Γιατί ΚΚΕ;

Στις επερχόμενες εκλογές, που θα πραγματοποιηθούν στις 6 του Μάη, διεκδικούν την ψήφο του ελληνικού λαού, μια πλειάδα κομμάτων, παλιά, αλλά και νέα που έχουν ζωή μερικούς μόλις μήνες.

Για μια ακόμη φορά, η εκλογική αναμέτρηση δε θα γίνει με βάση τα πολιτικά προγράμματα των κομμάτων, οπότε και ο ψηφοφόρος θα είχε τη στοιχειώδη δυνατότητα να επιλέξει εκλογικούς σχηματισμούς, με πολιτικά κριτήρια. 

Επίσης, για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, λόγω της υπάρχουσας συγκυρίας, θα δυσκολεύονται να χρησιμοποιούν την ακατάσχετη παροχολογία, πράγμα που τους επέτρεπε στο παρελθόν να χειραγωγούν σημαντικά τμήματα εργαζομένων και να τους αποσπούν την ψήφο. Αντίθετα, τα κόμματα αυτά, λόγω των δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει σε εγχώρια και ξένα κέντρα, είναι υποχρεωμένα, αυτή τη φορά, να «υποσχεθούν» στον ελληνικό λαό μόνο άγρια μέτρα με τη θολή προοπτική της λεγόμενης «εξόδου από το τούνελ». Και είναι πλέον φανερό ότι από τη στιγμή που δυσκολεύονται να μιλήσουν για τώρα, άμεσα για «καλύτερες ημέρες», από τη στιγμή που όλοι ξέρουν ότι η επόμενη αστική κυβέρνηση θα κληθεί να εφαρμόσει ένα άγριο και επιθετικό πρόγραμμα που θα αφήσει πίσω του νέα κοινωνικά ερείπια, στάχτες και «καμένη γη», είναι σίγουρο ότι στην εκλογική αναμέτρηση θα κυριαρχήσουν τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλήμματα, με στόχο να ασκηθούν αφόρητες, ασφυκτικές πιέσεις και ψυχολογικοί εκβιασμοί στους ψηφοφόρους των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να τους υφαρπάσουν και πάλι την ψήφο, με την οποία θα επιχειρήσουν να νομιμοποιήσουν, στη συνέχεια, το δρόμο προς την κοινωνική και πολιτική βαρβαρότητα.

Είναι, επίσης, σίγουρο ότι στις επερχόμενες εκλογές θα κυριαρχήσει οχετός κινδυνολογίας, αλλά και ο πρωτόγονος αντικομμουνισμός. Αλλωστε, αυτά τα δύο πάνε μαζί.

Ηδη, πήραμε μια πρώτη γεύση των εκβιαστικών και τρομοκρατικών διλημμάτων που χρησιμοποίησαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., για να περάσουν στις δικές τους κοινοβουλευτικές ομάδες, τα μέτρα του 1ου και 2ου μνημονίου, που ισοπέδωσαν τη ζωή του λαού. Μας απειλούν με το «ευρώ ή χάος», «Ευρώπη ή τυφλή πορεία», ενώ φτάνοντας σε πρωτοφανή επίπεδα νοσηρότητας, κυνισμού και διαστροφής, δε δίστασαν να υποστηρίξουν ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα βγει από το ευρώ, θα προκληθεί εμφύλιος πόλεμος... Οι μηχανισμοί της μαύρης προπαγάνδας, της τρομο - υστερίας και της προβοκάτσιας, τους οποίους χειρίζονται άνθρωποι που έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα και έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα αθώων, λειτουργούν ήδη με εντατικούς ρυθμούς.

Μια σειρά ερωτημάτων

Μέσα σε αυτόν τον πολιτικό και κοινωνικό κυκεώνα, θα κληθούν τα λαϊκά στρώματα, να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. 

Και το ερώτημα είναι: Γιατί ΚΚΕ; Γιατί ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο φτωχός αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος, οι νέοι άνθρωποι, να εμπιστευτούν την ψήφο τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, τη στιγμή που έχουν μπροστά τους μια πληθώρα διαφορετικών επιλογών;

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα προσπαθήσουμε να τη δώσουμε, θέτοντας μια σειρά ερωτημάτων για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Ξεκινώντας, θα επισημάνουμε ότι οι ίδιοι οι αστοί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν την Ελλάδα σαν την πιο «αριστερή» χώρα της Ευρώπης, αλλά και μία από τις πιο «αριστερές» χώρες σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Αν αυτό είναι σωστό, προκύπτει το ερώτημα: Ποιες είναι οι αιτίες της πολιτικής αυτής κατάταξης της Ελλάδας, σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες;

Σε σχέση με αυτό να προσθέσουμε, επίσης, ότι οι ίδιοι αναλυτές επισημαίνουν ότι η Ελλάδα είναι και πάλι η μοναδική χώρα της Ευρώπης, όπου ενισχύεται η Αριστερά (με ό,τι μπορεί να σημαίνει ο όρος αυτός), τη στιγμή που σε άλλες χώρες το εκλογικό σώμα στρέφεται σε όλο και πιο συντηρητικές επιλογές.

Ερώτηση: Πού οφείλεται η πολιτική αυτή διαφοροποίηση της Ελλάδας, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη;

Εχει όμως και άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα η Ελλάδα ως χώρα. Και αναφερόμαστε στο δικομματικό σύστημα εξουσίας, το οποίο κυριαρχεί σήμερα σε όλη την Ευρώπη, στις ΗΠΑ και αλλού.

Τι είναι αυτό το περιβόητο δικομματικό σύστημα; Σε αυτό συμμετέχουν δύο κόμματα του κεφαλαίου, συνήθως ένα σοσιαλδημοκρατικό και ένα συντηρητικό, τα οποία εναλλάσσονται στην εξουσία. Γίνονται εκλογές, τις κερδίζουν οι σοσιαλδημοκράτες. Στη διάρκεια της θητείας τους, εφαρμόζουν σκληρά προγράμματα λιτότητας, τα οποία τους φθείρουν στη λαϊκή συνείδηση. Η λαϊκή δυσαρέσκεια, όμως, δεν κατευθύνεται σε ριζοσπαστικές - αντικαπιταλιστικές πολιτικές δυνάμεις (αν αυτές υπάρχουν), αλλά την εισπράττει το έτερο - συντηρητικό - κόμμα του κεφαλαίου, το οποίο κερδίζει τις εκλογές, σχηματίζει κυβέρνηση και συνεχίζει την ίδια πολιτική, από εκεί που την άφησαν οι σοσιαλδημοκράτες.

Σε όλο αυτό το σκηνικό της απάτης, ενεργό ρόλο παίζουν και τα κόμματα του ευρωπαϊκού οπορτουνισμού, που έχουν δημιουργήσει το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), και έχουν αναλάβει ρόλο κυματοθραύστη κάθε προσπάθειας πολιτικής χειραφέτησης των λαϊκών στρωμάτων από τις δυνάμεις της αστικής τάξης και στη νόθευση του πολιτικού ριζοσπαστισμού. Παράλληλα, λειτουργούν σαν εφεδρικές πηγές ενίσχυσης της σοσιαλδημοκρατίας, όπως καλή ώρα στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, κ.λπ.

Το κακόγουστο αυτό θέατρο δικομματικής εναλλαγής, συνεχίζεται από τετραετία σε τετραετία και οι ψηφοφόροι των λαϊκών στρωμάτων, άγονται και φέρονται πότε στο ένα και πότε στο άλλο κόμμα του κεφαλαίου.

Η απρόσκοπτη αυτή λειτουργία του δικομματισμού, απειλείται με απορρύθμιση προς το παρόν μόνο στην Ελλάδα, αν λάβουμε υπόψη τις προειδοποιήσεις των δημοσκόπων, ότι στις ερχόμενες εκλογές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί θα δυσκολευτούν για να έχουν αυτοδυναμία.

Ερώτηση: Γιατί το σύστημα δικομματικής εναλλαγής στην Ελλάδα εμφανίζει τέτοια φθορά και τόσο μεγάλη πολιτική απαξίωση, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη διατηρεί τις αντοχές του, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές σε μια σειρά χώρες;

Διαφοροποιήσεις, όμως, μεταξύ Ελλάδας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, έχουμε και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενα κίνημα, που δυστυχώς, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, το κατατρώει το σαράκι του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Η αναρρίχηση στις ηγεσίες των συνδικάτων, συνδικαλιστών τύπου Πρωτόππαπα, Πολυζωγόπουλου και Παναγόπουλου - ανθρώπων, δηλαδή, που λειτουργούν σαν πράκτορες της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα - αποτελεί σήμερα κοινό γνώρισμα στα συνδικάτα όλων των ευρωπαϊκών χωρών.

Και, όμως, στην Ελλάδα κάτι φαίνεται να κινείται στο συνδικαλιστικό κίνημα και ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί θετικές και ελπιδοφόρες διεργασίες στους χώρους δουλειάς, με την ένταξη στα συνδικάτα νέων δυνάμεων, ενώ σημαντικά βήματα έχουν γίνει προς την κατεύθυνση της ενότητας της εργατικής τάξης σε ταξική βάση.

Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι από το Μάρτη του 2010, όταν και έγινε γνωστή η επίκληση της τρόικας ως μοχλού βοήθειας στην κυβέρνηση, για την επιβολή των άγριων μέτρων, η εργοδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ εξαναγκάστηκε - γιατί περί εξαναγκασμού πρόκειται - να κηρύξει 25 πανελλαδικές απεργίες, κάτι το πρωτοφανές για τα συνδικάτα της υπόλοιπης Ευρώπης;

Ερώτηση: Πού οφείλονται οι διαφοροποιήσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας, σε σχέση με αυτό των άλλων χωρών της Ευρώπης;

Θέσαμε τα ερωτήματα, τώρα θα πρέπει να δώσουμε τις απαντήσεις (αν είναι πολλές), ή την απάντηση, αν πρόκειται για μία και μοναδική.

Αν αφαιρέσουμε τη μεταφυσική, η οποία θα μπορούσε να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η διαφορετική πολιτική στάση που εμφανίζουν οι Ελληνες πολίτες, σε σχέση με αυτούς των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, οφείλεται στο ...ιδιόμορφο των Ελλήνων, θα πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση στην πραγματικότητα. Και μιας και μιλάμε για πολιτική συμπεριφορά, θα πρέπει να διερευνήσουμε τα πεδία της πολιτικής. Κατά συνέπεια, τα πιο πάνω ερωτήματα συμπυκνώνονται σε ένα, στο ακόλουθο: Ποιες διαφορές εμφανίζει η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα, σε σχέση πάντα με την υπόλοιπη Ευρώπη;

Η διαφορά είναι μία και μοναδική. Στην Ελλάδα, υπάρχει ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, με στέρεους και ουσιαστικούς δεσμούς με τους εργαζόμενους, ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα. Ενα κόμμα, που αντιπάλεψε από την πρώτη στιγμή - αν θέλουμε να αναφερθούμε στα τελευταία 22 χρόνια - τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τις πολιτικές ιδιωτικοποίησης δημοσίων επιχειρήσεων, κατάγγειλε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στήριξε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα των εργαζομένων, αποκάλυψε τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του συστήματος δικομματικής εναλλαγής, όπως και το φθοροποιό ρόλο του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα, ανέδειξε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της μεγάλης αυτής φυλακής των ευρωπαϊκών λαών, διατήρησε άσβεστο το φως της ελπίδας και της επαναστατικής προοπτικής.

Στην Ελλάδα, υπάρχουν θετικές διεργασίες στη λαϊκή συνείδηση, επειδή υπάρχει ΚΚΕ.

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά της χώρας μας με τις άλλες χώρες, ως προς τη διαμόρφωση του πολιτικού γίγνεσθαι.

Και δε θα ήταν υπερβολή, αν λέγαμε ότι τη στιγμή που οι αντίπαλοί του κατηγορούσαν το ΚΚΕ για «απομονωτισμό» και «μοναχικό δρόμο», το Κόμμα επηρέασε ουσιαστικά τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, έβαλε τη σφραγίδα του σ' αυτές, προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Πόσο διαφορετική θα ήταν σήμερα η κατάσταση στην Ελλάδα, αν δεν υπήρχε η πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ, ας το αναλογιστεί ο καθένας. Αυτό πρέπει να γίνει βαθιά πεποίθηση κάθε τίμιου ανθρώπου, ανεξάρτητα αν ψηφίζει ΚΚΕ.

Και να φανταστεί κανείς ότι για τη συνεπή αυτή στάση το ΚΚΕ συκοφαντήθηκε και λοιδορείται από τους αντιπάλους του με τον πιο αισχρό τρόπο.

Κατηγορήθηκε, γιατί ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (!), γιατί δεν πήρε μέρος στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, γιατί στήριξε τους αγώνες των αγροτών, των ναυτεργατών, των μαθητών, κάθε κλάδου που κινητοποιούνταν, γιατί κατάγγειλε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, όταν άλλοι (Συνασπισμός) στήριζαν τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς.

Αναντικατάστατη δύναμη

Το ΚΚΕ, επί 93 χρόνια υπερασπίσθηκε με σθένος, αλλά και με μεγάλο κόστος, μη εξαιρούμενης και της ίδιας της ζωής των μελών και των στελεχών του, τα δικαιώματα των εργαζομένων, τους οποίους δεν πρόδωσε και δεν εγκατέλειψε ποτέ. Αποτελεί και σήμερα μια αναντικατάστατη δύναμη υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, την οποία αντλεί από τη ζωντανή και ουσιαστική επαφή που διατηρεί με την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι ο πυρσός που φωτίζει το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής των εκμεταλλευτικών κοινωνικών και οικονομικών δομών του ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι το κόμμα που θα βρεθεί στο πλευρό των εργαζομένων και την επόμενη μέρα των εκλογών, στους νέους αγώνες που θα ξεδιπλωθούν, για την ανατροπή των αντιδραστικών πολιτικών που εντάθηκαν με τα μνημόνια 1 και 2, για την εργατική, λαϊκή εξουσία που θα κάνει το λαό αφέντη στον τόπο του.

Στις εκλογές στις 6 του Μάη ψηφίζουμε αποφασιστικά ΚΚΕ, για να κερδηθεί μια πρώτη μάχη, στην έφοδο που σχεδιάζει η εργατική τάξη, για την κατάκτηση των ουρανών...

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ