Τη σωτηρία της πλουτοκρατίας και την υπεράσπιση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, έχει αναλάβει εργολαβικά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με διακηρυγμένο στόχο να συσκοτίσει τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, να εμποδίσει στο μέτρο των δυνατοτήτων του τη λαϊκή αφύπνιση, οργάνωση και αντεπίθεση και να προωθήσει τη λογική της «ταξικής συνεργασίας», καλώντας το λαό να διεκδικήσει κοινούς στόχους με το κεφάλαιο, στέλνοντας στο απόσπασμα τα εναπομείναντα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα.
Ο ΣΥΝ αθωώνει την ΕΕ και χρεώνει την εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου σε βάρος των λαών στο «νεοφιλελεύθερο δόγμα», δηλαδή στη μορφή διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, που απαντάει στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.
Αλλωστε, με κάθε ευκαιρία, ξεκαθαρίζει ότι παραμένει προσηλωμένος στην υπεράσπιση της ΕΕ και της θέσης της Ελλάδας εντός της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας.
Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτη, ο οποίος ξεκαθαρίζει («Κανάλι 1», 17/8/2011): «Νομίζω ότι το δίλημμα αυτή τη στιγμή είναι το εξής: ή συνεχίζει η Ευρώπη και η Ελλάδα και η Πορτογαλία και η Ιταλία σε αυτή την σκληρή μνημονιακή πολιτική, που είναι ο ακραίος πια νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος γίνεται πιο επιθετικός απ' ό,τι ήταν τις προηγούμενες δεκαετίες, και άρα το ενδεχόμενο να υπάρχουν απρόβλεπτες συνέπειες αλλά και η ίδια η διάλυση της Ευρώπης, ή πια ωριμάζουν άλλες καταστάσεις, άλλοι κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί και πηγαίνουμε πια σε άλλου είδους κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες».
Οι ...«άλλου είδους κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες», για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, συνιστούν παραλλαγές στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης υπέρ της πλουτοκρατίας, με στόχο να παραμείνει ακέραια η ιμπεριαλιστική ΕΕ και να απορροφηθούν οι κλυδωνισμοί από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να μην απειληθεί η λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου και η εξουσία του.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο ΣΥΝ, βαφτίζοντας την καπιταλιστική κρίση «κρίση χρέους», κρύβει την ουσία της κρίσης και τελικά συμβαδίζει με την προπαγάνδα της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. «Χρειάζεται ασφαλώς δημοσιονομικό νοικοκύρεμα στην Ελλάδα και κυρίως χρειάζονται μέτρα για την ανάπτυξη, για να περάσει η οικονομία σε θετικό πρόσημο, γιατί, αν δεν παράγεις και δεν αυξάνεις το πλούτο σου, είναι αδύνατον να διαχειριστείς και το χρέος σου. Χρειάζονται δηλαδή και αλλαγές στην Ευρώπη και ριζικές αλλαγές στην Ελλάδα. Με πρώτη αλλαγή στην Ελλάδα, μια αλλαγή πολιτικής προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και της δικαιοσύνης», δήλωνε χαρακτηριστικά ο Δ. Παπαδημούλης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (ρ/σ ΑΝΤ1, 11/8/2011).
Μπορεί ο ΣΥΝ να επιχειρεί στα λόγια να εμφανίσει αυτήν την «αλλαγή πολιτικής» και τη «δικαιοσύνη», ως φιλολαϊκά δήθεν μέτρα, αλλά όσο τα μονοπώλια κάνουν κουμάντο στην οικονομία, όσο η αστική τάξη έχει στα χέρια της την εξουσία, τόσο η ανάπτυξη θα είναι ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τόσο η«δημοσιονομική προσαρμογή» θα είναι περικοπές σε βάρος του λαού και αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων μέσω της φορολογίας. Οσες καλολογίες κι αν επιστρατεύει ο οπορτουνισμός για να πείσει ότι υπάρχει «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο», η ίδια η πραγματικότητα τον διαψεύδει.
Μόνιμη επωδός οι «θεσμοί»
Ακριβώς επειδή η λογική, η φύση και η στρατηγική του ΣΥΝ είναι ενσωματωμένη μέχρι το μεδούλι στο καπιταλιστικό σύστημα και τις επιλογές της πλουτοκρατίας, ο ΣΥΝ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του κάθε φορά που εκτιμά ότι «παραβιάζονται οι συνθήκες», ότι «παρακάμπτονται οι θεσμοί» κ.λπ.
Γι' αυτό ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από την πρόταση Μέρκελ - Σαρκοζί για ενίσχυση της «οικονομικής διακυβέρνησης» της Ευρωζώνης, επειδή ...παρακάμπτει τους θεσμούς. Οπως χαρακτηριστικά είπε η Ρ. Δούρου, υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ (ρ/σ «Στο Κόκκινο», 18/8/2011), «όσο δεν υπάρχει διαδικασία πρόκλησης πανευρωπαϊκού δημοψηφίσματος, όσο η Ευρωβουλή συνεχίζει να μην έχει αυξημένες αρμοδιότητες, όσο δεν υπάρχει ευρωπαϊκό, εκλεγμένο νομοθετικό σώμα από ανακλητούς, δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτές οι προτάσεις, αυτά τα καμώματα». Η λειτουργία των θεσμών του αστικού κράτους είναι πανάκεια για τον ΣΥΝ, ο οποίος συνειδητά αποκρύβει το ταξικό περιεχόμενο της «δημοκρατίας», που στον καπιταλισμό ταυτίζεται με τη δικτατορία των μονοπωλίων και υπηρετεί τα συμφέροντά τους, ενάντια στο λαό.
Εξάλλου, ο ΣΥΝ τάσσεται υπέρ της οικονομικής διακυβέρνησης στην Ευρωζώνη, σιγοντάροντας το ιδεολόγημα της «πολιτικής ολοκλήρωσης» της ΕΕ, προκειμένου να ισχυροποιηθεί σαν ιμπεριαλιστικό κέντρο στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Διατείνεται, όμως, ότι δε θέλει την ίδια οικονομική διακυβέρνηση που προτείνουν οι Μέρκελ - Σαρκοζί, αλλά μια «άλλη», δήθεν «φιλολαϊκή», που όμως και αυτή θα είναι υπέρ των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.
Οπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ «Flash», 17/8/2011), «είναι η ώρα (...) για ένα διαφορετικό σχέδιο επανίδρυσης της Ευρώπης, με ισχυρή δημοκρατική κεντρική πολιτική εξουσία, ισχυρή κεντρική τράπεζα, ισχυρό κοινό προϋπολογισμό και ισχυρές πολιτικές ανάπτυξης, αναδιανομής και συνοχής. Αν βουλιάξει στα χρέη η Ελλάδα και ο ευρωπαϊκός νότος, τότε το κόστος που θα πληρώσουν και οι πλούσιοι και οι ισχυροί θα είναι πολλαπλάσιο απ' όσα θα χρειαστεί να δώσει στην κοινή ευρωπαϊκή υπόθεση μέσα από ένα ευρωομόλογο ή μέσα από ισχυροποίηση της ΕΚΤ».
Γι' αυτό ο καημός τους δεν είναι ότι εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών - μελών στην ΕΕ, όπως άλλωστε έγινε πρώτα και κύρια με το Μάαστριχτ, το οποίο ψήφισε ο ΣΥΝ. Αλλά ότι εκχωρούνται σε «υπερεθνικούς θεσμούς οι οποίοι δε λειτουργούν όπως θα έπρεπε να λειτουργούν. Υποκαθίστανται από το διευθυντήριο Μέρκελ - Σαρκοζί» (Δ. Παπαδημούλης, ρ/σ «Flash», 17/8/2011).
Μέτρα υπέρ της πλουτοκρατίας
Ακριβώς επειδή οι θέσεις του ΣΥΝ είναι θέσεις υπεράσπισης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, δεν αποφεύγει να ταυτιστεί μαζί της στις προτάσεις για τη διαχείριση της κρίσης. Πλευρά αυτής της πολιτικής είναι η υπεράσπιση της έκδοσης ευρωομολόγου, που προβάλλεται από μερίδα της πλουτοκρατίας ως ένα από τα μέτρα για να πετύχει φθηνότερο δανεισμό.
Η ταύτιση του οπορτουνισμού με τις δυνάμεις της πλουτοκρατίας είναι κραυγαλέα: «Το περίφημο ευρωομόλογο, ενώ κερδίζει έδαφος στους ειδικούς, τους βουλευτές, τους επιχειρηματίες, τους οικονομολόγους, επιμένουν να το αρνούνται (σ.σ. οι Μέρκελ και Σαρκοζί) και ως ύστατη υποχώρηση είπαν ότι μπορεί να έρθει στο τέλος. Εχουμε δύο ηγέτες, οι οποίοι είναι δογματικά νεοφιλελεύθεροι, είναι λιποβαρείς και επιμένουν να αρνούνται όσα επιβάλλουν οι καιροί, με αποτέλεσμα να εκτίθεται σε βαρύτατο κοινωνικό και οικονομικό κίνδυνο η Ευρωζώνη» (Δ. Παπαδημούλης, ρ/σ «Flash», 17/8/2011).
Τι επιβάλλουν «οι καιροί» κατά τον ΣΥΝ; Αυτά που λένε οι αστοί οικονομολόγοι, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί των κομμάτων της πλουτοκρατίας! Αυτός είναι ο ρόλος του ΣΥΝ: Να αθωώνει το καπιταλιστικό σύστημα, να αποπροσανατολίζει το λαό, εγκλωβίζοντάς τον στην υπεράσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Λες και το ευρωομόλογο, ως μορφή διαχείρισης του χρέους, θα σημάνει κάτι θετικό για τους λαούς, τη στιγμή που η εξουσία της πλουτοκρατίας εξαπολύει δριμεία και ατέρμονη επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Το ευρωομόλογο αποτελεί ξεκάθαρη πρόταση υπέρ της πλουτοκρατίας και αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο την ταξική θέση του οπορτουνισμού: Στο πλευρό της αστικής τάξης. Γι' αυτό πασχίζουν να διαφοροποιηθούν, φραστικά πάντα, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που επίσης έχουν κάνει παντιέρα το ευρωομόλογο, μιλώντας εξ ονόματος της εγχώριας πλουτοκρατίας.
Σε αυτή την προσπάθεια, ξαναανακαλύπτουν το «νεοφιλελευθερισμό»... Λέει ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ («Κανάλι 1», 17/8/2011): «Τώρα πια, ένα χρόνο μετά την κρίση, το ευρωομόλογο από μόνο του δεν αρκεί. Μπορεί να είναι ένα αποφασιστικό βήμα εάν γίνουν πια και κάποια άλλα πράγματα, τα οποία θα συνιστούν μια καθολικού τύπου παρέμβαση στη λογική και τη δομή της Ευρωζώνης σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση (...) Κατ' αρχήν η ΕΚΤ να αποκτήσει τη δυνατότητα να τυπώνει χρήμα, το οποίο της απαγορεύουν οι σημερινές συνθήκες (...) Δεύτερον, να μπορεί η ΕΚΤ να τα δανείζει απ' ευθείας τα κράτη και όχι ουσιαστικά να εξυπηρετεί την τραπεζική κερδοσκοπία».
Ομοίως, ο Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ «ΑΝΤ1», 11/8/2011) λέει: «Δεν μπορεί να σταθεί σε τόσο δύσκολους καιρούς για την παγκόσμια οικονομία, ένα ισχυρό κοινό νόμισμα όπως το ευρώ, χωρίς μια ισχυρή Κεντρική Τράπεζα, χωρίς ένα σχέδιο για κοινή οικονομική πολιτική και χωρίς ένα ισχυρό Κοινοτικό Προϋπολογισμό ικανό να χρηματοδοτεί πολιτικές αλληλεγγύης, συνοχής, αναδιανομής, σαν κι αυτές που είναι γραμμένες στα κοινοτικά χαρτιά, αλλά δεν γίνονται στην πράξη».
Δηλαδή, βαθύτερη οικονομική ολοκλήρωση της Ευρωζώνης, με τη μετατροπή της ΕΚΤ σε κεντρική τράπεζα. Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζει τη φύση του οικονομικού συστήματος, που δεν παύει να είναι καπιταλισμός. Οσο για τα «κοινοτικά χαρτιά», για τα οποία ο ΣΥΝ διαμαρτύρεται ότι δεν γίνονται πράξη, μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται συμφωνίες από το Μάαστριχτ μέχρι το «Σύμφωνο για το Ευρώ», οι οποίες καταγράφουν ρητά την προσήλωσή τους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΝ επιχειρεί να σπείρει αυταπάτες για το ρόλο και τη φύση της ιμπεριαλιστικής ευρωένωσης, να αθωώσει τον καπιταλισμό, να ανταποκριθεί με αξιώσεις στο ρόλο που επιφυλάσσει διαχρονικά στον οπορτουνισμό το αστικό πολιτικό σύστημα: Εκείνον του κυματοθραύστη στην ανάπτυξη της λαϊκής πάλης ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, ενάντια στην ιμπεριαλιστική ευρωένωση, ενάντια στους ταξικούς δυνάστες του λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου