Το ξεθωριασμένο κοστούμι του «ενωτικού» λανσάρει ξανά η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για να εμποδίσει, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, τις ριζοσπαστικές διεργασίες που συντελούνται στις λαϊκές συνειδήσεις.
Αναμασά κηρύγματα για ενότητα των «αντιμνημονιακών δυνάμεων», απευθυνόμενη σε δυνάμεις της «αριστεράς», της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και της «λαϊκής δεξιάς».
Σ' αυτό το ετερόκλητο συνονθύλευμα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να εναποθέσει τις ελπίδες του, υποσχόμενος φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού.
Παράλληλα, επιτίθεται στο ΚΚΕ, καθώς του χαλάει το «κοκτέιλ» των «παραισθησιογόνων» προτάσεων που σερβίρει στο λαό για να φαντασιώνεται έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό, όπου τα κέρδη θα διανέμονται εξίσου σε κεφαλαιοκράτες και εργάτες.
Ηταν εξαιρετικά αποκαλυπτικός στα μέσα της περασμένης βδομάδας ο Αλ. Τσίπρας, όταν αξίωσε από το λαό να παλέψει μαζί με το κεφάλαιο για να σωθεί ο καπιταλισμός.
Οπως είπε σε μια αποστροφή του λόγου του: «Εβλεπα προχτές ένα ωραίο σύνθημα που είχε στην πλάτη της η Αλ. Παπαρήγα στη ΔΕΘ. Και έλεγε: "Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά". Πολύ ωραίο και ποιητικό. Ομως σήμερα το πρόβλημα είναι ότι οι εργάτες χάνουν τα αφεντικά τους, γιατί απολύονται»!..
Σε απλά ελληνικά, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προτρέπει το λαό όχι βεβαίως να αξιοποιήσει προς όφελός του τις δυσκολίες και αδυναμίες του ταξικού του αντιπάλου στην περίοδο της κρίσης, οργανώνοντας την πάλη του και την αντεπίθεσή του, αλλά να σκύψει το κεφάλι, να αποδεχτεί τα μέτρα που τσακίζουν τη ζωή του, υποκύπτοντας στον εκβιασμό «ή δούλος ή απολυμένος». Κι αυτό όταν σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και ραγδαίας καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, καμιά θέση εργασίας δεν μπορεί να είναι διασφαλισμένη.
Με την ίδια ακριβώς λογική, η πλειοψηφία της ΟΜΕ-ΟΤΕ υπέγραψε την επιχειρησιακή σύμβαση του αίσχους, που προβλέπει μεγάλη μείωση μισθών, στο όνομα του να μη γίνουν απολύσεις για τρία χρόνια. Η σύμβαση χαιρετίστηκε από τη ΓΣΕΕ. Την ίδια στρατηγική, που δένει χειροπόδαρα τους εργαζόμενους, υπερασπίζεται και ο ΣΥΝ, ο οποίος αρνείται ότι η κρίση είναι υπερσυσσώρευσης κερδών και όχι χρέους, όπως διατείνεται, εγκλωβίζοντας το λαό σε προτάσεις διαχείρισης που εστιάζουν στο χρέος, ανάγοντάς το σε πηγή όλων των προβλημάτων, και την αντιμετώπισή του σε διέξοδο.
Συμβάλλει με τις θέσεις του αυτές και στην αναπαραγωγή των εκβιασμών, με τους οποίους η κυρίαρχη προπαγάνδα επιδιώκει να νομιμοποιήσει τη βάρβαρη πολιτική επικαλούμενη το χρέος και τα ελλείμματα, που προκλήθηκαν ακριβώς από το γεγονός ότι εφαρμόστηκε πολιτική ικανοποίησης των αναγκών του κεφαλαίου.
Απάτη ο φιλολαϊκός καπιταλισμός
Αφού λοιπόν τοποθετεί το χρέος στον πυρήνα του προβλήματος, ξεδιπλώνει γύρω απ' αυτό μια πρόταση διαχείρισης του συστήματος. Δίχως καμία αναφορά στην εξουσία του κεφαλαίου, που συνίσταται στην ιδιοκτησία του στα μέσα παραγωγής και στην ιδιοποίηση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, ισχυρίζεται ότι μια άλλη κυβέρνηση - «νέο συνασπισμό εξουσίας» την ονομάζει -, θα διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ, δέσμια δηλαδή των αντιλαϊκών συνθηκών της, ορισμένες από τις οποίες έχουν και τη σφραγίδα του ΣΥΝ, όπως το Μάαστριχτ. Ισχυρίζεται ακόμα ότι θα αμφισβητήσει το υπάρχον μνημόνιο και θα διαπραγματευτεί νέα δάνεια, τα οποία όμως προϋποθέτουν άλλα μνημόνια.
Προσθέτει πως θα κοινωνικοποιήσει δύο - τρεις τράπεζες, δεν λέει όμως ότι αυτές εκ των πραγμάτων θα συνεχίσουν να λειτουργούν σαν ιδιωτικές, αφού η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής θα συνεχίσει να κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας. Αλλά και ότι θα αναδιαπραγματευτεί και θα διαγράψει μέρος του χρέους, με όρους όμως που επιβάλλουν τα μονοπώλια και όχι ο λαός, όπως κάνει τώρα και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παζαρεύοντας «κούρεμα» μέχρι και 70%.
Παρότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι ανάμεσα στη δική του πρόταση και στην πρόταση του ΚΚΕ για διέξοδο μεσολαβεί χάσμα αγεφύρωτο, απευθύνει υποκριτικά προτάσεις «ενότητας» και συγχρόνως επιχειρεί να απαξιώσει την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, ισχυριζόμενος ότι αυτή παραπέμπει στη «δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού». Εφτασε μάλιστα ο Αλ. Τσίπρας, εντείνοντας την προσπάθεια εγκλωβισμού του λαού σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, να διερωτάται δήθεν αφελώς: «Αν το ΚΚΕ μας λέει ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα από την πιθανή άνοδο της αριστεράς στη διακυβέρνηση του τόπου, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξής του, γιατί ζητά την ψήφο του λαού;» και «εάν μοιρολατρικά πρέπει να δεχτούμε, ότι μονάχα στη δεύτερη παρουσία του σοσιαλισμού μπορεί να υπάρξει ελπίδα και ζωή, τότε θα καταντήσουμε να περιμένουμε δευτέρα παρουσία»...
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να απαξιώσει στις λαϊκές συνειδήσεις την πάλη για την ανατροπή της εξουσία του κεφαλαίου, επειδή ακριβώς έχει αποστολή να συνδράμει με τα άλλα αστικά κόμματα στη θωράκισή της. Καλλιεργεί αυταπάτες για κοινοβουλευτική διέξοδο από την κρίση υπέρ του λαού, με άθικτα τα μονοπώλια στην παραγωγή. Τέτοιες κυβερνήσεις δοκιμάστηκαν στην Ευρώπη και αλλού και μάλιστα σε εποχές που ο καπιταλισμός δεν διερχόταν κρίση, συνεπώς υπήρχε μεγαλύτερη δυνατότητα ελιγμών από μέρους των πολιτικών του εκπροσώπων, για την ενσωμάτωση του λαού. Ομοϊδεάτες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχαν σε εκείνες τις κυβερνήσεις, βγάζοντας με επιτυχία την αντιλαϊκή λάντζα για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Το ίδιο θέλει να γίνει και στην Ελλάδα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρει όμως ότι το ΚΚΕ αποτελεί εμπόδιο για τέτοιες διαχειριστικές λύσεις υπέρ της πλουτοκρατίας. Γι' αυτό επιτίθεται στο Κόμμα με ψέματα, κρύβοντας ότι οι δυνάμεις του ΚΚΕ, όπου κι αν δρουν, πρωτοστατούν για να εμποδίσει ο λαός τα μέτρα και τα χαράτσια, να ανακουφιστεί από τις συνέπειες της κρίσης, να προετοιμαστεί για τη συνολική αναμέτρηση με το κεφάλαιο. Λέει καθαρά στο λαό ότι οι μάχες αυτές θα αυξάνουν τη δυναμική και την αποτελεσματικότητά τους, όσο περισσότερο δυναμώνει ο αγώνας για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, προς όφελος της εργατικής λαϊκής οικογένειας.
Αυτοσκοπός η διαχείριση
Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, διαχρονικά, από την όποια θέση, έπαιξαν άσχημο ρόλο σε βάρος του κινήματος, συνέβαλαν στη διείσδυση της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής σ' αυτό. Εξακολουθούν να το πράττουν, χωρίς να χάνουν λεπτό από τα μάτια τους το στόχο να χτυπηθεί το ΚΚΕ και η στρατηγική του. Μόνο ειρωνικό μειδίαμα προκαλεί η δήλωση του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΝ στα μέσα της βδομάδας που πέρασε: «Φαντάζομαι η χώρα αυτή τη στιγμή σ' αυτή τη φάση δεν έχει ανάγκη από ιδεολογήματα και από ιδεολογίες. Εχει ανάγκη από ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση».
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει κακές υπηρεσίες στο λαό και το κίνημα καθώς στέκεται εμπόδιο στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων, καλλιεργεί αυταπάτες για εύκολες ανώδυνες λύσεις των λαϊκών προβλημάτων δίχως να πειραχτεί στο παραμικρό η εξουσία του κεφαλαίου που τα προκαλεί. Δεν ρητορεύει τυχαία περί «κυβέρνησης εθελόδουλης, παραδομένης, μαθητευόμενων μάγων» και περί της δήθεν «απύθμενης ανοησίας των ηγεσιών στην Ευρώπη», που συγχρόνως είναι και «άβουλες, τρομαγμένες, εγκλωβισμένες στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία»!
Τα παραπάνω εύκολα οδηγούν στο συμπέρασμα πως μια άλλη κυβέρνηση, ικανή, έξυπνη, με σθένος για διαπραγμάτευση, είναι αρκετή για να απαλλάξει το λαό απ' όσα τον ταλανίζουν. Την κυβέρνηση προβάλλει σαν αντίπαλο, όχι την τάξη που αυτή εκπροσωπεί. Το «ρεαλιστικό σχέδιο» εξόδου από την κρίση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φέρει τη σφραγίδα της ιδεολογίας και της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης, η οποία καίγεται να ρυμουλκήσει και το ΚΚΕ στα σχέδιά της, για να αφοπλίσει το λαό και το κίνημα.
Τους ανησυχεί η απήχηση που συναντά το κάλεσμα σε οργανωμένη ανυπακοή και αντεπίθεση, που βοηθάει να σπάνε αυταπάτες και φόβοι, συμβάλλει στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων. Οσο το κίνημα και η συμμαχία των εργαζόμενων με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα βαθαίνει στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, τόσο θα μεγαλώνει η επίθεση στο ΚΚΕ και η προσπάθεια με αυταπάτες να συρθεί ο λαός σε συμβιβασμό.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η πείρα επιβεβαιώνει ότι μόνο η λαϊκή εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ, είναι ικανή να διαγράψει το χρέος προς όφελος του λαού, να του δώσει τη δυνατότητα αυτός να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει, κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής. Γι' αυτό το δρόμο ανάπτυξης παλεύει το ΚΚΕ, καλώντας το λαό να πολεμήσει τα κόμματα και την πολιτική του κεφαλαίου, να παραμερίσει εκείνες τις δυνάμεις που από το δικό τους πόστο δουλεύουν για το αστικό πολιτικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου