Το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης», όχι μόνο σήμερα που το πρόβλημα του κρατικού χρέους βρίσκεται ψηλά στην επικαιρότητα, αλλά σε ανύποπτο χρόνο, όταν το θέμα περνούσε στα ψιλά των εφημερίδων, είχαν διατυπώσει μια ξεκάθαρη άποψη.
Για το κρατικό χρέος και τη διόγκωσή του, δεν έχει την παραμικρή ευθύνη ο λαός.
Οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε δεκάρα τσακιστή από τα 350 δισ. ευρώ, που εμφανίζονται σήμερα ως χρέος της χώρας.
Κυβέρνηση, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. προβάλλουν τη χυδαία και πέρα για πέρα αντιεπιστημονική άποψη, ότι το χρέος όλοι μαζί το δημιουργήσαμε, κατά την γνωστή παγκάλεια ρήση «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Είναι ψέμα πέρα για πέρα, και αυτοί που το επικαλούνται επιχειρούν να δημιουργήσουν στο λαό ενοχικά σύνδρομα, να τον αφοπλίσουν ιδεολογικά και πολιτικά, να τον αδρανοποιήσουν, με σκοπό να περάσουν χωρίς αντιστάσεις τα βάρβαρα μέτρα που ζει στο πετσί του από το Μάρτη του 2010.
Και να περάσουμε στην ουσία του πράγματος.
Το καπιταλιστικό σύστημα, σε κάθε χώρα και όχι μόνο στην Ελλάδα, προσφεύγει σε κρατικό δανεισμό,γιατί τα κρατικά έξοδα είναι περισσότερα από τα κρατικά έσοδα, αλλά γι' αυτό δεν ευθύνονται μισθοί, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, ή οι τομείς της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης. Μια τέτοια, χυδαία κατά τα άλλα, άποψη διαστρέφει πλήρως την πραγματικότητα, που ο εργαζόμενος δουλεύοντας δημιουργεί μόνος το μισθό του, ενώ στη διάρκεια του απλήρωτου χρόνου της εργασίας του, δημιουργεί την υπεραξία για τα αφεντικά. Από την άλλη, η φορολογία του εισοδήματος, που δημιουργείται στην υλική παραγωγή, αποτελεί τη βάση της λειτουργίας της κρατικής μηχανής. Φορολογία και του λαού και του κεφαλαίου. Εδώ η εικόνα διαστρέφεται πλήρως, καθώς εμφανίζει τους εργαζόμενους σαν υπεύθυνους για τη δημιουργία του χρέους, τη στιγμή που υφίστανται την εκμετάλλευση στο πεδίο της παραγωγής, ενώ φορολογούνται πολλαπλά όταν το κεφάλαιο φοροαπαλλάσσεται.
Το κρατικό χρέος συνδέεται με την προσπάθεια του καπιταλιστικού κράτους να στηρίξει ολόπλευρα τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους και την κερδοφορία τους. Εδώ βρίσκεται η πηγή δημιουργίας του χρέους και αξίζει να σημειώσουμε ότι χωρίς την κρατική αυτή στήριξη δε θα ήταν δυνατή η παραγωγή του κέρδους, αλλά και η γενικότερη αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, φοροαπαλλαγές, μειώσεις φορολογικών συντελεστών και πληθώρα άλλων προνομίων συνθέτουν τη φιλομονοπωλιακή παρέμβαση του αστικού κράτους. Από την άλλη πλευρά, σαν προμηθευτής εμπορευμάτων από τους μονοπωλιακούς ομίλους, σε διογκωμένες μάλιστα τιμές, το καπιταλιστικό κράτος ενισχύει τη ζήτηση. Στο βαθμό που το κρατικό χρέος διογκώνεται, στο παιγνίδι μπαίνει γερά και το τραπεζικό κεφάλαιο που με όχημα τα τοκογλυφικά επιτόκια λεηλατεί τον εργαζόμενο λαό, ο οποίος, χωρίς να ευθύνεται, πληρώνει τελικά το λογαριασμό του κρατικού δανεισμού από τις τράπεζες. Σημαντική ευθύνη για τη διόγκωση του χρέους φέρουν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί, η δημιουργία έργων υποδομής - τα οποία στη συνέχεια παραδόθηκαν σε ιδιώτες - τα φαραωνικά έργα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 κ.λπ.
Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε ότι το ελληνικό κρατικό χρέος εκτινάσσεται απότομα στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν δηλαδή άρχισε να λειτουργεί η ΟΝΕ, η οποία σηματοδότησε τον οξύτατο ανταγωνισμό των ευρωπαϊκών μονοπωλίων για την εδραίωση της κυριαρχίας τους στην ενωμένη αγορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου