε ενεργά ισορροπεί τις προσπάθειές της ανάμεσα στη συριακή κυβέρνηση και την αντιπολίτευση».

Κίνδυνοι γενικότερης αποσταθεροποίησης

Το ίδιο διάστημα διαφαίνεται η επικίνδυνη επέκταση της συριακής κρίσης σε γειτονικές χώρες. Οχι μόνον μέσα από το κύμα δεκάδων χιλιάδων Σύρων προσφύγων που κατακλύζουν συνεχώς τα σύνορα της Τουρκίας και της Ιορδανίας καλούμενοι να «επιβιώσουν» σε ακατάλληλους καταυλισμούς. Αλλά και στο Λίβανο, όπου στα μέσα της βδομάδας είχαμε τις απαγωγές τουλάχιστον 20 Σύρων, ενός Τούρκου και ενός Σαουδάραβα από σιίτες μέλη της φυλής Μεκντάντ ως αντίποινα για την αιχμαλωσία συγγενούς τους στη Συρία από σουνίτες μέλη του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού».

Περιττό να πει κανείς ότι οι απαγωγές αυτές ξύπνησαν σε πολλούς εφιαλτικές μνήμες από τον εμφύλιο πόλεμο στο Λίβανο (1975-90) όταν η χώρα σπαραζόταν από το διχασμό μεταξύ Σουνιτών, Σιιτών, Χριστιανών και Δρούζων.

Γι' αυτό και αμέσως μετά τις απαγωγές στο Λίβανο, η Τουρκία και τέσσερις αραβικές χώρες που εξοπλίζουν και υποστηρίζουν τις αντικυβερνητικές δυνάμεις στη Συρία (δηλαδή της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Κουβέιτ) κάλεσαν τους πολίτες τους να εγκαταλείψουν άμεσα το Λίβανο και να μην επιχειρούν ταξίδια στην περιοχή.

Είναι έκδηλο ότι μπροστά στην επικίνδυνη όξυνση που εκδηλώνεται στην περιοχή και με δεδομένη την περιπλοκή της συριακής κρίσης, όσο περνά ο καιρός, φουντώνουν οι κινδύνοι γενικότερης ανάφλεξης, απ' την οποία δεν θα γλιτώσει εύκολα ούτε η Ελλάδα. Γι' αυτό και το ΚΚΕ έχει καλέσει το λαό σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα ώστε να μη συρθεί η χώρα και σε αυτές τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις με οποιοδήποτε πρόσχημα, δυναμώνοντας παράλληλα την πάλη για αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που καταστρώνονται στα στρατηγεία ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Δ. ΟΡΦ.