Οξυνση της ταξικής αναμέτρησης.

Το γεγονός είναι η 48ωρη απεργία, με τη σφραγίδα του ΠΑΜΕ.

Το καμίνι είναι οι χώροι δουλειάς εκεί όπου μέσα από τη σύγκρουση χτίζονται ταξικές συνειδήσεις.

Το βήμα μπροστά είναι το ισχυρό ΚΚΕ και η πάλη για τη λαϊκή εξουσία.

Αυτά τα δεδομένα δεν υπάρχουν - δεν αναφέρονται στον αστικό Τύπο. Και δεν υπάρχουν γιατί:

Το γεγονός είναι ΕΝΑ: Η ΑΠΕΡΓΙΑ!

Επί 48 ώρες δόθηκε πραγματική μάχη σε χιλιάδες χώρους δουλειάς.

Η μάχη αυτή κερδήθηκε από τις ταξικές δυνάμεις, προσθέτοντας μια σοβαρή παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα της εργατικής τάξης.

Είναι μια ακόμα κατακτημένη βάση για τα επόμενα βήματα.

Ολα τ' άλλα είναι μέρος του σχεδιασμού της κυβέρνησης και της τάξης που υπηρετεί, της αστικής, για το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος.

***

Σύμφωνα με την τηλεοπτική εκδοχή των μέσων της αστικής τάξης, η απεργία δεν ήταν θέμα άξιο προβολής. Μόνο συγκρούσεις αστυνομικών με διαδηλωτές που έπληξαν την τουριστική εικόνα της χώρας.

Το ΚΚΕ μίλησε ευθέως για διατεταγμένη υπηρεσία οργανωμένων ομάδων και των ΜΑΤ που στράφηκαν κατά της λαϊκής κινητοποίησης. Η όλη εξέλιξη επαυξάνει την εκτίμηση.

Η αστική τάξη και η κυβέρνησή της επένδυσαν χτες στο χτύπημα του λαϊκού κινήματος με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα. Επιχείρησαν να σβήσουν την επιτυχία της απεργίας, το γεγονός ότι η εργατική τάξη είπε περήφανο «όχι» στη σφαγή της και έβαλε βάσεις για τους επόμενους ταξικούς αγώνες. Η αστική τάξη θέλει να υπάρχει ένα τσακισμένο εργατικό κίνημα όταν και αν έρθουν μέρες νέας καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Η αστική τάξη επενδύει στο μέλλον. Θέλει να δώσει πρόσθετη νομιμοποίηση στη βία της. Και για να το κάνει έβαλε σε εφαρμογή συγκεκριμένο σχέδιο. Οχι μόνο για να αδειάσει την πλατεία, αλλά για να βγει αύριο να δηλώσει πως όπου πετάει μύγα θα πέφτει γκλομπ.

Η αστική τάξη επενδύει στο μέλλον και με την απόφαση της Βουλής. Γι' αυτό και το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης που δεν ήρθαν να καλύψουν δύο ψηφοφορίες, όπως γράφει μια εφημερίδα, αλλά το σχεδιασμό αντιμετώπισης της εργατικής τάξης.

***

Η έγκριση του «Μεσοπρόθεσμου» έχει πλέον όνομα και επώνυμο. Οπως και η συνθήκη του Μάαστριχτ από την οποία ξεκίνησαν όλα.

Ο αστικός Τύπος σπέρνει ήδη νέες αυταπάτες για καλύτερες μέρες. Και ένα ειδικό τμήμα της αστικής τάξης βλέπει ήδη καλύτερες μέρες στη σφαγή των εργατών. Ενα άλλο τμήμα, με πρόσχημα τους «μπαχαλάκηδες», μιλάει ευθέως πια για την πρόσθετη ανάγκη «νόμου και τάξης». Είναι αυτοί που καιρό πριν έχουν προετοιμάσει το κλίμα.

Το επόμενο διάστημα αναδεικνύεται σε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η μάχη τάξης με τάξη θα γίνεται όλο και πιο ευθέως.

***

Ως εδώ ήτανε το κλάμα για τη «σωτηρία της πατρίδας».

Από σήμερα η κυβέρνηση επανέρχεται στο γνωστό επιθετικό στιλ με δεδομένο το νόμο.

Την ώρα που ψηφιζόταν το «μεσοπρόθεσμο», έκανε καθαρό στο λαό με άπειρη χρήση δακρυγόνων και ασφυξιογόνων με ποιον τρόπο έχει σκοπό να εφαρμόσει την πολιτική της.

Η αστική τάξη μπορεί πλέον να επικαλείται το νόμο της.

Για τον ίδιο λόγο, όμως, και οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να επιβάλουν τον δικό τους νόμο, το δίκιο τους.

***

Ασχετο: «Αλόγιστη χρήση δακρυγόνων»; Δηλαδή πώς είναι η «λελογισμένη»;

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ