Οπως και πριν και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης διπλής εκλογικής μάχης καλλιεργήθηκαν από τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου αυταπάτες περί «ανέμου αλλαγής στην ΕΕ με τη νίκη Ολάντ στη Γαλλία» έτσι και τώρα, μετά το νέο προσωρινό συμβιβασμό στη Σύνοδο Κορυφής στις 28 και 29 Ιούνη, συνεχίζεται η προσπάθεια να ξαναπαραμυθιαστεί ο λαός. Προπαγάνδισαν ότι «κάτι θα αλλάξει για τους λαούς» επειδή οι τραπεζίτες Ισπανίας και Ιταλίας θα δανείζονται απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Είναι απερίγραπτη η πρεμούρα των κομμάτων της συγκυβέρνησης, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, να εκθειάσουν τους «φοβερούς διαπραγματευτές» Ολάντ, Ραχόι και Μόντι, της «συμμαχίας του Νότου» και των δήθεν «κατακτήσεων» για τους λαούς...
Τι είναι όλα αυτά; Αέρας κοπανιστός, που κοιμίζει τους εργαζόμενους στη λογική ότι από τους συμβιβασμούς των εκπροσώπων των μονοπωλίων και των ίδιων των μονοπωλιακών ομίλων μεταξύ τους δήθεν μπορούν να προσδοκούν κάποια οφέλη οι εργαζόμενοι και οι λαοί. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει σε όλες τις προαναφερόμενες χώρες (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία), σε κάθε χώρα της ΕΕ και του καπιταλιστικού κόσμου που βυθίζεται βαθύτερα στην κρίση. Και στις τρεις χώρες, χωρίς να υπάρχουν τυπικά μνημόνια, κλιμακώνεται η επίθεση στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα ως διέξοδος του κεφαλαίου για να περιορίσει τις ζημιές από την κρίση. Σε όλες τις χώρες της ΕΕ προχωρά η λεγόμενη στρατηγική «Ευρώπη 2020» συνέχεια της στρατηγικής της Λισαβόνας, για να γίνει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο πιο ανταγωνιστικό απέναντι σε άλλες δυνάμεις, ΗΠΑ και κυρίως τις αναδυόμενες οικονομίες όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ρωσία κλπ., όπου οι μισθοί και τα δικαιώματα είναι στο ναδίρ.
Η κεντροδεξιά κυβέρνηση Ραχόι της Ισπανίας, η κεντροαριστερή κυβέρνηση Ολάντ της Γαλλίας και η κεντροαριστεροδέξια κυβέρνηση «τεχνοκρατών» Μόντι στην Ιταλία είναι όλοι τους διαχειριστές του συστήματος, δουλεύουν για το κεφάλαιο. Γι' αυτό και τα μέτρα που παίρνουν είναι μέτρα φιλομονοπωλιακά και τσακίζουν κατακτήσεις δεκαετιών των εργαζομένων. Περιλαμβάνουν περικοπές μισθών, παροχών, απελευθέρωση απολύσεων (πρόσφατοι νόμοι σε Ισπανία και Ιταλία), αύξηση του ΦΠΑ, αυξήσεις στις μεταφορές (Ισπανία), ενώ διευρύνονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, δηλαδή η μισοδουλειά - μισοζωή, οι ατομικές συμβάσεις. Ακόμη και στην ...κραταιά Γερμανία 7 εκατομμύρια άνθρωποι των «μίνι τζομπς» αναγκάζονται να ζουν με 400 ευρώ το μήνα.
Αρα πρόκειται στην κυριολεξία για κοροϊδία του λαού η θεωρία περί «καλύτερης διαχείρισης» από κάποιες ηγεσίες στην ΕΕ, που μπορεί να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα, όπως πλασάρεται με παραλλαγές από τις δυνάμεις της συγκυβέρνησης και τις αυταπάτες που μοιράζει αφειδώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες μόνο με αποφασιστική οργάνωση της πάλης του μέσα από τα συνδικάτα, το ταξικό εργατικό κίνημα και τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις που αντιπαλεύουν το συμβιβασμό και την υποταγή στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Θα μπορεί να αποσπά και μέτρα ανακούφισης από τα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει (από το φάρμακο και το επίδομα για τους ανέργους μέχρι την απαλλαγή από τη φοροληστεία) μόνο σε πορεία σύγκρουσης με τα μονοπώλια, τους μηχανισμούς και τις ενώσεις τους, ΕΕ και ΝΑΤΟ, μόνο σε πορεία ρήξης με την εξουσία των μονοπωλίων για την ανατροπή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου