Το ερώτημα νέα κυβέρνηση ή προκήρυξη πρόωρων εκλογών έχει ήδη ξεπεραστεί, καθώς η γειτονική χώρα βαίνει προς κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ευρείας συμμετοχής των αστικών κομμάτων υπό τον πρώην επίτροπο της ΕΕ Μάριο Μόντι, που αναμένεται να υποστηριχθεί από τον κεντροδεξιό Λαό της Ελευθερίας (Pdl) του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, το «κεντροαριστερό» Δημοκρατικό Κόμμα και τον κεντρώο τρίτο πόλο, ενώ γίνεται λόγος, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, για ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης ενδεχομένως και τη Δευτέρα.
Το λεγόμενο «αντιπολιτευόμενο» Δημοκρατικό Κόμμα, με την απώλεια της πλειοψηφίας του Μπερλουσκόνι κατά την ψήφιση του ισολογισμού του 2010, ζήτησε τη δημιουργία μεταβατικής κυβέρνησης, με επικεφαλής τον Μάριο Μόντι, ώστε με άλλο τρόπο διαχείρισης να εφαρμοστούν τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν συναποφασίσει οι κυρίαρχες δυνάμεις της χώρας με την τρόικα.
Πριν, ωστόσο, συμβούν όλα αυτά, επισπεύσθηκαν οι διαδικασίες έγκρισης του «νόμου οικονομικής σταθερότητας» που θα φέρει επιπλέον νέα ακόμη πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Ο παραπάνω νόμος τέθηκε προς έγκριση στη Γερουσία την περασμένη Παρασκευή και θα ακολουθούσε η ψηφοφορία στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Ολα αυτά συμβαίνουν, όταν την περασμένη Τετάρτη έφτασε το κλιμάκιο της τρόικας στη Ρώμη, στο φόντο της όξυνσης της κρίσης με τα επιτόκια 10ετών ομολόγων της Ιταλίας να έχουν ξεπεράσει το 7,5% για πρώτη φορά από τον Ιούνη του 1997 και το χρέος να βρίσκεται ήδη στο 120% του ΑΕΠ, προσεγγίζοντας τα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ, κατάσταση που ανησυχεί σοβαρά την πλουτοκρατία και την ΕΕ για το ενδεχόμενο να απευθυνθεί η χώρα στο λεγόμενο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης, που θα σημάνει τεράστιο κόστος, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τις δυσκολίες που έχουν οι κυρίαρχες δυνάμεις να διαχειριστούν την κρίση.
Γιατί κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» και όχι πρόωρες εκλογές
Στο μεταξύ, όταν ακόμα υπήρχε το δίλημμα πρόωρες εκλογές ή «κυβέρνηση εθνικής ενότητας», η Goldman Sachs ήδη αποφάνθηκε με άρθρο της με τίτλο «Ιταλία: τι γίνεται τώρα;». Οι οικονομολόγοι της εν λόγω τράπεζας αναφέρουν τρεις επιλογές, η χειρότερη εκ των οποίων θα ήταν οι πρόωρες εκλογές και η καλύτερη η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας»! Ταυτόχρονα μίλησε και η Ευρωπαϊκή Ενωση διά στόματος του Ευρωπαίου επιτρόπου, αρμόδιου για τα Οικονομικά, Ολι Ρεν, που απαίτησε νέα έκτακτη δέσμη μέτρων με περικοπές και μειώσεις των δημοσίων δαπανών, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
«Το να σφαγιαστεί κανείς από μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα είναι λιγότερο οδυνηρό από το να συνεχίζει να το κάνει ο Μπερλουσκόνι;», σημειώνει εύλογα στην ιστοσελίδα της η USB (Ενωση Συνδικάτων Βάσης) και συνεχίζει: «Ενα παλιό κινέζικο γνωμικό λέει: Δεν έχει σημασία αν ο γάτος είναι άσπρος ή μαύρος, σημασία έχει να φάει τον αρουραίo, στην προκειμένη περίπτωση ο αρουραίος είμαστε εμείς (σ.σ. ο ιταλικός λαός)». Και παρακάτω αναφέρεται ότι τώρα θα αναγκαστούν όλοι να ρίξουν τις μάσκες και να δημοσιοποιήσουν τις πραγματικές τους θέσεις.
«Ολοι θα ψηφίσουν τα πάντα για να φύγει ο Μπερλουσκόνι. Ολοι θα ψηφίσουν ή θα κάνουν το παν για να περάσει γρήγορα εκείνος ο "νόμος σταθερότητας" στον οποίο μέχρι χτες αντιτίθονταν σθεναρά για το περιεχόμενό του, καθώς εμπεριείχε νέες επιθέσεις στην εργασία και το εισόδημα των οικογενειών και που τώρα αν και περιέχει μέχρι και την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, το κάνουν πλέον "γαργάρα" όλοι για να γίνει γρήγορα και επειδή το απαιτεί η Ευρωπαϊκή Ενωση».
Σε δήλωσή του για το ίδιο θέμα, ο Εθνικός Γραμματέας του κόμματος Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά, Μάρκο Ρίτζο, σημειώνει: «Η διαρθρωτική κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού αποδεικνύει με τα γεγονότα στην Ιταλία και στην Ελλάδα πως η "αστική δημοκρατία" είναι ένα μπιχλιμπίδι που όσο λιγότερο εφαρμόζεται τόσο γιορτάζεται.
Πράγματι, οι κυβερνήσεις της Ιταλίας και της Ελλάδας περνούν στα χέρια υπαλλήλων του κεφαλαίου, της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Τα κύρια κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς και στις δύο χώρες είχαν "υποκριτικά" συγκρουστεί φραστικά ακόμα και με πολύ οξείς χαρακτηρισμούς, ωστόσο μέσα σε λίγες ώρες βρήκαν την ενότητα για να κυβερνήσουν από κοινού για το "καλό της χώρας". Αυτήν την ομοιότητα θα την συναντήσουμε στα μέτρα κοινωνικής σφαγής ενάντια στους αντίστοιχους λαούς και γι' αυτό το λόγο καλούμε σε γενική κινητοποίηση ενάντια στην ευρωπαϊκή δικτατορία που εκδηλώνεται συγκεκριμένα στις διάσημες επιστολές προθέσεων, με βάση τις οποίες αυτές οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις θα αναπτύξουν τη δράση τους». Ενώ σε άλλη δήλωσή του ο Μάρκο Ρίτζο τονίζει: «Ο Μπερλουσκόνι υποχωρεί, το κεφάλαιο όχι! (...) Θα πρέπει να οικοδομήσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα το Κομμουνιστικό Κόμμα, αυτόνομο από αυτό το πολιτικό πλαίσιο, μακριά έτη φωτός απ' ό,τι έμεινε από τον μπερλουσκονισμό, τους τραπεζίτες, το Δημοκρατικό Κόμμα...».
Με κινητοποιήσεις απαντούν τα συνδικάτα βάσης
Και ενώ οι συμβιβασμένες ηγεσίες των μεγαλύτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων, Cgil, Cisi και Uil, δε φαίνεται να αντιδρούν, διατηρώντας σιγήν ιχθύος, σε όσα συμβαίνουν στη χώρα, τα Συνδικάτα Βάσης προχωρούν σεγενικές 24ωρες απεργίες στις 17 Νοέμβρη και στις 2 Δεκέμβρη.
Σε ανακοίνωσή τους για τις 17 Νοέμβρη αναφέρουν: «Οι προ-παραιτήσεις της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, οι απαντήσεις της αυτοαποκαλούμενης κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης και οι μετέπειτα επεμβάσεις της ΕΕ καθιστούν ακόμα πιο επείγουσα τη γενική κινητοποίηση ενάντια στην αντιλαϊκή λαίλαπα που βρίσκεται προ των πυλών».
Σε γενική 24ωρη απεργία στις 2 του Δεκέμβρη καλούν τους εργαζόμενους ολόκληρου του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, τα ταξικά συνδικάτα βάσης USB, SLAI COBAS, CIB-UNICOBAS και SNATER. Τα παραπάνω συνδικάτα σε ανακοίνωσή τους σημειώνουν ότι καλούν το λαό στην απεργιακή κινητοποίηση ώστε μαζικά και μαχητικά να εκφράσει την αντίθεσή του στους ελιγμούς της κυβέρνησης και τις πολιτικές της ΕΕ που θέλουν την κρίση να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα ασθενέστερα στρώματα του πληθυσμού, ενάντια στο κοινωνικό σύμφωνο και την επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια στις τελευταίες αποφάσεις της κυβέρνησης που συμπεριλαμβάνονται στο έγγραφο που στάλθηκε στην ΕΕ και που εγκρίθηκε από αυτήν, που προβλέπουν την επιβεβαίωση των προηγούμενων ελιγμών της ιταλικής κυβέρνησης του Ιουλίου και του Αυγούστου 2011 και τα μετέπειτα μέτρα για απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και υποχρεωτική μετακίνηση και δυνατότητα απόλυσης, ενάντια στη συμφωνία της 28ης Ιουνίου μεταξύ των συμβιβασμένων Cgil, Cisi, Uil και της Confindustria (Σύνδεσμος Βιομηχάνων), που επικυρώθηκε στις 21 του περασμένου Σεπτέμβρη και που άνοιξε το δρόμο στο άρθρο 8 του ελιγμού της κυβέρνησης και στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου