Η συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη συγκυβέρνηση που συγκρότησαν με πρωθυπουργό τον Λ. Παπαδήμο το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., με τη στήριξη της Μπακογιάννη και με σιγόντο από το κόμμα του Κουβέλη, επιβεβαίωσε τις βασικές εκτιμήσεις του ΚΚΕ:
- Η κυβέρνηση αυτή έρχεται να περάσει τα πλέον αντιδραστικά μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου, να εξασφαλίσει την παραμονή της ντόπιας πλουτοκρατίας στην Ευρωζώνη, με κλιμάκωση της επίθεσης στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, στη βάση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, στις 26 Οκτώβρη, για το «κούρεμα» του κρατικού χρέους, σαν όχημα για την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας.
- Με τρομοκρατία, απειλές και ψευτοδιλήμματα, η κυβέρνηση θα επιδιώξει να εκβιάσει συναίνεση από το λαό σε μέτρα που χαντακώνουν κι άλλο τη ζωή του. Πρόκειται για τα ίδια και επιπλέον μέτρα, που η προηγούμενη μονοκομματική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να περάσει, κάτω από την κλιμακούμενη λαϊκή αγανάκτηση, παρά το γεγονός ότι η στήριξή της από τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου ήταν δεδομένη.
- Παράλληλη αποστολή της νέας κυβέρνησης είναι να καταλαγιάσει πρόσκαιρα τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μερίδες της ντόπιας αστικής τάξης, κάτω από την ανάγκη να υπηρετηθεί το γενικό συμφέρον της πλουτοκρατίας.
Αποκαλυπτική για τα παραπάνω, ήταν η ομιλία του Λ. Παπαδήμου στη Βουλή. Ο νέος πρωθυπουργός παρουσίασε σαν νέο εθνικό στόχο την παραμονή της χώρας στο ευρώ, λέγοντας ότι «η νέα κυβέρνηση συνεργασίας και εγώ προσωπικά αναλαμβάνουμε την ευθύνη γιατί διακυβεύεται η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη». Ξεκαθάρισε ότι για να σωθεί η πλουτοκρατία πρέπει να ματώσει κι άλλο ο λαός, καθώς, όπως είπε, «η επιστροφή της ανάπτυξης και της πλήρους απασχόλησης δεν θα πραγματοποιηθούν χωρίς κόστος προσαρμογής και θυσίες».
Αυτό που δεν είπε, είναι ότι καμιά μορφή πλήρους απασχόλησης δεν πρόκειται να επανέλθει στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αν και όποτε αυτή έρθει, αφού το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων είναι προϋπόθεση για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Ο ίδιος ομολόγησε ότι η σύγκλιση των τριών κομμάτων είναι «σημαντικό βήμα συναίνεσης και συνεννόησης για την σωτηρία της χώρας», τονίζοντας ότι ανάμεσα στους βασικούς κυβερνητικούς στόχους είναι «η αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής», η ενσωμάτωση δηλαδή του λαού που αντιδρά στην κυρίαρχη πολιτική, δείχνοντας σημάδια ριζοσπαστικοποίησης.
Στο διά ταύτα, αναπαρήγαγε το σύνολο των συγκεκριμένων στόχων και μέτρων που είχε αποφασίσει η προηγούμενη κυβέρνηση, σε συνεννόηση με την τρόικα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη «δημοσιονομική εξυγίανση και ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας», καθώς «η διεθνής ανταγωνιστικότητα έχει βελτιωθεί αισθητά, όπως προκύπτει από το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος και άλλους δείκτες» και άρα η τιμή της εργατικής δύναμης πρέπει να πέσει κι άλλο στην Ελλάδα.
Οσο για τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση θα επιδιώξει να περάσει τα νέα φιλομονοπωλιακά μέτρα, ο Λ. Παπαδήμος έδειξε ευθέως τον εκβιασμό του «μέσα ή έξω από το ευρώ». Σε μια περίοδο που στην ΕΕ και παγκόσμια συζητιέται ολοένα και πιο έντονα το σενάριο της διάσπασης της Ευρωζώνης και με δεδομένο ότι στο άμεσο μέλλον, η ΕΕ και η Ζώνη του Ευρώ δε θα είναι αυτές που σήμερα ξέρουμε, ο πρωθυπουργός και τα κόμματα που απαρτίζουν τη συγκυβέρνηση απειλούν το λαό με καταστροφή. Επί της ουσίας, προσπαθούν να εμποδίσουν το ενδεχόμενο να επιλέξει ο ίδιος την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, με όρους που αυτός θα επιβάλει, παρουσιάζοντας σαν μονόδρομο και νομοτέλεια το να συνθλίβονται τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα και οι ανάγκες στις μυλόπετρες της λυκοσυμμαχίας και της αστικής εξουσίας.
Οπως είπε στην ομιλία του ο Λ. Παπαδήμος, «οι δύο εναλλακτικές κατευθύνσεις, μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη, έχουν προσδιοριστεί με σαφήνεια από τους Ευρωπαίους εταίρους μας» και για το λόγο αυτό «το κύριο έργο αυτής της κυβέρνησης είναι η υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης, καθώς και η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που συνδέεται με αυτές τις αποφάσεις».
Βλέπουν τον πραγματικό αντίπαλο
Ενισχυτική στα παραπάνω ήταν η παρέμβαση του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος προανήγγειλε την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, λέγοντας ότι «ο πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή». Στο ίδιο πνεύμα, ο Αντ. Σαμαράς διαβεβαίωσε ότι το κόμμα του θέλει περισσότερο από όλους να γίνουν «οι διαρθρωτικές αλλαγές (...) να προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις, τις οποίες άλλωστε εμείς προτείναμε, να αξιοποιηθεί η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου και αυτό ήταν δική μας πρόταση εξ αρχής». Ο Αντ. Σαμαράς, όχι μόνο στηρίζει, αλλά υπερθεματίζει για όλο το φάσμα των αντιλαϊκών μέτρων που θα παρθούν το επόμενο διάστημα.
Δυο ακόμα ομιλίες στη Βουλή ήταν αποκαλυπτικές του σκοπού για τον οποίο επιλέχτηκε η συγκεκριμένη συγκυβέρνηση. Η υπουργός Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου μίλησε ευθέως για «έσωθεν απειλή», η οποία προκαλείται από «ακραίες ταραχές και την ανομία». Οι φράσεις της είναι δηλωτικές της έχθρας που τρέφει το κεφάλαιο και τα αστικά επιτελεία για την πάλη του λαού. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνουν τις δυσκολίες που έχουν για να διαχειριστούν την κρίση, κάτω από την πίεση που ασκούν οι εργατικοί αγώνες.
Καθόλου συμπτωματικά, το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο είχε και η ομιλία του βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. και νέου υπουργού Υποδομών, Μ. Βορίδη. Είπε μεταξύ άλλων: «Ποιες είναι οι παραδοχές που έκαναν τα κόμματα συγκροτώντας αυτή την κυβέρνηση; Πρώτη παραδοχή: Θέλουν να μείνουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεύτερη παραδοχή: Θέλουν να μείνουν στην Ευρωζώνη (...) Αυτό δημιουργεί μια πρώτη ετερότητα με τα κόμματα της Αριστεράς (που) θέλουν να κάνουν μια διαφορετική επιλογή. (...) Αυτά τα κόμματα (σ.σ. της συγκυβέρνησης) πιστεύουν σε ένα καθεστώς ελευθερίας (και) κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (...) Ο κόσμος της Αριστεράς είναι κόσμος ανελευθερίας, που υπερασπίζεται ολοκληρωτικά καθεστώτα, υπερασπίζεται κολεκτιβιστικές προσεγγίσεις για την οικονομία και κολεκτιβιστικά συστήματα. Είναι κόσμος κρατικής διεύθυνσης της οικονομίας. Πράγματι είναι ένας άλλος κόσμος (...)».
Αυτά είπε μεταξύ άλλων ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ., πριν αρχίσει να επιχειρηματολογεί υπέρ των αποκρατικοποιήσεων και υπέρ τού να «τα βρει» το κράτος με τη «Siemens», προκειμένου να ξεμπλοκάρουν τα έργα επέκτασης του Μετρό, όπου η πολυεθνική ήταν ανάδοχος, πριν αποκαλυφθεί το σκάνδαλο για το οποίο ο ΛΑ.Ο.Σ. έσκιζε τα ρούχα του πριν από μερικούς μήνες.
Είναι φανερό ότι η «αριστερά» για την οποία μιλάει ο Βορίδης είναι το ΚΚΕ, αφού ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι περί αυτόν, ούτε έξοδο από την Ευρωζώνη θέλουν, ούτε «κολεκτιβοποίηση» της οικονομίας. Καραμπινάτο καπιταλισμό θέλουν και αστική εξουσία και σ' αυτό συμπίπτουν πλήρως με το ΛΑ.Ο.Σ. και τα άλλα αστικά κόμματα. Ο ίδιος ο Α. Τσίπρας ανησυχούσε στη Βουλή μήπως η συμφωνία της 27ης Οκτώβρη «δεν είναι ο δρόμος που διασφαλίζει την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ».
Αυτό που σε τελική ανάλυση λέει ο Βορίδης, είναι ότι οι δυο αντίπαλες στρατηγικές σε κοινωνικό, ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, είναι εκείνη που βλέπει τη διέξοδο για το λαό στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και εκείνη που θέλει να θωρακίσει και να διασώσει το αστικό σύστημα, σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και έντονων κλυδωνισμών. Για λογαριασμό των αστών, ζητάει συμπόρευση όλων των αστικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους και τους κομματικούς ανταγωνισμούς, ενάντια στη στρατηγική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, που εκφράζει το ΚΚΕ, για να θωρακιστεί το μέτωπο απέναντι στους κλιμακούμενους λαϊκούς αγώνες, για τη ριζοσπαστικοποίηση των οποίων παλεύει το Κόμμα και το ταξικό κίνημα.
Λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση
Ολα τα παραπάνω συνιστούν ομολογία του ρόλου που χρεώθηκε να παίξει η συγκυβέρνηση του «μαύρου μετώπου», σε ό,τι αφορά τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Επιβεβαιώνουν ταυτόχρονα ότι στα αστικά κόμματα υπάρχουν στελέχη, που, αντανακλώντας τα ιδιαίτερα συμφέροντα μερίδων της ντόπιας πλουτοκρατίας, έχουν αναλάβει να επιταχύνουν τις ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, για να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά ο εχθρός λαός. Γι' αυτό δυναμώνουν την επίθεση στο ΚΚΕ και από αυτήν την άποψη ο αντικομμουνισμός θα οξυνθεί το επόμενο διάστημα.
Αυτός είναι, άλλωστε, και ο βασικός λόγος για τον οποίο το αστικό σύστημα αναβάθμισε το ρόλο του ΛΑ.Ο.Σ., αναγνωρίζοντας την προσφορά του στις προβοκάτσιες και τη βρώμικη δουλειά ενάντια στο κίνημα, προετοιμάζοντας νέες τέτοιες αποστολές στο άμεσο μέλλον.
Η βαθιά κρίση και η απαξίωση στις λαϊκές συνειδήσεις παραδοσιακών δομών του αστικού συστήματος, οι ασίγαστοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου, ακόμα και στο εσωτερικό των καπιταλιστικών χωρών, τους κάνει να ανησυχούν μακροπρόθεσμα για την επιβίωση της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, είναι βέβαιο ότι πέρα από τις κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ των αστικών κομμάτων, θα αξιοποιήσουν και παραλλαγές της ίδιας «συνταγής» με οπορτουνιστικές και άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, προκειμένου να βάλουν εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων, να ενσωματώσουν το κίνημα και το λαό.
Από τη σκοπιά της υπεράσπισης των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων, άλλος δρόμος δεν υπάρχει από τη συσπείρωση δυνάμεων και την προετοιμασία του λαϊκού κινήματος για μια εφ' όλης της ύλης σύγκρουση με την αστική πολιτική και εξουσία.
Αυτή η στρατηγική, εκφρασμένη στους καθημερινούς αγώνες της εργατικής τάξης και των άλλων σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, είναι που τους εμποδίζει σήμερα να επιβάλουν τους ρυθμούς και το εύρος των ανατροπών που έχει ανάγκη το κεφάλαιο στην αστική διαχείριση της κρίσης. Τους ανησυχεί και τους συσπειρώνει πιο επιθετικά απέναντι στο λαό, επιβεβαιώνοντας ότι αποτελεσματική άμυνα και αντεπίθεση για το κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την οργάνωση της πάλης σε όλα τα μέτωπα, με στρατηγικό στόχο την αποδέσμευση από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με λαϊκή εξουσία, για μονομερή διαγραφή του χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου