Δημοσιεύματα που αναπαράγουν στοιχεία της Eurostat, από το 2009, αναφέρουν ότι τότε στις 27 χώρες της ΕΕ υπήρχαν 115 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ποσοστό 23,1% του συνολικού πληθυσμού.
Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία ακόμα 100 με 150 εκατομμύρια ήταν σε κίνδυνο να παρασυρθούν στην ανέχεια. Δύο χρόνια πριν, το 2007, πριν την καπιταλιστική κρίση κάτω από το όριο της φτώχειας ζούσαν 85 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή το 17% του πληθυσμού. Στον κατάλογο με τις χώρες που πλήττονται από τη φτώχεια, η Ελλάδα υπήρχε και στα στοιχεία του 2007 και στο 2009, με τους αναλυτές να
αναφέρουν ότι αυτό που άλλαξε είναι η «δριμύτητα του φαινομένου». Επίσης πλέον στις ευάλωτες προς τη φτώχεια κατηγορίες έχουν περιληφθεί πέρα από την ηλικία, το φύλο και την εθνότητα που ίσχυε μέχρι πρόσφατα και οι άνθρωποι με «επισφαλή εργασία».Στον κατάλογο της Εurostat περιλαμβάνονται χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα, αλλά και η Γαλλία, η Γερμανία και η Αυστρία. Στη Βρετανία, ιδιαίτερα η φτώχεια των παιδιών είναι τόσο μεγάλη, ώστε η χώρα κατατάσσεται 22η μεταξύ των 27, σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος John Rowntree.
Τα ποσοστά φτώχειας που καταγράφονται είναι σε Βουλγαρία (46,2%), Ρουμανία (43,1%), Τσεχία (14%), Ολλανδία (15,1%) και Σουηδία (15,9%).
Η φτώχεια απότοκο της καπιταλιστικής ανάπτυξης
Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία της ανεργίας που δημοσιοποίησε η Eurostat την Τρίτη, με τους ανέργους στους «27» να φτάνουν το 9,9%, ή 23.816.000 ανθρώπους, ενώ στην Ευρωζώνη το ποσοστό ανεργίας είναι 10,4%, με τους νέους κάτω των 25 ετών να διατηρούν τα πρωτεία στην ανεργία με ποσοστό 22,1% στην ΕΕ. Εξαιρετικά υψηλά ποσοστά ανεργίας εμφανίζουν οι νέοι στην Ισπανία (48,7%) και στην Ελλάδα (47,2% - σύμφωνα με μετρήσεις του Οκτώβρη). Τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας συνολικά έχουν επίσης η Ισπανία (22,9%) και η Ελλάδα (19,2% - σύμφωνα με τα στοιχεία του Οκτώβρη).
Βεβαίως οι υπηρεσίες της ΕΕ και τα αστικά ΜΜΕ μένουν στην καταγραφή της κατάστασης και το πολύ - πολύ να κάνουν αναφορές στην εφαρμογή των «μνημονίων» και στην ανάμειξη του «κακού» Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τις «κακές συνταγές» και τρόπους διαχείρισης της κρίσης.
Αυτή όμως η τραγική κατάσταση είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που έφερε τεράστια κέρδη στα μονοπώλια εδώ και χρόνια σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, που σταδιακά έχαναν δικαιώματα και κατακτήσεις και βέβαια σημαντικό ρόλο στην υποταγή των εργαζομένων είχε και ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, που με τους «κοινωνικούς διαλόγους» εξασφάλιζε τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τώρα με την κρίση, που είναι κρίση καπιταλιστική, υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, επιβάλλουν στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και πάλι να πληρώσουν τις συνέπειες, ώστε να έχουν τις λιγότερες δυνατές απώλειες από την κρίση οι καπιταλιστές και να ξαναμπούν σε υψηλά ποσοστά κερδοφορίας όταν έλθει ανάκαμψη, εξασφαλίζοντας φτηνότερους εργάτες με λιγότερα ή καθόλου δικαιώματα, ενώ η ανεργία θα είναι ίσως ακόμη μεγαλύτερη. Η πείρα της Αργεντινής αυτό δείχνει. Από αυτόν τον σκληρό ταξικό πόλεμο δημιουργούνται και τα σημερινά θύματα, αυξάνει η ανεργία, η φτώχεια και η ανέχεια είτε εφαρμόζονται «μνημόνια» είτε όχι, είτε μια χώρα είναι σε υποδεέστερη ή σε υψηλότερη βαθμίδα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Αυτό που αναδεικνύεται είναι ότι οι εργαζόμενοι με όποια διαχείριση του καπιταλισμού δεν έχουν να περιμένουν παρά μόνο χειροτέρευση των συνθηκών ζωής τους. Μόνο στη σύγκρουση με την στρατηγική του κεφαλαίου σε κάθε χώρα μπορεί το εργατικό λαϊκό κίνημα να διεκδικήσει λύσεις σε όφελός του και να επιβάλει τελικά την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με την εργατική, λαϊκή εξουσία, ώστε να καρπωθούν οι εργαζόμενοι τον πλούτο που παράγουν και να ικανοποιήσουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, απαλλαγμένοι από τα παράσιτα τους καπιταλιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου