Η κλιμάκωση των εκβιασμών από την κυβέρνηση και τους συμμάχους της, με επίκεντρο την αποδέσμευση της 6ης δόσης του δανείου από την τρόικα, δε σηματοδοτεί μόνο τα αδιέξοδα στην αστική διαχείριση της κρίσης, με ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν η ντόπια αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να περάσουν τα αναγκαία για το κεφάλαιο μέτρα.
Για πρώτη φορά, με τόσο έντονο τρόπο, από τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, αλλά και από κυβερνητικά στελέχη, τίθεται το ενδεχόμενο να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, αν δεν επιταχυνθούν και δε διευρυνθούν οι αντιλαϊκές ανατροπές στη βάση των χρονοδιαγραμμάτων.
Πέρα από τον εκφοβισμό των λαϊκών στρωμάτων, που αντιμετωπίζουν με αβεβαιότητα μια πιθανή έξοδο από το ευρώ, τέτοια σενάρια μαρτυρούν τους ανταγωνισμούς και τις επιδιώξεις μερίδων της αστικής τάξης στην ΕΕ και στην Ελλάδα, που βλέπουν την αποχώρηση από την Ευρωζώνη σαν θετική διέξοδο για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.
Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια εξέλιξη δε θα αφορά στενά την Ελλάδα, αλλά θα σηματοδοτήσει την εγκατάλειψη από την καπιταλιστική ΕΕ της προσπάθειας να διαχειριστεί ελεγχόμενα την καταστροφή κεφαλαίου, υπό το βάρος των ισχυρών ανταγωνισμών για τον επιμερισμό της ζημιάς.
Από αυτήν τη σκοπιά, αν ο λαϊκός παράγοντας δεν παρέμβει με αποφασιστικότητα για να καθορίσει τις εξελίξεις προς όφελός του, τίποτα θετικό δεν έχει να περιμένει από μια καινούρια ενδοϊμπεριαλιστική διευθέτηση στο πλαίσιο της ΕΕ, που θα περιλαμβάνει και την Ελλάδα. Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις επαληθεύουν τις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για το χαρακτήρα της κρίσης και τα αδιέξοδα στη διαχείρισή της. Ταυτόχρονα, κάνουν ολοένα και πιο διακριτή την ανάγκη να δυναμώσει το μέτωπο που παλεύει για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, για μια Ελλάδα με λαϊκή εξουσία, έξω από την Ευρωζώνη και την ΕΕ.
Ομολογούν την ανησυχία τους
Η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της δεν κρύβουν την ανησυχία τους για τις αντιστάσεις που συναντούν στην προσπάθεια να προσαρμόσουν τη νομοθεσία στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου και μέσα σε ισχυρούς ανταγωνισμούς με παραδοσιακά και αναδυόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαία η υπόμνηση του Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του EFSF, ο οποίος επαίνεσε την Πορτογαλία και την Ιρλανδία για τις προόδους στην προώθηση των μέτρων που περιλαμβάνονται στα δικά τους μνημόνια, χαρακτήρισε όμως την Ελλάδα «ειδική περίπτωση», όπου το μνημόνιο δεν αποδίδει τα προσδοκώμενα.
Καθόλου συμπτωματική δεν είναι και η παρατήρηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε ότι «υπάρχει αντίσταση μεταξύ του ελληνικού πληθυσμού στα μέτρα λιτότητας (...) αλλά τελικά εναπόκειται στην Ελλάδα να εκπληρώσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις συμμετοχής στο κοινό νόμισμα. Δεν μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις». Ο ίδιος εκτιμάει με νόημα ότι «η κατάσταση στην Ελλάδα είναι σοβαρή».
Ολα τα παραπάνω δίνουν «πάτημα» στην κυβέρνηση να οξύνει τους εκβιασμούς και την επίθεση στο λαό, για να επιταχύνει τα προαποφασισμένα μέτρα. Ταυτόχρονα, όμως, δείχνει ότι στην Ελλάδα ο λαϊκός παράγοντας προκαλεί ανησυχία και προβληματισμό στα αστικά επιτελεία. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, ώστε να θεωρείται προϋπόθεση για να προχωρήσει η ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας το τσάκισμα του ταξικού κινήματος που αναπτύχθηκε ως τώρα και το οποίο, αν και είναι αναντίστοιχο με την βάρβαρη επίθεση, φαίνεται ότι τους δημιουργεί εμπόδια. Η σύγκριση, εξάλλου, με κράτη - μέλη που επίσης έχουν μνημόνιο, όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, δείχνει ότι η αστική τάξη παρακολουθεί από κοντά τη δυναμική του κινήματος σε κάθε χώρα και την επίδρασή της στο χρονοδιάγραμμα των ανατροπών.
Από αυτήν τη σκοπιά, είναι αναμενόμενο να ανησυχούν για το γεγονός ότι στην Ελλάδα, παρά το ότι στο συνδικαλιστικό κίνημα κυριαρχούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως και σε όλη την Ευρώπη, έχουν γίνει στα χρόνια της κρίσης δεκάδες γενικές απεργίες, κλαδικές και τοπικές κινητοποιήσεις, κυρίως κάτω από την πίεση του ταξικού κινήματος, πολλαπλάσιες από αυτές που έχουν οργανωθεί σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι παραγνωρίζει κανείς τους άλλους ιδιαίτερους παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται ο ρυθμός και το βάθος των ανατροπών σε κάθε χώρα.
Καθοριστική η συμβολή του ΚΚΕ
Η συμβολή του ΚΚΕ στην εκδήλωση λαϊκών αντιστάσεων είναι αδιαμφισβήτητη. Το αντιπάλεμα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, το σταθερό μέτωπο στον οπορτουνισμό, η έγκαιρη ανάδειξη των αιτιών της κρίσης και η ταύτιση στις λαϊκές συνειδήσεις της ενιαίας στρατηγικής που υπηρετούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ο σταθερός προσανατολισμός στο να ριζώσει το ΠΑΜΕ στους τόπους δουλειάς, βοήθησαν να διασωθούν οι πιο καλές παραδόσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα βρέθηκαν απροετοίμαστα στο ξέσπασμα της κρίσης.
Το γεγονός ότι σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απαξιώνονται στις συνειδήσεις των ψηφοφόρων τους από τα λαϊκά στρώματα, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το ότι το ΚΚΕ, παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές πιέσεις που δέχτηκε διαχρονικά από τον αντίπαλο, δεν υπόστειλε τη σημαία της πολιτικής αντιπαράθεσης με την ενιαία στρατηγική τους. Βοήθησε, έτσι, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου να αντιληφθεί ότι οι διαφορές τους είναι στα επιμέρους και ότι συμφωνούν στο κύριο, δηλαδή στα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου.
Τα συνθήματα της οργανωμένης λαϊκής ανυπακοής και της απειθαρχίας στις αντιλαϊκές αποφάσεις ακούστηκαν πρώτα από το ΚΚΕ. Εγιναν πράξη μέσα από σκληρές απεργιακές και άλλες μάχες, υιοθετήθηκαν σε κινητοποιήσεις που ξεπήδησαν μέσα από τη λαϊκή πρωτοβουλία. Η πολεμική στην ΕΕ και τη στρατηγική της, την ίδια ώρα που όλα ανεξαίρετα τα κόμματα λιβανίζουν ή εξωραΐζουν την καπιταλιστική συμμαχία, ανάμεσά τους και οι οπορτουνιστές, είχε και έχει καθοριστική συμβολή στο γεγονός ότι σήμερα η ΕΕ ξεθωριάζει, στοχοποιείται η πολιτική της σαν επιζήμια για το λαό, καταρρέει το ιδεολόγημα της «αλληλεγγύης» στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας.
Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στο να ξεσπάσουν αγώνες απ' την αρχή της κρίσης, να κάνει θαρραλέα βήματα η οργάνωση της εργατικής τάξης στους τόπους δουλειάς, να βαθύνει η συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αναμετρήθηκε με τα ιδεολογήματα των αστών και των οπορτουνιστών που συγκαλύπτουν το χαρακτήρα της κρίσης και κρύβουν τη διέξοδο. Η πλατιά διαφωτιστική και οργανωτική δουλειά του ΚΚΕ στην εργατική τάξη και το λαό αποτελεί παρακαταθήκη για τους επόμενους αγώνες. Η συμβολή του ΠΑΜΕ στην όξυνση της ταξικής πάλης παραδειγματίζει άλλα κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλη την Ευρώπη.
Ο λαός να δείξει τη δύναμή του
Ο λαός έχει πείρα και όλα τα δεδομένα για να βγάλει συμπεράσματα. Οι αγώνες και η δύναμή του γεννούν ανησυχία στα αστικά επιτελεία, που από τη σκοπιά των μονοπωλιακών συμφερόντων δεν έχουν άλλη επιλογή, από να παίρνουν διαρκώς μέτρα, περισσότερα και χειρότερα από αυτά που έχουν ήδη νομοθετήσει. Δείγμα της ανησυχίας τους για τη λαϊκή δυσαρέσκεια είναι η προσπάθεια να αναμορφωθεί το πολιτικό σύστημα και με πιο επιθετική συναίνεση να χτυπηθεί το κίνημα.
Γι' αυτό μελετούν σενάρια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ενδεχόμενα και με τους δορυφόρους τους, θωρακίζοντας ταυτόχρονα το θεσμικό πλαίσιο της καταστολής. Για να επιβάλουν υποταγή στο λαό και, ταυτόχρονα, να συμβιβάσουν πρόσκαιρα τα συγκρουόμενα συμφέροντα μερίδων της αστικής τάξης, που δημιουργούν και αυτά δυσκολίες στην επιτάχυνση των ανατροπών.
Τι είναι αυτό που τους τρομάζει; Οτι στην Ελλάδα υπάρχει ταξικό κίνημα και ΚΚΕ. Οτι οι αγωνιστικές διαθέσεις μεγάλης μερίδας του λαού και η δυσαρέσκεια για την κυρίαρχη πολιτική, αν συναντηθούν με το ριζοσπαστισμό του ταξικού κινήματος και την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, μπορούν να φέρουν τα πάνω - κάτω. Ξέρουν ότι ένας αγώνας με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να βάλει σοβαρά εμπόδια στην εφαρμογή των μέτρων που συναποφασίζουν με την τρόικα, να μεγαλώσει τις καθυστερήσεις στην υλοποίησή τους και μ' αυτόν τον τρόπο να βαθύνει την αστάθεια στο πολιτικό σύστημα.
Για να γίνει αυτό, χρειάζεται το κίνημα να σπάσει το συντεχνιασμό και τα στεγανά, όπου προσπαθούν να το εγκλωβίσουν οι εργατοπατέρες και τα κόμματά του. Να ξεπεραστεί ο συμβιβασμός με το ρεαλισμό του κεφαλαίου στη διαμόρφωση των αιτημάτων, να ενισχυθεί η συζήτηση στα συνδικάτα για τις πραγματικές ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας και τις προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους, να ενισχυθούν τα πολιτικά χαρακτηριστικά της εργατικής λαϊκής πάλης. Να εκφραστεί η δυσαρέσκεια στην κυρίαρχη πολιτική με εγκατάλειψη των κομμάτων του κεφαλαίου και την αλλαγή των συσχετισμών στο κίνημα, σε βάρος του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, του κοινωνικού εταιρισμού.
Ο λαός δεν έχει δείξει ακόμα τη δύναμή του. Τον φοβούνται, γι' αυτό προσπαθούν να ελιχθούν απέναντι στη δυσαρέσκειά του. Τον φοβερίζουν επειδή φοβούνται οι ίδιοι. Ο λαός άφοβος να προετοιμάζεται για κάθε εξέλιξη που αντικειμενικά γεννάει η κρίση και τα αδιέξοδα στη διαχείρισή της από τους αστούς. Αν δικό τους μέλημα είναι το πέρασμα των μέτρων που χρεοκοπούν τη λαϊκή οικογένεια, έγνοια του λαού δεν μπορεί παρά να είναι η αντεπίθεση για το εμπόδισμα και την ανατροπή της πολιτικής τους. Σε ενιαίο μέτωπο και λαϊκή συμμαχία, με ισχυρό ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου