Το δίκιο το κρίνουν οι συσχετισμοί.

«Γιατί χαίρεται ο κόσμος»;

Γιατί, μετά τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, ήρθε και η σειρά της Λιβύης να γευτεί τι εστί δημοκρατία υπό τα όπλα του ΝΑΤΟ.

Γιατί, 250 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. αποφάσισαν να παραχωρήσουν απόλυτα το δημόσιο πανεπιστήμιο στις επιχειρήσεις. 

Είναι κι αυτό ένα από τα καλά εκείνης της δημοκρατίας που υπάρχει για να διασφαλίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Κατά τα λοιπά, μια σειρά άρθρα στον αστικό Τύπο μας καλούν να φορέσουμε όλοι το πιο πλατύ χαμόγελό μας, να σκύψουμε βαθιά και να υποδεχτούμε αυτούς που έρχονται να αφήσουν τα ωραία τους λεφτά στη χώρα μας.

Η κρίση είναι ευκαιρία, διακηρύσσουν.

Δε χρειάζεται να κάνουμε πολλά πράγματα για να το καταλάβουμε: Ενα χαμόγελο αρκεί. Και να μη διαδηλώνουμε.

Ενα χαμόγελο κι ένα ευχαριστώ απ' όσους τους επιτρέπεται να έχουν μια δουλειά με 500 ευρώ το μήνα. Κι ένα ακόμα ευχαριστώ από τους κοντά ένα εκατομμύριο ανέργους που περιμένουν στη σειρά να ανακυκλωθούν σε μια αγορά εργασίας όπου κάθε πρωί εργάτες θα διαγκωνίζονται για το ποιος θα πάει για δουλειά φτηνότερα.

***

Κι όμως, αχάριστοι όπως πάντα ορισμένοι συνεχίζουν να διαδηλώνουν, όπως προχτές οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό και χτες οι φοιτητές.

Προκάλεσαν έτσι την ιερή αγανάκτηση όσων βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία για νέα κέρδη. Ολων αυτών που όχι μόνο δεν μπορούν να καταλάβουν τους ξεροκέφαλους διαδηλωτές, αλλά αγανακτούν και με το κράτος τους που δεν προστατεύει την ελευθερία του κεφαλαίου να πατά επί πτωμάτων για να κερδίσει.

***

«Το δικαίωμα του εργάτη σταματά εκεί που αρχίζει το δικαίωμα του αφεντικού του», διακήρυξε χτες το ΕΘΝΟΣ μέσα από το κύριο άρθρο του. Να ανακαλέσει τη δήλωση ότι ο νόμος για τα ΑΕΙ θα ανατραπεί στην πράξη είχε καλέσει προχτές το ΚΚΕ η αρμόδια υπουργός.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι αστοί διαπιστώνουν με θλίψη πως ενώ έχουν κηρύξει άπειρες φορές το τέλος της ταξικής πάλης, αυτή συνεχίζει να είναι παρούσα. Για μια ακόμα φορά, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση, οι αστοί ζητάνε να επικρατήσει άκρα του τάφου σιωπή.

Και για μια ακόμα φορά οι εργάτες τραβάνε το δρόμο τους, αδιαφορώντας πλήρως για το ποιος καπιταλιστής θα χαθεί, γιατί συμφέρον των εργατών είναι να χαθούν όλοι μαζί και οι καπιταλιστές και η εξουσία τους.

***

Οταν η υπουργός Παιδείας αξιώνει να εφαρμοστούν οι νόμοι σα να είναι ιερά και απαραβίαστα κείμενα, ξεχνά ότι το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» δηλώνει ακριβώς τη διαρκή πάλη να επιβληθεί το εργατικό δίκιο ενάντια στο δίκιο των αστών. Το ίδιο ξεχνάνε κι όσοι απέναντι στη δικτατορία των μονοπωλίων εγκαλούν την αστική τάξη γιατί παραβιάζει διακηρύξεις της γαλλικής επανάστασης.

Η αστική νομιμότητα αναγνωρίζει διάφορα δικαιώματα μέχρι τη στιγμή που θα θιχτεί η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κατά συνέπεια το νομικό οπλοστάσιο που τη στηρίζει σε διάφορες πλευρές της ζωής.

Η παράδοση των πανεπιστημίων στις επιχειρήσεις θεωρείται δίκιο από τη σκοπιά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Και άδικο από την σκοπιά των εργατών.

Οταν συγκρούονται δίκιο με δίκιο θα επικρατήσει αυτό που έχει με το μέρος του τους συσχετισμούς. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ελπίζει ότι ο νόμος της θα εφαρμοστεί επειδή τον ψήφισαν η ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. Στο χέρι των λαϊκών ανθρώπων, που έχουν εμπιστευτεί την ψήφο τους σε τέτοια κόμματα, είναι να αποδείξουν πως ανάμεσα σ' αυτά που ψηφίζει η Βουλή κι αυτά που ζητάνε τα λαϊκά στρώματα υπάρχει άβυσσος. Που δε θα καλυφθεί με υποταγή της λαϊκής βάσης στο συμφέρον της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, το αντίθετο.

***

Λεπτομέρεια: Απειρες οι εξουσίες που πανηγύρισαν τη νίκη τους. Απειρες και οι φορές που γκρεμίστηκαν από τη λαϊκή πάλη.

Η επανεκκίνηση δεν αφορά μόνο τον καπιταλισμό που αναζητά διέξοδο από την κρίση, αλλά και το εργατικό κίνημα που πρέπει να εντείνει την προσπάθεια για ανατροπή των συσχετισμών.