«ΔΕΝ ΘΑ ΛΥΓΙΣΟΥΜΕ»

«Οι εργάτες ξέρουμε πλέον ότι πουλάμε την εργατική μας δύναμη και δεν μας πληρώνει απλά το αφεντικό για να δουλεύουμε. Και είμαστε αποφασισμένοι να μην την πουλάμε τσάμπα. Γι' αυτό δε γυρίζουμε στο εργοστάσιο για 500 ευρώ. Τώρα είμαστε και ενωμένοι και μέσα στο εργοστάσιο, αλλά και με όλους όσοι μας συμπαραστέκονται καθημερινά».

Τα λόγια ανήκουν σε εργαζόμενους της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο, που μίλησαν στον «Ρ», έξω από την πύλη του εργοστασίου. Βραδινή περιφρούρηση λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Πέμπτης γύρω από το βαρέλι με τη φωτιά για να σπάσουν το κρύο και την υγρασία. Εκεί στήθηκε η κουβέντα για το πώς βλέπουν τον αγώνα τους, για την αλληλεγγύη που τους «εντυπωσίασε» - όπως είπαν οι ίδιοι - και τους εμψυχώνει, αλλά και για το πόσο «ακριβά κοστίζει» για να δουλεύουν στις άθλιες συνθήκες του εργοστασίου.

Με λόγια απλά, αλλά βαθιά, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον, εξήγησαν γιατί δε λυγίζουν. Γιατί δεν πρόκειται να λυγίσουν. Δε λένε ονόματα. Οχι γιατί φοβούνται, όπως λένε, αλλά γιατί «όποιον και να ρωτήσεις τα ίδια θα σου πει».

«Ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης έχει και άλλες επιχειρήσεις και τώρα θέλει να μας πείσει ότι το πρόβλημά του είναι το δικό μας μεροκάματο», είναι η πρώτη φράση που ακούγεται με οργή. «Μας λέει ψέματα ότι δεν έχει κέρδη για να περάσει το δικό του και να υπογράψουμε για να δουλεύουμε για το τίποτα. Να χάσουμε ό,τι κέρδισαν με αίμα οι πατεράδες μας».

Μέσα από φωτιά κι ατσάλι!

Αυτή η φράση και μόνο αναστατώνει και τους υπόλοιπους και αρχίζουν όλοι να περιγράφουν τις συνθήκες που δουλεύουν καθημερινά για ένα μεροκάματο:

«Αν έρθεις εδώ Σαββατοκύριακο δεν βλέπεις στο ένα μέτρο από τη σκόνη. Η θερμοκρασία φτάνει τους 60 με 70 βαθμούς μέσα στην καμπίνα του γερανού με ένα παμπάλαιο κλιματιστικό και έξω η θερμοκρασία στο καυτό μέταλλο φτάνει τους 300 βαθμούς», θα πει χειριστής γερανού.

Στη γραμμή παραγωγής ο διπλανός του παίρνει αμέσως το λόγο: «Στέκεσαι με τα γυαλιά μπροστά στο λιωμένο μέταλλο και ελέγχεις με 70 βαθμούς και το χρονόμετρο δίπλα. Και το διευθυντή να μη δέχεται απώλειες».

Ρωτάμε πόσο πληρώνονται σήμερα γι' αυτή τη δουλειά: «Τίποτα, μόνο το βασικό της σύμβασης και τα βαρέα. Ισα που φτάνουν για να επιβιώσουμε. Οχι τώρα που θέλουν και χαράτσια».

Από δίπλα πετάγεται ένα νέο παιδί, ο Γιάννης:«Είμαι 4 χρόνια εδώ μέσα και για να πάρω 900 ευρώ το μήνα πρέπει να δουλεύω Σαββατοκύριακα και υπερωρίες. Αλλιώς θα έπαιρνα 600 ευρώ»!

Ενας παλιότερος παίρνει το λόγο και λέει: «Μέχρι το 2005 άξιζε να δουλεύεις μία ώρα παραπάνω. Μετά τις μειώσεις στο κόστος υπερωρίας και υπερεργασίας δεν υπάρχει καμία ανταμοιβή. Πόσο μάλλον να δουλεύεις και να σε υποχρεώνουν να κάνεις επικίνδυνα πράγματα».

Στην παρέα πλησιάζει ένας άλλος εργαζόμενος. Και συμπληρώνει: «Μόνο να φοράμε κράνη τούς ενδιαφέρει. Για τα μπετά που είναι έτοιμα να πέσουν, τις ράγες που έχουν χαλάσει, δε δίνουν σημασία γιατί κοστίζουν».

«Τι ωραίο πρόσωπο...»

Δείχνει στη συνέχεια στην απέναντι πλευρά του ένα συνάδελφό του και λέει τρέμοντας: «Βλέπεις τι ωραίο πρόσωπο έχει; Σε μένα το οφείλει. Οταν ήταν μια μέρα μπροστά στο φούρνο, το πρόσωπό του άρχισε να ξεφλουδίζει από τα καυτά λάδια. Λύγισα στα γόνατα για να τον πιάσω και να τον γλιτώσω».

Μπορούν να μιλάνε για ώρες, όπως λένε, για παρόμοια γεγονότα. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που από την αρχή δεν συζήτησαν τις προτάσεις της εργοδοσίας και συνεχίζουν τις απεργίες.

«Οσα έχει δει αυτές τις ημέρες είναι μόνο η αρχή», θα πουν όλοι και θα προσθέσουν: «Μετά και από την εντυπωσιακή αλληλεγγύη που έχουμε δει, είμαστε ακόμα πιο αποφασισμένοι. Δεν θα λυγίσουμε».

Ρωτάμε τι από όλα τους δίνει περισσότερη δύναμη. Απαντούν με απόλυτο τρόπο: «Τα πάντα. Κυρίως όμως ότι όλοι ξέρουμε τι παιχνίδι παίζεται στις πλάτες τις δικές μας και όλων των εργατών. Και αυτό, ότι είμαστε πολλοί εργάτες μαζί με άλλους όλοι ενωμένοι, που σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, μας δίνει απίστευτη δύναμη».

Η κουβέντα πάει και στα σπίτια τους: «Ξέρουν και καταλαβαίνουν και οι γυναίκες μας και τα παιδιά. Ρωτάνε τι θα γίνει. Γνωρίζουν όμως. Και το λένε ότι δε γίνεται αλλιώς. Ακόμα και τα μικρά παιδιά ορισμένων δίνουν κουράγιο στους πατεράδες τους και τους λένε: "ΠΡΟΧΩΡΗΣΤΕ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ"»!