Ψάχνουν να δουν τι θα κάνουν. Τα σενάρια διάφορα από τη στιγμή που ο Ντράγκι είπε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα κάνει τα πάντα για το ευρώ. Μέχρι το ευρωομόλογο, μέχρι ότι θα κόψουν χρήμα στο τέλος όπως οι Αμερικάνοι, λένε τα σενάρια. Κάποιοι από τους καπιταλιστές θα χάσουν, άλλοι θα κερδίσουν, γι' αυτό και το σκληρό παζάρι, ανάλογα βεβαίως με τα σενάρια. Αλλά έτσι παίζεται το παιχνίδι του κέρδους. Δεν κερδίζουν όλοι οι καπιταλιστές πάντα. Κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα σαράκια του καπιταλισμού.
Αν έχουν ένα ενδιαφέρον οι σχετικές εξελίξεις, αυτό είναι κύρια ως προς το τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Γιατί σ' αυτήν την εξέλιξη για τους εργαζόμενους προβλέπεται μόνο να χάνουν. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι καπιταλιστές ξεπερνούν τις κρίσεις τους.
Με αυτό το δεδομένο, η θέση «κανένα κλάμα για την καπιταλιστική κρίση, τα πάντα για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και του συστήματός τους» είναι αυτή που αξίζει να διακηρυχθεί.
***
Κατα τ' άλλα, είμαστε, ήδη στην καρδιά ενός καυτού καλοκαιριού. Το μαρτυρούν τα περιεχόμενα των εφημερίδων με θέματα για τις διακοπές που δε θα κάνουν φέτος πολλοί.
Το μαρτυρούν θέματα για τα γερόντια που ταΐζουν τα παιδιά τους στην Ισπανία, όπως δηλαδή συμβαίνει και στην Ελλάδα, αλλά και θέματα για τα σπίτια δίπλα μας που δεν έχουν πια ούτε την πολυτέλεια να βλέπουν έστω τηλεόραση.
***
Ολα αυτά δε σημαίνουν βέβαια ότι σταμάτησε η ζωή. Ισα ίσα. Παράλληλα με τη φιλολογία περί διαφωνιών στην κυβέρνηση, ή, διαφωνιών στην ΕΕ για το πόσο βαθιά θα μπει το μαχαίρι στα λαϊκά δικαιώματα, εκεί που παράγεται ο πλούτος, εκεί που γίνεται η πραγματική ταξική αντιπαράθεση, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Οχι πια μόνο για τους άνεργους -ήδη μιλάνε για μια ολόκληρη γενιά χαμένη- αλλά γι' αυτούς που έχουν ακόμα ένα μεροκάματο. Για κείνους που συνειδητοποιούν ότι είναι πιο φτηνό να κάθεσαι παρά να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι.
***
Σ' άλλες εποχές ο ποιητής ζητούσε να κρατάμε νερό γιατί το μέλλον προβλέπονταν να έχει ξηρασία.
Σήμερα οι ποιητές απλά σιωπούν. Και τι να πουν; Η πραγματικότητα είναι μια σκέτη ποίηση. Η αφαίρεση έχει επικρατήσει επί παντός.
Στα νησιά ακόμα ψάχνουν τους Ελληνες ταξιδιώτες που με τη σειρά τους έχουν πάψει να ψάχνουν πού θα βρουν τα 500 ευρώ εισιτήρια για να πάνε στα νησιά.
Στα σπίτια η φάβα έπαψε να είναι ορεκτικό, έγινε κύριο γεύμα. Το ίδιο και η βραστή πατάτα.
Στα νοσοκομεία βλέπουν αναγκαστικά μόνο «Ολυμπιακούς» από τα κρατικά κανάλια καθώς δεν υπάρχουν φράγκα για να μπουν αποκωδικοποιητές.
***
Κι όμως, η κυβέρνηση ψάχνει τρικ για να παρουσιάσει την αφαίρεση σαν πρόσθεση. Αυτό, όμως, μπορεί να ισχύει μόνο στα μαθηματικά όπου πράγματι όλες οι πράξεις μπορούν να παρουσιαστούν μέσα από την πρόσθεση. Σε ανάλογο τρικ καταφεύγει και ο ΣΥΡΙΖΑ περιγράφοντας, από τη μία, την πραγματικότητα, και «στρίβειν», από την άλλη, στο διά ταύτα, για να μην υποχρεωθεί να ομολογήσει ότι και οι δικές του θέσεις σε αφαίρεση οδηγούν τα λαϊκά στρώματα.
Ακόμα χειρότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να περιγράφει την πραγματικότητα αντίστροφα. Επιμένει να δείχνει το μνημόνιο ως αιτία και να αφήνει στο απυρόβλητο την καπιταλιστική κρίση που έφερε το μνημόνιο. Δεν είναι ένα αθώο λάθος. Η στρατηγική του περιέχει ως αυτονόητη την υπεράσπιση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και γι' αυτό αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι κάθε αναφορά στην καπιταλιστική κρίση.
Αλλο που δε θέλουν οι καπιταλιστές. Αξιοποιούν και την κυβερνητική πολιτική και τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να τσακίσουν μέσα στους χώρους δουλειάς τους εργάτες.
Δυστυχώς. Πολύ, μα, πολύ πιο σύντομα απ' ό,τι αναμενόταν, μία προς μία οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ δικαιώνονται.
Αυτό δε μας αρκεί. Η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι κρίσιμη. Χάνονται ζωές γύρω μας. Επείγει η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, επείγει η ανατροπή των συσχετισμών για να υπάρξει ανατροπή και των δεδομένων που συγκροτούν την εικόνα της βαρβαρότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου