ΚΟΜΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: Πασχίζει για να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση.

Οι ευρωοπορτουνιστές καταγγέλλουν σε διακήρυξή τους ότι στην τελευταία Σύνοδο υπογράφτηκε «η διαταγή εκτέλεσης της ανάπτυξης»

Το ρόλο του ως στυλοβάτη της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας και της εξουσίας των μονοπωλίων επιβεβαιώνει με κάθε ευκαιρία το σιτιζόμενο απ' την ΕΕ «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», αυτή τη φορά με διακήρυξη του Συμβουλίου των προέδρων του «για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης».

Η διακήρυξη, την οποία συνυπογράφει και ο ΣΥΝ, συσκοτίζει το χαρακτήρα της κρίσης και υποδεικνύει σαν αιτία της την «ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική», ενώ παρουσιάζει την ΕΕ σαν «υποτελή» στις αγορές. Το ΚΕΑ ενίσταται επειδή με τις τελευταίες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής«στερείται απ' τους λαούς η κυριαρχία τους επί των προϋπολογισμών τους» και ότι «υπέγραψαν τη διαταγή εκτέλεσης της ανάπτυξης».

Με άλλα λόγια, οι ευρωοπορτουνιστές θεωρούν στοιχείο «λαϊκής κυριαρχίας» το να διαμορφώνουν μόνες τους οι αστικές κυβερνήσεις τους αντιλαϊκούς προϋπολογισμούς, σαν αυτοί να μην ήταν έως τώρα σύμφωνοι με τη στρατηγική της ΕΕ και σαν να μην ήταν κομμένοι και ραμμένοι για το κεφάλαιο. Επιπλέον, όπως και τα αστικά κόμματα, ανησυχούν κι αυτοί για την καπιταλιστική ανάπτυξη, που τρέφεται από το τσάκισμα των δικαιωμάτων του λαού.

Το ΚΕΑ αγωνιά ότι «απειλείται ακόμη και η ίδια η ύπαρξη της Ενωσης»και ταυτίζει την πάλη στο εθνικό πεδίο με τον κίνδυνο να υπάρξει«αύξηση των ενδοευρωπαϊκών εντάσεων και των εθνικιστικών και σοβινιστικών αντιδράσεων που αυτές μπορούν να προκαλέσουν».

Επαναφέρει προτάσεις διαχειριστικές, που όχι μόνο δε δίνουν απάντηση απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αλλά τα υπονομεύουν. Απαιτεί«η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να τεθεί υπό δημοκρατικό έλεγχο»! Αλλά και «να ιδρυθεί ένα ευρωπαϊκό δημόσιο ταμείο ή τράπεζα με σκοπό την κοινωνική, οικολογική και αλληλέγγυα ανάπτυξη». Στο πλαίσιο του καπιταλισμού τέτοια αιτήματα μεταφράζονται ως εξής: Ξεμπλοκάρισμα των μηχανισμών τροφοδότησης των καπιταλιστών με άφθονο ζεστό χρήμα.

Ζητά «αναδιοργάνωση του τραπεζικού τομέα και μείωση της ισχύος των χρηματοπιστωτικών αγορών, ο ιδιωτικός τραπεζικός τομέας να τεθεί υπό δημόσια ευθύνη και έλεγχο, δημιουργία ενός δημόσιου πιστωτικού πόλου, που θα αποτελέσει κλειδί για τη χρηματοδότηση της δημιουργίας θέσεων εργασίας, δημοσίων υπηρεσιών, καθώς και ενός οικολογικού μετασχηματισμού».

Διαχωρίζει σκόπιμα το χρηματοπιστωτικό απ' τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου, που συνδέονται άρρηκτα και εισηγείται αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος στις τράπεζες. Πρόταση η οποία δεν επηρεάζει στο παραμικρό την ουσία της λειτουργίας τους, που καθορίζεται απ' τους όρους της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτό επιβεβαιώνει, άλλωστε, και η εμπειρία των τραπεζών που πέρασαν στα χέρια των αστικών κρατών στη διάρκεια αυτής της κρίσης.

Ισχυρίζεται το ΚΕΑ ότι ένας δημόσιος χρηματοπιστωτικός πόλος μπορεί να ανακόψει φαινόμενα σύμφυτα του καπιταλισμού και να ακυρώσει νομοτέλειές του π.χ. ανεργία, συγκέντρωση - συγκεντροποίηση κ.λπ. Το κράτος των αστών όσες τράπεζες κι αν έχει στον έλεγχό του αυτές θα λειτουργούν αντικειμενικά προς όφελος δικό τους. Το κεφάλαιο στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους και της ανταγωνιστικότητας θα ωθεί τους λαούς βαθύτερα στην ανέχεια, απ' την καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν μπορεί να τους σώσει καμία κρατική τράπεζα.

Κοροϊδεύουν ακόμα τους λαούς ότι εντός της ΕΕ και με αστική εξουσία είναι δυνατόν να υπάρξουν «εθνικές ρυθμίσεις που θα αποκλείουν την περικοπή μισθών, συντάξεων και του κοινωνικού κράτους και θα αντικαταστήσουν αυτές τις πολιτικές με μαζικές αυξήσεις της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου και των εκατομμυριούχων». Η πολιτική δεν αποσπάται απ' την οικονομία. Οσο εκεί κυριαρχούν τα μονοπώλια δεν υπάρχει κανένα περιθώριο φιλολαϊκής πολιτικής διαχείρισης.

Πετάνε το πυροτέχνημα της φορολόγησης του κεφαλαίου, αλλά δεν λένε ότι μέσα στην ΕΕ, με τη δοσμένη στρατηγική ενίσχυσής του με φοροαπαλλαγές μεταξύ άλλων, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί αφού πλήττει την ανταγωνιστικότητά τους, τον ακρογωνιαίο λίθο δηλαδή της ΕΕ. Το ΚΕΑ διατείνεται τέλος πως η ΕΕ μπορεί να μετατραπεί σε «μια ισορροπημένη ένωση» με «εξάλειψη των οικονομικών ανισορροπιών», κρύβοντας ότι η ανισομετρία στον καπιταλισμό είναι αγιάτρευτη.