Για να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση...

Η «δοτή» μεταβατική (;) κυβέρνηση ψηφίστηκε ως αναμενόταν με μια τυπική διαδικασία. 

Ο «δοτός» πρωθυπουργός ψηφίστηκε με άνεση από τα τρία αστικά κόμματα που τον είχαν προεπιλέξει. 

Η διαφορά του από τους πάλαι ποτέ υποψήφιους παλατιανούς «δοτούς» πρωθυπουργούς των «Ιουλιανών» του 1965, είναι ότι έχει την έγκριση όχι μόνο της παραδοσιακής δεξιάς (ΝΔ) και του ακροδεξιού (ΛΑ.Ο.Σ.) αλλά και του σοσιαλδημοκρατικού (ΠΑΣΟΚ). 

Σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες της χώρας και της θέσης της ελληνικής αστικής τάξης, τα τρία αστικά κόμματα αρνήθηκαν πεισματικά την άμεση προσφυγή στις εκλογές μιμούμενα την παλατιανή καμαρίλα του 1965. Επέλεξαν ως «δοτό» πρωθυπουργό έναν εξέχοντα υπάλληλο του διεθνούς τραπεζιτικού κεφαλαίου σύμφωνα με τις σύγχρονες άμεσες ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της εταιρικής του ένταξης στον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό.
 

Οι καιροί αλλάζουν. Τα αντιλαϊκά χούγια μένουν για να εκφράζουν την αστική εξουσία.

Το εργατικό κίνημα δεν έχει να διαπιστώσει κάτι εξαιρετικά καινούριο πέραν της μετωπικής σύμπραξης των αστικών πολιτικών δυνάμεων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. 

Η γνωστή ιστορική επωδός του Ρωμαίου Κάτωνα μεταφέρεται εδώ παραφρασμένη με το «η ελληνική κεφαλαιοκρατία πρέπει να σωθεί». Πίσω αναμένει να βγει οσονούπω στην επιφάνεια «το εργατολαϊκό κίνημα πρέπει να καταστραφεί». 

Σ' αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η ανάγκη επαναδιοργάνωσης του εργατικού κινήματος. Μπήκε στην ημερήσια διάταξη από την αρχή που προβλεπόταν μια αντίστοιχη επαναδιοργάνωση του καπιταλισμού, ένας νέος κύκλος εξουσίας της φθίνουσας κεφαλαιοκρατίας. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη επέλεξε η προσαρμογή της να γίνει στο πλαίσιο της εταιρικής της σύμπραξης με την ευρωενωσιακή αδελφή. Το εγχείρημα πήρε την ιδιαιτερότητα της «Τρόικας» (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ΔΝΤ) λόγω των δανειακών της υποχρεώσεων που φόρτωσε στον εργαζόμενο λαό.

Ολα πήραν το δρόμο μιας μυθοπλασίας που ονόμασε την καπιταλιστική κρίση σ' ένα γενικό «χρέος». Η ελληνική κεφαλαιοκρατία είναι εδώ ως εταίρος της γερμανικής και πάσης ευρωενωσιακής κεφαλαιοκρατίας και με τα κόμματά της ψηφίζει κι εφαρμόζει όλο το προαποφασισμένο σχέδιο αντεργατικής, αντιλαϊκής αφαίμαξης και καχεξίας. Είναι όλοι αυτοί που μιλάν ξεδιάντροπα για πατριωτισμό την ίδια στιγμή που Ελληνόπουλα, ο ανθός και το μέλλον της Ελλάδας, λιγοθυμούν από την πείνα σε σχολεία. Την ίδια στιγμή που η φτώχεια, η πείνα και ο φόβος της ανασφάλειας, γίνονται εφιάλτης των εργαζομένων. Αυτά όλα κι άλλα ατέλειωτα της καπιταλιστικής κοινωνικής κατάντιας καθιστούν την εργατική κυβέρνηση ως ιστορική ανυπέρβλητη ανάγκη σωτηρίας της Ελλάδας και των παιδιών της. Η εργατική κυβέρνηση ως πρώτο καθοριστικό βήμα της κοινωνικής λαϊκής αναδόμησης, δεν είναι ένα σύνηθες εγωιστικό καπρίτσιο μιας κατηγορίας ανθρώπων όσο καταπιεσμένοι κι αν είναι.

Πρόκειται για μια ανάγκη ιστορικής κλίμακας σωτηρίας της πατρίδας και των Ελλήνων στο πλαίσιο μιας διεθνικής ανάγκης σύμπραξης των λαών χωρίς την εξουσία των εκμεταλλευτών. Ολα βαδίζουν σε αυτή τη νομοτελειακή ρότα. 

Οσο καλύτερα, γρηγορότερα κι από τους πιο πολλούς γίνει πρακτικά αντιληπτό αυτό, τόσο οι λαϊκές ωδίνες θα περιοριστούν. Το εργατολαϊκό κίνημα προχωρά αισιόδοξο. Στις γειτονιές της Ελλάδας γεννιούνται νέες λαϊκές επιτροπές και γίνονται το βάλσαμο του καταπιεσμένου λαού. Το ίδιο και στους εργασιακούς χώρους αναβιώνουν εργατικές επιτροπές αγώνα. Αυτές οι επιτροπές στη γειτονιά και στην εργασία θα συμπλεχτούν σε αδιαίρετο σύνολο εκτεταμένης αντίπαλης εξουσίας προς το αστικό κράτος και τους κεφαλαιοκράτες. 

Το Μολώχ της εκμεταλλευτικής εξουσίας θα ανατραπεί. 

Τα αγάλματα των ηγητόρων της θα γκρεμιστούν. 

Τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ