Αθλια προπαγάνδα.

Στο «Εθνος» της περασμένης Τρίτης ο Γ. Δελαστίκ, διευθυντής του ΠΡΙΝ, της εφημερίδας των ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΝΑΡ έγραφε για τον Καντάφι ότι «αν προτιμήσει να παραδοθεί ή να την "κοπανήσει" στο εξωτερικό... θα ταυτιστεί με την ύστερη φάση εκφυλισμού και διαφθοράς του καθεστώτος του. Θα περάσει έτσι στη συνομοταξία πλήρως απαξιωμένων ηγετών τύπου Χόνεκερ, Ζίβκοφ ή Σαντάμ Χουσεΐν». 

Την επομένη μέρα Τετάρτη ο Γ. Λακόπουλος, στα «Νέα» επανέρχεται στο ίδιο ακριβώς θέμα ως εξής: 

«Το διαφαινόμενο τέλος του συνταγματάρχη Καντάφι... συνιστά υπενθύμιση για την ευκολία με την οποία στην Ελλάδα το πολιτικό περιβάλλον της Μεταπολίτευσης διευκόλυνε την αποδοχή της βαρβαρότητας. Και τη συμπάθεια στα είδωλά της. Για έναν περίεργο λόγο δεν υπήρχε ανελεύθερο καθεστώς που να μην έχει συμπάθειες στη χώρα μας, κυρίως ανάμεσα στους οπαδούς της Αριστεράς. Καντάφι, Μιλόσεβιτς, Χότζα, Γιαρουζέλσκι, Ζίφκοφ, Τσαουσέσκου και άλλοι, στοίβαζαν σκελετούς στις ντουλάπες τους κι εδώ τους αποδίδονταν τιμές... Το ξεχωριστό με τον Καντάφι είναι ότι το καθεστώς του υπήρξε σημείο αναφοράς... και από ακροδεξιούς αξιωματικούς της ελληνικής χούντας».

Δε θα σταθούμε εδώ στο γεγονός ότι ένας δημοσιολόγος στέλεχος της αυτοαποκαλούμενης «αντικαπιταλιστικής αριστεράς» και διευθυντής της εφημερίδας της που καλεί τάχα το λαό να ανατρέψει τον καπιταλισμό, λοιδορεί τα σοσιαλιστικά καθεστώτα σε αστική εφημερίδα, ταυτίζοντάς τα με καθεστώτα εκμεταλλευτικά, σύμμαχα των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών ταυτιζόμενος με την αστική προπαγάνδα που χαρακτηρίζει το σοσιαλισμό «ολοκληρωτικό καθεστώς».

***

Το ζήτημα που προκύπτει είναι ότι οι δύο αστικές εφημερίδες αναλώνουν μέρος της προπαγάνδας στήριξης της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής επέμβασης που πνίγει στο αίμα το λαό της Λιβύης και της στήριξης των λεγόμενων «αντικαθεστωτικών» που ήταν ηγετικά στελέχη του καθεστώτος Καντάφι με πανομοιότυπα επιχειρήματα και με πυρήνα την ταύτιση αυτών των σάπιων καθεστώτων καπιταλιστικών χωρών με το σοσιαλισμό και τους ηγέτες κομμουνιστικών κομμάτων, ανεξάρτητα από τα λάθη και τις ανεπάρκειες που οδήγησαν στην ανατροπή του. Τέτοια ταύτιση; Εκτός και αν ισχύει ότι «τα μεγάλα πνεύματα συναντούνται» ή πιο σωστά το «πνεύμα» είναι ένα και το αυτό. Αλλά γιατί η επικέντρωση σ' αυτή την ταύτιση σοσιαλισμού με τέτοια καθεστώτα; Μα ακριβώς γιατί οι δήθεν «εξεγερμένοι», οι «αντικαθεστωτικοί» δεν έχουν στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού. Λένε πως παλεύουν για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Εδώ βρίσκεται και η ουσία. Η συγκεκριμένη ταύτιση πασχίζει να περάσει τη χυδαία πολιτική άποψη ότι ο σοσιαλισμός είναι βάρβαρος, ανελεύθερος και αντιδημοκρατικός. Ακριβώς γιατί κατάργησε την καπιταλιστική ιδιοκτησία μετατρέποντάς την σε κοινωνική και τον παραγόμενο πλούτο σε ιδιοκτησία των παραγωγών του, της εργατικής τάξης, του λαού. Η συγκεκριμένη ταύτιση είναι πιο λάιτ εκδοχή της ταύτισης ναζισμού - κομμουνισμού. Θέλουν λοιπόν να επιβάλουν στη λαϊκή συνείδηση ότι το πραγματικό δίλημμα δεν είναι καπιταλισμός - σοσιαλισμός αλλά δημοκρατία ή ολοκληρωτισμός. Ποια δημοκρατία; Η αστική, η ιμπεριαλιστική, που συμμαχεί με καθεστώτα σαν του Καντάφι όσο βολεύει τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οταν δεν τα βολεύει, οργανώνουν ως αντικαθεστωτικούς πρώην συνεργάτες του καθεστώτος για να τους επιβάλλουν με την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή. Και ποια ελευθερία; Την ελευθερία των καπιταλιστών να εκμεταλλεύονται τους εργάτες, τους λαούς και να τους κλέβουν τον πλούτο που παράγουν. Στόχος της συγκεκριμένης προπαγάνδας η ενίσχυση της εξουσίας των μονοπωλίων.

***

Η «δημοκρατία» δεν είναι αταξική. Ταυτίζεται με το ποια τάξη έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, άρα και του παραγόμενου πλούτου, ποια τάξη έχει την εξουσία. Το ίδιο και η «ελευθερία». Στον καπιταλισμό δημοκρατία, ελευθερία είναι να κλέβουν οι καπιταλιστές την υπεραξία από τους εργάτες, να μειώνουν τους μισθούς, να αυξάνουν την ανεργία, να καταργούν την ασφάλιση, να ωθούν στη φτώχεια, στην ανασφάλεια τους ανθρώπους του μόχθου να τους τσακίζουν όταν διεκδικούν το δίκιο τους. Στο σοσιαλισμό είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι εργάτες, ο λαός, οργανωμένοι στα δικά τους όργανα εξουσίας οικοδομούν την κοινωνία σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, ασκούν την εξουσία με εκλεγμένους τους δικούς τους εκπροσώπους που είναι ανακλητοί και ελέγχουν οι ίδιοι την οργάνωση της παραγωγής, της κοινωνίας και την εξουσία τους. Ο ιμπεριαλισμός τάχθηκε με τους δήθεν εξεγερμένους, «αντικαθεστωτικούς» τόσο που έστειλε τη στρατιωτική του μηχανή εγκληματώντας κατά του λαού της Λιβύης για να τους επιβάλει. Αν οι «αντικαθεστωτικοί» της Λιβύης πάλευαν για την ανατροπή του καπιταλισμού θα τους τσάκιζαν σώζοντας το βάρβαρο καθεστώς που θέλουν να ανατρέψουν. Τώρα το αντικαθιστούν με ένα εξίσου βάρβαρο αλλά με περιτύλιγμα «δημοκρατίας» και «ελευθερίας».

Ι.