Η οικονομική κρίση που περνάει η Ιταλία, όπως και η Ελλάδα, είναι κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, κρίση καπιταλιστική και κατά συνέπεια οποιαδήποτε δήθεν μεταρρύθμιση προωθείται, αποσκοπεί στο να βγει από αυτή, όσο γίνεται με λιγότερες απώλειες το κεφάλαιο ρίχνοντας τα βάρη στα μόνιμα υποζύγια, τους εργαζόμενους.
Με την ψήφο εμπιστοσύνης που έλαβε στα μέσα Δεκεμβρίου ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, (και αυτός τεχνοκράτης, πρώην στέλεχος της ΕΕ όπως και ο δικός μας Παπαδήμος) πήρε το πράσινο φως για τα νέα μέτρα λιτότητας ύψους 33 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η δικαιολογία που πρόβαλλε ο Μόντι για τη νέα άγρια επίθεση στον ιταλικό λαό ήταν τα γνωστά περί «διάσωσης της χώρας», υποστηρίζοντας πως είναι αναγκαία τα νέα μέτρα, επειδή χωρίς αυτά «η Ιταλία θα βυθιστεί σε μία κατάσταση ανάλογη με αυτήν της Ελλάδας».
Τα νέα μέτρα θα τεθούν σε ισχύ από το 2012 και θα διαρκέσουν για τουλάχιστον δύο χρόνια. Στα νέα αντιλαϊκά μέτρα συμπεριλαμβάνονται αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα όπου αυξάνεται η συντάξιμη ηλικία από τα 65 στα 66 για τους άνδρες και από τα 60 στα 62 χρόνια για τις γυναίκες, ενώ δίνονται «κίνητρα» για συνέχιση της εργασίας μέχρι τα 70 χρόνια. Επιπλέον, «παγώνουν» οι συντάξεις από 936 ευρώ και άνω και προχωράει η ιδιωτικοποίηση του συστήματος.
Στη φορολογία αυξάνεται ο ΦΠΑ από 21% σε 23% από τα μέσα του 2012, επιβάλλεται και πάλι φόρος ακινήτων για την πρώτη κατοικία, αφού για χρόνια είχαν διακόψει την οικοδόμηση εργατικών κατοικιών, υποχρεώνοντας εκατομμύρια οικογένειες να χρεωθούν για να αποκτήσουν με πολύ κόπο μία στέγη. Εδώ να πούμε ότι στην Ιταλία υπάρχουν πολύ λίγα ενοικιαζόμενα σπίτια και το 80% του πληθυσμού αναγκάστηκε να τοποθετήσει τις οικονομίες του σε αγορά κατοικίας, ενώ τις περισσότερες φορές χρεώθηκαν μέχρι το λαιμό γι' αυτό. Σύμφωνα με μελέτες, υποχρεώνονται τώρα να πληρώσουν κατά μέσο όρο φόρο 800 ευρώ το χρόνο. Παράλληλα, δεν εισάγεται κανένα σοβαρό μέτρο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, δεν πειράζουν τις περιουσίες εκείνου του 10% που κατέχει το 50% του πλούτου, ενώ «στάχτη στα μάτια» θεωρείται και η αύξηση της φορολόγησης για σκάφη, ιδιωτικά αεροπλάνα και αυτοκίνητα πολυτελείας. Ταυτόχρονα, διπλασιάζονται τα έξοδα για τις «ειρηνευτικές» αποστολές, που δεν είναι τίποτε άλλο από ιταλική συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια επέμβασης σε «απείθαρχες» χώρες, πάντα με στόχο το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων των αντίστοιχων χωρών, παράλληλα προχωρούν σε περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις και εκποίηση της δημόσιας κληρονομιάς.
Ταυτόχρονα τέθηκε σε ισχύ, με την έλευση του 2012, η απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας των εμποριών καταστημάτων. Το γεγονός ότι θα παραμένουν ανοιχτά όλο το 24ωρο και όλες τις μέρες τις βδομάδας τα εμπορικά καταστήματα θα ωφελήσει κυρίως τα μεγάλα πολυκαταστήματα και τις εμπορικές αλυσίδες, ενώ θα επιφέρει νέα πλήγματα στους μικρούς εμπόρους και τους αυτοαπασχολούμενους. Σύμφωνα με στοιχεία των εμπορικών ενώσεων, πάνω από 26.000 μικροκαταστήματα σε ολόκληρη τη χώρα, κυρίως στον τομέα των τροφίμων, της ένδυσης και της υπόδησης, πρόκειται να κλείσουν. Επιπλέον, σύμφωνα με προβλέψεις, σε πανεθνικό επίπεδο υπολογίζεται πως μέσα στο 2012 κινδυνεύουν να χαθούν έως 300.000 θέσεις εργασίας, 40.000 εκ των οποίων τους αμέσως επόμενους μήνες. Και όλα αυτά όταν τα τελευταία στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικής (Istat) αποκαλύπτουν πως ένας στους τρεις Ιταλούς νέους είναι άνεργος. Η ανεργία ανάμεσα στους νέους ηλικίας έως 24 ετών έφτασε το 30,1% το Νοέμβρη και το συνολικό ποσοστό ανεργίας φτάνει με βάση τα επίσημα στοιχεία το 8,6%. Το 52,4% των ανέργων ψάχνει για δουλειά εδώ και πάνω από 12 μήνες, σημειώνοντας το υψηλότερο ποσοστό από το τρίτο τρίμηνο του 1993(!)
Από την πλευρά του, ο Πρόεδρος της Ιταλίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, σε μήνυμά του προς τους πολίτες, υποστήριξε πως «όλοι πρέπει να κάνουν θυσίες (...) ώστε να γίνουν οι αναγκαίες επιλογές και να προστατευτεί η ανάπτυξη», τασσόμενος για άλλη μία φορά με την κυρίαρχη τάξη και τα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί. Τη δική της «παράσταση» έδωσε και η υπουργός Εργασίας, Ελσα Φορνέρο, που δάκρυσε αναφερόμενη στις «αναγκαίες θυσίες που υπόκεινται οι εργαζόμενοι».
Ο ρόλος των συμβιβασμένων συνδικάτων
Οι ηγεσίες των συνδικάτων Cgil, Cisl και Uil που για χρόνια συμμετέχουν στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» και καλλιεργούν την καταστροφική για τον εργαζόμενο λαό ταξική συνεργασία, αποκοιμίζοντας και αφοπλίζοντάς τους, τώρα συνεχίζουν την ίδια τακτική αρκούμενες να δηλώνουν ότι θα ζητήσουν από την κυβέρνηση Μόντι «τις απαραίτητες αλλαγές - τροποποιήσεις» σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα λιτότητας που έχει αποφασιστεί, ωστόσο πάντα στο πνεύμα της συναίνεσης της κυβέρνησης των «τεχνοκρατών» και «εθνικής σωτηρίας». Στο μεταξύ, η κυβέρνηση δρομολογεί την υιοθέτηση μέτρων για την απελευθέρωση των λεγόμενων «κλειστών» επαγγελμάτων στους τομείς της ενέργειας, των ταχυδρομείων, των ταξί και των φαρμακείων, και ενώ σχεδιάζει επίσης αλλαγές στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας επιχειρώντας να τις αντικαταστήσει με «γενικές συμβάσεις» που στην πραγματικότητα σημαίνει ο εργαζόμενος να διαπραγματεύεται μόνος του με τον εργοδότη (κάτι σαν τις δικές μας επιχειρησιακές συμβάσεις).
Από την άλλη πλευρά, απέναντι στα συμβιβασμένα συνδικάτα της λεγόμενης Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, όπου συμμετέχει και η συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, βρίσκεται η Ενωση Συνδικάτων Βάσης (USB)που στηρίζει την ταξική αγωνιστική γραμμή της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Η Ενωση μαζί με άλλα εργατικά σωματεία βάσης σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας έχουν καλέσει σε γενική 24ωρη απεργία στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στις 27 του Γενάρη του 2012, με μεγάλη συγκέντρωση στη Ρώμη.
Ο εργαζόμενος λαός καλείται να συμμετέχει μαζικά στην παραπάνω απεργία και μαχητικά να εκφράσει την αντίθεσή του στους ελιγμούς της κυβέρνησης και τις πολιτικές της ΕΕ που θέλουν την κρίση να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα ασθενέστερα στρώματα του πληθυσμού, ενάντια στο «κοινωνικό σύμφωνο» και την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την υποχρεωτική μετακίνηση των εργαζομένων και τη δυνατότητα απόλυσης, ενάντια στη συμφωνία της 28ης Ιουνίου μεταξύ των ηγεσιών των συμβιβασμένων συνδικάτων Cgil, Cisl και Uil και του Συνδέσμου Βιομηχάνων Confindustria, που επικυρώθηκε στις 21 του περασμένου Σεπτέμβρη και άνοιξε το δρόμο στο άρθρο 8 του ελιγμού της κυβέρνησης και στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων.
«Η γενική απεργία θα πρέπει να οργανωθεί με το σύνθημα της ανατροπής της κυβέρνησης Μόντι, της μη πληρωμής του χρέους και της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ενωση Συνδικάτων Βάσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου