Τί πέτυχε η "πλατεία";

ΑΠΟ : Cogito ergo sum
Πριν λίγες μέρες, στις 7 Ιουνίου, με το κείμενο "Πάμε πλατεία (ακομμάτιστα);", κατέστησα σαφείς τις επιφυλάξεις μου σχετικά με την αποτελεσματικότητα του περίφημου "κινήματος των αγανακτισμένων". 
Για να μη γίνω απολύτως κυνικός, ρωτώντας "ποιο κίνημα;", ας δούμε τι μεσολάβησε από τότε ίσαμε σήμερα.

Την ίδια μέρα, στις 7 Ιουνίου, συνεδρίασε ο Κοινοβουλευτικός Τομέας Εργασίας (ΚΤΕ) του ΠΑΣΟΚ για την οικονομία. Κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές, τάχατες θορυβημένοι από τις λαϊκές αντιδράσεις, επιτέθηκαν στον τότε υπουργό οικονομικών, τονίζοντας ορισμένες αδικίες των μέτρων που περιλαμβάνει το μεσοπρόθεσμο. Πολλοί, μάλιστα, πρότειναν την αντικατάσταση μερικών μέτρων με άλλα ισοδύναμα (π.χ. να μη μειωθεί το αφορολόγητο αλλά να επιβληθεί έκτακτη εισφορά σε όλους τους φορολογούμενους). Όλοι αυτοί εμφανίστηκαν δήθεν "θορυβημένοι" από την "δυσαρέσκεια της πλατείας", παρ' ότι ο Πεταλωτής δήλωνε ανοιχτά ότι "τέτοια κινήματα δεν τα φοβόμαστε".
Την επόμενη μέρα, ξεκίνησε ο ωμός εκβιασμός του λαού από σύσσωμη την κυβέρνηση, με κεντρικό επιχείρημα ότι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου αποτελεί μονόδρομο για την λήψη της 5ης δόσης, αλλιώς χρεωκοπούμε. Το ανέκδοτο αυτής της εκστρατείας μάς το είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ισχυριζόμενος ότι το μεσοπρόθεσμο "έγινε μετά από συστηματικές διαδικασίες διαβούλευσης και συνεννόησης με την κοινοβουλευτική ομάδα...για να στηρίξουμε τους πιο ευάλωτους, τους πιο αδύναμους, τους άνεργους...για το καλό της Ελλάδας"(!!)

Κι ενώ η αστική εξουσία (σε κυβέρνηση κι αντιπολίτευση) αποδυόταν σε κάθε λογής προσπάθεια πειθαναγκασμού της κοινής γνώμης, το "κίνημα της πλατείας" συνέχιζε απτόητο την "ακομμάτιστη" δραστηριότητά του, επιχειρώντας να επηρεάσει τις εξελίξεις δίχως βία (σε πείσμα του εθνικού μας ποιητή, ο οποίος επιμένει ότι η ελευθερία "με βια μετράει τη γη"). Κάποιοι "εύθικτοι" κυβερνητικοί βουλευτές παραιτήθηκαν (επειδή -προφανώς- δεν είχαν τα κότσια να μείνουν και να καταψηφίσουν) και ο πρωθυπουργός ανακάτεψε την σούπα με τον ανασχηματισμό, σαν τον Μανωλιό που έβαλε "το βρακί του αλλιώς".

Ο ανασχηματισμός φάνηκε ότι "έστρωσε" τα πράγματα για την κυβέρνηση, την ίδια ώρα που ο Σαμαράς έκανε "περήφανη αντίσταση" στους ευρωπαίους ομοϊδεάτες του, οι οποίοι τον πίεζαν να αποδεχτεί την κυβερνητική πρόταση για "εθνική συναίνεση". Κι ενώ το "κίνημα της πλατείας" αβγάταινε τα "I like" του στο Φέισμπουκ, δυο βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι Αθανασιάδης και Ρομπόπουλος, δήλωσαν ανοιχτά ότι θα καταψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο. Ο πρώτος θα το έκανε λόγω του ξεπουλήματος της ΔΕΗ (μιας και είναι βουλευτής Κοζάνης, δηλαδή Πτολεμαΐδα κλπ) και ο δεύτερος επειδή, όπως είπε, "είμαι 32 χρόνια επιχειρηματίας και τέτοια μέτρα δεν θα έπαιρνα ποτέ στην επιχείρησή μου".Παράλληλα, οι τηλεδημοσιογράφοι άρχισαν να "ανακαλύπτουν" και άλλους "επικίνδυνους" κυβερνητικούς βουλευτές, δίνοντας ελπίδες στους παροικούντες την πλατεία.

Πλησιάζοντας στην ημέρα της ψηφοφορίας, τα γάλατα άρχισαν να σφίγγουν, με προεξάρχοντα τον Πάγκαλο, ο οποίος από τη μια θυμήθηκε τις δημοκρατικές καταβολές του ΠΑΣΟΚ κι από την άλλη κούνησε αυστηρά το δάχτυλο στην μούρη όλου του κόσμου, επισείοντας την απειλή των τανκς. Την ίδια ώρα, ο μεν Αθανασιάδης ικανοποιήθηκε με την δέσμευση Βενιζέλου ότι το ξεπούλημα της ΔΕΗ δεν πρόκειται να γίνει αύριο-μεθαύριο αλλά σε 5-6 μήνες ο δε Ρομπόπουλος συγκινήθηκε σφόδρα από τις ομιλίες του πρωθυπουργού και του υπουργού οικονομικών κι άρχισε να σκέφτεται μήπως, τελικά, θα μπορούσε να πάρει τέτοια μέτρα και στην επιχείρησή του. Από κοντά κι άλλοι βουλευτές (Κουρουπλής, Αντωνίου κλπ) δήλωσαν ότι θα αποφασίσουν την τελευταία στιγμή για το τι θα κάνουν, λες και τα πράγματα δεν ήσαν ξεκάθαρα και περίμεναν την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο κρεσέντο της λαϊκής διαμαρτυρίας, τόσο με την διήμερη απεργία όσο και με το φορτσάρισμα των "αγανακτισμένων" της πλατείας. Τόσο πολύ "ταράχτηκε" το πολιτικό κατεστημένο, ώστε φρόντισε να διατηρήσει, ως χρυσή εφεδρεία, το κομματίδιο της Ντόρας, οι βουλευτές του οποίου θα ψήφιζαν "κατά συνείδηση". Παναπεί, οι πέντε θα ήσαν έτοιμοι να "διορθώσουν" οποιοδήποτε τυχόν "στραβοπάτημα" γίνει κατά την ψηφοφορία.

Συμπέρασμα; Η λαϊκή αντίσταση και αντίδραση σε κάθε αντιλαϊκή πολιτική είναι κάτι πολύ σοβαρό για να το περιορίσουμε σε ευκαιριακές διαμαρτυρίες τύπου "πλατείας". Ο καπιταλισμός έχει βαθειές ρίζες και δεν ανατρέπεται με μια αδόκιμη "γιούργια". Χρειάζεται πραγματικός αγώνας για την ανατροπή του. Αγώνας που απαιτεί ταξική συνείδηση, συνειδητή οργάνωση, θεωρητικό υπόβαθρο και πολιτική κάλυψη ενώ πρέπει να ξεκινάει από τα κύτταρα της κοινωνίας, όπως η οικογένεια, το σχολείο και ο χώρος δουλειάς. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα που δεν μπορούν όχι να ανατρέψουν την καθεστηκυία τάξη αλλά ούτε καν να την γαργαλήσουν.


Σημείωση: Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι τούτο το κείμενο γράφτηκε πριν γίνει η ψηφοφορία στην βουλή, σχετικά με το περίφημο "μεσοπρόθεσμο". Δυστυχώς, δεν διατηρώ καμμιά αμφιβολία για το αποτέλεσμα.