Στα ψιλά των οικονομικών εφημερίδων πέρασαν κάτι δηλώσεις του οικονομολόγου Ρουμπινί, που ούτε λίγο ούτε πολύ προαναγγέλλει ότι «μια "τέλεια καταιγίδα" απειλεί την παγκόσμια οικονομία, που θα είναι το αποτέλεσμα των δημοσιονομικών προβλημάτων των ΗΠΑ, της επιβράδυνσης της κινεζικής οικονομίας, της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη, αλλά και της στασιμότητας της ιαπωνικής οικονομίας».
Τέτοιες κουβέντες δεν πρέπει να λέγονται.
Γιατί κάνουν το λαό να σκέφτεται πως το πρόβλημα δεν είναι αυτουνού ή του άλλου διαχειριστή αλλά του ίδιου του συστήματος.
Και τότε βρίσκει τόπο να αναπτυχθεί η εκτίμηση του ΚΚΕ που καλεί σε αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, για την ανατροπή της εξουσίας τους, για μια άλλη οικονομία...
***
«Ολα τα λεφτά» η φωτογραφία της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ να χειροκροτεί όρθια τον πρωθυπουργό. Για να σταματήσει το καλαμπούρι με τους διαφωνούντες. Ολοι τους χειροκρότησαν τον Παπανδρέου που δήλωνε ότι «η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε ένα εντυπωσιακό έργο (...) η επόμενη κυβέρνηση θα είναι πιο αποτελεσματική». Χειροκρότησαν, δηλαδή, το μέχρι τώρα ξέσκισμα της εργατικής τάξης και έδωσαν έγκριση για να συνεχιστεί αυτό. Το ίδιο έκαναν λίγο αργότερα και οι βουλευτές της ΝΔ όταν χειροκροτούσαν τον Σαμαρά, που διαβεβαίωνε ότι το κόμμα του θα εφαρμόσει καλύτερα την πολιτική που εφαρμόζει ήδη το ΠΑΣΟΚ.
***
Κατά τ' άλλα: Θαύμα - θαύμα!
Η δήλωση Παπανδρέου «στηριχτείτε πάνω μου» είχε άμεση αντανάκλαση στη ζωή: Η ΔΕΗ σταμάτησε να κόβει το ρεύμα στα νοικοκυριά, ο ΟΤΕ επανασυνέδεσε τα τηλέφωνα που είχε κόψει. Οι τράπεζες μείωσαν τις απαιτήσεις τους από όσους δεν μπορούν πια να πληρώνουνε τις δόσεις. Κι εδώ ακριβώς σταματά το καλαμπούρι. Στην πραγματική ζωή ένα από τα φαινόμενα της «νέας εποχής» είναι ο χαμός που γίνεται μεταξύ 2.30 το μεσημέρι και 5 το απόγευμα στις λαϊκές αγορές. Οταν έχουν φύγει οι πάγκοι και δεν έχει προλάβει ακόμα ο δήμος να μαζέψει τα υπόλοιπα. Σωστό πανηγύρι κάθε μεσημέρι, ειδικά σε μεγάλους δήμους που έχουν δυο και τρεις λαϊκές. Δεν είναι λίγο κάθε δεύτερη μέρα να εξασφαλίζεις φρέσκα για το τραπέζι του σπιτιού σου κι ας είναι από τα υπόλοιπα. Η σούπα εξασφαλίζεται.
***
Το μέλλον είναι εδώ όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση: Τώρα πια όποιος βρίσκει μεροκάματο ξεκινά με μισθό 480 ευρώ καθαρά (κι ας πανηγυρίζει η ΓΣΕΕ ότι από χτες ισχύει μισθός 751 ευρώ).
***
Για όποιον δε βολεύεται μ' ένα τέτοιο μέλλον τα πράγματα είναι δύσκολα. Γιατί η ζωή θέλει αγώνα. Ειδικά εκεί που η αντιπαράθεση με τον πραγματικό αντίπαλο δεν είναι φιλολογική. Εκεί όπου η κουβέντα γίνεται άνθρωπο τον άνθρωπο, συνωμοτικά, με αγωνία για το πώς θα στηθεί μια επιτροπή, πώς θα γίνει σωματείο, πώς θα οργανωθεί κινητοποίηση, πώς θα αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία, πώς θα αντέξουν και πώς θα νικήσουν αυτοί που αποφάσισαν να σηκώσουν κεφάλι. Και πάλι δε φτάνει καθώς για κάθε βήμα μπροστά η επανάληψη όλης της διαδικασίας γίνεται όλο και πιο σκληρή.
Κι όλο αυτό είναι ένα μέρος μόνο της μάχης. Μιας μάχης που οι κομμουνιστές ξέρουν να τη δίνουν. Την δίνουν διαρκώς έτσι που να έχουν καταχτημένη την εμπιστοσύνη των εργατών ως προς αυτό.
Ομως, τώρα πια, όλα αυτά δε φτάνουν. Γιατί οι καπιταλιστικές κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Και οι διαχειρίσεις τους γίνονται δυσκολότερες.
Το θέμα της λαϊκής εξουσίας περνά στην ημερήσια διάταξη αντικειμενικά. Πρέπει να γίνει λαϊκή απόφαση. Με συνείδηση ότι ο λαός δε χρωστάει, του χρωστάνε. Με συνείδηση ότι δε φτάνει να λες «δεν πληρώνω» (γιατί πληρώνεις τελικά), αλλά πρέπει να ζητάς αυτά που σου χρωστάνε.
Αυτή η μάχη είναι μπροστά και είναι μάχη με το ίδιο το σύστημα. Κι ένας τέτοιος αγώνας θέλει σφιχτή οργάνωση (από το κάλεσμα ως τη συσπείρωση, από την εκπαίδευση στη μάχη ως τη σύγκρουση).
Το ΚΚΕ ξέρει, επίσης, να δίνει και αυτή τη μάχη. Η συσπείρωση με το ΚΚΕ αναδεικνύεται σε όρο - προϋπόθεση για να δοθούν νικηφόρα οι αγώνες που είναι μπροστά. Και στους χώρους δουλειάς και στην κάλπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου