Καθώς κυβέρνηση και κεφάλαιο κλιμακώνουν την αντεργατική τους επίθεση και ενώ το «μνημόνιο 2» προκαλεί νέο κύμα αγανάκτησης στα λαϊκά στρώματα και στους εργαζόμενους, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προσπαθεί να ελιχθεί, προσαρμόζει την τακτική της στα νέα δεδομένα. Και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι η προσπάθεια της ΠΑΣΚΕ, αλλά και της ΔΑΚΕ να σβήσουν τους ταξικούς διαχωρισμούς και τα ταξικά συμφέροντα, που συγκρούονται και οξύνονται μέσα σε συνθήκες κρίσης, διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή όλες τις τοποθετήσεις τους, τις αξιολογήσεις και τις «λύσεις» που προτείνουν.
Είναι μια επιλογή προσαρμογής στις σημερινές συνθήκες, οι οποίες δεν επιτρέπουν μια ανοιχτή ή ακόμα και συγκαλυμμένη υποστήριξη αντεργατικών παρεμβάσεων, με τον τρόπο που γινόταν παλιότερα. Γι' αυτό η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με δεδομένο ότι ο εργατόκοσμος βρίσκεται σε αναβρασμό, αγαναχτεί ενάντια στα μέτρα και κινητοποιείται, επιχειρεί να ευνουχίσει τις κινητοποιήσεις, να τις στρέψει σε ατραπούς ακίνδυνους για το σύστημα, να λειτουργήσει ως ο απορροφητήρας των ταξικών κραδασμών. Αν διάφορα κέντρα της πλουτοκρατίας έχουν ρίξει στην αγορά και αναπαράγουν συνθήματα του τύπου «Ολοι το ίδιο είναι» και «Εξω τα κόμματα», η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιλέγει κατ' αντιστοιχία το «Εξω οι τάξεις» από την οικονομία και κυρίως από τις «λύσεις» που προτείνει.
Ο μύθος της δικαιοσύνης
Απ' αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστική πέρα από τη συγκεκριμένη στάση της μέσα στους χώρους δουλειάς και σχετική ανακοίνωση της ΠΑΣΚΕ (2/6/2011), με την οποία επαναλαμβάνονται και βασικές θέσεις της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ.
Πυρήνας της τοποθέτησης αυτής για τα μέτρα και γενικά το μνημόνιο είναι ότι τα μέτρα είναι «κοινωνικά άδικα» και το μνημόνιο «αναποτελεσματικό»: Θα μπορούσαν όμως τα οποιαδήποτε μέτρα της κυβέρνησης να είναι δίκαια γενικά; Δηλαδή να ικανοποιούν και τους εργάτες και το κεφάλαιο; Να εξυπηρετούν και τους τραπεζίτες και τους τραπεζοϋπάλληλους και τους εφοπλιστές και τους ναυτεργάτες; Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ - η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ - απαντούν πως ναι τέτοια μέτρα υπάρχουν (θα πούμε παρακάτω σε τι συνίστανται αυτά τα μέτρα). Και επομένως από την πρώτη στιγμή οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού υπονομεύουν τους αγώνες των εργαζομένων, αφού θέτουν ως ακρογωνιαίο λίθο την ενότητα συμφερόντων κεφαλαίου και εργασίας. Αφού προπαγανδίζουν ανοιχτά ότι το κεφάλαιο δεν είναι αντίπαλος αλλά εταίρος, αφού εξορίζουν από το πεδίο της αντιπαράθεσης τις σχέσεις εκμετάλλευσης. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει και η παραμικρή υπόνοια κοινών «δίκαιων μέτρων» ανάμεσα σε αυτούς που δουλεύουν και παράγουν τον πλούτο και σε αυτούς που τον ιδιοποιούνται. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει γενικά «δικαιοσύνη» σε μια κοινωνία ταξική. Γιατί το «δίκαιο μέτρο» για τον καπιταλιστή είναι άδικο για τον εργάτη. Και το δίκιο του εργάτη δεν μπορεί παρά να θίξει το «δίκιο» του καπιταλιστή. Οποιος μάλιστα προπαγανδίζει αυτή τη «δικαιοσύνη», δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να προπαγανδίζει την ίδια την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τη διαιώνισή της. Και έτσι να στηρίζει και τη συμπίεση των μισθών και τη μερική απασχόληση και τις απολύσεις.
Η φαρισαϊκή λογική της ΓΣΕΕ μπορεί βέβαια να αντιτείνει - και πολλές φορές το έχουμε ακούσει - ότι αυτή σε καμιά περίπτωση δεν υποστηρίζει τη μείωση μισθών, τις απολύσεις εργατών και πως αυτά τα λέει το ΠΑΜΕ και ότι πρόκειται για ασύστολα ψεύδη κλπ. Τότε όμως η ΓΣΕΕ θα πρέπει να απαντήσει πώς ο καπιταλιστής θα εξασφαλίσει το δικό του «δίκαιο», πώς θα γίνει πράξη η αύξηση των κερδών του που και αυτή - σύμφωνα με όσα πρεσβεύει η ΓΣΕΕ - είναι «δίκαιη» και «νόμιμη», πώς αυτός θα αυξήσει τον ανταγωνισμό της επιχείρησής του απέναντι στους άλλους καπιταλιστές, πώς θα διαφυλάξει και θα αυξήσει τα δικά του περιουσιακά στοιχεία, πώς εντέλει θα υπερασπίσει τα δικά του «δίκαια»;
Να, γιατί η θέση της ΓΣΕΕ περί «δίκαιων» και «άδικων» μέτρων είναι ένα σύνθημα που εξυπηρετεί τους καπιταλιστές και όχι τους εργάτες. Είναι σύνθημα - παγίδα και όχι δικαιοσύνη.
Το ίδιο παραπλανητική και επικίνδυνη είναι η θέση της ότι «τα μέτρα είναι και αναποτελεσματικά». Οχι μόνο γιατί δε θέτει το ζήτημα για ποια τάξη είναι αναποτελεσματικά και για ποια όχι. Γιατί π.χ. η μείωση των μισθών είναι πέρα για πέρα αποτελεσματική και καλοδεχούμενη από τους κεφαλαιοκράτες. Αλλά και γιατί, παράλληλα, αυτή η άποψη υπονοεί ότι η κυβέρνηση θέλει να λύσει τα προβλήματα, αλλά απλώς επιλέγει «αναποτελεσματικές» πολιτικές. Αρα, δεν είναι περίεργο που την καλεί «ν' απαγκιστρωθεί από την αδιέξοδη πολιτική» και με τον τρόπο αυτό ανακυκλώνει τις αυταπάτες για το ρόλο της κυβέρνησης, συνεχίζει να καλλιεργεί την προσμονή ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει στην πολιτική της, αν πεισθεί από τους εργάτες ή πιεσθεί.
Οποιος μάλιστα απ' αυτή τη σκοπιά ασκεί «κριτική» στα μέτρα της κυβέρνησης καθόλου δεν την εμποδίζει στο έργο της, γιατί αποκρύπτει τον ταξικό τους χαρακτήρα και ποιον εξυπηρετούν. Εμποδίζει να κατανοήσουν οι εργάτες ποιοι ωφελούνται από την πολιτική της κυβέρνησης και κυρίως ότι αυτά τα μέτρα υπαγορεύονται από την αδήριτη οικονομική ανάγκη για το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος των καπιταλιστών και της ανάκαμψης, αλλά με τέτοιον τρόπο που θα αφήνει στο απυρόβλητο τις καπιταλιστικές σχέσεις, θα αφήνει αλώβητες όλες εκείνες τις κοινωνικές σχέσεις (εκμετάλλευση, κερδοφορία, υπερσυσσώρευση κεφαλαίων) που οδήγησαν στην κρίση. Και κατ' αυτό τον τρόπο, η «λύση» που συνειδητά επιλέγεται - και όχι από λάθος - όχι μόνο οδηγεί στην εξαθλίωση μεγάλα κοινωνικά στρώματα, αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχει το σπέρμα της επόμενης κρίσης, που θα είναι ακόμα πιο βαθιά, ακόμα πιο επώδυνη για τους εργαζόμενους.
Ο μύθος της αναδιανομής
Γι' αυτό δεν είναι περίεργο, που μετά από τόση αγωνιστική διάθεση και απαίτηση για «δικαιοσύνη» στο διά ταύτα, το αίτημα της ΠΑΣΚΕ είναι «γενναία πολιτική αναδιανομή του πλούτου - πρωτογενής μέσω των μισθών και δευτερογενής μέσω της φορολογίας και των λειτουργιών του κοινωνικού κράτους - υπέρ των ασθενέστερων...».
Βέβαια, το να μιλάει κάποιος για «αναδιανομή του πλούτου», και μάλιστα γενναία σε ένα σύστημα που εκ των προτέρων εγγυάται το σφετερισμό ολόκληρου του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου από μια μειοψηφία που κατέχει τα μέσα παραγωγής, σε ένα σύστημα που για να συνεχίσει να λειτουργεί προϋποθέτει ότι ο πλούτος αυτός πηγαίνει αποκλειστικά στους καπιταλιστές και αυτοί που τον παράγουν δεν παίρνουν τίποτα παραπάνω από τα αναγκαία μέσα επιβίωσης για να μπορούν και την επόμενη μέρα να ζεχτούν στο μαγκανοπήγαδο της εκμετάλλευσης, είναι πέρα για πέρα ανήθικο.
Διότι κανείς δεν μπορεί να «αναδιανέμει» κάτι που δεν υπάρχει, κάτι που ήδη έχει ενθυλακωθεί από τους κατόχους των μέσων παραγωγής και μάλιστα με τον πιο νόμιμο τρόπο. Αρα αυτό που θέλουν να εξεταστεί δεν είναι η «αναδιανομή του πλούτου» όπως υποκριτικά καμώνεται η ΠΑΣΚΕ, αλλά η αναδιανομή ...της φτώχειας. Συγκεκριμένα, το μόνο που απομένει είναι το ύψος του εργατικού μισθού. Στον οποίο μισθό δεν περιέχεται ούτε ένα σεντς από τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο που έχουν απαλλοτριώσει οι καπιταλιστές. Αλλά ακόμα και γι' αυτό, για τους μισθούς δηλαδή, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει φροντίσει δεόντως. Αρκεί να θυμίσουμε ότι με την τριετή Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψε πέρσι συμφώνησε να παγώσει τους κατώτερους μισθούς για ολόκληρο το 2010, ενώ για φέτος και το 2012 να λάβουν αύξηση τον μισό ευρωπαϊκό πληθωρισμό, δηλαδή μετά από 3 χρόνια η αγοραστική δύναμη των μισθών να έχει απολέσει σχεδόν το 15% της αξίας τους. Μετά από τα παραπάνω, τα κροκοδείλια δάκρυα «υπέρ ασθενεστέρων» καθόλου δεν αλλάζουν τη μοίρα τους. Το αντίθετο μάλιστα, το «κοινωνικό κράτος», το «δίχτυ ασφαλείας» υπέρ των φτωχών που πλασάρει ως «λύση» η ΓΣΕΕ είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να καθαγιαστεί το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και έτσι να διαιωνιστεί η μήτρα που γεννά και τους ασθενέστερους και τους φτωχούς και τους ανέργους.
Και η πατριδοκαπηλία
Και δεν είναι τυχαίο που μεταξύ άλλων - και ως ένα σήμα προειδοποίησης - η ΠΑΣΚΕ σημειώνει ότι «η εφαρμογή του νέου μνημονίου υπονομεύει την οικονομική και ... κοινωνική σταθερότητα»! Ανησυχούν, λοιπόν, για τη «σταθερότητα» που δεν πρέπει να διαταραχτεί, για να μπορούν έτσι αδιατάραχτα και οι καπιταλιστές να επιδίδονται στο θεάρεστο έργο τους.
Μετά απ' όλα αυτά, είναι απολύτως φυσιολογικό η ΠΑΣΚΕ να υποδεικνύει πως για «να σωθεί η χώρα σημαίνει ν' αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους..!» Τόσο υπεύθυνα τόσο ...Παγκαλικά. Να, λοιπόν, το ζουμί. Οι εργάτες - που κατά τ' άλλα δεν ευθύνονται- η ΠΑΣΚΕ τους ζητά ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και ποιες ευθύνες να αναλάβουν; Να σώσουν τη χώρα είναι η προσταγή της κυβερνητικής παράταξης. Και ποιος μπροστά στη «σωτηρία της χώρας» μπορεί να αρνηθεί τα μέτρα; Να, και ο εκβιασμός. Τι διαφορετικό λέει η κυβέρνηση, η ΝΔ, ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ, οι καθηγητάδες, οι βαρόνοι των ΜΜΕ; Οι μάσκες της «κριτικής» και της «αντίστασης» πέφτουν. Οι ρόλοι αποκαλύπτονται. Οι εργάτες μπορούν να κρίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου