Ποια «νομιμότητα»;

Το ιδεολόγημα της «ανομίας» ανασύρουν τα αστικά επιτελεία, όσο μεγαλώνει η ανταπόκριση του λαού στο κάλεσμα των συνδικάτων και των άλλων φορέων του κινήματος για οργανωμένη άρνηση πληρωμής των χαρατσιών που αποφασίζουν κυβέρνηση και τρόικα. Μάλιστα, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του Γιούρογκρουπ - Εκοφίν, η σχετική αρθρογραφία εντάθηκε στον αστικό Τύπο, παράλληλα με την κυβερνητική προπαγάνδα ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αντιμάχεται την κυρίαρχη πολιτική.
Κοντά σ' αυτούς, κόμματα - θιασώτες του «γύψου», όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., έσπευσαν να αναλάβουν ρόλο «λαγού» στην ένταση της καταστολής του λαϊκού κινήματος και της πολιτικής του πρωτοπορίας.




Τι λένε; Πως «νόμιμο» είναι ό,τι ψηφίζει η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή. Δηλαδή, «νόμιμο» είναι χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες να μην μπορούν πλέον να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες, άνεργοι και άλλες ευπαθείς ομάδες να μην έχουν πρόσβαση ούτε στο ηλεκτρικό ρεύμα, χιλιάδες να πετιούνται βίαια εκτός παραγωγής, ο μισθός για τους νέους εργαζόμενους να έχει κατρακυλήσει στα 500 ευρώ, να κόβονται δραστικά οι συντάξεις, να έχει καταργηθεί κάθε έννοια σταθερής δουλειάς με δικαιώματα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική δραστηριότητα του εργαζόμενου, τον ελεύθερο χρόνο του, τη δυνατότητα να κάνει οικογένεια. Νόμιμο για το αστικό σύστημα είναι οι μαθητές να μην έχουν βιβλία, τα σχολεία να χρηματοδοτούνται από τις τσέπες των γονιών, χιλιάδες μεροκαματιάρηδες να μην έχουν παιδικό σταθμό για τα παιδιά τους και όποιος αρρωστήσει να πρέπει να ξοδέψει μια περιουσία στα ιδιωτικά ή στα κατ' ευφημισμόν δημόσια νοσοκομεία.



Αλλά γιατί είναι «νόμιμα» όλα τα παραπάνω και δεν είναι νόμιμη η διεκδίκηση του λαού για ανακούφιση της ζωής του, για κάλυψη των αναγκών του; Ο λαός πρέπει να αντιπαλέψει, να ανατρέψει τη βαρβαρότητα, αλλάζοντας τους συσχετισμούς σε βάρος εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που επιβάλλουν ή στηρίζουν τα μέτρα της πλουτοκρατίας. Να σκεφτεί ότι οι κατά τ' άλλα «δημοκράτες» αστοί ούτε αυτό το δικαίωμα δεν του επιτρέπουν, στα πλαίσια της δικής τους αστικής δημοκρατίας: Να ζει με αξιοπρέπεια. Να παλεύει για το δίκιο του, μαζί με κόμματα που έχουν κάθε δικαίωμα να αγωνίζονται με όρους μαζικής πολιτικής πάλης για να γίνουν οι θέσεις τους πλειοψηφικές στην κοινωνία. Οι αστοί μάλιστα είναι διπλά υποκριτές, όταν χαιρετίζουν τους υποκινούμενους από τους ιμπεριαλιστές «αντιφρονούντες» στις χώρες της Β. Αφρικής και την ίδια ώρα, εντός των συνόρων, ξορκίζουν κάθε γνήσια λαϊκή αντίδραση στη βάρβαρη πολιτική τους.



Το ιδεολόγημα της «ανομίας» δεν είναι καινούριο. Δουλεύτηκε προπαγανδιστικά απ' όταν το ΚΚΕ μίλησε για πόλεμο της πλουτοκρατίας σε βάρος του λαού με αφορμή την κρίση και την ανάγκη τα λαϊκά στρώματα να απαντήσουν με πόλεμο. Οξύνθηκε όταν το σύνθημα για ανυπακοή και απειθαρχία πήρε σάρκα και οστά στις απεργίες και τις άλλες κινητοποιήσεις του ταξικού κινήματος. Σήμερα, η τρομοκρατική προπαγάνδα κλιμακώνεται, καθώς κερδίζει έδαφος το κάλεσμα σε οργανωμένη άρνηση πληρωμής, που, μαζί με άλλα μέτωπα πάλης μέσα από τα συνδικάτα, μπορεί να στεριώσει δυνατό κίνημα στα εργοστάσια και τις εργατογειτονιές, να εμποδίσει σοβαρά τα μέτρα, να γίνει κρίκος στην πάλη για μεγαλύτερα ρήγματα στο αστικό σύστημα. Κανένα φόβο να μην έχει ο λαός. Το δίκιο είναι με το μέρος του και η δική του «νομιμότητα» είναι αυτή που τελικά θα δώσει διέξοδο.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ