Λαϊκή συμμαχία με προγραμματική κατεύθυνση τον άλλο δρόμο ανάπτυξης για την Ελλάδα

Σε συγκέντρωση του Κόμματος στην αίθουσα εκδηλώσεων του 2ου δημοτικού σχολείου Πετρούπολης, μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. 
Η αίθουσα πλημμύρισε από τον κόσμο, που έφτανε μέχρι το προαύλιο, και παρακολουθούσε από τα μεγάφωνα την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τη συζήτηση που ακολούθησε. Παραθέτουμε ολόκληρη την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη χτεσινή συγκέντρωση.

***

«Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, πραγματικά όλοι μας, χωρίς καμία εξαίρεση, όσοι δραστηριοποιούμαστε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ ή και γύρω από αυτό, νιώθουμε καθημερινά αυτό το μεγάλο ζήτημα που μας βάζει ο λαός, πολλές φορές μας τραβάει και από το μανίκι και μας λέει "κάτι να γίνει, κάντε κάτι δεν αντέχουμε άλλο".

 Κι από μια πλευρά, αισθανόμαστε και μια ικανοποίηση, όχι αυταρέσκεια ή εγωισμό, γιατί πολύ περισσότερα μάτια και χείλη είναι στραμμένα απέναντί μας, ακόμα και ανθρώπων που μέχρι τώρα δε σκέφτονταν να σταθούν δίπλα μας και ουδέποτε τους απασχόλησε αν έπρεπε να στηρίξουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο το ΚΚΕ.

Αυτό το κάλεσμα του λαού σίγουρα μας γεμίζει ευθύνη και πάνω απ' όλα πρέπει να το βλέπουμε ότι μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις μας απέναντι στο λαό να τον βοηθήσουμε να δώσει ο ίδιος, μαζί μας αυτήν την απάντηση, αυτό το "κάντε κάτι", "κάτι να κάνουμε, δεν αντέχουμε άλλο". Βεβαίως εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε στο λαό, και το λέγαμε και πριν, και πολύ περισσότερο το λέμε τώρα, αυτές τις πολύ εύκολες λύσεις που τάχα υπάρχουν. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Αισθάνεται κυριολεκτικά πνιγμένος στα χρέη, στα προβλήματα, στην ανεργία, στα χαράτσια, δε νομίζω ότι χρειάζεται να κάνω κάποια ανάλυση αυτών των προβλημάτων, τα ζείτε καθημερινά δε χρειάζεται να τα μάθετε από εμένα. Αλλά, τρύπιο σωσίβιο εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε στο λαό. Ευθύνη έχουμε, ναι. Υποχρέωση έχουμε, ναι. Χέρι-χέρι με το λαό και όχι σαν δάσκαλοι του λαού, χέρι-χέρι με το λαό να τον βοηθήσουμε όχι απλώς να μην πνιγεί, αλλά να τραβήξει και τη σωστή κατεύθυνση.

Η πλειοψηφία του λαού υποφέρει. Αυτό, από μια πλευρά, δείχνει ότι δύναμη υπάρχει σήμερα μέσα στην ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίσει τα ζητήματα. Βεβαίως, ξέρουμε πάρα πολύ καλά, ότι μπορεί ο λαός που υποφέρει να είναι πλειοψηφία, απέναντί του όμως στέκεται μια μειοψηφία και στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο, που αν και σε συνθήκες κρίσης χάνει τη δύναμη και την ορμητικότητα που είχε, ταυτόχρονα όμως γίνεται επικίνδυνη, γιατί εδώ μιλάμε για κέρδη, κεφάλαια, για δύναμη που πρέπει να κρατήσει, για οξύτατους ανταγωνισμούς, και μέσα στην Ελλάδα, αλλά κυρίως στην ΕΕ.

Εχουμε απέναντί μας μια μειοψηφία που έχει τη δύναμη με την έννοια την εξής: Εχει την ιδιοκτησία, δεν έχει μόνο την ιδιοκτησία, ας πούμε την κυβερνητική, έχει ένα κράτος, αρκετά καλά οργανωμένο όσον αφορά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, όσον αφορά τους ιδεολογικούς μηχανισμούς. Μπορεί ο λαός να βλέπει ότι το κράτος δε λειτουργεί καλά, έχει γραφειοκρατία, στέκεσαι στους διαδρόμους και περιμένεις, αλλά εκεί που το κράτος πρέπει να είναι οργανωμένο είναι αρκετά καλά οργανωμένο, και μάλιστα με τις πλάτες και των μηχανισμών της ΕΕ, όχι μόνο με ελληνικές πλάτες.

Εχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τα μονοπώλια σήμερα έχουν διεισδύσει παντού και έχουν ισχυροποιηθεί, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν την κερδοφορία που πραγματοποιούσαν, δεν μπορούν να ξαναβάλουν τα λιμνάζοντα κεφάλαια στην παραγωγή για να ξαναλειτουργήσει ο τροχός της μεγάλης κερδοφορίας κ.λπ. Υπάρχει λοιπόν μια δύναμη τέτοια, εμείς λέμε η αστική τάξη και το πολιτικό σύστημά της, που βεβαίως δεν είναι ένας εύκολος αντίπαλος.

Γιατί τα λέμε αυτά; Τα λέμε γιατί αυτή η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία που υπάρχει, για να αποκτήσει και μεγάλη δύναμη - που μπορεί να την αποκτήσει και, αν θέλετε με μια φιλοδοξία να μπορεί να αναμετρηθεί με έναν σκληρό και έμπειρο αντίπαλο, που στο παρελθόν έχει βάψει και τα χέρια του με αίμα στην Ελλάδα - και μάλιστα το αίμα που κύλησε στην Ελλάδα δεν έχει κυλήσει στις χώρες της δυτικής καπιταλιστικής Ευρώπης - αυτή η αριθμητική δύναμη που έχει ο λαός μπορεί να γίνει πραγματική και υπολογίσιμη δύναμη, αν ο λαός, αυτή τη στιγμή, σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος, ιδιαίτερα στα εργατικά στρώματα, στις εργατογειτονιές, στις πιο φτωχές λαϊκές γειτονιές, όπως είναι η δική σας, αν πραγματικά ξεμπερδέψει και - με συγχωρείτε που θα το πω έτσι - ξεμπερδέψει με το μαχαίρι - και αυτό μπορεί να γίνει - με ορισμένες αυταπάτες, προκαταλήψεις ή και λαθεμένες απόψεις που τις έχει. Οχι γιατί ο λαός και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν μυαλό και γνώση, αλλά γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι μηχανισμοί του κράτους, και οι κατασταλτικοί, και οι πολιτικοί, και οι ιδεολογικοί είναι πάρα πολύ ισχυροί και έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις - αυτό γίνεται βέβαια σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες - πολλές φορές ο λαός να σκέφτεται ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά.

Και γιατί το λέμε αυτό; Γιατί ακριβώς σε περίοδο κρίσης και όλα όσα έχουν βγει κυριολεκτικά στη φόρα, όλα όσα βλέπουμε καθημερινά, μπορούν να συμβάλουν - και εδώ είναι και ο ρόλος του ΚΚΕ, ο ρόλος της ΚΝΕ, ο ρόλος του εργατικού κινήματος που έχει ταξικό προσανατολισμό - ώστε όσα δεν έφερε ο χρόνος να τα φέρει η ώρα, όσα δεν έφεραν τα χρόνια να τα φέρει η ώρα. Να βγουν βασικά, χοντρά, θα λέγαμε, πολιτικά συμπεράσματα, για το τι πρέπει να γίνει, για να ανακοπεί αυτή η βάρβαρη επίθεση και βεβαίως για να ανακοπεί αυτή η βάρβαρη επίθεση πρέπει να βάλει σα στόχο βαθιές, ριζικές, ριζική αλλαγή, να ανατρέψει το συσχετισμό δύναμης. Και η αστική τάξη στη χώρα μας με τους συμμάχους της και τα κόμματά της, από μια μειοψηφία που διαθέτει τα όπλα, να χάσει πραγματικά τα όπλα, να χάσει μάχες, και στη συνέχεια να χάσει τον πόλεμο.

Σήμερα χρειάζεται κάτι διαφορετικό

Σε καμία περίπτωση η πολύτιμη πείρα που έχουμε αποκτήσει στη δεκαετία του '70, του '80, του '90, για να μιλήσω για τη σύγχρονη περίοδο και όχι για πιο παλιά, σε καμία περίπτωση αυτή η πείρα δεν πρέπει να πάει χαμένη. Αλλά έχουν έτσι έρθει τα πράγματα που όταν μιλάμε για αγώνες, για ανατροπές, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας την πείρα, ούτε καν της δεκαετίας του '90, που είναι πρόσφατη και πολύτιμη και στην οποία έχουν συμβάλει αναμφισβήτητα και το Κόμμα μας, τα μέλη, οι φίλοι, οι οπαδοί, άνθρωποι που είναι δίπλα μας και συνεργάζονται στο ένα ή στο άλλο μέτωπο πάλης.

Σήμερα, πραγματικά χρειάζεται κάτι το διαφορετικό. Με ό,τι είχαμε συνηθίσει ως τώρα να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον αντίπαλο δε γίνεται. Αν θέλετε, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μιλούν για μείγματα, για συνταγές, άλλη συνταγή ο ένας, άλλη συνταγή ο άλλος, υποτίθεται ότι έχουν, διαφωνούν στο μείγμα της πολιτικής. Αυτοί έχουν την πολυτέλεια να τσακώνονται μεταξύ τους γι' αυτό το ζήτημα. Και βεβαίως, αυτή η πολυτέλεια παραμερίστηκε όταν έπρεπε να κάνουν μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και εξακολουθούν να τσακώνονται στο πλαίσιο της κυβέρνησης.

Εχουν αυτήν την πολυτέλεια, με την έννοια ότι κινούνται στις ίδιες ράγες, στην ίδια τροχιά, έχουν την ίδια πολιτική και μπορούν μεταξύ τους να πολεμάει ο ένας τον άλλο, όπως τον πολεμάει, γιατί λέει "εγώ έχω καλύτερο μείγμα". Δεν ξέρω, ο ένας βάζει πολλή ζάχαρη, ο άλλος λιγότερη... Αν φτιάξεις κέικ, κέικ θα φτιάξεις, αν φτιάξεις ντοματόσουπα, αν φτιάξεις φασολάδα... Εντάξει. Ο,τι και να είναι, πάντως φασολάδα θα είναι, μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο άνοστη.

Εδώ, λοιπόν, έχουν αυτό το "πλεονέκτημα". Πλεονέκτημα σε εισαγωγικά, γιατί για το λαό δεν είναι πλεονέκτημα. Εχουν τη δυνατότητα επίσης, βεβαίως ελέγχοντας όλους τους μηχανισμούς και όχι μόνο τα ΜΜΕ, αλλά και όλους τους μηχανισμούς, την παιδεία και άλλους μηχανισμούς προπαγανδιστικούς, έχουν τη δυνατότητα να αλλοιώνουν τη γνώση και τη συνείδηση του λαού για το τι σημαίνει κρίση και ποιος ευθύνεται γι' αυτήν την κρίση.

Οταν πας στην ουρά της ΔΕΗ, που τώρα, άλλοι προσπαθούν να κάνουν το διακανονισμό, που ούτε αυτός δε γίνεται, άλλοι προσπαθούν να παζαρέψουν το χαράτσι, άλλοι κοιτάζουν το διπλανό να δουν, πάει ο διπλανός, πληρώνει το χαράτσι, να πάει και αυτός ή κι αυτός να κάνει πίσω, υπάρχει ένας κόσμος που μετράει λίγο τα πράγματα. Εχει την εξήγησή του. Αν ανοίξεις μια πολιτική συζήτηση με αυτούς τους ανθρώπους, που πολλοί από αυτούς έχουν πάρει μέρος κατά καιρούς και στους αγώνες, τι θα σου πούν; Αλλος θα σου πει "και οι 300 κάτω", "δεν πιστεύω κανέναν", "δεν πιστεύω τίποτα". Αλλος θα σου πει "να φύγουν οι κλέφτες".

Αλλος θα σου πει "μαζευτείτε όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί" - εμείς δεν έχουμε αρχηγό στο Κόμμα, αλλά χρησιμοποιώ τον όρο που χρησιμοποιούν αυτοί - καθήστε, αυτό που είπε και ο Καρατζαφέρης και αναπαράγεται σαν μεγάλη εξυπνάδα, μπείτε σε μια αίθουσα, θα σας κλειδώσουμε απ' έξω και να μη βγείτε αν δε συμφωνήσετε. Τώρα που δοκίμασαν και αυτήν την περίπτωση, την κυβέρνηση συνεργασίας, τώρα λένε, μαζευτείτε όλοι της αντιπολίτευσης, κλειστείτε σε μια αίθουσα, και βρείτε μια λύση. Αλλοι σου λένε, έγινε η συμμαχία των συντηρητικών δυνάμεων, να γίνει και η συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων. Γυροφέρνει, δηλαδή, όλη η συζήτηση "τι γίνεται μέσα στο κοινοβούλιο, έρχονται εκλογές, τι θα γίνει στις εκλογές".

Βεβαίως, είμαστε οι τελευταίοι που αδιαφορούμε για την κάλπη και δεν το κρύβουμε, μας ενδιαφέρει πάρα πολύ. Αλλά, πόσες φορές έχει στηθεί κάλπη; Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, στήθηκε τρεις φορές; Συνεχώς, κατά διαστήματα μοιράζουμε ψηφοδέλτια, κολλάμε αφίσες, κάνουμε συγκεντρώσεις. Η κάλπη έχει δώσει στο λαό πολλές φορές την ευκαιρία. Και κάθε φορά που γίνονταν εκλογές, ένα μέρος του λαού έβρισκε μια ευκαιρία, τη μια φορά να πετάξει έξω το ΠΑΣΟΚ να έρθει η ΝΔ, την άλλη να πετάξει τη ΝΔ να έρθει το ΠΑΣΟΚ. Τώρα προσβλέπει, ενδεχομένως, σε συμμαχικά σχήματα.

Να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης

Εμείς το ξεκαθαρίζουμε και να το πούμε καθαρά στο λαό: Δεν πρόκειται να φέρει τίποτα η κάλπη, αν πρώτα απ' όλα δεν προηγηθούν στο κοινωνικό επίπεδο, μέσα στην κοινωνία, ουσιαστικές, δε λέμε ριζικές, αλλά εν πάση περιπτώσει ορισμένες δραστικές αλλαγές, πριν απ' όλα στη συνείδηση, στη στάση στα προβλήματα και κατά συνέπεια στις πολιτικές επιλογές. Αν ο συσχετισμός δύναμης δεν αλλάξει, όσο μπορεί και ούτε θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά αν δε βελτιωθεί, ας το πω έτσι, ο συσχετισμός δύναμης μέσα στην κοινωνία, η κάλπη κατά κανόνα είναι πιο συντηρητική από αυτό που σκέφτεται ο λαός και η κοινωνία.

Είναι πιο συντηρητική η κάλπη. Γιατί; Γιατί αν πας το μυαλό σου να φύγει το ένα κόμμα να έρθει το άλλο, ή αν σκέφτεσαι, για να δούμε τώρα σε αυτές τις εκλογές, ποιος μπορεί να κάνει κυβέρνηση και με ποιον, αν σκεφτείς έτσι χωρίς να υπάρχει άλλο κριτήριο, η κάλπη θα βγει πιο συντηρητική από την όποια πρόοδο έχει σημειώσει ο λαός στην καθημερινή του ζωή και στα συμπεράσματά του. Γιατί, η κάλπη δυστυχώς στενεύει το πράγμα, το συρρικνώνει πάρα πολύ. Σκέφτεσαι ποιος θα είναι αύριο κυβέρνηση.

Θα μου πεις, δεν με ενδιαφέρει; Βεβαίως, πάνω απ' όλα όμως πρέπει να ενδιαφέρει το λαό το εξής πράγμα: Το στρατόπεδο της αστικής τάξης και των συμμάχων της υπάρχει. Δεν ξέρω αν είναι ισχυροποιημένο ή όχι, αλλά όταν μαζεύονται πολλά κόμματα μαζί, είναι μια δύναμη μέσα στην αδυναμία. Η άλλη πλευρά, το αντίπαλο δέος, αυτό αν δεν ισχυροποιηθεί και μέσα στην κοινωνία - και εμείς, αν θέλετε σε διάκριση και από τα άλλα κόμματα, δε μιλάμε γενικά και αφηρημένα "λαός".

Απέναντι στη συμμαχία της αστικής τάξης και των συμμάχων της, συμμαχία και με ορισμένα τμήματα των μεσαίων τάξεων, τα ανώτερα, αν θέλετε και με συμμάχους μια σειρά μηχανισμούς, εργατική αριστοκρατία, γραφειοκρατία, συνδικαλιστική αριστοκρατία, εξαγορασμένοι που είναι απ' όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα στρώματα, διάφοροι μηχανισμοί έχουν στηθεί τα τελευταία χρόνια, ειδικά την τελευταία δεκαετία - εικοσαετία, μηχανισμοί εδώ, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, πολύ λιγότερες μπορεί να έχουν καλές διαθέσεις, επιτροπές, επιτροπάτα, επιτροπές μελέτης, έχουν διαμορφωθεί μια σειρά όργανα και παραόργανα, τα οποία ανεξάρτητα από την κοινωνική τους σύνθεση είναι πολύ κοντά στα συμφέροντα των αστικών κομμάτων, της κυρίαρχης τάξης, της ΕΕ οπωσδήποτε.

Απέναντι, λοιπόν, σε αυτήν την συμμαχία, με όποιες ιδιαιτερότητες υπάρχουν στους κόλπους της, για εμάς πρέπει να υψωθεί - υπάρχει αλλά πρέπει να ισχυροποιηθεί και να δείξει όλη τη δύναμη και την πυγμή της και στη συνείδηση και στην πράξη - η συμμαχία της εργατικής τάξης, της σύγχρονης εργατικής τάξης, η συμμαχία ενός μεγάλου μέρους των αυτοαπασχολουμένων, ιδιαίτερα αυτών που δουλεύουν μόνοι τους και βογκούν στα μαγαζιά - καθώς ερχόμαστε ο οδηγός μέτραγε πόσα μαγαζιά τα βρήκε κλειστά - η συμμαχία των μικρών ας το πούμε επιχειρηματιών, της φτωχής αγροτιάς, που υπάρχει στην Ελλάδα και είναι σε σχέση με άλλες καπιταλιστικές χώρες αρκετά πολυάριθμη.

Αυτές οι τρεις κοινωνικές δυνάμεις να συμπήξουν τη δική τους συμμαχία, όχι οποιαδήποτε όμως συμμαχία. Αυτή η συμμαχία οπωσδήποτε πρέπει να έχει προγραμματική κατεύθυνση. Προγραμματική με την έννοια, όχι απλώς να έχει αιτήματα πάλης, αλλά πρέπει να βάλει και να συνεννοηθεί ποιο δρόμο ανάπτυξης θέλουμε στην Ελλάδα, γιατί αυτά συγκρούονται στην Ελλάδα. Να το πούμε καθαρά: Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, η ανάπτυξη για τα μονοπώλια, και η ανάπτυξη που απαιτείται και χρειάζεται για το λαό.

Αν δεν ξεκινήσεις από αυτό το πράγμα, συμμαχία εναντίον των μονοπωλίων, συμμαχία εναντίον της αστικής τάξης, αν δε δεις αυτό το πράγμα, άκρη δε θα βρίσκεις. Θα μιλάς για τους "κλέφτες", για τους "ψεύτες", για τους πολιτικούς "που δεν έχουν ικανότητες", για τους πολιτικούς "που δεν κατανοούν το λαό" και δε θα μπορείς να καταλάβεις γιατί έχεις κρίση και πώς η κρίση οξύνεται στο πλαίσιο της ΕΕ. Δε θα μπορείς να καταλάβεις γιατί η Μέρκελ με τον Σαρκοζί αγκαλιάζονται και φιλιούνται, συζητούν και μετά μόλις χωρίσουν σκοτώνονται μεταξύ τους. Δε θα μπορείς να καταλάβεις γιατί σήμερα υπάρχουν κράτη στην ΕΕ που λένε "κακώς έφτασε η ΕΕ 27 κράτη μέλη και 17 η ευρωζώνη, ας τους πετάξουμε έξω".

Ο φόβος ξεπερνιέται όταν αποκτήσεις ταξικό μίσος

Γιατί γίνεται όλη αυτή η διαπάλη; Γιατί αυτή τη στιγμή οι αντιθέσεις στην ΕΕ, μεταξύ τους, ανάμεσα στους συμμάχους έχουν φτάσει σε αυτό το κορύφωμα; Γιατί συζητούν να διαμορφώσουν στην Ευρωζώνη 17 είδη ευρώ, είναι μια πρόταση που κάνουν, και το κάθε ευρώ θα έχει άλλη αξία σε σχέση με το άλλο - δε θα το πουν δραχμή -; 'Η γιατί λένε να υπάρχει το ευρώ του Βορρά και το ευρώ του Νότου; Γιατί π.χ. στην Ελλάδα αναπτύχθηκε μια τέτοια φιλολογία πρωτοφανέρωτη αν και όχι πρωτότυπη, που λέει ότι "τα προβλήματα στην Ελλάδα υπάρχουν γιατί δεν έγιναν οι αναδιαρθρώσεις και οι εκσυγχρονισμοί, γιατί ο λαός κατανάλωνε περισσότερα απ' ό,τι είχε, ότι η Ελλάδα γενικά, όλοι μας καταναλώναμε περισσότερο, ότι φτάσαμε εκεί που φτάσαμε γιατί κάναμε μια ανάπτυξη με δανεικά";

Ολα αυτά τα επιχειρήματα και όταν ακόμα λέγονται στο λαό από πρόσωπα που δεν τους έχουν εκτίμηση και εμπιστοσύνη, γιατί είναι ο πρωθυπουργός, γιατί είναι το τάδε κόμμα που δεν το ψήφισε, όλα αυτά όμως τα επιχειρήματα κατασταλάζουν στο λαό και οι ιδέες, σου λέει "μήπως έχει δίκιο;". Και αυτό ότι "αναπτυχθήκαμε με δανεικά" το βλέπεις και στις ουρές της ΔΕΗ, το ακούς καμιά φορά και στα εργοστάσια όταν πας. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, σήμερα δε λέμε ότι θα κάνουμε μια θεωρητική συζήτηση για να αλλάξουμε θεωρητικές ιδέες.

Ομως πραγματικά σήμερα ένας από τους λόγους που ο λαός δεν έχει αντισταθεί και αντεπιτεθεί, παρότι στην Ελλάδα έχουν γίνει μεγαλύτεροι αγώνες σε σύγκριση με όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης και το λέμε και το λένε και αυτοί οι ίδιοι οι αντίπαλοι, παρ' όλα αυτά είναι γιατί μια σειρά - κάποιος θα πει είναι ο φόβος, εντάξει κάποιος φοβάται μη χάσει τη δουλειά του, δεν είναι όμως μόνο αυτό. Γιατί ο φόβος ξεπερνιέται όταν αποκτήσεις - θα το πω καθαρά με αυτή τη λέξη, μπορεί να μη θεωρείται πολύ σύγχρονη και του πολιτικού πολιτισμού - όταν αποκτήσεις το πραγματικό ταξικό μίσος που πρέπει να έχεις. Οταν καταλάβεις τι σε χωρίζει από την αστική τάξη της χώρας μας, από τα μονοπώλια και από τα κόμματά τους. Τότε ξεπερνιέται και ο φόβος. Κανείς δεν έχει γεννηθεί ήρωας. Γιατί τότε δεν είναι μόνο ότι ξεπερνιέται, καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις μέλλον, όλα αυτά που σου λένε.

Στο βάθος, λοιπόν, έχουν κατασταλάξει πολλά πράγματα μέσα στο λαό. Παραδείγματος χάριν ότι έχουμε μεγάλο κρατικό τομέα. Αυτό, σου λέει, μας έφαγε. Αν πάτε στην Ευρώπη, ιδιαίτερα μιλάμε για τη Δυτική Ευρώπη, δηλαδή ο παλιός καπιταλισμός της Ευρώπης, έχουν μειώσει το κράτος εδώ και πολλά χρόνια. Εχουν μειώσει το δημόσιο τομέα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εχουν κάνει εκσυγχρονισμούς καπιταλιστικούς και έχουν περιορίσει τη γραφειοκρατία πάρα πολύ. Η κρίση τους έπληξε. Σιγά-σιγά, έτσι, η κρίση δεν αρχίζει από παντού.

Δεν θέλω να αναφερθώ αναλυτικά, αλλά όλα όσα λένε στην Ελλάδα σαν κακοτράχαλα που υπάρχουν και που παραμένουν, στις καπιταλιστικές χώρες σε πολλά πράγματα εδώ και αρκετά χρόνια για διάφορους λόγους, που δεν είναι της ώρας να αναλύσω, έχουν αντιμετωπιστεί. Πάρτε τις ΗΠΑ, που θεωρείται η ηγετική δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού, πάρτε την Ιαπωνία, άφταστη στις νέες τεχνολογίες, όλα λέει στην Ιαπωνία λειτουργούν ρολόι γιατί έχει χτυπηθεί και μία και δύο φορές από την κρίση. Για να μην πω τώρα τι συνέβη με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες. Σου λέει, είναι χώρα - υπόδειγμα.

Ολα όσα λένε είναι ψέματα. Βεβαίως, ορισμένα απ' τα προβλήματα που επικαλούνται, ορισμένες απ' τις εικόνες που μας φέρνουν είναι υπαρκτές, έχουν την εξήγησή τους, άλλωστε η Ελλάδα στην ιεραρχία του καπιταλισμού είναι σε μία ενδιάμεση θέση, οι καπιταλιστικές χώρες δεν είναι ποτέ ίσες μεταξύ τους, υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο αναπτυγμένες. Για πάτε στην Ινδία που αυτή τη στιγμή θεωρείται η ταχύρρυθμα αναπτυσσόμενη καπιταλιστική χώρα. Θα δείτε ζώνες φτώχειας που στην Ελλάδα δεν ξέρω, ούτε στην Κατοχή ενδεχομένως δεν τις είχαμε ζήσει. Κι όμως είναι η προηγμένη καπιταλιστική χώρα ανταγωνίστρια σήμερα και της Ευρώπης.

Πάτε στη Βραζιλία που είναι ανταγωνίστρια, πάτε στην Κίνα που επίσης είναι η μεγάλη δύναμη, θα δείτε ζώνες φτώχειας και καθυστέρησης που ακόμα στην Ελλάδα δεν τις έχουμε. Αλλά από τις νέες τεχνολογίες πάνε πολύ καλά και οι μηχανισμοί τους είναι πολύ καλοδουλεμένοι.

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις

Επομένως, αυτό που έχει σημασία σήμερα και που λέμε στο λαό κι εμείς ξέρουμε ότι αυτά που λέμε πριν απ' όλα μπορούν να τα καταλάβουν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δεν χρειάζεται να τα καταλάβουν οι καθηγητές Πανεπιστημίου της Οικονομολογίας, ούτε αυτοί οι τεχνοκράτες που βγαίνουν στα κανάλια και μιλάνε, πολιτικοί είναι κι αυτοί, απλώς εμφανίζονται με τη μάσκα του τεχνοκράτη. Αυτοί δεν θα μπορέσουν να τα καταλάβουν. Θα τα δουν λίγο κινέζικα αυτά που λέμε. Αυτοί που μπορούν να τα καταλάβουν είναι ο εργάτης, ο φτωχός επιχειρηματίας, ο φτωχός αγρότης που άλλωστε και μορφωτικά δεν είναι στην ίδια κατάσταση που ήταν πριν πενήντα - εξήντα χρόνια. Εμείς λέμε καθαρά σήμερα, βγαίνει ολόπλευρα η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Ετσι πρέπει να το δεις. Τώρα αν αυτό σε οδηγεί να συμφωνείς σε όλα μαζί μας, ας το συζητήσουμε. Δεν είναι ούτε λάθη του Παπανδρέου, ούτε ανικανότητες του Παπανδρέου, ούτε κλέφτες, φυσικά κλέφτες υπάρχουν, αλλά καπιταλισμός σημαίνει νομιμοποιημένη κλοπή. Εκμετάλλευση του μόχθου της απλήρωτης εργασίας, ένα μέρος της εργασίας πληρώνεται, ταξική εκμετάλλευση, ιδιοκτησία του πλούτου που δεν σου ανήκει. Αυτό είναι. Δεύτερον, όλοι οι μύθοι που έλεγαν για την ΕΕ σήμερα ξεσκεπάζονται. Δυστυχώς χρειάστηκαν τριάντα χρόνια. Χρειάστηκαν τριάντα χρόνια. Ξέρετε πολλές φορές για διάφορους λόγους οι αποκαλύψεις στον πολύ κόσμο αργούν να έρθουν. Εμείς λέμε ότι σε λίγα χρόνια η ΕΕ δεν θα είναι αυτή που βλέπει σήμερα ο κόσμος, σημασία έχει όμως ότι δεν το λέμε σήμερα, το λέγαμε εδώ και πολλά χρόνια κι όταν ακόμα η ΕΕ διευρυνόταν κι όταν μας έλεγαν, βρε κουκουέδες όλη η Ευρώπη και η ΕΕ θα συμπεριλάβει όλες τις χώρες της Ευρώπης και είστε εσείς που θέλετε την Ελλάδα απέξω. Εφτασε 27 χώρες και όταν διευρυνόταν η ΕΕ λέγαμε ότι στην πορεία θα ενταθούν οι ενδοκαπιταλιστικές, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι φυγόκεντρες δυνάμεις κ.λπ. δεν θα υπάρχει σύγκλιση, δεν θα υπάρξει εξίσωση μισθών, η ανισομετρία θα υπάρχει και τα λέγαμε την περίοδο εκείνη όπου η ΕΕ δεν εμφάνιζε, εμείς βλέπαμε ότι θα έρθει, αλλά δεν φαινόταν ίχνος κρίσης.

Επομένως εδώ που έφτασαν τα πράγματα μακάρι να μπορούσαμε να προσφέρουμε μια εύκολη λύση για το λαό. Πολλοί μας λένε άμα έρθετε πρώτο κόμμα και κάνετε κυβέρνηση, τι θα κάνετε; Και θέλουν να τους απαντήσουμε ότι θα σας λύσουμε όλα τα προβλήματα. Ξέρετε τι λέμε εμείς; Αν γίνουν εκλογές και έρθουμε πρώτο κόμμα, πριν απ' όλα ο λαός απ' την άλλη μέρα, από το ίδιο βράδυ, πρέπει να ξέρει ότι δεν θα αφήσουν το ΚΚΕ να κυβερνήσει, κορόιδα είναι; Ε, μα τι; Θα μου πείτε, μα μήπως αυτό που λες έρχεται κόντρα στη θέση για ισχυρό ΚΚΕ; Δεν έρχεται καθόλου κόντρα. Ακριβώς όσο πιο ισχυρό είναι και κοινοβουλευτικά το ΚΚΕ, από καλύτερες θέσεις θα παλέψει στο λαϊκό κίνημα.

Αλλά κοιτάξτε να δείτε, όταν ένας λαός αποφασισμένος να παλέψει για την εργατική λαϊκή εξουσία, για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για την αποδέσμευση από την ΕΕ, για τη διαγραφή του χρέους, όταν είναι αποφασισμένος και όχι πάω στις κάλπες ψηφίζω και μετά περιμένω τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης να δω αν μου έδωσες καμία αύξηση, αλλά αν εκείνη τη στιγμή καταλάβει ο λαός την εξουσία, όχι το ΚΚΕ, καταλάβει η εργατική τάξη την εξουσία με τους συμμάχους της και, βεβαίως κοιτάξτε να δείτε, οπωσδήποτε εκείνη τη στιγμή ο λαός θα αναγνωρίσει και τον πολιτικό ρόλο του ΚΚΕ και την πείρα του, αλλά θα το αναγνωρίσει γιατί ο ίδιος έχει πειστεί, ξέρει τι πρέπει να κάνει.

Ο εργάτης πρέπει να σκεφτεί ταξικά

Θα μου πείτε, στα καθημερινά προβλήματα, στο χαράτσι τι απαντάτε; Εμείς ακριβώς αναδεικνύουμε σήμερα ένα δρόμο πάλης, δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι μπορεί να λυθούν τα πράγματα μέσα σε μία Κυριακή και ως διά μαγείας, αλλά να το ξεκαθαρίσουμε: Εμείς λέμε δρόμος πάλης που οδηγεί σε ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Βεβαίως, σ' αυτό το δρόμο πάλης μπορεί να έρθουν οι πάντες μαζί μας, π.χ. είδα απέξω ότι γίνεται μία συνέλευση την Κυριακή, μία σύσκεψη για να γίνει λαϊκή επιτροπή για το χαράτσι, ή παλεύουμε 1η του Δεκέμβρη θα γίνει η απεργία και παλεύουμε να νεκρώσει η Ελλάδα.

Παλεύουμε με όλο τον κόσμο, σ' αυτό το δρόμο πάλης, στους μαζικούς αγώνες. Ούτε καν διανοούμαστε να ρωτήσουμε τον άλλο που θα πάμε έξω από το εργοστάσιο για να κάνουμε απεργιακή επιτροπή ή θα πάει ο δήμαρχος, δεν ξέρω ποιος να επανασυνδέσει το ρεύμα ή να εμποδίσει το συνεργείο να κόψει το ρεύμα, δε νομίζω ότι θα τον ρωτήσει κανείς αν ψηφίζει ΚΚΕ ή όχι, ή αν θα ψηφίσει ΚΚΕ στην επόμενη εκλογική μάχη. Εκείνη τη στιγμή βλέπεις τη φτωχολογιά και τον εργάτη. Αλλά σ' αυτό το δρόμο πάλης πρέπει να ξεκόψει από ορισμένα πράγματα. Αν θέλετε, δεν το βάζουμε προαπαιτούμενο για να πάμε να παλέψουμε μαζί στην απεργιακή επιτροπή, αλλά πρέπει να το καταλάβει ότι είναι ανάγκη.

Για παράδειγμα, να ξεκόψει από τα ιδεολογήματα και την επιρροή καταρχήν του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και έχει μπει και μια σφήνα εκεί ανάμεσά τους, το γνωστό, βλέπετε η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει ανάγκη κι από ακροδεξιά κόμματα. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία. Λοιπόν, πρέπει να ξεκόψει. Τώρα αν θα φύγει, αν ο Παπανδρέου θα είναι αρχηγός, καινούριος αρχηγός κ.λπ., δεν έχει καμία σημασία. Και να σας πω και κάτι: Πριν χρόνια υπήρχε μια διαπάλη μέσα στο ΠΑΣΟΚ, πριν χρόνια, εκεί μπορούσες να δεις μια υποψία των αγωνιστών του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '70 που κράτησαν κάτι μέσα τους και προσπαθούσαν να συγκρατήσουν το κόμμα να πάει πιο δεξιά. Πριν χρόνια.

Τέτοια διαπάλη δε γίνεται σήμερα στο ΠΑΣΟΚ. Τώρα είναι διαπάλη μερίδων του κεφαλαίου, μερίδων του συστήματος, που δεν παλεύουν μόνο για προσωπικές φιλοδοξίες, έχουν θέματα χειρισμών, τακτικής, άλλοι λένε να πάμε με τη ΝΔ μαζί, άλλοι λένε να μαζέψουμε λίγο Κουβέλη και ΣΥΡΙΖΑ για να πάμε με την κεντροαριστερά. Είναι διαφορές τακτικής που, αν θέλετε, σε όλα τα κόμματα μπορεί να υπάρχουν. Αυτή η διαπάλη που γίνεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμία σχέση με τη διαπάλη που γινόταν πριν 15 χρόνια, 10, δεν ξέρω, ας χαρίσω και 5 χρόνια, τώρα έχει τελειώσει. Ο κόσμος, ο λαϊκός κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν παίζει κανένα ρόλο σ' αυτή τη διαπάλη. Και δεν πρέπει να στοιχισθεί, πρέπει να σηκωθεί και να φύγει. Το ίδιο πράγμα ισχύει και στη ΝΔ.

Κι εκεί υπάρχουν οι έτσι - αλλιώς και μέσα στα κόμματα αντανακλώνται διαφορές που υπάρχουν και μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης, της ΕΕ, και ξέρετε πότε θα φανεί αυτό; Αυτό θα φανεί αν διασπαστεί και διαμορφωθούν ανοιχτά άξονες μέσα στην ΕΕ, άλλοι θα είναι με τον γαλλικό άξονα, άλλοι με τον γερμανικό, άλλοι με τον αμερικάνικο και πάει λέγοντας. Ο λαός δεν πρέπει να στοιχισθεί εκεί.

Η απάντηση; Εμείς θα το πούμε καθαρά, ο εργάτης πρέπει να σκεφτεί ταξικά. Ιδιαίτερα ο εργάτης. Θα μου πείτε ότι υπάρχουν πολλά κόμματα. Πριν απ' όλα εμείς μιλάμε για το κίνημα και φυσικά το κίνημα σε φέρνει κοντά με το ένα ή το άλλο κόμμα γιατί τα κόμματα δρουν μέσα στο κίνημα. Μακάρι στην Ελλάδα να υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις συγγενικές με το ΚΚΕ, συγγενικές αν και είναι λίγο δύσκολο, γιατί, κοιτάξτε να δείτε, οι πιο αυθεντικές τάξεις μέσα στην κοινωνία, οι πιο ολοκληρωμένες, είναι η αστική τάξη και η εργατική και υπάρχουν τα αυθεντικά αστικά κόμματα και το αυθεντικό κόμμα της εργατικής τάξης, το Κομμουνιστικό, δεν μπορεί να υπάρχουν πολλά κόμματα της εργατικής τάξης.

Οι μεσοβέζικες θέσεις είναι εγκληματικές

Εμείς χαράζουμε ένα δρόμο πάλης που ξεκινά από τα χαράτσια, από τα σχολεία που πρέπει να έχουν πετρέλαιο - εμείς δε λέμε φταίνε οι δήμαρχοι, λέμε όμως να βγουν οι δήμαρχοι να αποκηρύξουν ό,τι έλεγαν μέχρι τώρα ότι με μια καλή διαχείριση θα τα λύσουμε τα προβλήματα, και να πάνε με το λαό και να ζητήσουν χρηματοδότηση, να αγωνιστούν. Εμείς όμως προτείνουμε, αλλά δεν αρκεί σήμερα να έχεις αιτήματα και αγώνες. Αυτοί οι αγώνες πρέπει να δημιουργήσουν το μεγάλο ποτάμι της ανατροπής, κι εδώ, δυστυχώς, δεν είναι θέμα δικό μας.

Αυτή τη στιγμή τα άλλα κόμματα που υπάρχουν, δε θα τα κατηγορήσουμε ότι δεν έχουν τόσο ριζοσπαστική πολιτική που χρειάζεται, αντίθετα έχουν τεράστια ευθύνη και για το παρελθόν και για σήμερα, για το γεγονός ότι αποπροσανατολίζουν ιδιαίτερα τους ανθρώπους που σκέφτονται ριζοσπαστικά ως προς το τι είναι διέξοδος από την κρίση. Και ξέρετε, σε περίοδο κρίσης αν τα πράγματα δεν είναι καθαρά στο λαό, το κίνημα δεν είναι ότι δε θα έχει κατακτήσεις, το κίνημα θα ηττηθεί. Δεν έχουμε την πολυτέλεια, δεν είναι η περίοδος της δεκαετίας του '80 που, αν θέλετε, έκανες υπομονή, υπήρχε ένας κόσμος που πίστευε στο ΠΑΣΟΚ. `Η στη δεκαετία του '90, όταν έγινε το Μάαστριχτ λέγαμε τι θα συμβεί, πολύς κόσμος μας έλεγε υπερβολικούς και λέγαμε έχουμε υπομονή, κάποια στιγμή θα το καταλάβει ο κόσμος.

Σε συνθήκες κρίσης, που πολλαπλασιάζει τους κινδύνους και πολέμων, διότι η βαθιά καπιταλιστική κρίση που είναι σήμερα δεν μπορεί να μην ξεσπάσει και σε πιο γενικευμένο πόλεμο στην πορεία - δε βάζουμε υπογραφή αλλά οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί - σε τέτοιες καταστάσεις οι μεσοβέζικες θέσεις είναι εγκληματικές, δεν έχεις τα περιθώρια να τις διορθώσεις κάθε μέρα που χάνεται. Εχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, κι εμείς δεν το κρύβουμε, τους πολεμάμε γιατί είναι οπορτουνισμός, ο οπορτουνισμός, όπως ξέρουμε, στο εργατικό κίνημα είναι δηλητήριο, στο σοσιαλισμό εξελίχθηκε σε αντεπανάσταση.

Ο οπορτουνισμός και ο ρεφορμισμός διέλυσαν κυριολεκτικά το εργατικό κίνημα στη Γερμανία, στη Μεγάλη Βρετανία, κινήματα ιστορικά, Γαλλία, Ιταλία. Σκεφτείτε, αν σ' αυτές τις χώρες είχες ισχυρό εργατικό κίνημα, με βιομηχανίες μεγάλες, με μεγάλη συγκέντρωση της εργατικής τάξης, με βιομηχανίες που η καθεμία είχε 5.000 εργάτες - βέβαια, τώρα απολύουν αλλά παραμένουν - με ολόκληρες βιομηχανικές περιοχές, στη Γερμανία υπάρχουν κρατίδια και είναι ορισμένα ολόκληρα βιομηχανικές περιοχές. Σκεφτείτε να υπήρχε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα. Ο,τι και να κάνουμε δεν μπορεί το εργατικό κίνημα της Ελλάδας να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης στο επίπεδο της Ευρώπης, είμαστε μια μικρή χώρα.

Εδώ δεν πρέπει να βγουν συμπεράσματα; ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τι λένε; Μια κυβέρνηση των αριστερών, προοδευτικών δυνάμεων που θα διαπραγματευτεί αγωνιστικά τη διαγραφή του χρέους. Δηλαδή, πώς θα τη διαπραγματευτεί αγωνιστικά; Τώρα "κούρεψαν" 50% το χρέος, αύριο θα το "κουρέψουν" και 75%. Μα θα διαπραγματευτείς με την εξουσία των μονοπωλίων και μάλιστα με το σκληρό πυρήνα, γιατί θα σου κάνουν τη χάρη; Αλλά ακόμα κι αν σου διαγράψουν το χρέος, μέσα στην οικονομία είναι τα μονοπώλια, θα ανατρέψεις όλα αυτά; Το μνημόνιο να το βγάλουμε απ' τη μέση; Εδώ ο Σαμαράς είδατε τι έχει συναντήσει, ολόκληρη ιστορία αν θα πρέπει να υπογράψει έτσι ή αλλιώς.

Δεν μπορεί κανένας να κάνει αλλαγή αν δεν καταργήσει πριν απ' όλα τα μονοπώλια στην οικονομία. Τέλος. Αν δε διαρρήξει τη σχέση με την ΕΕ και μάλιστα τώρα που διαμορφώνονται και τέτοιες τάσεις δε γίνεται, βεβαίως από εκεί και πέρα όλοι είμαστε εναντίον των χαρατσιών, εναντίον της μείωσης των μισθών και των συντάξεων. Και λέει, π.χ., λεφτά υπάρχουν, να πάνε να φορολογήσουν το μεγάλο κεφάλαιο 45%, κι εμείς το λέμε, αλλά ενταγμένο μέσα στο δρόμο πάλης ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Διότι αν η κυβέρνηση βάλει φορολογία 45% στο μεγάλο κεφάλαιο, θα πάρουν τα κεφάλαιά τους και θα φύγουν, απελευθέρωση αγοράς υπάρχει, θα πάνε να επενδύσουν αλλού, σου λέει γιατί να επενδύσω με 45%, θα πάω αλλού...

Κι εμείς λέμε να ανέβει η φορολογία του κεφαλαίου, αλλά εάν αφήσεις το κεφάλαιο αλώβητο και του πεις δώσε παραπάνω φόρο, θα σηκωθεί και θα φύγει από την Ελλάδα. Για να μη σας πω ότι θα χρησιμοποιήσει και τους ίδιους τους εργάτες, θα βάλει τους εργάτες να απεργούν για να μην κλείσει το εργοστάσιο, γιατί ο εργάτης όσο προοδευτικός κι αν είναι... θα του πει ο εργοδότης μου βάζουν φορολογία 45%, εδώ τους μειώσανε τη φορολογία, 10% να τους βάλουν παραπάνω θα πει στον εργάτη δεν έχω να σε πληρώνω, κάνε απεργία για να πέσει η φορολογία. Και θα μετατρέψει το εργατικό κίνημα να ζητά αιτήματα μείωσης των φόρων, αν ο εργάτης δε γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου, αν δεν είναι ο λαός στην εξουσία.

Οχι ότι θα είναι όλα εύκολα, θα έχεις και αντιδράσεις και παρεμβάσεις αλλά εν πάση περιπτώσει, άμα δεν έχει ο εργάτης, η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα τίποτα στο χέρι, δεν έχουν τις επιχειρήσεις, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τίποτα, με μια απόφαση του Κοινοβουλίου; `Η με μια διαπραγμάτευση θα λυθούν τα ζητήματα; Η εξουσία προκύπτει απ' την εξουσία στο πεδίο της οικονομίας πριν απ' όλα και μετά έχεις την αστυνομία, τον στρατό και τη FRONTEX και όλα τα άλλα. Αν δεν έχεις τον έλεγχο της οικονομίας δεν μπορεί να έχεις πολιτική δύναμη.

Κι αν θέλετε και μέσα στην ΕΕ η Γερμανία είναι δυνατή όχι γιατί είναι του Γ' Ράιχ που ακούμε και κάτι τέτοια, σαχλαμάρες, αλλά γιατί είναι η πιο ισχυρή καπιταλιστική χώρα και όποιος είναι πιο ισχυρός οικονομικά είναι και πολιτικά. Γιατί είναι η Γερμανία; Ε, γιατί πέσαν πάνω μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχε η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, είχε και παραγωγικές δυνατότητες, πέσαν πάνω και τη στήριξαν οι ΗΠΑ, όλες οι ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες. Τώρα, με την ενοποίηση της Γερμανίας ξέρετε πόσα πλήρωσε ο ελληνικός λαός και όλοι οι λαοί της Ευρώπης για να ενσωματώσει η Δυτική Γερμανία τη ΛΔ της Γερμανίας; Οι λαοί της Ευρώπης πληρώσανε. Η Γερμανία όταν έγινε η ενοποίηση ήταν παραμονή της κρίσης, πώς τα κατάφερε; Απομύζησαν τους λαούς της Ευρώπης, όλοι βοηθούσαν τη Γερμανία για να γίνει η ενοποίηση. Για να χτυπηθεί ο σοσιαλισμός.

Επομένως, όλα αυτά που ακούγονται, η μπότα της Γερμανίας, η Μέρκελ η στρυφνή, η έτσι κι αλλιώς, ο Σαρκοζί που είναι έτσι, αυτά όλα είναι επιφανειακά. `Η αυτά που ακούμε στη Βουλή, αρχίζει και ο Κουβέλης και ο ένας κι ο άλλος, δεν έχουμε πρωθυπουργό, λείπει όλο στο εξωτερικό, δε διαπραγματεύεται, λέει όλο "ναι". Δεν είναι σωστό. Ο Παπανδρέου μπορεί να έλεγε "ναι", η αστική τάξη της Ελλάδας διεκδικούσε. Αλλά δε διεκδικούσε για το λαό και έδωσε μάχες για να κερδίσει ορισμένα πράγματα. Αλλά όχι για το λαό. Βεβαίως, μπορεί για την αστική τάξη ο Παπανδρέου να μην ήταν ικανός. Εντάξει, να μην ήταν ο καλύτερος. Αλλά θα σκάσουμε εμείς τώρα πόσο ικανός είναι για την τάξη του ένας πρωθυπουργός;

Οργάνωση και γνήσια εργατική αλληλεγγύη

Εμείς οι κομμουνιστές επωμιζόμαστε μεγάλες ευθύνες, γιατί ο λαός, κι αυτοί που μπορεί να έχουν ερωτηματικά για ορισμένα πράγματα που λέμε, στρέφεται σε μας και καλά κάνει και πρέπει να φανούμε αντάξιοι. Κι αν θέλετε, η μεγάλη αγωνία για μας δεν είναι οι αγωνίες που έχουν τα άλλα κόμματα, είναι ακριβώς πώς θα βοηθήσουμε τη συσπείρωση και την προσέλκυση ευρύτερων εργατικών λαϊκών μαζών, τη συμμαχία τους.

Να παρεμποδίσουμε όσα μέτρα μπορούμε. Αν μπορούμε να υπάρξει μια ανακούφιση για τους πιο φτωχούς, αλίμονο, δεν θα πούμε "όχι". Γιατί ίσα - ίσα αν πετύχεις κάτι αισθάνεσαι και μια αυτοπεποίθηση. Αλλά να το πούμε καθαρά, τα πράγματα είναι στην κόψη του ξυραφιού. Βαδίζουμε για ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Αύριο μπορεί να βγάλουν την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Και αυτό θα γίνει σε βάρος του λαού. Δεν πρόκειται να γίνει σε βάρος του κεφαλαίου. Ενα τμήμα του κεφαλαίου μπορεί να χάσει. Κάποιο θα κερδίσει. Αυτοί που θέλουν να κερδοσκοπήσουν με τη δραχμή θα κερδίσουν.

Ακριβώς αυτή τη στιγμή είναι ή δεν είναι η ευκαιρία. Ποια είναι η ευκαιρία; Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια κοινωνική συμμαχία, ένα φύτρο, να το πω έτσι, της κοινωνικής συμμαχίας. Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ... Δεν το κρύβουμε, τα μέλη του Κόμματος πρωτοστατούν μέσα σε αυτές τις μαζικές οργανώσεις γι' αυτή τη συμμαχία, δεν κρυβόμαστε. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι ούτε Κόμμα, ούτε πολιτικός φορέας. Πρέπει να αφορά ταξικές, μαζικές οργανώσεις κλπ, κλπ. Εκεί μέσα πρέπει να εκφραστούν όσο γίνεται περισσότεροι. Αυτό αν θέλετε είναι το καλύτερο σχήμα της κοινωνικής συμμαχίας.

Και ταυτόχρονα εμείς καλούμε κι άλλους να συμπορευτούν μαζί μας και ως Κόμμα. Δίπλα μας ως Κόμμα. Πριν από όλα μας ενδιαφέρει αυτή η συμμαχία, η όξυνση της ταξικής πάλης, η διαμόρφωση λαϊκών επιτροπών σε κάθε γειτονιά, διάφορες μορφές λαϊκής επιτροπής. Πρέπει όλο αυτό το μέτωπο να οργανωθεί από τα κάτω, να έχει πόδια. Στη γειτονιά, στους τόπους δουλειάς. Να παρεμποδίσουμε, να υπάρχουν επιτροπές επαγρύπνησης, πώς να τις πω, λαϊκές επιτροπές. Να υπάρχει αλληλεγγύη. Είδατε τι γίνεται στη "Χαλυβουργία". Αύριο θα πολλαπλασιαστούν. Οχι τη φιλανθρωπία των ΜΚΟ, αλλά εργατική αλληλεγγύη. Και με μορφές ανεβασμένες. Καταλήψεις. Οχι σαν αυτές που γίνονται στα πανεπιστήμια που βάζουν πέντε και κάνουν μια κατάληψη. Λαϊκές συνελεύσεις, όπου ο λαός υποδεικνύει μορφές, τρόπους δουλειάς.

Μπορεί να ορθωθεί δηλαδή ένα τέτοιο μέτωπο. Και βεβαίως να το πούμε: Μέσα σε αυτό το μέτωπο το ΚΚΕ θα επιδιώκει - χωρίς να παραβιάζει, είναι μέτωπο κοινωνικό με πολιτικούς στόχους - το ΚΚΕ ταυτόχρονα θα βάζει το ζήτημα, περισσότεροι κομμουνιστές, περισσότεροι σύμμαχοι δίπλα του, περισσότεροι συνοδοιπόροι. Βεβαίως πρέπει να ισχυροποιηθεί το ΚΚΕ. Και πείτε μου σε μια χώρα που αδυνάτισε το Κομμουνιστικό Κόμμα και ισχυροποιήθηκε το εργατικό κίνημα. Μια χώρα, άμα τη βρούμε...

Εμείς το λέμε, κριτήριο προόδου είναι η δύναμη του ΚΚΕ. Μόνο που η δύναμη του ΚΚΕ δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτό που λέμε μάζες και μαζικό κίνημα. Γιατί ακριβώς μέσα στην πάλη ριζοσπαστικοποιείται ο κόσμος. Το ΚΚΕ με την αυτοτέλειά του βγαίνει και λέει στον κόσμο: "λέμε αυτά, έλα μαζί μας"! Αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αυτή η κοινωνική συμμαχία, με τέτοιους πολιτικούς στόχους, που ακριβώς να βάζει μέσα στην ελληνική κοινωνία το θέμα της άλλης εξουσίας, της λαϊκής οικονομίας. Τα έχουμε πει πολλές φορές για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τον πανεθνικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο...

Και αν θέλετε και μια τέτοια φάση και μια τέτοια εξέλιξη προετοιμάζεται μέσα και από τους καθημερινούς αγώνες. Οχι οι καθημερινοί αγώνες να ανακοπούν με την κάλπη και να κάθεται ο άλλος να περιμένει τι θα κάνει είτε η δεξιά, είτε η κεντροαριστερή κυβέρνηση. Αλλά ακριβώς αν δεν χειραφετηθεί ο λαός από μια σειρά πλάνες και λαθεμένες απόψεις που τις έχουν βάλει από μικρά παιδιά, δεν θα υπάρχει σωσμός. Η βαρβαρότητα θα είναι σε όλη την εξέλιξη.

Κίνδυνος πολέμου στην περιοχή

Και για να τελειώσω. Εμείς ανησυχούμε πάρα πολύ για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Και δεν είναι μόνο η Μέση Ανατολή η περιοχή, είναι ο Εύξεινος Πόντος, η Ανατολική Μεσόγειος. Είναι από όπου περνάνε οι αγωγοί πετρελαίου. Περνάνε κάπου 15 αγωγοί που σε άλλους το πάνω χέρι έχουν οι Αμερικανοί, σ' άλλους έχει η Γερμανία, η Γαλλία, η Ινδία, η Κίνα, η Ρωσία, είναι όλοι μέσα στο παιχνίδι. Η Ελλάδα βρίσκεται μέσα σε αυτό το μεταίχμιο. Γεωγραφικά έχουμε μια θέση πάρα πολύ ευαίσθητη. Εμείς είμαστε πιο κοντά στις αραβικές χώρες από ό,τι είμαστε με την Ολλανδία και τη Φινλανδία, που είμαστε στην ΕΕ.

Και επομένως η Ελλάδα είναι πολύτιμη χώρα για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και για τον ευρωπαϊκό, σαν βάση πολέμου. Εχουμε τη Σούδα κ.ά. και σαν πέρασμα των αγωγών. Γενικά η Μεσόγειος δεν είναι μόνο το έδαφος της Ελλάδας. Ο κίνδυνος εμπλοκής της Ελλάδας σε ένα πιο γενικευμένο πόλεμο, όχι εμπλοκής μόνο όπως έχει γίνει μέχρι τώρα, να χρησιμοποιείται η Ελλάδα για πόλεμο. Και ποιος μας λέει αύριο ότι δεν θα υπάρξει ένας πόλεμος ανάμεσα στο Γαλλικό άξονα και το Γερμανικό στην περιοχή... Η αστική τάξη της χώρας και τα κόμματά της τι θα κάνουν; Θα επιλέξουν, ή θα πάνε με το Γερμανικό άξονα ή με τον Γαλλικό. Δεν ξέρουμε, με κάποιον άξονα θα πάνε. Τώρα δεν είναι όπως ήταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος που σε ένα μέτωπο ήταν η ΕΣΣΔ. Και θα χύσουμε το αίμα μας για τις εταιρείες του πετρελαίου κλπ...

Κίνδυνος επίθεσης στο Ιράν υπάρχει. Η εξέλιξη στη Συρία είναι για να καθαρίσει το έδαφος για επίθεση στο Ιράν. Σε συνθήκες κρίσης, όταν δεν μπορούν με πολιτικά μέσα και οικονομικά να διανέμουν τις αγορές θα το κάνουν με τα όπλα. Μην ξεχνάτε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα κρίσης. Πάνε να ξαναμοιράσουν τις αγορές. Και μάλιστα ήταν μοιρασμένες οι αγορές και πάνε να τις ξαναμοιράσουν. Ως ΚΚΕ δεν είμαστε υποχρεωμένοι, τι θα περιμένουμε τις παραμονές να τα πούμε, ότι υπάρχει και ένας τέτοιος κίνδυνος;

Με αυτή την έννοια λοιπόν, καθημερινός αγώνας, καθημερινή πάλη, η κάθε απεργία και συγκέντρωση έχει τη σημασία της. Αλλά πρέπει να είναι ενταγμένα στην πάλη για την εξουσία, και αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα κανένα άλλο κόμμα δεν έχει θέση για άλλη εξουσία. Ολοι είναι μέσα στη διαχείριση. "Θα παλέψω για την ισχύ της Ευρωζώνης, για να μη διασπαστεί η ΕΕ" λένε ο Κουβέλης, όλοι αυτοί...

Η διάλυση της ΕΕ δεν εξαρτάται από εμάς. Αυτή θα την κάνουν οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους. Αυτό που έχει σημασία είναι να αξιοποιήσεις ό,τι ρωγμές έχει το σύστημα για να κάνει το κίνημα ένα βήμα εμπρός, δεκαπέντε, ένα άλμα. Αυτό δεν μπορούμε να το προκαθορίσουμε ως Κόμμα. Και με αυτή την έννοια είμαστε, αλλά πρέπει πιο αποφασιστικά να γίνουμε, Κόμμα "παντός καιρού". Και στο ίσιωμα, καμιά φορά γλιστράς και στο ίσιωμα, έχουμε γλιστρήσει και στο ίσιωμα... Τα καταφέρνεις πολλές φορές στην ανηφόρα και γλιστράς στο ίσιωμα. Καμιά φορά τα καταφέρνεις στο ίσιωμα και πέφτεις στην ανηφόρα. Πρέπει να γίνουμε Κόμμα "παντός καιρού". Και αυτή η ικανότητά μας οπωσδήποτε θα μετατραπεί και σε ικανότητα δράσης και συσπείρωσης του λαού. Δεν είναι μια ικανότητα για τον εαυτό μας.

Κάθε βήμα που κάνουμε σε αυτήν την κατεύθυνση σημαίνει ότι δυναμώνει το κίνημα. Αυτή είναι η θέση μας. Πρέπει να φύγουν από τη μέση κλέφτες, ψεύτες, καλοί, κακοί, όλα αυτά τα πράγματα που βλέπουν την εικόνα του πολιτικού συστήματος και πρέπει να δούμε την καρδιά του και τα πόδια του. Και η καρδιά του και τα πόδια του είναι μέσα στην οικονομία, εκεί είναι. Ορισμένα ταμπού έχουν φύγει πια. Η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι ένα υπερώριμο αίτημα διεκδίκησης. Δεν είναι ότι θα το κάνει μια αστική κυβέρνηση. Και αν το κάνει θα το κάνει γιατί την έδιωξαν από την Ευρωζώνη. Αλλά μια σειρά συνθήματα που φαίνονταν λίγο ξένα από την επικαιρότητα, σήμερα είναι ακριβώς μέσα στην επικαιρότητα.

Με αυτή τη σιγουριά και την εμπιστοσύνη πρέπει να βαδίσουμε. Να μην κάνουμε πίσω ούτε πόντο. Εάν κάνουμε ένα βήμα πίσω εμείς, το κίνημα θα πάθει μεγάλη ήττα, επάνω τώρα που πάει να σηκωθεί. Κι έχουμε τώρα υποχρέωση, το κίνημα στην Ελλάδα να μπορεί, όχι να καθοδηγήσει, δε λέμε κάτι τέτοιο, αλλά να αποτελέσει θετικό παράδειγμα πείρας και για τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Που δυστυχώς εκεί το εργατικό κίνημα δέχτηκε, εδώ και πολλά χρόνια, το χτύπημα, και όπου μπορεί να ανασηκωθεί, μπορεί και στην Ελλάδα να ανασηκωθεί, γιατί υπάρχει ακριβώς ένα τέτοιο και συγκεκριμένο ΚΚΕ».